ΣΠΥΡΟΣ ΧΑΤΗΡΑΣ
| Καλημέρα Άγιε, σου γράφω το γράμμα μου, ξημερώματα της τελευταίας μέρας του χρόνου. Όμως, Άγιος είσαι…μπορώ να ελπίζω ότι θα προλάβεις και το δικό μου δώρο. Άλλωστε, δεν θα σου ζητήσω κάποιο δώρο που χρειάζεται δουλειά για να το φτιάξουν τα ξωτικά που σε βοηθάνε. Εγώ θα σου ζητήσω να γκρεμίσεις κάτι. Και -ανέκαθεν- αυτό ήταν ευκολότερο από το να φτιάξεις, έτσι δεν είναι…; Ελπίζω επίσης, να δέχεσαι γράμματα και από μεγάλους. Όπως έγραψε και ο συγγραφέας του ‘‘Μικρού Πρίγκιπα’’, έχω μια δικαιολογία: στην πραγματικότητα δεν έπαψα ποτέ να είμαι παιδί. (ρώτα όσους μεγάλους με ξέρουν…θα στο επιβεβαιώσουν, κουνώντας με απελπισία το σοφό τους κεφάλι…κάποιοι μάλιστα από αυτούς, θα σου πουν πως είμαι «παλιόπαιδο», αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία..) Έχω και άλλη δικαιολογία:αν και μεγάλος, πάντα καταλάβαινα πιο εύκολα τα παιδιά, από τους άλλους μεγάλους. Τέλος, αν οι δικαιολογίες αυτές δεν σου φτάνουν, δέξου αυτό το γράμμα στο όνομα του παιδιού που υπήρξα κάποτε. Όλοι οι μεγάλοι στο ξεκίνημα υπήρξαν παιδιά (λίγοι βέβαια το θυμούνται, αλλά και αυτή είναι μια άλλη ιστορία..) Λοιπόν, Άγιε Βασίλη, δεν θα σου ζητήσω ένα δώρο προσωπικό, ένα δώρο για εμένα. Είναι λίγο διαφορετική η δική μου επιθυμία. Πρέπει να κάνω μια μεγάλη εισαγωγή και να διαβάσεις όλο μου το γράμμα, για να καταλάβεις. Ας ξεκινήσω… Ξέρεις, Άγιε, κάποια εποχή –όχι μακρινή- αισθανόμουνα όμορφα στη χώρα μου. Και όταν για κάποιο διάστημα αναγκάστηκα να βρεθώ κάπου αλλού για να συνεχίσω τις σπουδές μου, η χώρα μου πάντα μου έλειπε…μου έλειπε πολύ. Εδώ και καιρό, δεν ξέρω, αλλά δεν αισθάνομαι πια το ίδιο. Νιώθω ξένος εδώ. Και ντρέπομαι πια. Λες και κάποιος πέρασε, -ποιος, πότε; και πως άραγε δεν τον καταλάβαμε…;- και άπλωσε πάνω από τον τόπο μου ένα μαύρο πέπλο. Ένα μαύρο πέπλο αλαζονείας και υποκρισίας, που συνδυάζεται με έχθρα (που κάποτε φτάνει ως και το μίσος) για κάθε τι νέο ή, απλά, διαφορετικό και με λατρεία για κάθε τι που έρχεται από το χθες, από το παρελθόν. Δεν θέλουν οι Έλληνες τους ξένους στη χώρα μας και ζητάνε να μην επιτρέπεται η παραμονή τους (82,7% των απαντήσεων σε έρευνα του εθνικού κέντρου ερευνών). Χαρακτηρίζουν δε την παρουσία τους ΄΄κακό πράγμα΄΄. Θεωρούν περισσότερο -από όλους τους άλλους Ευρωπαίους- σημαντική αξία της ζωής τους την θρησκεία τους, αλλά την ίδια στιγμή δεν θέλουν να υπάρχουν και να ασκούνται διαφορετικές θρησκείες στην Ελλάδα (60,2% των απαντήσεων, από την ίδια έρευνα). Είναι οι λιγότερο ανεκτικοί Ευρωπαίοι απέναντι στην ομοφυλοφιλία και σε ότι άλλο παρεκκλίνει ή θεωρούν ότι παρεκκλίνει από την κυρίαρχη κοινωνική ηθική. Η εξιδανίκευση της παράδοσης, η σθεναρή αντίσταση στην πολυπολιτισμική κοινωνία, οι κραυγές για εθνική υπεροχή και εθνικοθρησκευτική καθαρότητα, ο διάχυτος κοινωνικός συντηρητισμός, και η αντικαπιταλιστική και αντιδυτική ρητορική, διαμορφώνουν ένα κλίμα που με αποξενώνει από τη χώρα μου και και μια ταυτότητα που δεν μπορεί να γίνει η δική μου. Δεν γνωρίζω αν εκεί που μένεις όλο τον χρόνο μπορείς να διαβάσεις εφημερίδες, αλλά μια άλλη πιο πρόσφατη έρευνα επιβεβαιώνει και αυτή ότι οι Έλληνες θεωρούν (66,6% των απαντήσεων, ΜRΒ / Eλευθεροτυπία, 12/12/03) πως Ελληνισμός και Ορθοδοξία είναι έννοιες αλληλένδετες (όχι καν ο Χριστιανισμός, αλλά η ορθοδοξία Άγιε…αν δεν είσαι ορθόδοξος, πρόσεχε όταν έρθεις να μοιράσεις τα δώρα σου…άστα βέβαια αυτά, αλλά εσύ φύγε γρήγορα). Πιστεύουν επίσης πως «η ελληνική φυλή, έχει ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε όλες τις φυλές του κόσμου» (56,4% των απαντήσεων, ίδια έρευνα). Ακόμα πιο πρόσφατα (VPRC/Καθημερινή 28/12/03), στην ερώτηση αν «για να προστατευτούν οι ηθικές μας αξίες, πρέπει να υπάρχει λογοκρισία στα περιοδικά και στις ταινίες», μόνο το 25% δηλώνει αντίθετο.! Το 16% συμφωνεί, ενώ το 52% ούτε συμφωνεί, ούτε διαφωνεί!! Και μαζί με όλα αυτά, ακούγεται πάντα η ίδια αλαζονική, υπεροπτική και αποκρουστική επωδός: «όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι ζούσαν στα δέντρα» ή το άλλο : «η ανθρωπότητα, χρωστάει στην Ελληνισμό και την ορθοδοξία….μπλα, μπλα, μπλα…» Η εξιδανίκευση της παράδοσης, η παρελθοντολαγνεία και η αρχαιολατρεία η σθεναρή αντίσταση στην πολυπολιτισμική κοινωνία, οι κραυγές για εθνική υπεροχή και εθνικοθρησκευτική καθαρότητα, ο διάχυτος κοινωνικός συντηρητισμός, και η αντικαπιταλιστική και αντιδυτική ρητορική, διαμορφώνουν ένα κλίμα που με αποξενώνει από τη χώρα μου και σφυρηλατεί μια ταυτότητα που δεν μπορεί να γίνει δική μου. «Αν όλοι οι άνθρωποι σε ολόκληρη την γη είχαν για ένα συγκεκριμένο θέμα την ίδια άποψη…και μόνο ένας άνθρωπος είχε για το ίδιο θέμα άλλη άποψη, η ανθρωπότητα ολόκληρη δεν θα ήταν περισσότερο δικαιολογημένη να κάνει αυτόν τον άνθρωπο να σωπάσει, από όσο θα ήταν δικαιολογημένος αυτός ο ένας άνθρωπος –αν είχε τη δύναμη- να κάνει ολόκληρη την ανθρωπότητα να σωπάσει…» Δεν ξέρω αν το έμαθες Άγιε, αλλά πολύ πρόσφατα οργανώθηκε μια έκθεση τέχνης στην Αθήνα. Διάφορα έργα εκτέθηκαν εκεί. Δεν πήγα να τα δω, γιατί δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα αυτής της μορφής η τέχνη. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας εγκαινίασε την έκθεση και για έναν μήνα ολόκληρο, τα έργα βρίσκονταν εκεί εκτεθειμένα στην κριτική των επισκεπτών. Ξαφνικά, τον λόγο πήραν ξανά οι άλλοι Έλληνες…οι «αυθεντικοί». Προσεβλήθησαν –λένε- τα θρησκευτικά τους αισθήματα από το έργο του Φλαμανδού Τιερρύ ντε Κορντιέ, το οποίο απεικόνιζε ένα πέος να εκσπερματώνει πάνω σε έναν σταυρό (κάποιοι μάλιστα από τους υπερ-ορθόδοξους διαμαρτυρόμενους, ανακάλυψαν πως το πέος ήταν λέει Εβραικό, αφού είχε υποστεί περιτομή. Άρα, η προσβολή των θρησκευτικών συμβόλων, είναι –είπαν- αποτέλεσμα «σιωνιστικής συνωμοσίας». Κάποιες φορές, το επικίνδυνο και το γελοίο συνυπάρχουν.) Σύμφωνα με τον ντε Κορντιέ, ο πίνακας «πραγματεύεται την υπερβατική εμπειρία της πεολειξίας και της εκσπερμάτωσης.» Πραγματεύεται επίσης, «την καταπίεση των σεξουαλικών ενστίκτων από την Καθολική εκκλησία.» Ούτε και σε εμένα άρεσε το έργο Άγιε…και δεν το λέω για να σε καλοπιάσω. Αληθινά δεν μου άρεσε. Θεωρώ μάλιστα, πως είναι και αποτέλεσμα κάποιων απωθημένων του δημιουργού, αφού ο ίδιος δηλώνει πως είχε υπάρξει θύμα παιδοφιλικών πρακτικών των καθολικών ιερέων του εκκλησιαστικού σχολείου στο οποίο φοιτούσε. Σε κάθε περίπτωση, η αποδοκιμασία ενός έργου απέχει πολύ από την απαγόρευση και την αποκαθήλωσή του. Από πότε ένα έργο κρίνεται –επιδοκιμάζεται ή αποδοκιμάζεται- στη βάση θρησκευτικών δοξασιών και πεποιθήσεων; Και αν ένα έργο, αν μια μορφή τέχνης που υμνεί με τον δικό της τρόπο τη θρησκεία μπορεί να εκτίθεται, γιατί δεν μπορεί να εκτεθεί και η άλλη πλευρά; Και αν οι Έλληνες Χριστιανοί ενοχλήθηκαν από αυτό το έργο, πόσα άραγε Χριστιανικά δικά μας (ναι, Άγιε…και εγώ Χριστιανός είμαι) πρέπει να ενοχλούν τους Έλληνες μη Χριστιανούς; Και ας μη βιαστείς να μιλήσεις Άγιε, για αριθμούς και να κάνεις συγκρίσεις. Τα ατομικά δικαιώματα, δεν μπαίνουν στη λογική της αριθμητικής. Γιατί τότε, κάποιοι θα έπρεπε να απολαμβάνουν τα πάντα και κάποιοι άλλοι τίποτα. Γιατί τότε, σωστά οι πρώτοι Χριστιανοί γινόντουσαν τροφή για λιοντάρια….αφού απειλούσαν και προσέβαλλαν τις θρησκευτικές δοξασίες των πολλών… Και η χώρα μου είναι –υποτίθεται πως είναι ακόμα- μια ανοικτή κοινωνία. Που επιφυλάσσει ίδια δικαιώματα σε όλους. Ανεξάρτητα από το φύλλο, το χρώμα, την καταγωγή, ή τις πεποιθήσεις τους. Άλλα δύο έργα της ίδιας έκθεσης υπέστησαν καταστροφές, από επισκέπτες-προστάτες των ηθών… Πριν από λίγους μήνες, στην Ελλάδα του 2004, ένα κόμικ με τίτλο «Η ζωή του Ιησού» αποσύρθηκε από την κυκλοφορία, γιατί «προσέβαλε» και αυτό την θρησκεία, ενώ λίγα μόλις χρονάκια πριν, «αγανακτισμένοι» ζηλωτές έριχναν στη φωτιά (γιατί δυσκολεύονται να βρουν λιοντάρια…) βιβλία του Μίμη Ανδρουλάκη. Όμως, καλέ μου Άγιε των παιδικών μου χρόνων (ερυθρόλευκε Άγιε μου… χεχε..αλλά και αυτή είναι μια άλλη ιστορία), ο εθνικοθρησκευτικός τσαμπουκάς, δεν αναζητά τα θύματά του μόνο στην τέχνη. Τα αναζητά, παντού. Τα τελευταία χρόνια, βρήκε τον Οδυσσέα Τσενάι. Αυτός, είναι ένα παιδί…μπορεί να σου έχει γράψει και κάποιο γράμμα. Είναι ένα παιδί μεταναστών από την Αλβανία. Ήρθε στην Ελλάδα με την οικογένειά του και ξεχώρισε. Αριστεύει εδώ και τρία χρόνια στο σχολείο του. Και δικαιούται να λάβει τα επίχειρα της πρωτιάς του, όταν κάθε χρόνο ο καλύτερος του σχολείου σηκώνει την Ελληνική σημαία στις «εθνικές επετείους». Ο ίδιος δηλώνει πως θα ένιωθε τιμή αν του δινότανε η ευκαιρία αυτή. Όμως, ξεσηκώθηκαν πάλι αυτοί που αποτελούν τον «εθνικό κορμό», και νίκησαν νίκη λαμπρά, για την οποία το έθνος θα πρέπει να ορίσει μια ακόμα εθνική επέτειο για να την γιορτάζει. Είπαν ένα ακόμα «Όχι» στον «Αλβανό», που είχες το θράσος να θέλει να σηκώσει την σημαία του γένους. Μέρος δε των συμμαθητών του ακολουθώντας τις πατροπαράδοτες αγωνιστικές κατακτήσεις, κατέλαβε το σχολείο αρνούμενο να συναινέσει στην «παράδοση των συμβόλων μας στον Αλβανό». Αυτοί οι μικροί ελληναράδες, που κατέλαβαν το σχολείο τους για να μην μας καταλάβουν οι…Αλβανοί, είναι οι ίδιοι που όταν κληθούν να υπηρετήσουν τη θητεία τους κλαίγονται και στέλνουν τους γονείς τους στους προθαλάμους των γραφείων των τοπικών βουλευτών, για να πετύχουν μια μετάθεση κοντά στη μαμά τους…αυτοί οι μικροί ελληναράδες, οι ηττημένοι της σχολικής γνώσης από έναν άξιο αλλοδαπό, που βαφτίστηκε και Χριστιανός, αλλά ούτε αυτό έφτανε αφού όπως ειπώθηκε, «Έλληνας δεν γίνεσαι..γεννιέσαι.» Πόσο μεγάλη, πόσο αήττητη είσαι, εσύ, βλακεία! (MEFALE Οδυσσέα, συγνώμη Οδυσσέα. Ευτυχώς, τελειώνεις το σχολείο φέτος. Και εγώ θα πάψω να ντρέπομαι. Για εσένα τουλάχιστον. Εάν εσύ μου έδινες μια σημαία της πατρίδας σου να σηκώσω, αν εσύ μου την έδινες, θα ήταν τιμή μου να το κάνω…) Άγιε, η χώρα μου είναι –υποτίθεται πως είναι ακόμα- μια ανοικτή κοινωνία. Που επιφυλάσσει ίδια δικαιώματα σε όλους. Ανεξάρτητα από το φύλλο, το χρώμα, την καταγωγή, ή τις πεποιθήσεις τους. Πόσο μακριά όμως είναι αυτά τα παραπάνω που σου έγραψα από τα μη κοσμικά καθεστώτα, από τα καθεστώτα του θρησκευτικού φανατισμού, της πολιτικής υπανάπτυξης και της καθυστέρησης; Και το επόμενο βήμα άραγε ποιο θα είναι; Θα δημιουργήσουμε και μια κρατική επιτροπή διαφύλαξης των Εθνικόθρησκευτικών αξιών, η οποία θα εκδίδει ή όχι πιστοποιητικά εθνικής καθαρότητας και χρηστών ηθών για ανθρώπους, πίνακες, ταινίες, τραγούδια κλπ;¨ Και όλα αυτά, συνοδευόμενα πάλι από την κορωνίδα της αλαζονείας: «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί κλπ, κλπ » και « η ανθρωπότητα χρωστάει στον Ελληνισμό και την Ορθοδοξία, μπλα, μπλα,.. » Όχι Άγιε, αυτή δεν είναι η χώρα μου… «…Αναθέτουν στον δικό τους κόσμο το καθήκον να είναι εν δικαίω, ενάντια στους ετερόφρονες κόσμους των άλλων ανθρώπων. Και ποτέ δεν κάνουν τον κόπο να σκεφτούν πως είναι καθαρά θέμα συμπτώσεων ποιόν από αυτούς τους πολυάριθμους κόσμους θα περιβάλλουν με την εμπιστοσύνη τους. Και ότι οι ίδιες αιτίες που τους κάνουν πιστούς της Αγγλικανικής εκκλησίας στο Λονδίνο, θα τους έκαναν Βουδιστές ή Κομφουκιανιστές στο Πεκίνο, ή κάτι άλλο κάπου αλλού.» Λοιπόν Άγιε Βασίλη, δεν ξέρω αν αρχίζεις να μπαίνεις στο πνεύμα. Κάτι η κούραση, κάτι το άγχος να προλάβω, κάτι ότι η ώρα είναι ήδη 05:30 ξημερώματα της τελευταίας μέρας του χρόνου και εγώ στις 4 το απόγευμα έχω…προπόνηση, κάτι ότι από καιρό τώρα δεν βρίσκομαι στην καλύτερη φάση της ζωής μου, άστα όλα αυτά με κάνουν κάπως.. Anyway….Άγιος είσαι, θα με καταλάβεις. Δεν ξέρω…σκοπεύεις να πας παιχνίδια και σε παιδιά Μουσουλμάνων, Εβραίων κλπ; Ξέρω πως ο ίδιος ο Χριστός δίδαξε το «αγαπάτε αλλήλους» και όχι το «αγαπάτε τους…δικούς μας». Όμως, εδώ μας είπε ο Αρχιεπίσκοπος ότι «οι Μουσουλμάνοι είναι βάρβαροι. Δεν έχουν θέση μέσα στην Χριστιανική Ευρώπη». Δεν ξέρω Άγιε…βοήθησέ με…δεν ξέρω αν ένας μουσουλμάνος που ζει μια έντιμη και ενάρετη ζωή έχει θέση στον Παράδεισο. Στη δική μου αντίληψη του Χριστιανισμού σαν θρησκεία αγάπης, φυσικά και θα έχει. Αφού ελάχιστη σημασία έχει το πως σε βαφτίζουν, μπροστά στο πως ζεις… «Σημασία έχει τι κάνεις, με τον χρόνο που σου δίνεται» (The lord of the rings I), έτσι δεν είναι; Αν λοιπόν έχουν θέση στον Παράδεισο όσοι γεμίζουν με αγάπη τον χρόνο που τους δίνεται, πως γίνεται να μην έχουν θέση στην…Ευρώπη; Που βέβαια δεν είναι ούτε Χριστιανική, ούτε αντι-Χριστιανική. Και αυτή, είναι η μεγαλύτερη κατάκτησή της. Ξέρεις Άγιε, Η εκκλησία μας εδώ στην Ελλάδα με έχει και αυτή μπερδέψει. Ελάχιστα μιλάει τη γλώσσα της αγάπης. Περισσότερο διχάζει. Λίγες φορές είναι γαλήνια. Τις πιο πολλές φορές, είναι οργισμένη. Οργισμένη με την Ευρώπη που δήθεν έχει βάλει στόχο να καταστρέψει τις αξίες μας, οργισμένη με τους αλλόθρησκους που είναι «βάρβαροι» και θέλουν άκουσον-άκουσον ακόμη και να φτιάξουν τζαμί για να λατρεύουν και αυτοί τον δικό τους Θεό, με τον Πάπα και τους καθολικούς, οργισμένη με τους σιωνιστές που απειλούν το γένος και την ταυτότητά του και βυσσοδομούν ενάντιά του σε διάφορα κέντρα και λέσχες, οργισμένη ακόμα και με το ίδιο το Πατριαρχείο. Και μια που μιλάμε για οργή και ράσα…είναι σύμπτωση ότι ο ίδιος ο Χριστός εξοργίστηκε με τους υποκριτές ρασοφόρους που είχαν μετατρέψει την πίστη τους σε ένα αποδοτικό για τους ίδιους και την εξουσία τους εμπόριο φόβου; Ξέρεις Άγιε, ΄λίγους μόλις μήνες πριν, ένα αυτοκίνητο που οδηγούσε αφρικανός μετανάστης χτύπησε και εγκατέλειψε ένα νέο παιδί που τελικά έχασε τη ζωή του. Αμέσως ανέλαβαν δράση οι τιμωροί του εγκλήματος που με ρόπαλα και αλυσίδες έκαναν επιδρομές καθημερινά σε σπίτια αφρικανών και ασιατών μεταναστών, τους οποίους απειλούσαν και χτυπούσαν. Η «τοπική κοινωνία» διαμαρτυρήθηκε για την κατάσταση αυτή. Διαμαρτυρήθηκε για τους ξένους, που ήρθαν στη γειτονιά και την αναστάτωσαν με τις κραυγές του πόνου τους….κάθε φορά που τα παλικάρια τους χτυπόυσαν. Οι μετανάστες που ενεπλάκησαν στο ατύχημα συνελήφθησαν. Οι Έλληνες, με τις αλυσίδες και τα ρόπαλα, όχι. Πριν λίγο καιρό, Εβραικό νεκροταφείο στα Γιάννενα, δέχτηκε επίθεση βανδάλων που αυτοαποκαλούνται, οι ανόητοι, «Αφανής Ελληνικός Στρατός»!!! Καμία αντίδραση από την πολιτεία. Απόντες οι Υπουργοί, απόντες οι βουλευτές, απούσα και η…..φιλελεύθερη ΝΔ. Λίγο αργότερα, ο αληθινά μεγάλος μας μουσουργός Μίκης Θεοδωράκης -σίγουρα όλο και κάποια από τις Θείες μελωδίες του θα σιγοτραγουδάς και εσύ Άγιε- δήλωνε παρουσία του Υπουργού Πολιτισμού και του Υπουργού Θρησκευμάτων (!) ότι «οι Εβραίοι είναι η ρίζα κάθε κακού». Πρόσεξε Άγιε:όχι η κυβέρνηση του Ισραήλ….ούτε καν το Ισραήλ ολόκληρο. Αλλά, «οι Εβραίοι»…. Ξέχασαν οι ανόητοι «Αφανείς» –καλά αυτοί…δεν το έμαθαν ποτέ- αλλά ξέχασε και ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, αυτό που έγραφε παλαιότερος σύντροφός του: «αλίμονο στους ζωντανούς, που θα υποχρεώσουν τους νεκρούς να πεθάνουν δύο φορές, για την ίδια λευτεριά!» Και όμως πάλι, καμία αντίδραση. Λες, και ο τόπος βουβάθηκε. Όταν το δε Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο διαμαρτυρήθηκε, εμείς τους θυμίσαμε ότι στην…κατοχή ο Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός τους έσωσε.!! Και τους…αποστομώσαμε.!!! Αυτό δα έλειπε..αφού όπως πριν και όπως πάντα, «Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί μπλα, μπλα, μπλα,» και φυσικά «Όλοι χρωστάνε στην Ελλάδα και την ορθοδοξία» Συγνώμη Άγιε, αλλά αυτή η εκκλησία της οργής και του διαχωρισμού των ανθρώπων στη βάση του θεού που λατρεύουν, όχι δεν μπορεί να είναι η δικιά μου εκκλησία, ούτε η δική μου πίστη. Αυτή η πολιτεία, η ψοφοδεής, η μίζερη και φοβισμένη, αυτή η πατρίδα της απαιδευσιάς και του μίσους, δεν μπορεί να είναι η δική μου Πατρίδα. «Ντροπή δεν είναι να ερωτεύεσαι με τον δικό σου τρόπο... Ντροπή είναι να μισείς, τον τρόπο που ερωτεύονται οι άλλοι» Ελλάδα 2004… Το «Εθνικό Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο» ανακηρύσσεται σε θεματοφύλακα της «ηθικής» και τιμωρεί με βαρύ πρόστιμο τηλεοπτική σειρά, με αφορμή ένα φιλί που αντάλλαξαν δύο ομοφυλόφιλα –σύμφωνα με το σενάριο- αγόρια. Στο Παρίσι, εκλέγεται ομοφυλόφιλος δήμαρχος. Αγγλικανική εκκλησία στην Αμερική εκλέγει τον πρώτο ομοφυλόφιλο καρδινάλιο. Σε όλη σχεδόν την Ευρώπη, ψηφίζονται νόμοι που αναγνωρίζουν τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων ζευγαριών και ρυθμίζουν θέματα σχετικά με τη συμβίωσή τους, κληρονομικά ζητήματα, δικαιώματα στον χώρο εργασίας κλπ, ενώ στις πιο προχωρημένες περιπτώσεις (Ολλανδία, Σκανδιναβικές Χώρες), από καιρό έχει θεσμοθετηθεί ο γάμος μεταξύ ομοφυλόφιλων. Στην Ελλάδα όμως Άγιε, τιμωρείται ένα φιλί, επειδή –λέει το Reich…συγνώμη το Ραδιοτηλεοπτικό Συμβούλιο- προάγει μια συμπεριφορά που είναι μια «ιδιορρυθμία έξω από την παραγωγική διαδικασία της ζωής». Όλα αυτά όμως Άγιε, είναι τίποτα μπροστά σε όσα ακολούθησαν στις σχετικές τηλεοπτικές συζητήσεις: «Ανώμαλοι», «ανίκανοι να υπηρετήσουν την κοινωνία και την πατρίδα τους», «ψυχικά ασθενείς». Δεν αντέχουν να σκεφτούν, ρε Άγιε, πως ένα φιλί μπορεί να είναι μέρος του σεξ, αλλά είναι σχεδόν πάντα και κατάθεση έρωτα και αγάπης. Και δεν μπορούν να φανταστούν, οι φτωχοί, πως ο έρωτας και η αγάπη δεν μπορούν ποτέ να είναι ούτε ανώμαλοι, ούτε άρρωστοι, ούτε ανίκανοι. Πως είναι απλά, η κινητήρια ύλη του κόσμου ρε Άγιε, η δικαίωση της ζωής άσχετα ποιοι εμπλέκονται σε αυτόν τον έρωτα, σε αυτήν την αγάπη. Δεν έχουν γεννητικά όργανα οι καρδιές ρε Άγιε, έχουν; Με το μίσος να αναβλύζει από την καρδιά τους, μας λένε πως «αυτά έρχονται απ’έξω, για να διαφθείρουν τα παιδιά μας και τις αξίες μας». Και όπως πάντα, «τις αξίες που μας έκαναν να φτιάχνουμε Παρθενώνες, όταν αυτοί έτρωγαν βελανίδια» και «Είναι αυτά έξω από την Ελληνορθόδοξη παράδοση, στην οποία η ανθρωπότητα χρωστάει, μπλα, μπλα, μπλα..» Φρόντισαν αυτό να το καταστήσουν….σαφές και σε Έλληνες και ξένους επιστήμονες, οι οποίοι τόλμησαν (!) σε επιστημονικό συνέδριο που οργανώθηκε προς τιμήν του Μεγ. Αλεξάνδρου, να υποστηρίξουν οι «αχρείοι» ότι ο Μακεδόνας στρατηλάτης ήταν ομοφυλόφιλος. Ανενόχλητοι οι νταβατζήδες της ιστορίας και οι προστάτες της ηθικής, προπηλάκισαν τους επιστήμονες, και διέλυσαν το συνέδριο. Καταστάσεις, που θα πίστευε κανείς πως έχουν μείνει σε ένα μακρινό και σκοτεινό παρελθόν. Και όμως, ζουν και βασιλεύουν στην Ελλάδα. Δεν θα ήθελα να σου αναφέρω τα ονόματα του Καβάφη, του Χατζηδάκη και άλλων «ανώμαλων» Ελλήνων που έζησαν «εξω από την παραγωγική διαδικασία της ζωής», αλλά θα ήθελα με το γράμμα μου αυτό να σου στείλω απόσπασμα ενός ποιήματος γραμμένου από τον Λουίς Θερνούδα. Κάνει λόγο για την αγάπη, και θα ήθελα να το διαβάσεις εκεί στον Παράδεισο για να τον κάνεις ακόμα πιο όμορφο και να ρωτήσεις πως μπορεί να είναι αρρωστημένος ένας άλλος τρόπος να αγαπάς. «…Δεν γνωρίζω άλλη ελευθερία από εκείνη του να είμαι φυλακισμένος κάποιου, που δεν μπορώ να ακούσω το όνομά του χωρίς να ριγήσω. ……….. Που το σώμα και το πνεύμα μου, πλέουν στο σώμα και το πνεύμα του. Σαν ξύλα χαμένα, που η θάλασσα βουλιάζει ή τα ταξιδεύει. Ελεύθερα, με την ελευθερία του έρωτα, Τη μοναδική ελευθερία που με εξυψώνει, Τη μοναδική ελευθερία που για αυτήν πεθαίνω. Εσύ, δικαιολογείς την ύπαρξή μου. Αν δεν σε γνωρίσω, δεν έχω ζήσει. Και αν πεθάνω χωρίς να σε γνωρίσω, δεν πεθαίνω…αφού δεν έζησα ποτέ.» Αυτός είναι ο δικός μου κόσμος Άγιε. Όχι ο κόσμος της ελάχιστης ανοχής, ο κόσμος που δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα σε μια άλλη μορφή αγάπης. Διαφορετικής, ασυνήθιστης, αλλά όχι λιγότερο όμορφης ρε Άγιε, ούτε λιγότερο άξιας. «Και ο τρελός της παλιάς συνοικίας» (ίσως αυτός που λένε ότι ζητάει το αδύνατο), «μια νύχτα θυμάμαι τον κυνηγούσαν και για να σωθεί κρύφτηκε στο γειτονικό σχολείο. Κανείς δεν τον ξανάδε από τότε….τι απέγινε, άγνωστο. Μόνο που από την άλλη μέρα ο δάσκαλος έκανε πάντα λάθος στο μέτρημα. Και έβρισκε ένα παιδί περισσότερο…» Όλα γύρω μας Άγιε, αλλάζουν πολύ γρήγορα. Σε ένα κόσμο συναρπαστικό, το αύριο είναι ήδη χθες. Και το μέλλον έχει ήδη έρθει. Όλα είναι ρευστά. Τίποτα δεν είναι τακτοποιημένο στα κουτάκια της κρατικής γραφειοκρατίας. Όλη η τάξη τινάζεται στον αέρα, και η ανθρωπότητα αρχίζει από την αρχή. Οι άνθρωποι συνεχίζουν να πολεμούν, αλλά είναι οι πόλεμοι λιγότεροι από ποτέ. Εξακολουθούν να υπάρχουν φτωχοί και αδύναμοι. Μα, είναι και αυτοί λιγότεροι από ποτέ. Όλο και μεγαλύτερα τμήματα του παγκόσμιου πληθυσμού αποδέχονται την αρχή της ίσης μεταχείρισης, ανεξάρτητα από καταγωγή, πεποιθήσεις, χρώμα ή προτιμήσεις. Αποκωδικοποιείται το ανθρώπινο γονιδίωμα, ο Pathfinder προσεδαφίζεται στον Άρη, ενώ ο Voyager 1 φτάνει στα όρια του ηλιακού μας συστήματος. Στη χώρα του ανατέλλοντος Ηλίου, η ρομποτική δημιουργεί τα πρώτα ρομπότ που έχουν τη δυνατότητα να νιώθουν και να αισθάνονται… Σουηδοί επιστήμονες, δημιουργούν τεχνητό αίμα από πούδρα αιμοσφαιρίνης. Βρισκόμαστε μπροστά στις πρώτες ολικές μεταμοσχέυσεις προσώπου. Σχεδόν ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα και οι ιστοί του μπορούν να ανικατασταθούν. Και όμως Άγιε, Στην Ελλάδα παραμένουμε μίζεροι και επαρχιώτες. Συζητάμε ακόμα με πάθος και ιερή αγανάκτηση για θέματα που «εκείνοι που ζούσαν στα δέντρα όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες», έχουν από καιρό πια λύσει. Ο δημόσιος διάλογος αφορά διαφορές και προβλήματα του χθες και του προχθές. Συνεχίζουμε να παράγουμε ανθρώπους και ιδέες, για έναν κόσμο που εδώ και καιρό δεν υπάρχει. Το βάθος των αναζητήσεών μας, εξαντλείται στην πιο ρηχή επιφάνεια. Και εμείς οι Έλληνες –θύτες και θύματα ταυτόχρονα της δικής μας ανημποριάς- αναζητούμε συνωμότες παντού και υψώνουμε ιερά λάβαρα επανάστασης απέναντι σε ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε, δίχως φυσικά να αποκρούουμε τα αγαθά που μας προσφέρει απλόχερα, ο κόσμος και το «σύστημα» που μαχητικά και…επαναστατικά απορρίπτουμε. Και σε κάθε ευκαιρία δεν ξεχνάμε να υπενθυμίζουμε πως όλος ο κόσμος «μας χρωστάει, γιατί ο Ελληνισμός και η ορθοδοξία….μπλα, μπλα, μπλα..» Τίποτα δεν μας χρωστάει πια η ανθρωπότητα, Άγιε. Ακόμα και αν οι διάφοροι Καρατζαφέρ και όλοι μας, θεωρήσουμε τους εαυτούς μας άμεσους απόγονους του…Αριστοτέλη και του Πλάτωνα, ακόμα και έτσι -φτάνει πια- τίποτα δεν μας χρωστάει η ανθρωπότητα. Για ποιόν πολιτισμό είμαστε υπερήφανοι οι σημερινοί Έλληνες; Αγκιστρωμένοι στο παρελθόν της κλασσικής Ελλάδας και την…αναλλοίωτη έκτοτε φύση και ταυτότητά μας, αρνούμεθα το σήμερα και αντιμετωπίζουμε με εχθρικά το αύριο, αφού μόνο το παρελθόν μας νομιμοποιεί(;) συνεχώς να απαιτούμε στο όνομά του. Κανέναν πολιτισμό δεν παράγει πια η Ελλάδα. Μόνο φέτα, μουσακά και μπουζούκια παράγει. Και ταυτόχρονα, αλαζονεία και υποκρισία. Επαναλαμβάνοντας πως «όταν εμεις χτίζαμε Παρθενώνες, αυτοί…μπλα μπλά..» Λοιπόν Άγιε, να το δώρο που σου ζήτάω: Έλα, και πριν φύγεις γκρέμισε ναούς και Παρθενώνες. Γκρέμισέ τους από το μυαλό μας. Αποδέσμευσε το μυαλό και την ψυχή μας από το χθες. Μήπως και μπορέσουμε με τιμή και υπερηφάνεια να ζήσουμε το σήμερα. Μήπως προλάβουμε με αξιοπρέπεια να κερδίσουμε το αύριο. Μήπως και πάψουμε πια στην Ελλάδα να γινόμαστε «γύπες των αρχών». Να τρεφόμαστε δηλαδή με αρχές, που έχουν πια πεθάνει… Φτάνει πια με τους Παρθενώνες και τις ορθοδοξίες. Φτάνει πια. Θέλω να νιώσω υπερήφανος για το σήμερα. Φτάνει με το χθες…Φτάνει πια…! Αυτό είναι το δώρο που σου ζητάω Άγιε… Και αν αυτό –ακόμα και για εσένα είναι αδύνατο, ε τότε ναι, σου ζητάω το αδύνατο. «Έπρεπε να συμβεί και αυτό:ζήτησα το αδύνατο. Και κανείς πια δεν έμαθε τι έγινε…» Είναι όμως πια αργά…και εσύ θα είσαι ήδη στο δρόμο. Καλώς να έρθεις, Άγιε. ΥΓ: «Σημασία έχει τι κάνεις, με τον χρόνο που σου δίνεται» (The Lord of the Rings I) Στην αρχή της επιστολής μου –θυμάσαι;- σου είπα πως δεν ζητάω κάποιο δώρο προσωπικό…αυστηρά για εμένα. Χμμμ…τι να πω τώρα; Αν τελικά υπάρχεις, και είσαι αυτό που λένε, εσύ ξέρεις –είτε στο πω, είτε όχι- τι θα ήθελα. Αν τελικά υπάρχεις, εσύ ξέρεις τι είναι εκείνο που τόσο πολύ νοσταλγώ…που τόσο πολύ και τόσο άδικα, μου λείπει… Αν τελικά υπάρχεις, εσύ ξέρεις καλά ποιος είμαι… Όπως επίσης καλά γνωρίζεις –αν τελικά υπάρχεις- πως: «Πάει καιρός τώρα που χτυπάω αυτόν τον τοίχο, μα κανείς δεν απαντάει. Όμως εγώ ξέρω, πως πίσω από τον τοίχο είναι ο Θεός. Γιατί, μόνον Εκείνος δεν απαντάει…» |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου