Ε.Ε., Τουρκία και Κύπρος

Γνωστοποίηση: Όλα τα ενυπόγραφα άρθρα αποδίδουν τις απόψεις των συγγραφέων. 

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

Η Συντονιστική Επιτροπή της Αντιεθνικιστικής Κίνησης αναδημοσιεύει το εξαίρετο άρθρο του κυρίου Διονύση Γουσέτη, άρθρο το οποίο πρωτοδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα των Αθηνών ΑΥΓΗ, στις 23 Δεκεμβρίου 2004.

Ο Διονύσης Γουσέτης αποτελεί έναν από τους λίγους αριστερούς αρθρογράφους με υψηλή κοινωνική και ιδεολογική εντιμότητα, συνέπεια των οποίων  είναι να μη διστάζει να πληροφορεί  αντικειμενικά το αναγνωστικό του κοινό όχι μόνο στα θέματα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αλλά και στα λεγόμενα εθνικά θέματα.

Οι απαίσιες πράξεις ορισμένων Κυπρίων, με επικεφαλής τους ακραίους εθνικιστές Μακάριο και Γρίβα ( αρχηγό της φασιστικής οργάνωσης των Αθηνών  Χ ), βρήκαν το αποκορύφωμά τους το 1963.

Με το συνταγματικό πραξικόπημα του Μακάριου το 1963 το δικοινοτικό κυπριακό κράτος της Κύπρου έπαψε να υπάρχει και μετατράπηκε στον Ελληνοκυπριακό τομέα του νησιού, αγνοώντας τα δικαιώματα των Τουρκοκυπρίων. 

Οι Τουρκοκύπριοι αναγκάστηκαν να ζήσουν για 11 ολόκληρα χρόνια σε καθεστώς ομηρίας στοιβαγμένοι στους τέσσαρες μεγάλους θύλακες της Κύπρου, οι οποίοι περιλάμβαναν το 4-5% περίπου του εδάφους του νησιού, στους θύλακες αυτούς οι αξιολύπητοι αυτοί άνθρωποι υπέφεραν τα πάνδεινα.

Η ελεεινή πραγματικότητα στην οποίαν έζησαν και ζουν οι Τουρκοκύπριοι αποκρύφτηκε επιτυχώς τόσο από μέρους της ελληνικής όσο και της ελληνοκυπριακής εθνικιστικής προπαγάνδας, η δε επέμβαση του τουρκικού στρατού το 1974, παρά τις καταστροφικές συνέπειές της για τους Ελληνοκύπριους,  έδωσε ένα τέλος στο μαρτύριο αυτών των θυμάτων του κυπριακού εθνικισμού.  

Ο σημερινός πρόεδρος του ελληνοκυπριακού τομέα της Κύπρου Τάσος Παπαδόπουλος και τέως υπαρχηγός του Γεωργκάτζη, ενός των ενόπλων παρακρατικών του 1963, προπαγάνδισε πρόσφατα το ΟΧΙ θέλοντας να υποτάξει τους Τουρκοκυπρίους και την Τουρκία στη θέλησή του.

Μέχρι σήμερα όμως ο αστείος αυτός εθνικιστής δεν μας είπε εάν σκέπτεται ως  λύση την επιστροφή του Τουρκοκυπρίων στους 4 θύλακες του 1963 ή εάν                                                            σκέπτεται τίποτε παρόμοιο . Πάντως η Ευρωπαϊκή Ένωση γνωρίζει πλέον το ποιόν του εθνικιστή Παπαδόπουλου, εάν λάβουμε υπόψη το γεγονός ότι ο κύριος Φερχόϊγκεν τον αποκάλεσε απατεώνα.     

------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Άρθρο του κυρίου Διονύση Γουσέτη 

δημοσιευθέν στην εφημερίδα των Αθηνών ΑΥΓΗ στις 23/12/2004

Ε.Ε., Τουρκία και Κύπρος

Στο θέμα της ένταξης της Τουρκίας στην Ε.Ε, ο αρεσκόμενος να αναμειγνύεται στην εξωτερική πολιτική αρχιεπίσκοπος – εκφράζοντας και τον τουρκόφοβο κυβερνητικό εκπρόσωπο και πολλούς άλλους πατριώτες – δήλωσε ότι οι ισχυροί αποφασίζουν άδικα.

Σε πρώτη ανάγνωση έχει δίκιο. Πώς είναι δυνατόν να είναι η Τουρκία μέλος της Ε.Ε. και να μην αναγνωρίζει ένα άλλο μέλος της Ε.Ε ., έναν εταίρο της; Τι δικαιοσύνη είναι αυτή; Ωστόσο, οι απλοϊκές αυτές εθνικιστικές τοποθετήσεις , αποσιωπούν τη σημερινή πραγματικότητα της Κύπρου.

Τι καλείται από τον αρχιεπίσκοπο να αναγνωρίσει η Τουρκία; Όχι βέβαια την “Κύπρο” γενικά, αλλά ένα Ελληνοκυπριακό, δηλαδή μονοκοινοτικό, κράτος που δεν θέλησε να αντιπροσωπεύσει και τους Τουρκοκύπριους και που ελέγχει μόνο τη μισή Κύπρο.

Αυτό το καθεστώς, όπως μου γράφει η Κορίνα, αντιβαίνει τις συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου, με τις οποίες δημιουργήθηκε ένα κράτος δικοινοτικό.

Εκείνο το κράτος και όχι του Τά[σ]σου αναγνώρισε και αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα.

Από το 1963, που οι Τουρκοκύπριοι αποκλείσθηκαν, εκδιώχθηκαν, γκετοποιήθηκαν και δολοφονήθηκαν, απλώς (σημείωση της σύνταξις : η διεθνής κοινότητα) έκανε υπομονή, νομίζοντας πως οι Ελληνοκύπριοι είχαν πραγματική διάθεση να λύσουν το Κυπριακό, αλλά σκόνταφταν στην αδιαλλαξία της Τουρκίας.

Τώρα που οι πραγματικές προθέσεις των Ελληνοκυπρίων έγιναν φανερές, η διεθνής κοινότητα έπαψε να πιέζει την Τουρκία και το αίτημα της ελληνοκυπριακής κυβέρνησης για αναγνώριση από την Τουρκία έπαψε να βρίσκει υποστήριξη.

Έγινε σαφές ότι τυχόν αναγνώριση της “Κύπρου” από την Τουρκία δεν προωθεί την επανένωση και τη δημοκρατία. Δεν προωθεί ούτε καν τη διχοτόμηση. Προωθεί τη σημερινή κατάσταση που, για τους Τουρκοκύπριους για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για τη δημοκρατία, είναι χειρότερη και από τη διχοτόμηση.

Είναι η κατάσταση όπου οι Τουρκοκύπριοι πολίτες δεν αναγνωρίζονται από κανέναν, πλην Τουρκίας, δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και στην καλύτερη περίπτωση εξαρτώνται από την καλοσύνη των ισχυρών να αποκτήσουν ένα καθεστώς τύπου Ταϊβάν.

Η διχοτόμηση θα ήταν γι’αυτούς σαφώς προτιμότερη από αυτό.

Θα είχαν διεθνή νομική υπόσταση. Αυτό σημαίνει διεθνή πρόσβαση σε τηλεπικοινωνίες, στο αεροδρόμιό τους, σε εμπορικές συμβάσεις κ.λ.π. που τώρα στερούνται.

Η δίκαιη κατά τον αρχιεπίσκοπο αναγνώριση δεν εξυπηρετεί, παρά την μονιμοποίηση στην εξουσία της σημερινής κυβέρνησης, η οποία ιστορικά-αλλά και πρακτικά- εκπροσωπεί “το δόγμα της ανάγκης”, δηλαδή τα τετελεσμένα που προκάλεσε το συνταγματικό πραξικόπημα του Μακαρίου το 1963, όταν ανακοίνωσε τα γνωστά 13 “σημεία” με τα οποία κατάργησε τη συμμετοχή των Τουρκοκυπρίων στο τότε δικοινοτικό κράτος. 

Αλλά ενώ ο Μακάριος είχε – ή νόμιζε πως είχε – τη δυνατότητα να μετατρέψει τους Τουρκοκύπριους σε μειονότητα, ο νυν πρόεδρος Τά[σ]σος αρνείται κουτοπόνηρα να πει τι ακριβώς επιδιώκει.

Για πρώτη φορά στην ιστορία τους, όλα ανεξαιρέτως τα τουρκοκυπριακά κόμματα ξεπέρασαν τις αντιθέσεις τους για να εκφράσουν από κοινού την αντίρρησή τους προς την εμμονή του Τά[σ]σου Παπαδόπουλου για αναγνώριση, γιατί βλέπουν τον κίνδυνο που ελλοχεύει. Βλέπουν την ύπουλη πολιτική που – στο όνομα του ότι η κυπριακή κυβέρνηση είναι αυτή που αναγνωρίζεται διεθνώς- στοχεύει στον αποκλεισμό τους.

Αυτό άλλωστε είναι η λογική συνέπεια και συνέχεια του “βροντερού ΟΧΙ” των Ελληνοκυπρίων.

            Το ότι λοιπόν δεν έθεσαν οι ισχυροί θέμα άμεσης αναγνώρισης της “Κύπρου” είναι δίκαιο και ας βουρλιζόμαστε εμείς με το αν η τελωνειακή ένωση αποτελεί ή όχι έμμεση αναγνώριση.

Εάν θέλουν να συνεχίσουν να είναι δίκαιοι, το μόνο που μπορούν να κάνουν είναι να πιέζουν την ελληνοκυπριακή πλευρά να πει επιτέλους ξεκάθαρα ποιες αλλαγές θέλει στο σχέδιο Ανάν, ώστε να δεχθεί την επανένωση, που θα δώσει στους Τουρκοκυπρίους τα δικαιώματα του πολίτη. Αλλιώς να υποστηρίξουν τη διχοτόμηση. Για την ώρα, κάνουν το πρώτο.

Το βέτο

Είναι θετικό που δεν ασκήθηκε τελικά το απειλούμενο βέτο από την ελληνοκυπριακή ηγεσία. Το βέτο, μαζί με τα άλλα μύρια κακά, θα σήμαινε και τη συσπείρωση των ακραίων κομμάτων – όλα μαζί φθάνουν το 30% - πίσω από τον Τά[σ]σο.

Ήδη πριν τη Σύνοδο, μαζεύτηκαν όλα τα εθνικιστικά κόμματα – μαζί και το κόμμα του Τά[σ]σου, το ΔΗΚΟ – και δημιούργησαν τη λεγόμενη “Κίνηση Πολιτών”, την ίδια που είχε αναλάβει και την εκστρατεία εναντίον του σχεδίου Αναν τον Απρίλη. Τώρα διαδήλωναν υπέρ του βέτο.

Ευτυχώς ο Τά[σ]σος δεν άκουσε το κόμμα του αλλά το ΑΚΕΛ, διαφορετικά θα είχαμε σήμερα μια εθνικιστική συσπείρωση με αντιιμπεριαλιστικό αντιευρωπαϊκό μανδύα – τύπου Μιλόσεβιτς – και τότε το κυπριακό θα ήταν τελειωμένο.

Ο Τά[σ]σος κατάλαβε ότι είναι απομονωμένος και ότι η πολιτική του δεν θα τον πάει πολύ μακριά. Προτίμησε λοιπόν να συνεχίσει να πουλάει πατριωτισμούς και μαγκιές στο εσωτερικό, ενώ στο εξωτερικό έδειξε φρόνηση. Σύνηθες σπορ στο ανάδελφο έθνος μας.

e-mail: diongous@central.ntua.gr