Πόσους αλβανούς πρέπει να σφάξουμε για να φτάσουμε στην πατρίδα μας;

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

   Η Αντιεθνικιστική Κίνηση, συνεπής προς την ανειλημμένη από αυτήν υποχρέωση να καταγγέλλει τις πιο ακραίες εκδηλώσεις του εθνικισμού,  αναδημοσιεύει το παρακάτω επίκαιρο κείμενο, το οποίο δημοσιεύτηκε στην μικρής κυκλοφορίας εφημερίδα "Επί τα Πρόσω" και το οποίο καταρρίπτει, με ομολογουμένως σαρκαστικό ύφος, πολλούς από τους μύθους που καλλιεργούνται συστηματικά από το σύνολο, σχεδόν, του πολιτικού κόσμου, της ακαδημαϊκής κοινότητας και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, για την ανυστεροβουλία, τα πατριωτικά αισθήματα και την έλλειψη ουσιαστικής επικινδυνότητας των Ελλήνων εθνικιστών. Μύθους, οι οποίοι επιτρέπουν σε εν δυνάμει εθνικιστές δολοφόνους να κυκλοφορούν ελεύθεροι και, όποτε χάνουν τον αυτοέλεγχό τους, να πραγματοποιούν εξαιρετικής αγριότητας εγκλήματα, όντας σίγουροι ότι θα αντιμετωπιστούν, τουλάχιστον, με συγκατάβαση, αν όχι με ανοιχτή επιδοκιμασία, από το μεγαλύτερο μέρος του κοινού και με προκλητική, για πολιτισμένες κοινωνίες, επιείκεια των αστυνομικών και δικαστικών αρχών. Αν  και η Αντιεθνικιστική Κίνηση δεν προτιμάει να δημοσιεύει ανυπόγραφα η υπογραμμένα με ψευδώνυμο κείμενα (όπως είναι, προφανώς, το παρακάτω), όπως και σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν, έτσι και αυτήν την φορά, σέβεται την απόλυτα δικιολογημένη επιλογή του συγγραφέα του εν λόγω άρθρου να  παραμείνει άγνωστος.

Πόσους αλβανούς πρέπει να σφάξουμε για να φτάσουμε στην πατρίδα μας;

Ανήμερα πρωτοχρονιάς λάβαμε το παρακάτω έκτακτο αστυνομικό δελτίο:

«Ομάδα εφτά ελλήνων εισέβαλε στο σπίτι οικογένειας στο Ρέθυμνο με αποτέλεσμα τη δολοφονία του 17χρονου Εντισόν Γιαχάι!»

Ο τοπικός βουλευτής της ΝΔ, ο δήμαρχος και ο νομάρχης όσο και μερίδα του τοπικού τύπου έσπευσαν να χαρακτηρίσουν τη δολοφονία τυχαίο περιστατικό, αποσυνδέοντάς την από κάθε ρατσιστικό περιεχόμενο. Με επιχειρήματα του τύπου «τέτοια περιστατικά συμβαίνουν πολύ συχνά στην Κρήτη» προσπάθησαν να προτρέψουν την τοπική κοινωνία να συμμεριστεί την περηφάνια του πατέρα του έλληνα δολοφόνου για την έμπρακτη επίδειξη λεβεντομαλακίας, που μαζί με το ελαιόλαδο, τη ρακή και τον ντάκο αποτελούν την τουριστική ατραξιόν του νησιού προς τέρψιν των πανταχόθεν καταναλωτών ιθαγενούς αρρενωπότητας.

Το επιχείρημα αυτό, ωστόσο, δεν φαίνεται να ευσταθεί. Όχι τόσο επειδή στην Κρήτη δεν συμβαίνουν πράγματι ένδοξα περιστατικά βεντέτας και άλλων εδώδιμων αποικιακών προϊόντων, όπου ιθαγενείς παλικαράδες τρώγονται μεταξύ τους, κυρίως αν υπάρχει υπόνοια ανοιχτόχρωμου – βορειο-ευρωπαϊκού και θηλυκού κατά προτίμηση – βλέμματος. Μακριά από εμάς η άρνηση της ευγενούς παράδοσής μας. Το επιχείρημα αυτό δεν ευσταθεί γιατί στην προκειμένη περίπτωση οι εν λόγω ιθαγενείς απεκδύθηκαν του ρόλου του εκόντος αποικιοκρατούμενου και φόρεσαν τη στολή (παραλλαγής) του αποικιοκράτη.

Το τέλος της ξενοφοβίας

Η σημαντικά διογκωμένη εισροή μεταναστών μετά τη νίκη της Δημοκρατίας στην Ανατολή έπεσε ως μάννα εκ των συνόρων για όλους εκείνους που ασκούν το επάγγελμα «έχω ένα πρόβλημα για κάθε λύση σου». Πολιτικοί, δημοσιογράφοι και κάθε είδους πανοπτικοί αναλυτές ενίσχυαν με κάθε ευκαιρία τις αντιστάσεις του λαού της ψωροκώσταινας απέναντι στους ρακένδυτους εισβολείς.

Το κλίμα, ωστόσο, άρχισε να αλλάζει σταδιακά. Κάτι η εξοικείωση, κάτι η ευαισθητοποίηση – με ή χωρίς τις αδρές ευλογίες ευρωπαϊκών προγραμμάτων αλλά και των ίδιων των μεταναστών, βλ. παράβολα – η ελληνική κοινωνία άρχισε να αποβάλει τα ξενοφοβικά σύνδρομα που κατά καιρούς είχαν πολύ πεζές και υλικές συνέπειες, όπως οι εκπυρσοκροτήσεις μεταναστών σε σφαίρες αστυνομικών. Από την άλλη, τόσο σε επίπεδο επιστημονικού όσο και πολιτικού και δημόσιου εν γένει λόγου, άρχισε να αναδεικνύεται ο ιδιαίτερα ωφέλιμος ρόλος της μεταναστευτικής εργασίας για το σύνολο της οικονομικής ανάπτυξης – για όσους δεν το κατάλαβαν ζήσαμε και ζούμε ένα μίνι οικονομικό θαύμα, για όποιες αμφιβολίες ρωτήστε τους φτωχομπινέδες της ανατολικής Ευρώπης στους οποίους το ελληνικό κεφάλαιο δίνει ψωμί – καθώς και για την επιβίωση των ασφαλιστικών μας ταμείων. Η έγκαιρη δε ολοκλήρωση των ολυμπιακών έργων ήρθε να ολοκληρώσει την αντιστροφή του κλίματος και τον οριστικό θάνατο της ξενοφοβίας. Τα επιστημονικά επιτεύγματα των ανά τον κόσμο ιατρικών τιμ και των πειραματόζωών τους οικοδομήθηκαν πάνω στα θεμέλια των οστών μεταναστών εργατών, κορυφώνοντας έτσι την παγκόσμια συγκίνηση στη γιορτή αυτή της συναδέλφωσης των λαών.

Κατά κοινή αποδοχή πλέον, οι μετανάστες ή ορθότερα τα εργατικά χέρια τους, είναι χρήσιμα, αν όχι αναγκαία ενώ η ξενοφοβία έχει αφήσει τη θέση της σε κάτι πολύ χειρότερο ίσως.

Η αυγή του νεο-αποικισμού

Ο μεγάλος αυτός ηγέτης που λέγεται Κώστας Σημίτης αποτύπωσε τη μετάβαση αυτή με τον ορθότερο τρόπο στα προεκλογικά συνθήματα του κόμματός του. Έτσι, ενώ στις εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου αιώνα προσπαθούσε να μας πείσει ότι «η Ελλάδα δεν είναι ξέφραγο αμπέλι», στις αρχές του 21^ου αποδέχτηκε τον «ωραίο τον Χασάν» που μπορούσε να παραμένει νόμιμα πλέον σε μια «ισχυρή Ελλάδα».

Σε αυτήν την ισχυρή Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχουν θέση φτηνές φοβίες για τους άμοιρους πεινασμένους γείτονές μας. Όπως σωστά λέει ο Θ. Πάγκαλος για τους σκοπιανούς, τους οχριδιάτες, τους τιτοβελιώτες και τους υπόλοιπους κατοίκους του γειτονικού μας κράτους: «ας ονομάσουν το κράτος τους και Θεσσαλονίκη! Από τη στιγμή που τους ελέγχουμε οικονομικά δεν έχουμε τίποτα να φοβόμαστε». Όντως, μια ματιά στις πορτοκαλί σελίδες οποιασδήποτε εφημερίδας επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές: το ελληνικό κεφάλαιο και το ελληνικό κράτος ασκεί εδώ και χρόνια νεο-αποικιακή πολιτική σε όλη τη νοτιο-ανατολική Ευρώπη.

Η εμπέδωση δε αυτού του αισθήματος ισχύος δυστυχώς δεν περιορίζεται απλώς και μόνο στο επίπεδο τους αισθήματος αλλά εξωτερικεύεται και σωματικά. Έτσι, κάθε φορά που μετανάστες εμφανίζονται θρασύτατα ολόκληροι (και όχι μόνο τα εργατικά χέρια τους) και έξω από τον προορισμένο για αυτούς δουλοπαροικιακό χώρο εργασίας λαμβάνουν πάραυτα την πρέπουσα απάντηση, η οποία κάθε άλλο παρά διακρίνεται από φόβο για τον ξένο. Αντιθέτως, συνιστά διακριτική υπενθύμιση που θα μπορούσε λεκτικά να μεταφραστεί ως «εδώ είστε ξένοι, γι’ αυτό δουλέψτε και βγάλτε το σκασμό!». Πράγματι, δεν επρόκειτο για ξενοφοβία αλλά για ξεκάθαρη υπεροψία του εκμεταλλευτή, όταν μετά την ποδοσφαιρική νίκη του «έθνους των εργατών» επί του «έθνους των αφεντικών», όπως πολύ εύστοχα παρατήρησε ένας παλιός ποδοσφαιριστής του ΠΑΟΚ, μερίδα περήφανων ελληναράδων, με την ανοχή και τη διακριτική προστασία της αστυνομίας, έστησαν απανταχού στην Ελλάδα ένα ανηλεές αλβανο-κυνηγητό (οι έγκριτοι γιατροί του τμήματος Ιστορίας-Εθνολογίας του Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης έχουν ως τώρα περιορίσει τις αιματολογικές έρευνές τους στο ζήτημα της ελληνικότητας των πομάκων, οπότε δεν γνωρίζουμε αν επρόκειτο τελικά για ανθρωπο-κυνηγητό). Τότε η κοίτη του Ρουβίκωνα βάφτηκε κόκκινη στη Ζάκυνθο, τώρα στο Ρέθυμνο.

Έχει χαραχθεί πλέον με δόξα και τιμή (και με μη ελληνικό αίμα) πάνω στο τιμημένο καταστατικό μάρμαρο της πατρίδας μας: «Η εφαρμογή του νεο-αποικιακού ρατσισμού επαφίεται στον πατριωτισμό των ελλήνων». Σε αυτήν τη διάταξη υπάκουσαν ως γνήσιοι πατριώτες τα περήφανα ελληνόπουλα και στις δυο – όχι όμως μοναδικές – περιπτώσεις.

Ωστόσο, δεν είναι όλοι οι έλληνες ίδιοι...

Εύχομαι οι αρμοδιότητες του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου να μην επεκτείνονται και στον γραπτό τύπο. Πρέπει, ωστόσο, να ξεκαθαρίσουμε ότι η επίκληση της εθνικότητας των εγκληματιών του Ρεθύμνου γίνεται εκ παραδρομής και για λόγους ευκολίας. Είναι σαφές ότι δεν θεωρούμε όλους τους έλληνες εγκληματίες ούτε ότι οι εξαιρέσεις, όσο πολυάριθμες και αν είναι, επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Μπορεί να παρατηρείται αυξημένη εγκληματικότητα από πλευράς ελλήνων εις βάρος μεταναστών, θα ήταν λάθος και υπεραπλούστευση όμως να την αποδίδαμε στην κουλτούρα τους. Εξάλλου, δεν υπάρχει ενιαία ελληνική κουλτούρα. Όπως συμβαίνει παντού, έτσι και σε αυτούς υπάρχουν και κακοί και καλοί.

Παρά την τραγικότητα των στιγμών, λοιπόν, θα παρακαλούσα τους μετανάστες να επιδείξουν ανεκτικότητα απέναντι στους έλληνες. Όπως είχα ακούσει σε ένα πάρκο να λέει ένας μετανάστης πατέρας στο παιδί του: «Παίξε παιδί μου με τα ελληνάκια, δεν είναι όλοι οι έλληνες μαλάκες».

Μανούσος Χαφιεδάκις

(απόγονος ένδοξων κρητικών μακεδονομάχων)