ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
Η Αντιεθνικιστική Κίνηση σε μια προσπάθεια ενδυνάμωσης του κοινωνικού προβληματισμού δημοσιεύει το ακόλουθο κείμενο, στο οποίο περιέχονται εξαιρετικής σημασίας πληροφορίες για το βίαιο εξελληνισμό της Θεσσαλονίκης μέσω της πυρκαγιάς του εβραϊκού κέντρου της πόλης και για μέτρα της ελληνικής πολιτείας ενάντια σε Εβραίους και Ρομά που δυστυχώς αγνοεί η πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.
Τι κάνεις άμα πιάσει φωτιά;
[επωδός στην 4η Σεπτέμβρη]
«Η υπεράσπιση του ανθρώπου εναντίον του εαυτού του: ιδού το πρόβλημα. Ο κύριος κίνδυνος για τον άνθρωπο είναι ο ίδιος ο άνθρωπος. Καμιά φυσική καταστροφή δεν ισοφαρίζει τις καταστροφές και τις σφαγές που δημιούργησε ο άνθρωπος εναντίον του ανθρώπου» Καστοριάδης[1]
Όλο το καλοκαίρι του 2007 παρακολουθούμε τον εθνικιστικό παροξυσμό των Ελλήνων με αφορμή τις πυρκαγιές που έχουν πλήξει τη χώρα τους. Απλώς αυτό το καλοκαίρι τον παροξυσμό τους τον λένε φωτιές, τον λένε οικολογικές ευαισθησίες, τον λένε αγάπη για το περιβάλλον, τον λένε οργή και αγανάκτηση, τον λένε αλλιώς και μόλις πριν από τρία καλοκαίρια, το 2004, απλώς τον ονομάζανε διαφορετικά: τον λέγανε αθλητικές επιτυχίες στο ποδόσφαιρο και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, πρωταθλήματα ποδοσφαίρου και αισθήματα περηφάνιας και άμιλλας. Μετά από τρία χρόνια ξαναζούμε ένα θερμό καλοκαίρι με τη διαφορά ότι σήμερα ο ελληνικός λαός νιώθει λύπη, οργή και αγανάκτηση, εν ολίγοις στη θέση του θύματος, μια κατεξοχήν επικίνδυνη μαγιά.
Από την Κρήτη μέχρι την Θράκη το έθνος έπιασε φωτιά και οι φιλήσυχοι πολίτες, πολιτικοί, δημοσιογράφοι και επαναστάτες του ανέλαβαν δράση: νομίζουμε πως παρακολουθούμε πολεμικά ρεπορτάζ, την ίδια στιγμή εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο και πουλάνε νούμερα, ακόμη πιο πολλά γαλανόλευκα πανιά βγήκαν παντού, μια ασύλληπτη και συνάμα εμετική μαζική συσπείρωση λαμβάνει χώρα, «η Eλλάδα είναι ο στόχος», «οργανωμένο το σχέδιο των εμπρηστών» και άλλα τέτοια μότο που κάνουν την πιθανή σύλληψη κάποιων άτυχων μεταναστών στα βουνά ακόμη πιο οδυνηρό σενάριο. «Ποιος ωφελείται από την εθνική τραγωδία;» ουρλιάζουν τα σκυλιά του πολέμου (που παρεπιμπτόντως μια χαρά γαυγίζουν και στην ειρήνη…)
Για μέρες ταλανίστηκαν για να βρουν τους ενόχους: Οικοπεδοφάγοι; Μπα, δεν μπορεί να ναι όλοι τους οικοπεδοφάγοι… Αναρχικοί; Ίσως ναι μα και όχι όλοι τους αναρχικοί. Η γιαγιά με το φούρνο και οι οξυγονοκολλητές; Ναι αλλά και όχι. Φυσικά φαινόμενα, απίστευτος καύσωνας και ξηρασία; Οπωσδήποτε αλλά και κάτι παραπάνω. Η κρατική ανικανότητα; Οπωσδήποτε μα και όχι εντελώς. Ο καπιταλισμός και η καταστροφική του δύναμη; Ίσως, ίσως, δεν ξέρω, έχω μια υποψία.
Ο όχλος περιμένει με λύσσα. Τι περιμένει; Να του δώσουν ένα στόχο. Να του πουν: Εκεί! Η «Αυριανή» της 28ης Αυγούστου μας λέει πως Αλβανός πράκτορας αναζητείται από την ΕΥΠ και τους μπάτσους. Κατάλληλος στόχος; Ήταν σίγουρο από το πως ξεκίνησε το παιχνίδι τους πως κάπως έτσι θα ήθελαν να τελειώσει… Απλά δεν ξέραμε την εθνικότητά του ή την ενδυμασία του (κουκουλοφόρος) ακόμα: θα ήταν Τούρκος, Αλβανός ή Αμερικανός; Θα ήταν Εβραίος; Από ποια δεξαμενή μίσους θα τον ψάρευαν;[2] Τώρα τα δάχτυλα είναι έτοιμα να δείξουν…
Το κράτος βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης. Οι πυρκαγιές το καίνε, μαζί και τις μίζερες ζωές κάποιων από εμάς.
Ο οικολογικός πατριωτισμός
Και οι έλληνες αριστεροί; Ψάχνουν κι αυτοί. Ψάχνουν, ψάχνουν… Ζητάνε την ψήφο μας γιατί αν ήταν αυτοί στην κυβέρνηση δε θα γίνονταν όλα αυτά – η ανικανότητα μπλα-μπλα – και θα ήταν αλλιώς… Η φωτιά θα ήταν πιο ευνοϊκή. Οι αριστεροί ψάχνουν κι αυτοί τον ένοχο. Και θα τον βρουν μόλις τον βρουν και οι υπόλοιποι.
Κι αν βγει το ραπόρτο πως ένας «διαολεμένος ξένος πράκτορας», «μας» έβαλε τις φωτιές; Τότε θα βγουν μόνο οι αριστεροί (κι οι αναρχικοί ουρά) να πούνε πως δεν είναι όλοι οι ξένοι έτσι, γιατί έχουν και κάποιους καλούς υπόψη τους, θα τραβήξουν το αυτί του κράτους για να πούνε πως δεν βάζουν όλοι οι ξένοι φωτιές. Θα αναφερθούν για άλλη μια φορά στο αντικείμενο του μίσους, τον κάθε μετανάστη-δήθεν πράκτορα, παρά στο υποκείμενο, τον Έλληνα ρατσιστή ψηφοφόρο και το κράτος του. Γιατί να είστε σίγουροι ότι αν πιάσουν έστω κι έναν τέτοιο «πράκτορα» για τις φωτιές, όλα τελείωσαν. Και θα τρέχουμε τότε, τελευταία στιγμή, να κάνουμε ομάδες κρούσης για να αντιμετωπίσουμε την αγανάκτηση αυτών που μέχρι πρότινος προσπαθούσαμε να πείσουμε με οικολογικά κείμενα, δηλαδή τον λαό, ή μήπως δεν θα τρέξουμε καν και εκ των υστέρων θα βγάλουμε τεύχη και μπροσούρες και θα κάνουμε επετειακές πορείες για τον εθνικισμό;
Και αν πιάσει ή άλλη κατεύθυνση της Μπακογιάννη; «αυτούς τους ανθρώπους, οι οποίοι με πολύ μεγάλη άνεση φέτος το χειμώνα καίγανε μαγαζιά, καίγανε τον Άγνωστο Στρατιώτη και σήμερα θεωρούν ότι μπορούν να συνεχίσουν να καίνε και εκτός Αθηνών». Θα τρέξουν τότε οι «θιγόμενοι» να δώσουν εξετάσεις καλής διαγωγής, να προβάλουν την οικολογική τους συνειδητότητα, να επιχειρηματολογήσουν ενάντια κλπ., όλα αυτά δηλαδή που κάνουν ήδη τώρα, αντί να προστατεύσουν με ευλάβεια το αντιλαϊκό και αντεθνικό εκείνο «αμάρτημα» από αυτήν την βεβήλωση των κυβερνώντων.
Γιατί εδώ παίζεται το παιχνίδι από την αρχή. Είναι η πατρίδα τους που θέλουν να σώσουν όλοι αυτοί, είναι ο τόπος τους, είναι η «ράτσα» τους. Ποτέ και πουθενά δεν ήταν καμιά οικολογία, κανένα ελαφάκι, κανένας θάμνος το ζήτημα. Για αυτό κανείς δε στεναχωριέται για τις φωτιές στα ωραία βουνά της Βουλγαρίας που επίσης μαστίζονται από πυρκαγιές … Γιατί υπάρχει μια διαφορά ανάμεσα στα βουνά της Πελοποννήσου και αυτά της Βουλγαρίας και δεν μιλάμε για τη διαφορετική βλάστηση. Η διαφορά αυτή λέγεται «ελληνικά σύνορα» και «ελληνική εθνική ταυτότητα». Αν η στεναχώρια ήταν στο ελάχιστο ειλικρινής θα αφορούσε βέβαια σε όλη την υφήλιο που δοκιμάζεται από φυσικές και τεχνητές πυρκαγιές και όχι μόνο τα ελληνικά βοσκοτόπια… Η οικολογία είναι απλώς ο καλύτερος τρόπος για να κρύψεις τον εθνικισμό σου καθώς η αγάπη για το περιβάλλον είναι αξεχώριστη για αυτούς από την αγάπη προς τον τόπο σου, το λεγόμενο ρίζωμα. Είναι το ρίζωμα αυτό εξάλλου που οδήγησε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας να μοιράζει αλαφιασμένο προκηρύξεις γενικής επιστράτευσης στη Θεσσαλονίκη και αλλού για να είναι σε επιφυλακή ο λαός… σχετικά με τις πυρκαγιές! Μάλιστα τα ίδια τα παιδιά της ΚΝΕ έλαβαν εντολή να φυλάξουν το Σέϊχ Σου και το κάνουν ακόμη και σήμερα (δεν κάνουμε πλάκα!). Κάτι τέτοιες στιγμές είναι που μας κάνουν να αγωνιούμε, αν η γραμμή αυτή του κκε έφτασε ως την Αμάρυνθο, αν και εκεί θα προλάβαιναν να σώσουν εκείνη τη «σφηκοφωλιά»[3] όταν η πυρκαγιά θεόρατη, ταχύτατη και απειλητική πλησίαζε αυτόν τον βρωμότοπο που λυμαίνονται βιαστές και δολοφόνοι, ή αλλού, τριγύρω από την Αμαλιάδα, όπου οι σωματέμποροι είθισται τα τελευταία χρόνια να γίνονται αστυνομικοί και για ένα δεύτερο εισόδημα; Δεν ήταν σίγουρα μόνο δική μας η χαιρεκακία. Ίσως κάποιο χαμόγελο να έσκασαν και όσες πέρασαν από αυτά τα μπουντρούμια και χαράμισαν τη ζωή τους εκεί εξαναγκασμένες στην πορνεία και σε βασανισμούς, εξαναγκασμένοι άλλοι σε μεροκάματα σκλαβιάς και ρατσιστικές επιθέσεις.
Έτσι… άλλη μια τέτοια απόδειξη ελληνοψυχίας ήταν και η «αναβολή» της πορείας στην Αθήνα που ήταν να γίνει στις 28 Αυγούστου για τη δολοφονία του Τόνι, του Νιγηριανού μετανάστη από την Καλαμαριά Θεσσαλονίκης… Η πορεία αναβλήθηκε-ματαιώθηκε «λόγω πυρκαγιών» όπως είπανε και οι διοργανωτές… Σε ελεύθερη απόδοση δηλαδή, «εδώ ο κόσμος καίγεται, εμείς θα τρέχουμε για τους Νιγηριανούς;».
Όταν η υπόθεση της πυρκαγιάς είχε ήδη ξεφύγει από τον πυροσβεστικό έλεγχο και η λογική από τα όριά της η αλήθεια είναι ότι εμείς αρχίσαμε να γκρινιάζουμε για το πως αυτή η εθνική συσπείρωση σάρωσε όποιο ζήτημα κι αν έπαιζε τότε στην επικαιρότητα, πόσο μάλλον τα θέματα των ψιλο-παράνομων, ψιλο-αφρικανών, ψιλο-τι μας νοιάζει μεταναστών επειδή πουλούσαν cd… Αλλά μας λέγανε κάνα-δύο φίλοι πως δεν πρέπει να το κουράζουμε το θέμα και πως να μην προβαίνουμε σε συγκρίσεις μεταξύ άσχετων γεγονότων… δηλαδή μιας πυρκαγιάς και μιας δολοφονίας μεταναστών. Αλλά το πρόβλημα ήδη υπήρχε. Δεν ήμασταν εμείς αυτοί που κάναμε τη σύγκριση αλλά η ίδια η πραγματικότητα. Τόσο τα media, που έθαψαν το θέμα, όσο και οι αριστεροί επαναστάτες, που «ανέβαλαν» την πορεία τους για τον Τόνι. Αυτές οι δύο κινήσεις τουλάχιστον δεν μπορούσαν παρά να μας δείχνουν όχι απλώς το πώς παίζουν στην Ελλάδα οι συγκρίσεις μεταξύ των διάφορων «πολιτικών» ζητημάτων αλλά και το ότι η εθνική ζυγαριά ξεκάθαρα είχε γείρει υπέρ των 65 Ελλήνων νεκρών. Η ζυγαριά που στη μία της άκρη είχε 65 νεκρούς αυτόχθονες και στην άλλη έναν νεκρό Νιγηριανό. Η διαφορά βέβαια ήταν πως οι πρώτοι πέθαναν από φυσικά αίτια, δεν δολοφονήθηκαν. Ενώ ο δεύτερος δολοφονήθηκε από Έλληνες αστυνομικούς. Αλλά τι λέμε; Εδώ η κοινή λογική τείνει να καταργηθεί. Το πρόβλημα δεν είναι μόνον πως το κράτος κήρυξε τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης αλλά και το ότι η ίδια η αριστερά και η αναρχία[4] κήρυξαν την Ιδεολογία τους σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης!
Και να ήταν μόνο αυτό. Όσο και να το έκρυβαν, ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και «ξένοι». Αναγκάστηκαν να το παραδεχτούν, τουλάχιστον σε μια περίπτωση αλβανίδας μετανάστριας, μόνο και μόνο επειδή μπέρδεψαν τους νεκρούς και παρέδωσαν ... κατά λάθος το πτώμα της στην ελληνική οικογένεια και αντιστρόφως, πράγμα απαράδεκτο γιατί ως γνωστό το «δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, Αλβανέ» ισχύει και μετά θάνατο.
Ένα στοιχείο για να καταλάβει κανείς πως είμαστε σε “έκτακτη ανάγκη” είναι πως το πιο μισητό κράτος, το κράτος του υποτιθέμενου “απαρτχαϊντ” κτλ, το Ισραήλ, το οποίο συνέδραμε για τις φωτιές στην Πελοπόννησο με πεζοπόρα τμήματα και ελικόπτερα, δε δέχτηκε καμία κριτική σήμερα από τους ίδιους αριστερούς που πέρυσι ούρλιαζαν για τον πόλεμο στον Λίβανο... Δηλαδή, τώρα φαίνεται ξεκάθαρα πως τα κριτήρια άλλαξαν. Και αντί να καταγγείλουν τους... “σιωνιστές” όπως και πέρυσι, φέτος μπορούν ήδη να δουν την καλή πλευρά του σιωνισμού...[5] Έτσι ούτε και στον αντισημιτισμό τους δεν είναι συνεπείς (μας απογοητεύετε)
Μέσα στις φλόγες αυτές που πλήττουν τα λαγκάδια και τα βουνά, σπίτια και ανθρώπους, μέσα στις στάχτες των δέντρων αυτών, μέσα στο κλίμα αυτό που τηλεοπτικοί σταθμοί των επίσημων ρουφιάνων υπόσχονται στους ανεπίσημους ρουφιάνους ένα εκατομμύριο ευρώ για οποιαδήποτε πληροφορία οδηγήσει στη σύλληψη των εμπρηστών και οι αθλητικές εφημερίδες βγαίνουν με πρωτοσέλιδα που γράφουν «Κύριε Ελέησον!» και «η Μάνα Ελλάδα καίγεται» (ενώ παράλληλα στην δεύτερη σελίδα λένε για τις μεταγραφές ποδοσφαιριστών του ΠΑΟΚ), ακριβώς μέσα σε αυτό το κλίμα η ελληνική δεξιά ήρθε σε απόσταση (καυτής) αναπνοής κοντά στην ελληνική αριστερά.
Η επιταχυνόμενη διάρρηξη των πολιτικών αυτών ορίων, που έχουμε επισημάνει και αλλού, δεν θα μπορούσε παρά να πλήξει και τα ελληνικά πολιτικά ηλεκτρονικά φόρα όπως το Ιντιμίντια, το οποίο με δική του απόφαση δέχτηκε να βάλει το θέμα των πυρκαγιών πρώτο και σε δεύτερη θέση τη δολοφονία του Νιγηριανού μετανάστη. Από τη μια μέρα στην άλλη θα νόμιζε κανείς πως έμπαινε σε φόρουμ της Πατριωτικής Συμμαχίας… Η απόφαση αυτή του Ιντιμίντια Αθήνας βοήθησε και τους φασίστες να κάνουν απόβαση στα διάφορα threads, καθώς η οικολογία ενώνει … Τι κατάρες για την κυβέρνηση και τις εκλογές γράφτηκαν, τι μνείες στα ελληνικά χώματα, τι μνημόσυνα για την Πελοπόννησο, τι εισαγωγικά μπήκαν στη λέξη «φασιστικό» όταν χαρακτήριζαν την 4η Αυγούστου του Μεταξά για την καλή πολιτική της επί της δασοπυρόσβεσης, τι υπερβολές χαρακτηρίστηκε η γκρίνια από μερικούς για το πώς αυξάνονται η μπατσοκρατία και οι ελληνικές σημαίες… σε όλα τα ηλεκτρονικά δωμάτια του Ιντιμίντια οι ηλεκτρονικοί πατριώτες έπιαναν τα μικρόφωνά τους… Αυτό τον εμετό ήρθε να συναντήσει κι ένας ακόμη από μια νέα κοινότητα που έχει προκύψει εν Ελλάδι, το ηλεκτρονικό λούμπεν προλεταριάτο των bloggers. Αυτό το νέο άυλο υποκείμενο, από τότε που έχει καεί η Πάρνηθα, απειλεί να κάνει επιθέσεις με ποντίκια και πληκτρολόγια… Έτσι, είναι της μόδας να καλούνται πορείες και από το διαδίκτυο, χωρίς βέβαια κανένα περιεχόμενο, απλώς ελληνικές. Η τελευταία τους πορεία καλέστηκε για την Τετάρτη 29 Αυγούστου στις 7μμ σε όλες τις πλατείες λέει όλων των πόλεων της Ελλάδας (Άκου θράσος!). Η τόσο καλή αυτή πρωτοβουλία δεν μπορούσε παρά να πλαισιωθεί εξάλλου και από τους Έλληνες νεοναζί (συγκεκριμένα οι ιστοσελίδες του White Women Forum και του Πράσινη Πτέρυγα – Εθνικοσοσιαλισμός και Οικολογία) οι οποίοι στις σελίδες τους απλώς αναδημοσίευαν την αφίσα των Ελλήνων bloggers δίχως καν σχόλια διαφωνίας… Εύγε! Ο φιλελεύθερος Bramwell, απολογητής του οικοφασισμού, το είχε γράψει πολύ πιο πριν και πολύ πιο ωραία: “Αυτοί που θέλουν να μεταρρυθμίσουν την κοινωνία σύμφωνα με τη φύση δεν είναι ούτε δεξιοί ούτε αριστεροί, είναι οικολογικά σκεπτόμενοι”.
Η διαλεκτική του παραλογισμού
Και τώρα ας πιάσουμε λίγα δύσκολα μαθηματικά για Έλληνες επαναστάτες και μη. Αυτό το κράτος, το ελληνικό, όταν μέχρι τώρα έπιανε φωτιά ξέρετε τι επέλεγε να κάνει; Να πει πως η φωτιά είναι φυσικό φαινόμενο και πως κάποιες φορές δεν ελέγχεται όσο προετοιμασμένος και αν είναι κανείς. Αυτό πράγματι έχει την αλήθεια του. Αλλά μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε ότι αυτό περί φυσικής καταστροφής λεγόταν και για να καλύψει την ελλιπή προετοιμασία του κράτους να σβήσει τις φωτιές. Ωραία, ως εδώ. Αυτή τη φορά, όμως, με την τελευταία αυτή πυρκαγιά κάηκαν αρκετή γη και αρκετοί άνθρωποι... Αν το κράτος έλεγε και πάλι πως επρόκειτο για φυσική καταστροφή και πως ήταν αδύνατον να κάνουν κάτι παραπάνω, τότε όλοι θα έλεγαν μέσα στην οργή τους πως “έχουμε ένα ανίκανο κράτος” και τα πράγματα θα γίνονταν σκούρα ενόψει εκλογών...
Οπότε, το τροπάριο άλλαξε... Πλέον δεν ήταν φυσική καταστροφή, αλλά ήταν “οργανωμένο σχέδιο” και “ασύμμετρη απειλή”. Απλώς αυτό το οργανωμένο σχέδιο το ΚΚΕ το ονόμασε “οικοπεδοφάγους”, οι αναρχικοί το είπανε “κράτος και κεφάλαιο”, άλλοι το είπανε “πολιτικά-κομματικά συμφέροντα” κτλ. Το πιο φοβερό της όλης υπόθεσης ήταν πως ο πρωθυπουργός όταν βγήκε και έκανε ανακοίνωση για το γεγονός και μίλησε περί “οργανωμένων συμφερόντων”, ο ίδιος δεν είπε τίποτα για το ποια ήταν αυτά τα οργανωμένα συμφέροντα! Έτσι, επελέγη η καλύτερη οδός! Ο καθένας πια θα μπορούσε να αναρωτιέται για το ποιος έβαλε τις φωτιές, “τις πταίει” και πως θα τον τιμωρήσουν... Ο καθένας θα μπορούσε να αντιμετωπίσει με το ελάχιστο της λογικής του όλα τα σενάρια που παίζανε... ήταν Αλβανοί, αναρχικοί, εργολάβοι, γιαγιάδες; Ότι και να ήταν, ήταν “οργανωμένο”. Εδώ δεν έχει σημασία η απάντηση που θα δώσεις αλλά η ίδια η βαθυστόχαστη... διερώτηση... Τι νόημα θα είχε αυτή η διερώτηση; Το αυτονόητο. Πως όλοι θα ασχολούνταν με το θέμα εντός ενός κοινού πλαισίου διαλόγου όπου θα τίθενται παρόμοια ερωτήματα και θα δίνονται παρόμοιες απαντήσεις.
Εδώ φτάνουμε, λοιπόν, σε ένα ακόμα θέμα μας με το οποίο επιδιώκουμε να αποκαλύψουμε μια πλευρά του πολυσύνθετου ζητήματος της σημασίας του να είσαι Έλληνας. Τη Δευτέρα 27 Αυγούστου (και όχι μόνο) Έλληνες αριστεροί επέλεξαν να κάνουν μια πορεία (μάζεψαν και περί τα 500 άτομα!) ενάντια στις φωτιές! Δηλαδή, πλέον μπορεί ο καθένας να βγαίνει και να κάνει μια πορεία ενάντια στα σύννεφα, το ουράνιο τόξο, τους σεισμούς και τις αστραπές (σ.σ. οι κεραυνοί έχει αποδειχθεί ότι έχουν προκαλέσει πυρκαγιές στο παρελθόν αλλά τα σύννεφα αυτά συνήθως, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, έρχονταν από την Τουρκία!). Μπορεί λοιπόν μια αριστερή οργάνωση να λέει ότι για τις φωτιές φταίει ο καπιταλισμός, η κυβέρνηση κτλ και μια δεξιά οργάνωση να λέει ότι φταίνε οι αναρχικοί. Όλοι αυτοί, λοιπόν, μπορούν να κατεβαίνουν στο Σύνταγμα και την Αριστοτέλους και να κάνουν διαδηλώσεις ενάντια… στις φωτιές.
Κάποια ζητήματα δε διαφεύγουν των ψηφοθηρών. Το ζήτημα των πυρκαγιών, ακριβώς επειδή είναι εξορισμού εθνικό και άρα παλλαϊκό, μαζεύει πολύ κόσμο κάτω από τις φτερούγες μιας πιθανής κοινότητας συλλογικοποιημένης αντιδραστικής βίας. Άραγε πιστεύει κανείς πως θα μάθουμε ποτέ αν κάποιος μετανάστης ξυλοκοπήθηκε ή λυντσαρίστηκε αυτές τις μέρες στα νταμάρια της ελληνικής επαρχίας ως υπαίτιος των πυρκαγιών; Πιστεύει κανείς από αυτούς που τον υπόλοιπο χρόνο μας κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις για το ρουφιανιλίκι των ΜΜΕ και το εμπόριο πόνου της τηλεόρασης, πως θα έπρεπε να βλέπει 4 και 14 ώρες την ημέρα τηλεόραση; Πιστεύει κανείς πως ξαφνικά ξύπνησε προχτές σε μια χώρα που όλοι μιλάνε σαν τον Καρατζαφύρερ ενώ μέχρι πριν οι ακροδεξιές ιδέες ήταν στο περιθώριο; Τότε, καληνύχτα σας και…
Καλωσορίσατε στον Οικοφασισμό (Die Heimat)
«Σίγουρα υπάρχει, μεταξύ των Άγγλων, Γερμανών και
Γάλλων Ρομαντικών, μία «Αγάπη της φύσης».
Αλλά η οικολογία δεν είναι «η αγάπη της φύσης».
Είναι η αναγκαιότητα του αυτό-περιορισμού (δηλαδή, η αληθινή ελευθερία )
του ανθρωπίνου είδους σε σχέση με τον πλανήτη πάνω στον οποίο, από τύχη,
υπάρχει και τον οποίο έχει βαλθεί να καταστρέψει» Καστοριάδης[6]
«Είναι αλήθεια αυτό που λέγεται… ότι στη Γερμανία υπάρχουν μέσα στο κίνημα φασίστες. Υπάρχει μια επιστροφή σε αυτό που λεγόταν Blut und Boden – αίμα και έδαφος. Υπάρχει μια απόπειρα επανασύνδεσης με αυτή τη χαμένη ταυτότητα που ο φασισμός είχε δώσει στο γερμανικό λαό. Γιατί και ο φασισμός είναι ένα πρόβλημα που θα χρειαστεί να το καταλάβουμε κάποτε. Ο φασισμός δεν ήρθε τυχαία ούτε επιβλήθηκε απλά από τα πάνω. Ο φασισμός ήταν η έκφραση ενός λαού… Δεν ήταν οι δέκα χιλιάδες κακοί κεφαλαιοκράτες που επιβλήθηκαν στον γερμανικό λαό. Το πράγμα ξεκίνησε από τα κάτω». Ντανιέλ Κον Μπεντίτ[7]
Είναι ηλίου φαεινότερο πως ο πλανήτης αντιμετωπίζει ένα σοβαρό οικολογικό πρόβλημα το οποίο του δίνει κάμποσα χρονάκια ζωής, όχι και πολλά, όχι και ευχάριστα. Είναι εξίσου γεγονός ότι ο άνθρωπος ανακαλύπτει επώδυνα σιγά-σιγά πως υπάρχει και Φύση, φυσικά όρια, θνητότητα. Πλέον το διαπιστώνει και ο δυτικός άνθρωπος και ιδιαίτερα βέβαια οι εκμεταλλευμένοι και οι αποκλεισμένοι του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Είναι επίσης ηλίου φαεινότερο ότι το ζήτημα έχει ταξικές και οικολογικές προεκτάσεις μιας και η ζημιά που έχει γίνει τα τελευταία 200 χρόνια στον καπιταλισμό δεν έχει γίνει τα τελευταία δισεκατομμύρια χρόνια συσσωρευμένα. Οι Έλληνες, τους οποίους εμείς δεν έχουμε για βλάκες, ξέρουν πως καταστρέφουν αυτό που τους περιβάλλει, το περιβάλλον που λέμε και πως μια ουσιαστική έννοια της οικολογίας θα αφορούσε όχι μόνο στο να μην πετάς τα σκουπίδια στην αυλή του γείτονα αλλά και μια άλλη στάση ζωής, όχι ατομική αλλά κοινωνική. Γιατί ο Έλληνας ξέρει ότι ψηφίζει κάποιους για να αγοράσουν όπλα για την «τουρκική απειλή» αντί να πληρώνει κονδύλια δασοπυρόσβεσης κτλ, γιατί ξέρει ότι πολλά, πολλά χρήματα πάνε άχρηστα κάθε χρόνο και κανείς δεν πληρώνει για να οργανωθεί μια δασοπυρόσβεση. Μας έρχεται ήδη να χασμουρηθούμε με αυτές τις προτάσεις… Τα είπαν, τα ξαναείπαν και τα ξαναείπαν. Όποια προκήρυξη αριστερών και να πιάσεις θα σου πει τα στοιχειώδη, θα σου παρουσιάσει την κοινή λογική για ζητούμενο: πως φταίει το σύστημα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, πως φταίει το ότι τα λεφτά πάνε σε λάθος μέρη, πως αυτοί που ψήφισε ο κόσμος είναι μαλάκες, πως πρέπει να βγεις στο δρόμο και να ανατρέψεις το σύστημα για να αλλάξει κάτι και δεν γίνεται από τον καναπέ… Μόνο ηλίθιοι δε θα τα ήξεραν όλα αυτά και μόνο καιροσκόποι και ψηφοθήρες θα πίστευαν πως κανείς δεν τα ξέρει όλα αυτά και πως οι ίδιοι πρέπει να αναλάβουν το έργο της διαφώτισης του αδαούς ποιμνίου…
Οι Έλληνες όχι μόνο τα ξέρουν όλα αυτά, αλλά και τα χαίρονται! Αυτή είναι η διαφορά στην οπτική μας με τους αριστερούς και αναρχικούς διαφωτιστές. Ο λεγόμενος οικοπεδοφάγος (με ή χωρίς οικόπεδο, με ή χωρίς σπίτι) είναι ένα από τα πολλά πρόσωπα της ελληνικής επικράτειας και τίποτα παραπάνω.
Αν ήταν ζήτημα γνώσης πιστεύουμε ότι θα είχε λυθεί το πρόβλημα. Συνήθως, όμως, είναι κάτι παραπάνω. Είναι ζήτημα σημασιών: σίγουρα σημασιών ανάπτυξης και προόδου που παράγουν και αναπαράγουν την αλλοτρίωση και τη διάλυση της φύσης. Αλλά από την άλλη είναι και ζήτημα προκαταλήψεων και εχθρότητας: μανιχαϊστικής και ξενόφοβης οργάνωσης του σύγχρονου λόγου, ανάδειξης αποδιοπομπαίων τράγων, συσπείρωσης υπό μιας συνθήκης αυτοθυματοποίησης – με λίγα λόγια εθνικών σημασιών. Στη σύγκρουση ακριβώς αυτών των κυρίαρχων σημασιών που λαμβάνει χώρα σήμερα «πάνω σε χώμα ελληνικό» η οικολογία αποκτά το πρωταρχικό της νόημα και κανένα άλλο: η «Οικολογία» είναι ένας όρος επινοημένος το 1867 από τον Γερμανό ζωολόγο Ernst Haeckel, έναν ειδήμονα της γερμανικής εθνικιστικής και ρατσιστικής θεωρίας, μέλος της Κοινωνίας της Θούλης, της οργάνωσης που έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στη δημιουργία του ναζιστικού κινήματος. Ο Haeckel μαζί με τον ακραιφνή αντισημίτη Ludwig Klages, τον συγγραφέα του Άνθρωπος και Γη το 1913, στιγμάτισαν από πολύ νωρίς «την επιταχυνόμενη εξαφάνιση των ειδών, την διατάραξη της παγκόσμιας ισορροπίας των οικοσυστημάτων, την αποψίλωση των δασών, τον αφανισμό των ιθαγενών πληθυσμών και των φυσικών περιοχών της άγριας ζωής, την άναρχη αστεακή εξάπλωση και την ολοένα αυξανόμενη αλλοτρίωση των ανθρώπων από την φύση. Με εμφατικό τρόπο αναθεμάτιζαν τον Χριστιανισμό, τον καπιταλισμό, τον οικονομικό ωφελιμισμό, τον υπερκαταναλωτισμό και την ιδεολογία της προόδου. Καταδίκαζαν ακόμη και την περιβαλλοντική καταστροφικότητα του ανεξέλεγκτου τουρισμού, καθώς και την σφαγή των φαλαινών…».
Κάποια χρόνια πριν, ο Peter Staudenmaier από το Ινστιτούτο Κοινωνικής Οικολογίας, επεσήμανε πως η οικολογία καθαυτή δεν συνιστά κάποια ιδιαίτερη πολιτική. Σήμερα, σε αυτό το πλαίσιο συζήτησης που κάνουμε εμείς βλέπουμε πως η οικολογία καθαυτή καθώς δε συνιστά κάποια ιδιαίτερη πολιτική απλώς συντρέχει στην επιβεβαίωση της μέχρι τώρα υπάρχουσας, συνιστά την κυρίαρχη εθνική πολιτική. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο όποιος συμβάλει στον εθνικό διάλογο που ξεκίνησε το κράτος: αριστερά, ΜΜΕ, αναρχικοί, bloggers, οικολόγοι κλπ δεν μπορούν παρά να ενισχύουν την ίδια πολιτική. Είναι απλό: μια κυρίαρχη εθνική πολιτική, ένας εθνικός διάλογος έχει συγκεκριμένους αποδέκτες και θύματα συνήθως εκτός των τειχών αλλά βέβαια μπορούν να βρεθούν και εντός (μέσα στο παραλήρημα τους ακούσαμε και για αντι-εξουσιαστές εμπρηστές δασών!). Αυτή η εθνική πολιτική, αν παραδεχτούμε αυτή την ερμηνεία, δεν έχει στόχο μια καλύτερη δασοπυρόσβεση ή δασοπροστασία αλλά απλώς την εθνική ομόνοια. Αυτό που βρίσκουμε εμείς ως χρέος μας σήμερα δεν είναι να αναπτύξουμε οικολογικές θέσεις ξαφνικά, εκεί που ίσως και κάποιοι από εμάς περιφρονούσαν το οικολογικό μέχρι χθες ως μερικό ζήτημα χάριν μιας «συνολικότερης ταξικής θέασης». Αυτό που βρίσκουμε ως χρέος μας είναι να απομακρύνουμε τώρα τη συζήτηση από το οικολογικό που δεν αποτελεί παρά προπέτασμα καπνού, κρατικό – λαϊκό – εθνικό παιχνίδι.
Εξάλλου, δεν ήταν λίγα τα φασιστοειδή που μέσα στον παροξυσμό του μένους τους για το πώς θα τιμωρηθούν οι εμπρηστές (δηλαδή οι βοσκοί, οι γιαγιάδες και οι οξυγονοκολλητές κατά βάση…) αναπόλησαν τις ποινές που το καθεστώς Μεταξά είχε θεσπίσει τη δεκαετία του 30’ για να τιμωρεί το… «επαίσχυντο έγκλημα του εμπρησμού». Ποινή λέγανε και εννοούσανε βέβαια την θανατική ποινή. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής, αρθρογράφοι εφημερίδων και κάποιοι στο Ιντιμίντια Αθήνας (τραγικό!) μίλησαν ξανά σήμερα για θανατική ποινή, εκφράζοντας την οργή τους. Οι χωριάτες μπορεί να μην μπορούν να το γράψουν στο ιντερνέτ αλλά δε θα το είχαν και πολύ να λιντσάρουν κάποιον υποτιθέμενο υπαίτιο για τις πυρκαγιές… Το ίδιο και οι «πολιτισμένοι άνθρωποι» της πόλης.
Είναι πολύ ενδιαφέρον το να βλέπουμε το λόγο για τη θανατική ποινή στην Ελλάδα, καθώς και τα αδικήματα για τα οποία επιλεγόταν ως τιμωρία (πχ στην περίπτωσή μας, τον εμπρησμό), αναλογικά με το επίπεδο συγκρότησης του ελληνικού κράτους και, αντίστοιχα, της αφύπνισης της εθνικής συνείδησης. Αν ο φασίστας εθνικοσοσιαλιστής Μεταξάς ήταν τόσο καλός σε… μερικά πράγματα, τότε πρέπει να ωθήσουμε μάλλον και την σημερινή κοινωνία να φασιστικοποιηθεί ακόμη περισσότερο. Αλλά γιατί ο Μεταξάς θέσπισε τη θανατική ποινή για την κατηγορία του εμπρησμού δασών και γιατί, κατ’ άλλους, δημιούργησε ο ίδιος το Σεϊχ Σου με δική του εντολή (σ.σ. πρόκειται για το δάσος που φυλάει η ΚΝΕ); Ήταν ο Μεταξάς οικολόγος; Ήταν τόσο πιστός οπαδός της φιλοζωικής και οικολογικής πολιτικής των ειδώλων του, των Ναζί, ή κάτι άλλο είχε στο μυαλό του; Κατά τη γνώμη μας, ο Μεταξάς ήξερε πολύ καλά τι έκανε και απλώς ακολουθούσε και ολοκλήρωνε τις κατεργαριές ενός άλλου πρωθυπουργού, του κ. Ελευθέριου Βενιζέλου.
Γιατί να μην τελειώσει με μια φωτιά αυτό που γεννήθηκε πάνω στις στάχτες;
Όταν κανάλια, κυβερνήσεις, αντιπολιτεύσεις και όλα τα άλλα σχήματα και σχίσματα που αναφέραμε πιο πάνω διατυμπάνιζαν (και μάλιστα με μια γεύση περηφάνιας) ότι είχαμε μια τρομερή, μοναδική από την ίδρυση του ελληνικού κράτους μέχρι σήμερα, καταστροφή, εμάς μας ερχόταν εμετός. Γιατί όχι μόνο λέγανε ψέματα αλλά και αυτοί που το άκουγαν δεν έμπαιναν ούτε καν στον κόπο να μάθουν. Είπαμε, μια ζωή ανιστόρητοι. Γιατί αυτής της πυρκαγιάς προηγήθηκε μια άλλη, καταστρεπτική πυρκαγιά, που πριν μερικές εβδομάδες είχαμε και την ενενηντάχρονη της θλιβερή επέτειο: Τον Αύγουστο του 1917 μια μεγάλη πυρκαγιά ξεσπά στη Θεσσαλονίκη με αποτέλεσμα την καταστροφή 8,000 περίπου κατοικιών από τις οποίες οι 7,000 ήταν κατοικίες Εβραίων. Ως γνωστόν, δεν είναι παρά το 1912 που η Θεσσαλονίκη περνάει από τα χέρια των Τούρκων στα χέρια των Ελλήνων. Και για το νεότευκτο ελληνικό κράτος ήταν μεγάλο πρόβλημα πως σε μια από τις κεντρικές του πόλεις, την Θεσσαλονίκη, οι Έλληνες αποτελούσαν το 20% μονάχα του πληθυσμού. Η Θεσσαλονίκη την εποχή εκείνη φιλοξενούσε πέρα από Τούρκους και Εβραίους (οι τελευταίοι αποτελούσαν το 60% του πληθυσμού), Σέρβους και Βούλγαρους, Αρμένηδες και Μακεδόνες, Γάλλους και Άγγλους… Είχε χαρακτηριστεί μάλιστα Mandre Israel. Η κυβέρνηση Βενιζέλου δεν άργησε να αρπάξει την ευκαιρία εξελληνισμού που είχε στα χέρια της. Με βιαστικό νόμο δημεύει την καμένη γη και την περνάει στα χέρια του ελληνικού κράτους. Οι, δε, Εβραίοι αν ήθελαν να την αποκτήσουν ξανά (τη δική τους ιδιοκτησία!) έπρεπε να προστρέξουν σε δημοπρασίες, πράγμα αδύνατο για τη συντριπτική πλειοψηφία τους που ζούσε μέσα στη φτώχια. Με το πρόσχημα ενός καλύτερου και πιο σύγχρονου πολεοδομικού σχεδίου έγινε, λοιπόν, η δήμευση των εβραϊκών περιουσιών. Αν και η καταστροφή ήταν μεγάλη, τεράστια, ξεσπιτώθηκαν δεκάδες χιλιάδες άτομα, οι ανταποκρίσεις των αθηναϊκών εφημερίδων για την πυρκαγιά δεν έλαβαν χώρα παρά μετά από τρεις μέρες – δηλαδή μια συνθήκη κατά μεγάλη αναντιστοιχία με αυτό που ζούμε σήμερα που ξεσπιτώθηκαν πολύ λιγότεροι Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί. Μάλιστα, κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει για το πώς ξεκίνησε η φοβερή πυρκαγιά του 1917. Ο (ελληνικός) λαϊκός μύθος, όμως, διέδωσε πως «σε κάποιο τουρκόσπιτο της οδού Λαγκαδά μια κυρούλα αναποδογύρισε την φουφού της όπου ετηγάνιζε μελιτζάνες». Κατά έναν άλλο μύθο «οι σύμμαχοι αγκλογάλλοι επιθυμούσαν την καταστροφή της Θεσσαλονίκης ώστε να κινούνται με άνεση τα στρατεύματά τους μες τα στενά δρομάκια της παλιάς πόλης, και ότι, τάχα, κατά την διάρκεια της πυρκαγιάς οι στρατιωτικές πυροσβεστικές αντλίες καταιόνιζαν με βενζίνη τα σπίτια»[8]. Όλως τυχαίως, λοιπόν, ξένοι ήταν οι υπαίτιοι κατά τον ελληνικό λαϊκό μύθο για μια φωτιά όμως που μια χαρά βόλευε το ελληνικό κράτος και όχλο...
Η πυρκαγιά ξεκίνησε στις 18 Αυγούστου και την Θεσσαλονίκη χτυπούσε άνεμος βαρδάρης με 60 χλμ την ώρα σύμφωνα με μετρήσεις της εποχής. Η φωτιά κράτησε 2 μέρες και το αποτέλεσμα ήταν 73,448 άστεγοι (εκ των οποίων οι 52,000 ήταν Εβραίοι και οι 11,000 Μουσουλμάνοι) και ζημιές πολλών εκατομμυρίων. Μια περιοχή 1,200,000 τ.μ. έγινε στάχτη. Δέκα χιλιάδες μαγαζιά και σπίτια καταστράφηκαν. «Οι ζημιές υπολογίστηκαν σε ένα δισεκατομμύριο φράγκα, το 75% των οποίων ανήκαν στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης». Κατά τα άλλα, κάηκαν ολοσχερώς 32 συναγωγές, 10 ραβινικές βιβλιοθήκες, 5 σχολεία της Alliance Israelite Universelle, 3 κοινοτικά σχολεία, 5 θρησκευτικά σχολεία, 1 κλινική, 82 ευκτήριοι οίκοι και άλλα πολλά εβραϊκά κτίρια[9]. Και η κυβέρνηση με το νόμο 1394/1918 διέταξε δημόσια απαλλοτρίωση των κτημάτων δίνοντας το χαριστικό χτύπημα. «Η εγκατάσταση των πυροπαθών στα προάστια θα επέτρεπε επιπλέον στην κυβέρνηση να διαγράψει μια κι έξω τον εβραϊκό χαρακτήρα του κέντρου. Είναι εξάλλου σημαντικό το ότι από τις επτά νέες συνοικίες που δημιουργήθηκαν για τους πυροπαθείς (τέσσερις από τη Δημαρχία και την πολιτεία και τρεις από την Κοινότητα) μία μόνο βρισκόταν κοντά στο κέντρο της πόλης»[10]. Έπειτα, 3 ή 4 χιλιάδες Εβραίοι αποφάσισαν να μεταναστεύσουν προς το Παρίσι και άλλες πόλεις.
Αξίζει να θυμίσουμε πως η πυρκαγιά αυτή δεν ήταν το μόνο ατού των Ελλήνων κατά το έργο του εξελληνισμού της πόλης. Τους πρώτους δύο μήνες της εισόδου των 100,000 ανεπτυγμένων Ελλήνων στρατιωτών στην πόλη το 1912, είχαν ήδη γίνει άγριες προσπάθειες εξελληνισμού της πόλης τις οποίες η φωτιά απλώς βοήθησε. Είχαν ήδη καταγγελθεί 50 βιασμοί Εβραίων γυναικών καθώς και λεηλασίες 400 εβραϊκών μαγαζιών και 300 εβραϊκών σπιτιών. Εβραίοι δέχονταν ένοπλες επιθέσεις μέρα μεσημέρι. «Δύο από αυτούς που αντιστάθηκαν, δολοφονήθηκαν[11] ενώ άλλοι κακοποιήθηκαν και άλλοι φυλακίστηκαν χωρίς συγκεκριμένη κατηγορία. Ο όχλος παρασύρθηκε σε τέτοιο σημείο, που ακόμη και αξιωματικοί επιτέθηκαν κατά του προσωπικού μεγάλων ξένων επιχειρήσεων. Οι νέες αρχές της πόλης εμφανίστηκαν τόσο ανίσχυρες, ώστε οι πρόξενοι διάφορων χωρών αναγκάστηκαν να προειδοποιήσουν την ελληνική κυβέρνηση ότι αν δεν κατόρθωνε να επιβάλλει την τάξη σε 24 ώρες, θα αποβίβαζαν σώματα πεζικού και ναυτικού από τα πολεμικά τους πλοία και θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους. […] όμως, σε μία μόνο νύχτα, 60 Μουσουλμάνοι είχαν κατακρεουργηθεί, όπως αναφέρθηκε στον ευρωπαϊκό Τύπο, όπου σε πολλές περιπτώσεις οι ξένες εφημερίδες περιέγραφαν λεπτομερώς τις αγριότητες στις οποίες υποβάλλονταν τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Εβραίοι»[12]. Την ίδια περίπου εποχή, «στις 24 Νοεμβρίου του ίδιου έτους, στα Χανιά, δέκα Έλληνες επιτίθενται και ξυλοκοπούν στην κεντρική πλατεία τον Εβραίο Μωυσή Φράνκο για τον απλό λόγο ότι ήταν ίδιας θρησκείας με αυτούς τους αγνώμονες (Εβραίους) της μακεδονικής πρωτεύουσας»[13]. Νωρίτερα, πριν την «απελευθέρωση», το 1908 είχαμε ακόμη και περιστατικά άρνησης από Έλληνες πυροσβέστες να σβήσουν φωτιές που ξεσπούσαν σε εβραϊκές συνοικίες…[14] Και επειδή η πυρκαγιά αυτή είχε επιτυχία, αναζωπυρώθηκε αργότερα, το 1931 από 2000 έλληνες εθνικιστές που εισέβαλαν στην εβραϊκή φτωχοσυνοικία του Κάμπελ στην Θεσσαλονίκη οργανώνοντας το πρώτο μαζικό λαϊκό πογκρόμ.
Δεν είναι ούτε 100 χρόνια που η Θεσσαλονίκη βίαια εξελληνίστηκε και αυτές οι ιστορίες είναι καλά θαμμένες τόσο για τους μικροαστούς Έλληνες όσο, βέβαια, και για τους επαναστάτες Έλληνες που αποζητούν ευθύνες πλέον στα «οργανωμένα συμφέροντα». Κατά σύμπτωση (;) το ελληνικό κράτος είναι το πρώτο που σέρνει το χορό της φωτιάς και φυσικά αυτό που θα βγει ενισχυμένο από όλη αυτή τη συζήτηση περί αφηρημένων «οργανωμένων συμφερόντων»… μιας και το ζήτημα είναι πως οι μεν που θα «τσιμπήσουν» σε αυτό τον ισχυρισμό θα συμβάλλουν στην εθνική ομόνοια, οι δε που δε θα «τσιμπήσουν» στα περί οργανωμένων συμφερόντων απλώς θα συμβάλλουν στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής πάντα οικολογικής συνείδησης και κρατικού οικολογικού εκσυγχρονισμού. Αυτοί οι δεύτεροι αποτελούν τους Quisling του εθνικού διαλόγου, μιας και σε αυτούς ακριβώς οφείλεται ο εμπλουτισμός του διαλόγου αυτού: με πιο ωραία λόγια «τα οργανωμένα συμφέροντα» που κατακεραυνώνει η κυβέρνηση δεν είναι πολύ μακριά από την σημασία-οικοπεδοφάγος που βρίζει η αριστερά ή το αφηρημένο «φωτιά-φωτιά σε κράτος και αφεντικά!» που φωνάζουν οι αναρχικοί. Όλα αυτά είναι κώδικες και ταυτόχρονα επιφάσεις οξύνοιας και διεισδυτικότητας της σκέψης, μυστικοποιημένες εκφράσεις που το κάθε λόμπι καταθέτει και κατανοεί για τον εαυτό του. Η φωτιά από τα ΜΜΕ ονομάστηκε Χιροσίμα, Ολοκαύτωμα, 11η 9ου, Τσέρνομπιλ κτλ. Αυτά τα ιερόσυλα και άσχετα μεταξύ τους δάνεια λέξεων από άλλους, πολύ μεγαλύτερους ποιοτικά και ποσοτικά τόπους καταστροφών δε δείχνει μόνο μια διάθεση για υπερβολή από πλευράς ελλήνων δημοσιογράφων αλλά και τη θεμελίωση ενός λόγου που σταθερά πάει να κλέψει ένα συνταρακτικό βίωμα από ένα άλλο περιβάλλον ώστε να προβληθεί και πάλι, πάνω και πρώτα από όλα, η θυματοποίηση του Έλληνα. Αυτή ακριβώς η θυματοποίηση είναι συστατικό στοιχείο του ελληνικού εθνικισμού. Η «Ελευθεροτυπία», έτσι, την άλλη μέρα «δεν είχε λέξεις». Σε κάποιον ρεπόρτερ τα χωριά φαίνονταν σαν «κρεματόρια». Πέρα από όλες αυτές τις καθόλου τυχαίες λέξεις-διεκδικήσεις άλλων βιωμάτων, η φωτιά αποτέλεσε απλώς μια αρνητική εθνική εμπειρία, που όμως παραμένει εθνική εμπειρία, για αυτό και επικίνδυνη. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι οι Έλληνες το έζησαν σαν μια αρνητική συμμετοχή στο Euro, το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου. Το αν οι φωτιές ήταν 100, 150, 200 (την ίδια στιγμή στην τηλεόραση έλεγαν και τους τρεις αριθμούς, ενδεικτικό της αξιοπιστίας των αριθμών!) δεν ένοιαξε κανέναν. Το αν οι νεκροί ήταν 50, 60, 70 δεν ένοιαξε κανέναν, καθώς όπως είπε και δημοσιογράφος του Alpha ενώ η πυρκαγιά μαινόταν και ανακάλυπταν πτώματα «Ο αριθμός 50 δεν είναι τόσο μεγάλος σε σχέση με τους αντίστοιχους αριθμούς των πυρκαγιών στις ΗΠΑ» (!). Και όσους τους ένοιαξαν αυτοί οι νεκροί, ίσως είναι και λίγο υποκριτές για το ότι δεν τους ένοιαξαν οι «μη θεαματικοί» δεκάδες καθημερινοί νεκροί από ναρκωτικά, αυτοκινητιστικά, δολοφονίες μίσους κτλ. Όσον αφορά την υποτιθέμενη θεαματική αύξηση του ενδιαφέροντος του κόσμου για την οικολογία δεν αποτελεί παρά στάχτη στα μάτια όλων μας. Το περιβάλλον καταστρέφεται καθημερινά. Όποιος έχει ψευτο-οικολογικές ευαισθησίες, ας πάει να μπει στην Greenpeace κι ας μην κλαίγεται μπροστά στις τηλεοράσεις με τα δακρύβρεχτα μοντάζ των κατά τα άλλα ευαίσθητων δημοσιογράφων. Αυτό το αηδιαστικό κράμα γαλανόλευκου ανθρωπισμού και άλλο τόσο γαλανόλευκου νατουραλισμού που μας βρήκε αυτό το καλοκαίρι πρέπει να σταλεί στα σκουπίδια τόσο γρήγορα όσο ήρθε στην επικαιρότητα.
Φινάλε
“Εγώ, προσωπικά, θα συνεχίσω να αγωνίζομαι μόνος μου ή με συντρόφους ενάντια σε αυτά τα απεχθή καρκινώματα, φυλώντας τις δικές μου Θερμοπύλες, χωρίς να πεισθώ να αλλάξω ποτέ τις επιλογές μου, ακόμα κι όταν βλέπω την ελάχιστη αποτελεσματικότητα του αγώνα μου μπροστά στην παντοδυναμία των νταβατζήδων, των βασανιστών, των νόμιμων δολοφόνων, των νόμιμων κλεφτών, των εμπρηστών, των ρατσιστών και όλου, γενικά, του συρφετού που καθορίζει το παρόν και το μέλλον της Ελλάδας και εξασφαλίζει την αποδοχή από την συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων”. Φίλιππας Κυρίτσης
Ο Μεταξάς προσπάθησε με τους νόμους του να οχυρώσει το ελληνικό κράτος και να καλυφτεί για να μην την πατήσουν και οι ίδιοι οι Έλληνες, έτσι όπως την έφεραν προηγουμένως στους Εβραίους. Η εκμετάλλευση της πυρκαγιάς της εβραϊκής συνοικίας στη Θεσσαλονίκη, η αρπαγή των περιουσιών των Εβραίων και η θέσπιση αυστηρών νόμων έπειτα για τους εμπρηστές αποτελούν τον κύκλο της θεμελίωσης των βάσεων του ελληνικού κράτους και βοηθούν στο στέριωμα της ελληνικής υπό κρίση τότε ταυτότητας. Σήμερα, στο πλαίσιο που οι Έλληνες νιώθουν και πάλι να βρίσκονται σε μια κρίση συνείδησης-ταυτότητας, βλέπουμε να πληθαίνουν και οι εκδηλώσεις εθνικισμού-σοβινισμού. Πχ την 4η Σεπτέμβρη αλλά και σε εθνικά πανηγύρια για τους 300, για τη Eurovision, για το ποδόσφαιρο κτλ οι Έλληνες φαίνεται ότι νιώθουν όλο και πιο πολύ την ανάγκη να υψώνουν τις σημαίες τους και να φωνάζουν ότι είναι Έλληνες. Γιατί χρειάζεται να το φωνάζουν; Γιατί να βγουν ελληνικές σημαίες στο δρόμο; Το όλο και μεγαλύτερο υπαρξιακό άγχος που νιώθουν οι Έλληνες στα όρια μιας δήθεν απειλητικής για τα εθνικά συμφέροντα παγκοσμιοποίησης αλλά και εντός του άρματος γενικότερα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τους κάνει να ενισχύουν τα πατριωτικά τους αισθήματα. Νιώθουν ότι απειλούνται και αυτός είναι ο τρόπος να αμύνονται. Να βρίσκουν συνεχώς θέματα στα οποία μέσω μιας από τα κάτω κοινής δράσης να μπορούν να ενισχύσουν την πατριωτική τους συνείδηση, την εθνική τους συσπείρωση. Το κράτος συμμετέχει σε αυτό το παιχνίδι προφανώς αλλά μην είστε τόσο σίγουροι ότι μπορεί να το ελέγξει κιόλας.
Το αν οι Έλληνες είναι αντιδραστικότεροι και από το κράτος τους ορισμένες φορές δε θα έπρεπε να ερμηνευτεί από τους ντόπιους αιθεροβάμονες επαναστάτες ως άρνηση του υπάρχοντος αλλά ίσα-ίσα ως κραυγή αγωνίας για πιο ολοκληρωτικές λύσεις. Όταν οι Έλληνες φωνάζουν, κάτι χειρότερο από το ήδη υπάρχον ετοιμάζεται – αυτή είναι μέσα σε λίγες λέξεις η ιστορία της ελληνικής ιδιαιτερότητας – όπως εξάλλου αποδείχτηκε στα συλλαλητήρια «για το μακεδονικό» και την 4η Σεπτέμβρη όπου τα πράγματα έφυγαν εκτός ελέγχου.
Όταν οι Έλληνες φωνάζουν για αυστηρότερες ποινές για τους εμπρηστές, την ίδια στιγμή μοιρολατρικά και μεμψίμοιρα αποδέχονται τα παραθυράκια του νόμου για την αθώωσή τους, ενώ παράλληλα για έναν που δηλώνει απλώς αναρχικός είναι λογικό να μην μπορεί να λειτουργήσει κανένα παραθυράκι – ο Βασίλης Στεργίου είναι εδώ και 6 μήνες στη φυλακή απλά και μόνο επειδή διαδήλωνε ως αναρχικός κατά τις φοιτητικές διαδηλώσεις της 8ης Μάρτη!
Η κρίση και ο πανικός που ευνοούν οι οικολογικές καταστροφές δεν αποτελούν καλούς, λοιπόν, συμβούλους μας αλλά ούτε και προνομιακά πεδία δράσης. Ίσα-ίσα η κατάσταση κρίσης επιζητεί και εκτονώσεις της κρίσης πάνω στα κεφάλια κάποιων συνήθως. Οι πρώτοι “ξένοι” που από ότι φαίνεται την πληρώνουν είναι κάποιοι Ρομ που έχουν ήδη συλληφθεί επειδή πήραν “παράνομα” τις τρεις χιλιάδες ευρώ από το στόμα των πυροπαθών. Ο λαός νιώθει μια ανακούφιση. Αυτός ο βραχνάς των 700,000 Ρομ με ελληνικά χαρτιά δέχεται πλήγματα εκεί και όπου πρέπει. Οι εν λόγω Ρομ καταδικάστηκαν σε τέσσερα χρόνια φυλάκιση χωρίς αναστολή! Αυτό είναι το τίμημα του να μην έχεις καεί και να απλώνεις το χέρι για το κρατικό χαρτζιλίκι... “Καείτε πρώτα και μετά σας τα δίνουμε” μοιάζει να λέει ο κρατικός μηχανισμός προς μία από τις κοινότητες που στην ελλάδα ζουν και δουλεύουν κατά χιλιάδες ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, πολλές φορές μάλιστα με το άλλοθι πως “αυτοί επέλεξαν αυτόν τον περιθωριοποιημένο τρόπο ζωής”... Έτσι έγραφαν κάποιοι στο Ιντιμίντια κιόλας με περίσσιο ρατσιστικό θράσος συμπληρώνοντας “πουλώντας μαύρο, έχοντας τα αυτοκίνητά τους και τα λεφτά τους” (η ΣΟ είναι πολύ απασχολημένη με το ρεπορτάζ για τις φωτιές για να σβήσει αυτά τα σχόλια...). “Αυτοί επέλεξαν αυτό τον τρόπο ζωής!”, λέγεται περίτεχνα, λες και υπήρξε περιθώριο επιλογής όταν θέλησαν τα παιδιά των Ρομ στον Ασπρόπυργο να μπουν στα ίδια σχολεία με τα “ελληνάκια” και τα έδιωξαν, λες και υπήρχε περιθώριο όταν τα παιδιά των Ρομ θέλησαν να βγάλουν έστω μόνα τους το σχολείο μέσα σε ειδικούς χώρους κοντέινερ που είχαν κατασκευάσει και είχαν ονομάσει “σχολεία” - έτσι ώστε να είναι καλά κλεισμένα εκεί ώστε να μην έχουν επαφή με Έλληνες, λες και υπήρχε περιθώριο επιλογής όταν αυτά τα μίζερα και ήδη εκκωφαντικά αποτελέσματα των ρατσιστικών διακρίσεων, τα κοντέινερ, ακόμη κι αυτά μολύνθηκαν από συνθήματα “Να φύγουν οι Τσιγγάνοι” που έγραφαν τα βράδια οι ντόπιοι Αθηναίοι, λες και υπήρχε περιθώριο επιλογής όταν τα ίδια αυτά κοντέινερ τελικά κάηκαν μυστηριωδώς ένα βράδυ από εμπρησμό, λες και υπήρχε περιθώριο επιλογής όταν τα παιδιά των Ρομ έχασαν τη σχολική τους χρονιά σαν έναν ελάχιστο φόρο τιμής στη θέλησή τους να αφομοιωθούν από αυτό τον λαό που δεν “πουλάει μαύρο, έχει τα αυτοκίνητά του και τα λεφτά του”...
Έτσι, όπως οι Ρομ δεν δικαιούνται να μιλάνε και να διεκδικούν, το ίδιο συμβαίνει και με τους μετανάστες γενικά, ακόμη και τώρα, στην περίπτωση της πυρκαγιάς. Δεν πιστεύουμε να ξέχασε κανείς πως μέσα στα χωράφια της ένδοξης ελληνικής γης αυτοί που δουλεύανε ήταν βασικά οι μετανάστες. Μάλιστα, όπως ξέρουμε, πολλοί από αυτούς μένουν κιόλας στα χωράφια σε κάτι “σπιτάκια” από νάιλον, καθώς τα αφεντικά τους εκεί είναι που τους πετάνε ένα κομμάτι ψωμί! Γιατί δεν έθιξε άραγε η αριστερά τουλάχιστον ποια θα είναι η... “κρατική πολιτική” για τους πυροπαθείς μετανάστες που έχασαν “σπίτια” και “δουλειά” μέσα από αυτές τις φωτιές; Σε σχετική ερώτηση που έγινε στον εκπρόσωπο Τύπου της ελληνικής κυβέρνησης, η απάντηση έλεγε πως “δεν υπάρχει συζήτηση στην κυβέρνηση για αυτό το ζήτημα”. Έτσι, για ακόμα μία φορά βλέπουμε μια σύμπνοια κράτους και λαού, αριστερών ή δεξιών αποχρώσεων, μιας και ούτε σε αυτούς τους τελευταίους υπάρχει “συζήτηση για αυτό το ζήτημα”. Άρα το θέμα προφανώς δεν είναι οι πυροπαθείς αλλά οι Έλληνες πυροπαθείς – ποιος πέφτει τώρα άραγε από τα σύννεφα;
Όσοι και όσες από εμάς δε θέλουμε να σβήσουμε τις φωτιές με αίμα ξένων και έπειτα ντόπιων αποδιοπομπαίων τράγων του περιθωρίου, πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή για να προλάβουμε να μην αναζωπυρώσει τίποτα χειρότερο εναντίον των αποκλεισμένων της κοινότητας αυτού του φυσικού, τηλεοπτικού και ηλεκτρονικού αγανακτισμένου πλήθους. Όταν ο λαός αυτός νιώθει αγανακτισμένος, αδικημένος, ηττημένος από τη μοίρα αλλά και από τα αόρατα οργανωμένα συμφέροντα ή έστω τη φετιχοποιημένη συμπύκνωση τους που αντανακλάται σε ένα καζίνο, όλοι ξέρουμε πολύ καλά τι είναι σε θέση να κάνει… Αυτοί οι εθελοντές Ράμπο που μέρες τώρα έμπαιναν μπροστά στις φλόγες με αυτοθυσία, που μάλωναν με όλο τον κρατικό μηχανισμό με έναν σταυρό στο δεξί χέρι και μία μάνικα στο αριστερό… είναι αυτοί οι ίδιοι… η ίδια ποιότητα υποκειμένων που μπορεί να φτάσει πολύ μακριά για να αντεπιτεθεί, ίσως όχι ενάντια στο κράτος και τους… συνέλληνες λαοσυντρόφους αλλά σίγουρα απέναντι στον ξένο και τον στιγματισμένο.
Όποιοι και όποιες, τη στιγμή που μαγειρεύονται τα πογκρόμ και οι εθνάρχες ετοιμάζονται να σηκώσουν το καπάκι της χύτρας, κάθονται και μιλάνε για ακρογιαλιές και πουρνάρια και κάνουν περισπούδαστες οικολογικές αναλύσεις, κοιτάνε τουλάχιστον το δέντρο και όχι το δάσος για να μην πούμε ότι είναι και συνένοχοι. Το θέμα δεν μπορεί να είναι απλώς μια ευαισθησία απέναντι στα δέντρα και τα ζώα, μια πρώτιστα ευαισθησία απέναντι στις ανθρώπινες ζωές, κάτι που σε συνθήκες ορθολογισμού θα ήταν το αυτονόητο και άρα όχι το ζητούμενο. Η τρέλα που αντιμετωπίζουμε σήμερα δεν έχει παρά ένα φάρμακο: την τοποθέτηση εμποδίων στην διεξαγωγή αυτού του απειλητικού εθνικού διαλόγου πάνω από τα κεφάλια τα δικά μας αλλά και εκείνων που πιο άμεσα απειλούνται από αυτόν.
Και για να το πούμε πιο ξεκάθαρα να το καταλάβει και ο τελευταίος αναγνώστης: σήμερα διεξάγεται μια κουβέντα ανάμεσα σε Έλληνες. Εμείς θέλουμε να διεξάγεται ανάμεσα σε ανθρώπους απεγκλωβισμένους από τα δεσμά της εθνικής τους ταυτότητας, τίποτα παραπάνω! Η ταμπέλα του αναρχικού όχι μόνο δε μας σώζει από την εθνική μας ελληνική ταυτότητα αλλά μας ενσωματώνει άνετα σε αυτήν. Η εθνική ταυτότητα πρέπει να γίνει αντικείμενο ρητής άρνησης. Για μας, ο αντιεθνικισμός δεν μπορεί να προτάσσεται επετειακά μόνο όταν ένα ζήτημα μπαίνει ρητά σε ένα εθνικό πλαίσιο (πχ η συζήτηση γύρω από το βιβλίο της ΣΤ' Δημοτικού). Πολλά, πάμπολλα ζητήματα μπαίνουν σε ένα εθνικό, και άρα εθνικιστικό, πλαίσιο χωρίς να το συνειδητοποιούμε εξαρχής μιας και είμαστε καταρχήν κοινωνοί της εθνικής παιδείας, κουλτούρας και ταυτότητας. Η πολιτική μας δεν μπορεί να είναι αντιρατσιστική όταν πάμε να κάνουμε μια πορεία στην Αμάρυνθο για το ρατσισμό της ντόπιας κοινωνίας και μετά αντικρατική όταν πάμε να βοηθήσουμε την Αμάρυνθο (η Αμάρυνθος είναι παντού! Έτσι δεν είναι;) για να διαμαρτυρηθεί για τις φωτιές που την έπιασαν. Αντεθνική πολιτική σημαίνει την ενσωμάτωση τουλάχιστον ενός αντεθνικού φίλτρου σε όλα τα πολιτικά ζητήματα με τα οποία ασχολείσαι, όπως και την ενεργοποίηση των αντίστοιχων αντεθνικών αντανακλαστικών και κινήτρων. Το ίδιο συμβαίνει με την έμφυλη κριτική, το ίδιο συμβαίνει και με άλλες κριτικές. Το αντεθνικό πρόταγμα δεν είναι απλώς σύνθημα και τελετουργικό κάψιμο σημαιών αλλά ρητή ενσωμάτωση του εργαλείου αυτού σε κάθε σκέψη, κάθε κίνηση, κάθε ενέργειά μας. Μόνο έτσι, στην προκειμένη, μπορούμε να καταλάβουμε πως η σύγκριση ανάμεσα στις καταστροφές του πρασίνου και τις βαρβαρότητες του ελληνικού έθνους έχει ήδη γίνει και δεν είμαστε εμείς αυτοί που την κάναμε. Αυτό θα έπρεπε ο καθένας και η καθεμία να το έχει στο νου πριν μιλήσει…
Όσον αφορά εμάς, θα παραμένουμε αμετανόητοι, απάτριδες και προβοκάτορες και, με την ευκαιρία της επετείου της 4ης Σεπτέμβρη, θα σας φέρνουμε αυτή την άλλη πυρκαγιά στη θύμησή σας, όσο και να σας ξενίζει, τότε που οι σήμερα πυροπαθείς και πάντα εθνικά ομόψυχοι, έβαζαν τις δικές τους εθνικές, ρατσιστικές φωτιές στις πόλεις και στα χωριά της Ελλάδας.
Τότε δεν βγήκε κανένας επαναστάτης πυροσβέστης να προστατέψει ή να φυγαδεύσει τους εγκλωβισμένους από τις καυτές ορδές του ελληνικού όχλου. Το τι επακολούθησε είναι γνωστό: πογκρόμ σε όλη την χώρα ενάντια στους Αλβανούς μετανάστες.... και μετά η «αναζωπύρωση» (όπως το λένε σήμερα) αυτής της εθνικής φωτιάς: H βεβήλωση του μνημείου του Ολοκαυτώματος… και μετά ο βιασμός της Βουλγάρας μαθήτριας στην Αμάρυνθο… και μετά η δολοφονία «του Αλβανού Έντισον Γιαχάϊ με την αλβανική σημαία στο μπλουζάκι» στο Ρέθυμνο με 17 μαχαιριές ...και μετά η δολοφονία του Αλβανού κρατούμενου Λεωνίδα Καλτσά στο ΑΤ Ίλιον ...και μετά ο δολοφονικός ξυλοδαρμός (και πάλι Αλβανού) μετανάστη από τρεις πολίτες στο κέντρο του Βόλου ...και πριν λίγο καιρό η «αυτοδολοφονία» του Τόνι στην Καλαμαριά... και αύριο η συμπαράσταση στον Πλεύρη (φασίστας μεν, αλλά ενάντια στο Ισραήλ, που στην δικαστική αλλά και στην αριστερή/ αναρχική γλώσσα είναι κάτι που αποτελεί «ελαφρυντικό στοιχείο»)... ναι λεπτομέρειες μεν και ψιλά γράμματα αλλά τουλάχιστον για μας, τα μόνα που μας ωθούν να γράφουμε και να δραστηριοποιούμαστε ακόμα σε αυτήν την «μικρή σας κοινωνία που βρωμάει ρατσισμό... και όλα τα άλλα»...
Στις στάχτες των καμένων δασών αναπαράγετε τον εθνικό εμετό.
Άμεση αποφυλάκιση των συλληφθέντων Ρόμα!
Να προλάβουμε τις νέες καταστροφές του Έθνους και του Όχλου ενάντια στους ξένους!
Ποτέ ξανά 4η Σεπτέμβρη!
Café Morgenland - αντιφασιστική ομάδα μεταναστών από τη Γερμανία
04/09/07
[1] Η επαναστατική δύναμη της οικολογίας.
[2] «Ακούσαμε, από ορισμένους μετά απ’ αυτή την κατεύθυνση που έδωσε χθες το βράδυ ο ίδιος ο Πρωθυπουργός, ότι τις πυρκαγιές τις έβαλαν οι Εβραίοι, οι Τούρκοι, οι Αλβανοί, οι Μασόνοι, οι κουκουλοφόροι ...» (από Ομιλία Α. Αλαβάνου στην Αρκαδία, 26/8/07)
[3] Φιλιππας Κυριτσης
[4]«Έκαψαν την ελλάδα, κάψτε τους τις βίλες!» έγραφαν μερικοί από αυτούς - τι αγάπη για τον τόπο τους!
[5]Για να καταλάβει κανείς τον Έλληνα πιστεύουμε ότι σε τέτοιες ιστορίες πρέπει να εμβαθύνει. Εκεί αναδεικνύεται το μεγαλείο του και η φοβερά μέτρια αξιοπρέπειά του για να μη μιλήσουμε για την υποτιθέμενη πολιτική του σκέψη: Τη δεκαετία του 50' είχε συμβεί ένας φοβερός σεισμός στην Κέρκυρα ο οποίος είχε προκαλέσει τεράστια καταστροφή από άποψη ανθρώπων και κτιρίων. Όπως συνέβη και σήμερα, έτσι και τότε διάφορες χώρες προσέτρεξαν να βοηθήσουν το “ανήμπορο ελληνικό κράτος”. Η χώρα που τότε βοήθησε πιο πολύ ήταν το Ισραήλ – μια χώρα που είχε δημιουργηθεί εξάλλου 10 περίπου χρόνια πιο πριν. Γύρω στο 2000, 50 χρόνια μετά την καταστροφή, έγινε μια επέτειος εκείνης της φοβερής καταστροφής και οι ιθύνοντες του νησιού κάλεσαν και αντιπροσωπείες από τις χώρες που είχαν βοηθήσει για να τις τιμήσουν για την τότε προσφορά τους. Δεν μας φαίνεται οξύμωρο με τα ελληνικά δεδομένα πως πολλοί από τους επισήμους αρνήθηκαν τελικά να παραστούν στην επέτειο μιας και όπως είπαν δεν μπορούσαν να παρευρεθούν στον ίδιο χώρο με Ισραηλινούς που ήταν υπεύθυνοι για “την παλαιστινιακή γενοκτονία”.
[6] Η επαναστατική δύναμη της οικολογίας.
[7]Από την Οικολογία στην Αυτονομία – Καστοριάδης και Κον Μπεντίτ
[8] Θεσσαλονίκη – η πυρκαγιά του 1917. Ηλίας Πετρόπουλος (Μπαρμπουνάκης)
[9]Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης (1856-1919) – μια ιδιαίτερη κοινότητα. Ρένα Μόλχο (Θεμέλιο, 2001)
[10] Για να έχει μια σαφή εικόνα η αναγνώστρια, πρέπει να φανταστεί πως το ελληνικό κράτος έχτισε για τους πυροπαθείς Εβραίους πλινθόκτιστα και ξύλινα χαμόσπιτα… Πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των οικογενειών αυτών (γύρω στις 13,500 εβραϊκές οικογένειες υπήρχαν στη Θεσ/νίκη) ήταν πάμφτωχες. Οι 6,000 μάλιστα από αυτές τις οικογένειες έπαιρναν σταθερά και σε μόνιμη βάση το κοινοτικό επίδομα.
[11] Πρόκειται για τους Νταβίντ Αμίρ και Ζακόμπ Φρανσές. Την επομένη της δολοφονίας τους όλα τα εβραϊκά καταστήματα έμειναν κλειστά ενώ η σορός τους ακολουθήθηκε από μια μαζική πομπή της οποίας ηγούνταν ραβίνοι και την οποία πομπή αποπειράθηκαν να εμποδίσουν κάποια στρατιωτικά αποσπάσματα των Ελλήνων…
[12] Ό. π.
[13] Εβραίοι και Χριστιανοί στη νεότερη Ελλάδα – Bernard Pierron (Πόλις)
[14]Μόλχο, ό.π.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου