Ο θάνατος του Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς (11/3/2006) ήταν τραγικός. Τραγικός για τον ίδιο. Τραγικός για τα θύματά του, που στερήθηκαν την απονομή δικαιοσύνης. Τραγικός και για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ), που δέχεται επιθέσεις.
Η περίοδος των κυβερνήσεων Μιλόσεβιτς (1987- 2000) ήταν αποφράδα για τη χώρα του. Ήταν μια εποχή διαδοχικών πολέμων και ανατριχιαστικών ωμοτήτων, που συγκλόνισαν την τότε Γιουγκοσλαβία. Η παραπομπή του στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) της Χάγης αφορούσε τον ενεργό ρόλο του στην υποκίνηση αυτών των ωμοτητών. Η κατηγορία περιλάμβανε τη χειρότερη μορφή τους: τη γενοκτονία.
Η περίοδος των κυβερνήσεων Μιλόσεβιτς υπήρξε η περίοδος της πλήρους καταστροφής της σερβικής οικονομίας και της αποσύνθεσης της σερβικής κοινωνίας. Υπήρξε η περίοδος της πλήρους απομόνωσης της χώρας του από την Ευρώπη και τον κόσμο, η περίοδος της ηθικής και κοινωνικής κατάρρευσης.
Την ίδια περίοδο, ο Μιλόσεβιτς, τα μέλη της οικογένειάς του και οι στενοί συνεργάτες του ενεθυλάκωσαν τεράστιο πλούτο. Ορισμένοι από αυτούς κατηγορήθηκαν ότι διέταξαν σειρά δολοφονιών, όπως του δημοσιογράφου Σλάβκο Τσουρούβιγια και του πρώην προέδρου της Σερβίας Ιβάν Στάμπολιτς, καθώς και αρκετές απόπειρες δολοφονίας του πολιτικού αρχηγού Βουκ Ντράσκοβιτς. Τόσο η σύζυγός του, όσο και ο γιος, αλλά και η κόρη του, είναι υπόδικοι: όχι στο Διεθνές ιμπεριαλιστικό Δικαστήριο, αλλά στη χώρα τους.
Ωστόσο, οι εθνικιστές δε μαθαίνουν από τα παθήματά τους: πολλά ΜΜΕ της Σερβίας αμιλλώνται σε υστερικές κραυγές, σε κατάρες κατά της Δύσης και του ΔΠΔ και σε θεωρίες συνωμοσίας για τα αίτια του θανάτου. Στο Κόσοβο, η πολιτική του εκλιπόντος, οι τότε διώξεις του 80% του πληθυσμού (των Αλβανών), κατέληξε στο να ζει σήμερα το υπόλοιπο 20% (οι Σέρβοι) σε θυλάκους, παρέα με το φόβο και την ανέχεια. Όμως, αυτό δεν εμπόδισε πολλούς από αυτούς να θρηνούν το θάνατο του υπαίτιου της δυστυχίας τους.
Στην Ελλάδα, φαίνεται ότι οι αντιιμπεριαλιστές βρίσκονται σε απεργία.
- Πού βρίσκεται ο αδούλωτος πρόεδρος της δημοκρατίας μας; Στις φαύλες σερβικές εκλογές της 24/9/2000, εκείνες που το ξεσκέπασμά τους σήμανε το τέλος του Μιλόσεβιτς, ήταν προσκεκλημένος παρατηρητής.
- Πού βρίσκεται ο αδάμαστος Αλέξανδρος Λυκουρέζος, δικηγόρος της οικογένειας Μιλόσεβιτς, καλεσμένος κι αυτός του Σλόμπο στις εκλογές εκείνες;
- Πού βρίσκονται οι 77 περήφανοι βουλευτές όλων των κομμάτων, που διαμαρτυρήθηκαν με διάβημα στη Γιουγκοσλαβική πρεσβεία, όταν προσήχθη ο ηγέτης στο ΔΠΔ;
- Πού βρίσκεται ο ρέκτης κ. Πάγκαλος, ο οποίος χαρακτήρισε τη δίκη Μιλόσεβιτς ως την αποθέωση του παγκόσμιου κυνισμού;
- Πού βρίσκεται ο αρχιεπίσκοπος -κεραυνός, που την εποχή του Κάρατζιτς και της Σρεμπρένιτσα μας βεβαίωνε ότι «στη Βοσνία οι Σέρβοι μάχονται υπέρ βωμών και εστιών, με το σταυρό στο ένα χέρι και το όπλο στο άλλο»;
- Πού βρίσκονται οι κονδυλοφόροι που προπηλάκιζαν κάθε ανεξάρτητη και αμερόληπτη φωνή, περιλαμβανομένης και εκείνης της Διεθνούς Αμνηστίας; Που βρίσκεται τελικά το 65% των Ελλήνων που δήλωναν φίλοι του Μιλόσεβιτς;
Παραδόξως, όλοι σχεδόν σιώπησαν. Δεν υπήρξαν δηλώσεις συμπαράστασης «στον αγωνιζόμενο Σερβικό λαό», οργισμένη αρθρογραφία, διαβήματα εναντίον του ΔΠΔ, ψηφίσματα, αντιπροσωπείες στην κηδεία και οι λοιπές συνήθεις εκδηλώσεις στις οποίες μας συνήθισαν οι ελληνόψυχοι θρησκευτικά ή ιδεολογικά συγγενείς. Ακραίος οπορτουνισμός αυτή η απεργία; Πιθανόν. Αλλά όχι μόνο. Πίσω από τους ελληνόψυχους κρύβονται οι αφανείς. Εκείνοι για τους οποίους ο εθνικισμός και η ορθοδοξία είναι επικερδές επάγγελμα. Είναι αυτοί που έσπαγαν, με τις ευλογίες των κυβερνήσεων, το εμπάργκο του ΟΗΕ και προμήθευαν το Σλόμπο με όπλα και πετρέλαιο. Οι δήθεν φίλοι του σερβικού λαού, που κρατούσαν τον σφετερισμένο ιδρώτα των Σέρβων στις τράπεζες της χώρας μας και της «μαρτυρικής μεγαλονήσου». Όλοι αυτοί δεν έχουν πια τίποτα άλλο να αρμέξουν.
Μόνο η ‘αγνή από οικονομικές κομπίνες’ αριστερά ύψωσε τους τόνους, είτε πιστεύοντας ότι η εθνοκαπηλεία θα της αποφέρει εκλογικά κέρδη, είτε λόγω οξύτατου Κανελισμού, επικερδούς βεβαίως και αυτού, αφού το περιοδικό της Λιάνας Κανέλη χρηματοδοτείται από τους κουτόφραγκους. Η Αλέκα Παπαρήγα κράτησε ψηλά τη σημαία της λάσπης, βεβαιώνοντάς μας ότι πρόκειται για εν ψυχρώ δολοφονία. Κάτι που ούτε η χήρα του εκλιπόντος τόλμησε να πει. Ωστόσο, για να είμαστε δίκαιοι, ας πούμε ότι στην περίπτωση του Κοσόβου, αντίθετα με εκείνη της Βοσνίας, η αριστερά δικαιώνεται: η επέμβαση των Δυτικών δεν πέτυχε τους στόχους που διακήρυξε. Δεν αποκατέστησε τη γαλήνη και την αξιοπρέπεια που κατέστρεψε ο Μιλόσεβιτς. Αλλά αυτό είναι μια άλλη πικρή ιστορία, που δεν σχετίζεται με τα κατορθώματα του μακαρίτη, όσο και αν προσπαθούν μερικοί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου