Σημείωση Αντιεθνικιστικής:
Αναδημοσιεύουμε το πολύ δυνατό αυτό κείμενο διότι λέει πολλές αλήθειες και χαρακτηρίζεται από θέρμη στον αντιρατσιστικό του στόχο. Κατανοούμε το πάθος που αντανακλάται σε ολόκληρο το κείμενο και την αναπόφευκτη ψυχική φόρτιση της ομάδας μεταναστών, δεδομένου ότι αυτοί είναι το ίδιο το θύμα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συναινούμε στην εκδικητική αποστροφή για τον βομβαρδισμό της Δρέσδης προς το τέλος του κειμένου. Ως Αντιεθνικιστική σημειώνουμε ότι στην Δρέσδη δολοφονήθηκαν 160.000 άμαχοι, συνεπώς ο απαράδεκτος και απάνθρωπος βομβαρδισμός της Δρέσδης ήταν έγκλημα και ο συγκεκριμένος πιλότος δεν ήταν αντιφασίστας, ήταν δολοφόνος.
Η κρυφή γοητεία του αριστερού αντισημιτισμού
«Ο Αντισημιτισμός είναι μέσα στον αντι-ισραηλισμό ή αντι-σιωνισμό, όπως η καταιγίδα μέσα στα σύννεφα. Όταν μιλάει πρόστυχα, τότε μιλά για «το εγκληματικό κράτος του Ισραήλ».
Όταν εμφανίζετε ευπρεπής, τότε μιλά για τo «προωθημένο φυλάκιο του Ιμπεριαλισμού».
Γνωρίζω όσο κανείς άλλος, ότι αντικειμενικά το Ισραήλ φέρνει πάνω του τον άσχημο ρόλο του κατακτητή.
Δεν έχω πρόθεση να δικονομήσω όλα όσα κάνουν οι διάφορες Κυβερνήσεις του Ισραήλ.
Οι πρoσωπικές μου σχέσεις με αυτήν την χώρα... είναι πρακτικά μηδέν.
Δεν την επισκέφτηκα ποτέ, δεν μιλώ την γλώσσα της, ο πολιτισμός της μου είναι και μάλιστα κατά προσβλητικό τρόπο ξένος, η θρησκεία της δεν είναι η δικιά μου.
Παρόλα αυτά η ύπαρξη αυτού του κράτους είναι για μένα σημαντικότερη από την ύπαρξη οποιουδήποτε άλλου» (Ζαν Αμερί[1], «ο έντιμος αντισημιτισμός»).
Στην ιστοσελίδα του ριζοσπάστη, στο πάνω μέρος δεξιά εμφανίζεται το εξαγωνικό άστρο του Δαβίδ (σημαία του Ισραήλ) το οποίο εναλλάσσεται με την αστερόεσσα των ΗΠΑ, της οποίας τα άστρα με την σειρά τους μετατρέπονται σε αγκυλωτούς σταυρούς. Ακολουθούν τα γνωστά σλόγκαν για το «εγκληματικό» Ισραήλ κλπ.
Η έμπνευση αυτή του κομμουνιστή καλλιτέχνη φαίνεται να έχει πολύ απήχηση στους επισκέπτες της ιστοσελίδας. Αλλιώς δεν εξηγείται η διαρκής της, σχεδόν συνεχής αναμετάδοσή της. Αξίζει να σημειωθεί δε, ότι είναι ένα από τα λίγα σχήματα (εκτός βέβαια από τα δύο χειρωνακτικά εργαλεία) που αντέχει τόσο πολύ στο χρόνο (και στο γούστο). Φαίνεται ότι τροφοδοτεί με επιτυχία, κάποια εντελώς συγκεκριμένα ένστικτα των οπαδών του.
Οι «νέοι ναζήδες»
Το μήνυμα αυτής της εικόνας είναι σαφές: Οι ΗΠΑ φτιάχνουν τα νέα Άουσβιτς και οι εβραίοι (συγνώμη, Ισραηλινούς τους λεμε τώρα), είναι οι «νέοι ναζήδες». Η εξίσωση αυτή του Ολοκαυτώματος με τα εγκλήματα των ΗΠΑ, σκοπεύει απροκάλυπτα στη αναθεώρηση και σχετικοποίηση της Μοναδικότητας του Ολοκαυτώματος, του «εγκλήματος των εγκλημάτων», ακρωτηριάζοντας έτσι την ιστορική μνήμη.
Και το σημαντικότερο, ότι αυτοί που τόλμησαν να επιζήσουν και να φτιάξουν το κράτος τους για να προστατευτούν από τους εθνικοσοσιαλιστές ή τους κατοπινούς θαυμαστές τους, είναι στην πραγματικότητα ίδιοι[2] με αυτούς: «Στην επιχείρηση αυτή διακρίνεται και η ηγεσία του Ισραήλ, που βαρύνεται με την ευθύνη για τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού, με μεθόδους μάλιστα που χρησιμοποιήθηκαν κατά των Εβραίων στο Άουσβιτς, στο Νταχάου, στο Μπέλσεν, στο Μαουτχάουζεν...» (Ριζοσπάστης, 28.01.2005, «Το Άουσβιτς και οι παραχαράκτες του»)[3].
«Με την πολλή συζήτηση για τον αντισημιτισμό, επιχειρείται να συγκαλυφτεί η σιωνιστική πολιτική του Ισραηλινού κράτους, που εφαρμόζει γενοκτονία σε βάρος των Παλαιστινίων, παρόμοια με εκείνη που έζησαν οι Εβραίοι που μαρτύρησαν στα χιτλερικά στρατόπεδα», (Ριζοσπάστης, 01.02.2005)
Ιδιαίτερα αυτό «με την πολλή συζήτηση για τον αντισημιτισμό..» χτυπάει στο μάτι, μια που ως γνωστό την συζήτηση για αυτό το θέμα την αποφεύγει το κκε και το σύνολο σχεδόν της Αριστεράς όπως ο διάολος το λιβάνι, ώστε να μπαίνει το ερώτημα, γιατί προσπαθεί το κκε με κάθε μέσο να αποτρέψει μια τέτοια συζήτηση;
Επειδή όμως οι ίδιοι δεν είναι σίγουροι, ότι αυτή η εξίσωση αρκεί για να δημιουργήσει το απαραίτητο λαϊκό μίσος ενάντια στους εβραίους, χρησιμοποιούν πληθώρα από τα επίθετα που εν μέρει μάθανε από τους πρώην αντιπάλους τους και σημερινούς σπόνσορές τους.
Και μια πού μιλάμε για αριστερή ταυτότητα θα ήταν άδικο να μην αναφερθούμε και στους άλλους, τους πιο επαναστάτες:«Με το να βομβαρδίζουν οι Σιωνιστές ναζιστές ειρηνικές διαδηλώσεις Παλαιστινίων πνίγοντας στο αίμα κραυγές ενάντια στις μαζικές κατεδαφίσεις...» (από ΕΞΕΓΕΡΣΗ, «Αμερικάνοι δολοφόνοι και Ισραηλινοί Σιωνιστές μακελεύουν άμαχους πληθυσμούς»)
Και κάνουν μάλιστα και εκκλήσεις στην λούμπεν-δημοσιογραφία για συμπαράσταση: «Οι καλοταϊσμένοι καλαμαράδες δε βλέπουν φαίνεται τα εγκλήματα του σιωνιστικού ναζισμού» ...» (από ΕΞΕΓΕΡΣΗ).
Τι να σου κάνει όμως μια αρθρογραφία, αν δεν βάλεις ο ίδιος (η τουλάχιστον οι φυσικοί σου σύμμαχοι) χέρι... Για αυτό προσπαθούν να θυμίσουν στην «διεθνή κοινότητα», αυτήν που πάντα την αντιμάχονται, τι πρέπει να κάνει: «Όταν η "διεθνής κοινότητα" απλώς παρακολουθεί να συντελείται μπροστά στα μάτια της μια γενοκτονία, χωρίς να παίρνει ούτε ένα μέτρο που να πονέσει τους Σιωνιστές» (από ΕΞΕΓΕΡΣΗ).
Σαν γνήσιοι επαναστάτες ξέρουν πολύ καλά τι έκανε παλιά ένα μέλος αυτής της κοινότητας ώστε να πάρει και σήμερα « ένα μέτρο που να πονέσει τους Σιωνιστές». Και φυσικά μας κινεί την περιέργεια, τι μέτρα προτείνουν οι ίδιοι.
Στην αίγλη που αντανακλά αυτή η γοητεία του αριστερού αντισημιτισμού, φαίνεται να μην μπορεί να αντισταθεί κανείς. Έτσι η εφημερίδα Βαβυλωνία δεν άντεξε στον πειρασμό: «Κάθε τόπος μπορεί να γίνει λωρίδα της γάζας», ανακοινώνει δυναμικά και «όχι στο νέο Απαρτχάιντ» γνωστοποιεί την ανακάλυψή της και άλλα παρόμοια.
Πριν από μερικά χρόνια, η εφημερίδα «ΤΟ ΠΡΙΝ» έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου για το φιλμ του Σπίλμπεργκ «Η λίστα του Σίντλερ», μιας και όπως έγραφε υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος να εμφανιστούν στους θεατές σημάδια ...συμπάθειας απέναντι στα θύματα των εθνικοσοσιαλιστών (πράγμα που ως γνωστό δυσκολεύει κάποιες αρθρογραφίες-καταδίκες των «νέων ναζήδων»).
Όχι φυσικά ότι ξεχνάμε και τους άλλους, με τις αντιπροσωπείες τους σε συνέδρια στη μέση ανατολή, όπου ...συζητιόνταν η διάλυση του Ισραήλ κλπ., κλπ.
Μαθαίνουμε λοιπόν, τόσο από την αντικαθεστωτική Αριστερά (όσο πιο ριζοσπαστική τόσο και χειρότερη), όσο και από την «ημερήσια ταξική[4]» εφημερίδα του κκε, ότι οι εβραίοι (συγνώμη, οι Ισραηλινοί) είναι ένα μίγμα από Μελιγαλά (της προπαγάνδας) και κανιβάλων[5], ότι η μεγαλύτερη απόλαυσή τους είναι να σκοτώνουν παιδιά (παλιότερα λέγανε ότι τους πίνουν το αίμα), ότι η μεγαλύτερη ικανότητα τους είναι να κατασκευάζουν σκευωρίες και συνωμοσίες βάζοντας το δάκτυλό τους παντού (ο γνωστός «εβραϊκός δάκτυλος»), όπως έλεγε και στην ελληνική τηλεόραση ένας υποψήφιος δήμαρχος Αθήνας του κκε την περίοδο των συλλήψεων ( ότι η 17 Νοέμβρη κατευθύνεται από τη ...Μοσάντ), ότι όποιος θέλει να ψάξει για Απάρτχαϊντ δεν χρειάζεται να πάει τόσο μακριά ως την Αφρική αλλά θα το βρει σε όλη του την κτηνωδία απέναντι από τη Κρήτη, ότι προβαίνουν κάθε Τρίτη και Πέμπτη σε γενοκτονίες κλπ., κλπ.
Σημειωτέον δε, ότι το Ισραήλ είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που την διακοσμούν με τόσα οξυμένα επίθετα (ακόμη και τις ΗΠΑ έχει ξεπεράσει) .
Το ότι ο αριστερός αντισημιτισμός εμφανίζεται σε τόσο διανοητικά τετριμμένο βαθμό δεν οφείλεται μόνο στο επίπεδο νοημοσύνης των γραφιάδων του, αλλά κυρίως στην ίδια του την φύση: παραδοσιακά μανιακός, ενστικτώδης και - μετά την εμπειρία του Άουσβιτς – εξοντωτικός.
Η εκδίκηση της άγνοιας
Ποτέ η μεταπολεμική Αριστερά δεν έκανε ούτε καν τον κόπο να καταλάβει την διαφορά ανάμεσα στον φασισμό και τον γερμανικό εθνικοσοσιαλισμό.
Ποτέ δεν προσπάθησε να πλησιάσει διανοητικά τις διαστάσεις του Ολοκαυτώματος. Ποτέ δεν προσπάθησε να μάθει τουλάχιστον τι και πως ακριβώς συνέβη, τη διαδικασία εξόντωσης εκατομμυρίων.
Ποτέ δεν αναρωτήθηκε αν τα θύματα είχαν έστω και μια ελάχιστη δυνατότητα επιβίωσης, αν είχαν κάποια συμπαράσταση, αν είχαν τέλος μια εναλλακτική, έστω και την πιο επαίσχυντη ευκαιρία να επιζήσουν.
Αν για παράδειγμα οι αντίπαλοι των ΗΠΑ αλλάξουν και γίνουν οπαδοί της νέας τάξης πραγμάτων, γίνονται αμέσως «σύμμαχοι», παίρνουν και μερικά δάνεια-χάνδρες[6].
Αν ένας αλλόθρησκος γίνει ομόθρησκος, θα τον αφήσουν κατά πάσα πιθανότητα στην ησυχία του. Αν ένας επαναστάτης γίνει δοσίλογος, εξασφαλίζει ακόμη και το μέλλον των παιδιών του.
Αυτήν την δυνατότητα της διαλογής δεν την είχαν οι εβραίοι. Οτιδήποτε και να έκαναν, οποιαδήποτε στάση και να κρατούσαν (υποθετικά, ακόμη και εθνικοσοσιαλιστές να γινόταν) δεν υπήρχε καμία δυνατότητα να σωθούν.
Αυτό το απόλυτο Μηδέν, αυτή η παντελής έλλειψη να δοθεί ένα νόημα στην εξόντωσή τους, είναι που δημιουργεί την Μοναδικότητα του Oλοκαυτώματος και ταυτόχρονα την αδυναμία του ανθρώπινου μυαλού να καταλάβει τι και γιατί συνέβη αυτό που συνέβη.
Όταν ένας Επαναστάτης στήνεται στο απόσπασμα, πεθαίνει με τη πεποίθηση ότι ο θάνατος του δεν πάει χαμένος, ότι τις Ιδέες του θα τις ακολουθήσουν άλλοι κλπ. Το Ολοκαύτωμα όμως τα σβήνει αυτά όλα. Τα αποκλείει, δεν τα επιτρέπει.
Οι άνθρωποι αυτοί δεν πέθαιναν για καμία Ιδέα τους , για κανένα Ιδανικό τους. Απλώς πέθαιναν γιατί έπρεπε για κάποιους να πεθάνουν. Τέρμα!
Είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς μια διαδικασία εξόντωσης, όπου η γερμανική βέρμαχτ (ο γερμανικός στρατός) όργωνε όλη την Ευρώπη, αψηφώντας κόπους, έξοδα, ακόμη και τον κίνδυνο για στρατιωτικές ήττες[7] με έναν και μοναδικό σκοπό: Να βρει, να ανακαλύψει και να συλλάβει όλους όσους θεωρούσε εβραίους, για να τους στείλει με ειδικά για αυτό και μόνο το σκοπό τραίνα από το μακρινό Μαυροβούνιο για παράδειγμα, με μια ειδική γραφειοκρατική διαδικασία, σε ειδικά για αυτό και μόνο τον σκοπό κατασκευασμένα στρατόπεδα εξόντωσης, ώστε να δολοφονηθούν με έναν εντελώς ειδικό τρόπο εκατομμύρια στιγματισμένοι.
Ο τονισμός της μαζικότητας αυτής της δολοφονίας δεν εννοεί μόνο ότι δολοφονήθηκαν μάζες ανθρώπων, αλλά ταυτόχρονα, ότι και πραγματοποιήθηκαν οι δολοφονίες αυτές από μάζες ανθρώπων χωρίς κανένα πρόβλημα: Η αποπνικτικά απόλυτη πλειοψηφία του γερμανικού λαού δόθηκε με πάθος και ορμή σε αυτό το εθνικό έργο. Άνδρες και γυναίκες, προλετάριοι και μικροαστοί, δάσκαλοι και γιατροί, νομικοί και σιδηροδρομικοί υπάλληλοι, αρχιτέκτονες και βιομήχανοι, διανοούμενοι και οικοδόμοι, καθαρίστριες και σπιτονοικοκυρές, αριστεροί και δεξιοί, αφεντικά και υπηρέτες μπήκαν εν ψυχή και σώματι στην διαδικασία παραγωγής πτωμάτων.
Δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος η τμήμα του γερμανικού πληθυσμού που να μην πήρε με τον ένα η τον άλλο τρόπο ενεργό μέρος στο Ολοκαύτωμα (ένα είδος δηλαδή πλατιάς δημοκρατικής διαδικασίας). Έτσι και μόνο έτσι μπόρεσε να πραγματοποιηθεί η γερμανική εθνικοσοσιαλιστική επανάσταση.
Το να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, μπορεί να είναι ζήτημα ηθικής η ζήτημα νομικής απειθαρχίας.
Το να σκοτώσεις 6 εκατομμύρια είναι ζήτημα εργατικής ηθικής και εργατικής πειθαρχίας.
Αλλιώς είναι οργανωτικά αδύνατον να φέρεις σε πέρας ένα τέτοιο τεράστιο έργο σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα.
Το Ολοκαύτωμα έφερε - πέρα από τον τρομακτικό αριθμό θυμάτων – δύο ακόμη αποτελέσματα. Την επαναδημιουργία του κράτους των θυτών την Γερμανία (μέχρι το 1989 σε διπλό πακέτο) και την ίδρυση του κράτους των θυμάτων τους το Ισραήλ, τον χώρο προστασίας όσων θα ξανακυνηγηθούν από αυτούς που θα θελήσουν να τους μιμηθούν.
Οι ανά τον κόσμο αντισημίτες - που λόγω των θηριωδιών ενάντια στους εβραίους δεν τολμούσαν να τα λένε όπως θα θέλανε – βγάζουν σήμερα τα απωθημένα τους με κύριο σημείο αναφοράς το Ισραήλ και τους εβραίους της Διασποράς, συνεχίζοντας με την νέα επιγραφή (Ισραήλ αντί εβραίοι) τον παρανοϊκό αντισημιτισμό τους. Επομένως ήταν για αυτούς το Μεσανατολικό και η τραγική κατάσταση, το να διεκδικούν δύο λαοί το ίδιο έδαφος, ένα δώρο εξ ουρανού.
Όσο για το κράτος του Ισραήλ, αξίζει να θυμίσουμε τι έλεγε παλιά ο ξηρός και λιγόλογος στις εκφράσεις του υπουργός εξωτερικών της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών Αντρέϊ Γκρομίκο, όταν ακόμη οι θηριωδίες του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού ήταν νωπές στην μνήμη των σοβιετικών και η αντιφασιστική συνείδηση καθοριστική για τους κατοίκους της Σοβιετικής Ένωσης: «Όσον αφορά το εβραϊκό κράτος, η ύπαρξη του είναι μία πραγματικότητα είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι... Η αντιπροσωπεία της ΕΣΣΔ δεν μπορεί να σιωπήσει, αλλά να εκδηλώσει την έκπληξή της για τη στάση των αραβικών χωρών στο παλαιστινιακό ζήτημα. Ιδιαίτερα μας εκπλήσσει το να βλέπουμε ότι αυτές οι χώρες η τουλάχιστον μερικές από αυτές αποφάσισαν να λάβουν στρατιωτικά μέτρα με σκοπό να εξοντώσουν το εθνικό απελευθερωτικό κίνημα των Εβραίων. Δεν μπορούμε να ταυτίσουμε τα ζωτικά συμφέροντα των λαών της Μέσης Ανατολής με τις ανακοινώσεις ορισμένων αράβων πολιτικών και αραβικών κυβερνήσεων, των οποίων είμαστε μάρτυρες» (Αντρέϊ Γκρομίκο, Από την ομιλία του στον ΟΗΕ το 1948).
Από ότι φαίνεται, η ελληνική Αριστερά στην συντριπτική της πλειοψηφία δεν συγχώρεσε ακόμη στους εβραίους, το ότι μερικοί από αυτούς επιζήσανε.
Με μια ελάχιστη εξαίρεση, που λόγω του αντισημιτικού τυφώνα που σαρώνει την σύγχρονη Αριστερά όλων των αποχρώσεων αποκτά έναν καθοριστικό προβληματισμό: Εννοούμε τους «μπάσταρδους» της ελληνικής Αριστεράς, την επαναστατική οργάνωση 17 Νοέμβρη, σαν μία από τις ελάχιστες ομάδες που αρνήθηκαν να πάρουν μέρος σε αυτό το κατρακύλισμα.
Την 17Ν μπορεί κανείς (δίκαια η άδικα) να την κριτικάρει για χίλια-δυό πράγματα, αλλά όχι για αντισημιτισμό. Η κραυγαλέα αυτή απουσία τόσο στα γραπτά της όσο και στις πράξεις της, έφερε ως γνωστό το θέμα ότι είναι κατευθυνόμενη από την Μοσάντ. Μάλιστα ένας δικηγόρος κατηγορίας στην δίκη της 17Ν έθεσε ανοιχτά το ερώτημα:
« Γιατί δεν έγινε ποτέ επίθεση σε ένα εβραϊκό στόχο, είτε ατόμων, είτε εβραϊκών συμφερόντων; Εκτός από τις επιθέσεις εναντίον του αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις ενάντια σε στόχους από τη Μέση Ανατολή και από τα Βαλκάνια, ενάντια σε τουρκικούς, αγγλικούς, γαλλικούς, γερμανικούς, σαυδαραβικούς και άλλους στόχους, ενάντια στον Ολλανδό πρέσβη και στην ολλανδική πρεσβεία, αλλά κανένας εβραϊκός στόχος» (Από την Εφημερίδα Αυγή).
Στην σύγχρονη Ελλάδα του δοσιλογισμού και της ρουφιανιάς δεν απορεί πια κανείς γιατί είναι κάποιος αντισημίτης, αλλά ...γιατί δεν είναι.
Ούτε καν περνά από το μυαλό τους, ότι ίσως να πρόκειται για μια αντιφασιστική ευαισθησία και σεβασμό απέναντι στα θύματα της γερμανικής κτηνωδίας η απλώς (σε διαμετρική αντίθεση πάλι με το σύνολο της Αριστεράς) να μην ήταν αυτό για την οργάνωση σημείο αναφοράς.
Με την απόλυτη εδραίωση του αντισημιτισμού στην ελληνική κοινωνία και στις «πρωτοπορίες» της μόνο αυτή η εξήγηση (πράκτορες της Μοσάντ) μπορεί να δοθεί.
Σημειωτέον δε , ότι το επιχείρημα του ότι η αριστερά ήταν δημιούργημα των «σιωνιστών εβραίων», ήταν το πρώτο αντικομμουνιστικό επιχείρημα επί ελληνικού εδάφους για εσωτερική κατανάλωση. Αυτό λοιπόν το επιχείρημα επαναλαμβάνεται 80 χρόνια μετά. Εκεί έχουμε φτάσει.
Λησμονημένα γενέθλια
Είναι λογικό, ότι το φαινόμενο αυτό του αριστερού αντισημιτισμού απαιτεί μια εξήγηση.
Όπως είπαμε προηγουμένως η εξήγηση αυτή δεν μπορεί να δοθεί με το μεσανατολικό ζήτημα (αυτό είναι μόνο το πλαίσιο μέσα στο οποίο γαλουχούν τον αντισημιτικό παρανοϊσμό τους) αλλά ούτε και με τα υπάρχοντα αντισημιτικά στοιχεία του μαρξισμού[8] και αναρχισμού[9](λεπτομερειακά για αυτό μιαν άλλη φορά).
Μια που μιλάμε για ελληνική Αριστερά και για ιστορικές μνήμες, θα πρέπει να κάνουμε μια σύντομη ιστορική αναδρομή στα πρώτα χρόνια της εμφάνισής της στην Ελλάδα. Τότε που ιδρύθηκε η Φεντερασιόν με τον ελληνοεβραίο ηγέτη της Αβραάμ Μπεναρόγια. Τότε που ελληνοεβραίοι και σλάβοι προλετάριοι της Θεσσαλονίκης τολμούσαν να περάσουν στις γραμμές των πρώτων σοσιαλιστικών ομίλων της Φεντερασιόν. Τότε που ο Μπεναρόγια με τον σύντροφο του Σαμουέλ Γιονά[10] (γραμματέα του συνδικάτου καπνεργατών) οργάνωναν τις πρώτες μαζικές απεργίες καπνεργατών.
Ταυτόχρονα με τη γέννηση αυτής της Οργάνωσης και την τότε όξυνση των κοινωνικών καταστάσεων (εμφάνιση μαχητικού, μη «καθαρά ελληνικού» προλεταριάτου από την μια και βίαιες προσπάθειες εθνικοελληνοποίησης του πολυπολιτιστικού πληθυσμού από την άλλη), άρχισε η διείσδυση του ήδη υπάρχοντα αντισημιτισμού των λαϊκών στρωμάτων στην Αριστερά, μέσο «ελληνοχριστιανών» κομμουνιστών. Έτσι εμφανίστηκαν σοσιαλιστικά στελέχη να αρνούνται να πάρουν μέρος στο συνέδριο του ΣΕΚΕ γιατί αυτό «γέμισε από εβραίους» όπως οι ίδιοι γράφανε στις επιστολές τους. Με την αύξηση των γραμμών της Αριστεράς και την βίαια ελληνοποίηση της κοινωνίας λιγόστευε και η συμμετοχή των ελληνοεβραίων επαναστατών.
Το πρόβλημα με τους υπόλοιπους το έλυσαν αργότερα με τον δικό τους, μοναδικό τρόπο οι γερμανοί εθνικοσοσιαλιστές. Και οι λίγοι που επέζησαν τα στρατόπεδα και γύρισαν ζωντανοί-νεκροί στην Ελλάδα, δεν άντεξαν και μετανάστευσαν (κύρια στο Ισραήλ[11] αλλά και σε άλλες χώρες).
Λόγω μάλιστα της πλατιάς «αριοποίησης α λα ελληνικά» (κατάσχεση εβραϊκών περιουσιών από ελληνοχριστιανούς) οι επιζώντες δεν έχασαν μόνο τους συγγενείς και φίλους τους, αλλά ακόμα και τα υπάρχοντά τους.
Σήμερα έχει σβήσει κάθε σχέση με αυτήν την πλευρά του αριστερού κινήματος και ο Αβραάμ Μπεναρόγια μετανάστευσε μετά τον εμφύλιο στο Ισραήλ, ξεχασμένος και απομονωμένος από όλους μέχρι τον θάνατό του το 1979. Έτσι έλυσε η ελληνική Αριστερά μια για πάντα το «πρόβλημα» γέννησής της.
Μόνο που από κάποτε λερώνουν κάτι επαναστατικά και μη συνθήματα τα μνημεία του Ολοκαυτώματος, όπως για παράδειγμα η αναγραφή τον Αύγουστο του 2004 από αγνώστους στο μνημείο της Δράμας, «Ελλάδα-Παλαιστίνη Εβραίος δεν θα μείνει» (αλλά και σε άλλα μέρη).
Αριστεροί φοιτητές σπουδάζουν σήμερα ανέμελα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ή φτιάχνουν τα πηγαδάκια τους και τις συνελεύσεις τους με άκρως πολιτικές αντιπαραθέσεις υψηλού επιπέδου... πάνω στα πτώματα των ελληνοεβραίων. Ή μήπως γνωρίζει κανείς κανέναν που να απαίτησε ποτέ να κατεδαφιστεί το Αριστοτέλειο πανεπιστήμιο σαν ελάχιστη ένδειξη σεβασμού στους νεκρούς, του από τους γερμανούς καταστρεμμένου εβραϊκού νεκροταφείου[12] που βρίσκεται κάτω από τα θεμέλιά του;
Κραυγαλέα σιωπή
Μια από τις σκοτεινότερες σελίδες της ελληνικής Αριστεράς είναι η στάση της απέναντι στην εξόντωση των ελλήνων εβραίων.
Όχι γιατί αυτή η Αριστερά έκανε κανένα έγκλημα αλλά για έναν πολύ απλό λόγο: Για το ότι δεν έκανε τίποτε. Απολύτως τίποτε. Και σαν να μην έφθανε αυτό, είχαμε μια κραυγαλέα σιωπή για αυτό το θέμα. Μια σιωπή που κρατάει εδώ και πάνω από 60 χρόνια. Μέχρι σήμερα.
Ξεφυλλίζοντας τον τότε παράνομο αντιστασιακό τύπο για τον οποίο πρέπει να πούμε ότι έβγαινε κατά χιλιάδες αντίτυπα, βρίσκει κανείς - και φυσικά πολύ σωστά – εκτενή περιγραφή των εγκλημάτων και των θηριωδιών των καταχτητών. Όχι μόνο τα μαζικά τους εγκλήματα αλλά και την καθημερινή τους τρομοκρατία, τις κλεψιές τους, τη δεσποτική τους στάση κλπ. Πλησιάζοντας όμως στις ημερομηνίες των συλλήψεων των εβραίων, μάταια θα ψάξει ο αναγνώστης να βρει ανταποκρίσεις για αυτό το καθοριστικό γεγονός. Και να σκεφτεί κανείς, ότι άλλες, μη αντιστασιακές εφημερίδες της εποχής αναμετέδιδαν την είδηση.
Δεν ήταν λοιπόν θέμα άγνοιας, πόσο μάλλον που οι συλλήψεις και το μάζωμα γίνονταν ανοιχτά, μπροστά στα μάτια των ελληνοχριστιανών.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά ακόμα χειρότερα: Ουκ ολίγες ήταν οι περιπτώσεις που οι ελληνοχριστιανοί περίμεναν σαν τους γύπες από τα άγρια χαράματα να μαζώξουν οι γερμανοί τους εβραίους συμπατριώτες τους για να το ρίξουν στο πλιάτσικο των περιουσιών τους. Τόσο στην Κέρκυρα[13] όσο και στην Θεσσαλονίκη αλλά και σε άλλες πόλεις είχαμε το ανατριχιαστικό αυτό φαινόμενο. Ήταν δε τόσο αποτελεσματικό (το πλιάτσικο) ώστε ανάγκασε τους γερμανούς να βγάλουν ανακοίνωση ότι όποιος συλλαμβάνεται για πλιάτσικο θα εκτελείται επί τόπου (φυσικά δεν το έκαναν από ανθρωπιστικούς λόγους αλλά από πειθαρχικούς. Ακόμη και το μεγαλύτερο έγκλημά τους έπρεπε να γίνει με τάξη).
Για το κκε, μετά το κάλεσμά του προς τους εβραίους και τις άλλες μειονότητες να βγούνε στο βουνό (πράγμα που το ακολούθησαν αρκετές εκατοντάδες εβραίοι και πολέμησαν στις γραμμές του ΕΛΑΣ και του ΕΑΜ) το θέμα έληξε. Παρόλο που από την αρχή του πολέμου ο εξοντωτικός αντισημιτισμός των ναζήδων εκφραζόταν ανοιχτά (από το 1942 τούς είχαν ήδη αναγκάσει στην Ελλάδα να φορούν το κίτρινο άστρο του Δαβίδ) και τουλάχιστον οι κατατρεγμοί ενάντια στον εβραϊκό πληθυσμό στην κατεχόμενη Ευρώπη ήταν πλατιά γνωστοί, δεν κουνήθηκε φύλλο. Ειδικά στην Ελλάδα είχαμε τις απελάσεις πιο αργότερα από άλλες χώρες[14]. Όταν δηλαδή το αντάρτικο ήταν στην φούρια του. Σε μια χώρα με ένα αξιόμαχο αντάρτικο σαν τον ΕΛΑΣ, με ένα μαζικό απελευθερωτικό μέτωπο σαν το ΕΑΜ δεν συνέβη τίποτε.
Ένας απλός παραλληλισμός με την γειτονική μας Βουλγαρία καταδεικνύει το μέγεθος αυτού του δράματος: Όταν εκεί ήταν να ξεκινήσουν οι συλλήψεις των εβραίων, είχαμε μια πλατιά συμπαράσταση των λαϊκών στρωμάτων και της αντίστασης (παρόλο που ήταν πολύ μικρότερη σε σχέση με την Ελλάδα). Το αποτέλεσμα ήταν να συλληφθούν ελάχιστοι εβραίοι (πάνω από 90% σώθηκαν, ενώ στην Ελλάδα πάνω από 90% εξοντώθηκαν) και οι γερμανοί έμειναν κυριολεκτικά με άδεια χέρια.
Εντελώς αντίθετη με αυτή την παράξενη απραξία, ήταν η στάση του κινήματος στο ζήτημα της επιστράτευσης: Με τις μαζικές και μαχητικές κινητοποιήσεις και συλλαλητήρια της αντίστασης κατάφεραν με επιτυχία να την σταματήσουν.
Γιατί αυτό δεν έγινε και με τους ελληνοεβραίους;
Τι αποφάσεις πάρθηκαν για αυτό το ζήτημα από την τότε ηγεσία του κινήματος;
Για ποιους λόγους; Με πιο σκεπτικό;
Γιατί δεν ανοίγουν τα αρχεία εκείνης της εποχής ώστε να βγει στο φως η ιστορική αλήθεια;
Γιατί δεν βάζει κανείς αυτά τα ερωτήματα;
Διότι αν δεν υπάρχει τίποτε πρέπει να βγάλουμε το συμπέρασμα ότι η τύχη των συμπατριωτών τους δεν τους ενδιέφερε. Διότι ήσαν αλλιώτικοι από τους άλλους!
Τα ερωτήματα όμως όχι μόνο δεν τελειώνουν εδώ, αλλά τώρα αρχίζουν:
Ως γνωστό, οι κατακτητές επέβαλαν στις κυβερνήσεις των χωρών που κατακτούσαν ένα είδος φόρου κατοχής, στο ύψος των αναγκών του γερμανικού στρατού που ήταν στην χώρα. Το ίδιο λοιπόν επέβαλαν και στην Ελλάδα. Εδώ όμως εμφανίστηκε ένα οικονομικό πρόβλημα. Η Ελλάδα των 7 εκατομμυρίων κατοίκων τότε, λόγω της τεράστιας φτώχιας που μάστιζε την χώρα και τον καλπάζοντα πληθωρισμό, δεν ήταν εύκολο να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των κατακτητών.
Οι Γερμανοί και η τότε ελληνική κυβέρνηση έπρεπε λοιπόν να πάρουν δρακόντεια μέτρα «ξεζουμίσματος» του ελληνικού λαού με όλες τις συνέπειες που θα επέφεραν αυτά τα μέτρα.
Το πρόβλημα το έλυσε όμως η «ευρηματικότητα» του Νόϊμπαχερ (υπεύθυνου για την Ελλάδα και ειδικού απεσταλμένου του Χίτλερ) και το εφάρμοσε ο στρατιωτικός υπεύθυνος για την Θεσσαλονίκη (και κύριος εκτελεστής του Ολοκαυτώματος μαζί με έναν άλλο, τον Μπρούνερ), αξιωματικός Μαξ Μέρτεν με πιο ανώδυνο και πιο προσοδοφόρο τρόπο και για τις δυό πλευρές: Με την κατάσχεση του συνόλου της περιουσίας των ελλήνων εβραίων.
Για να κρατηθούν όμως τα «νόμιμα» πλαίσια, έπρεπε αυτός ο κλεμμένος πλούτος να «πλυθεί». Έτσι ακολουθήθηκε η εξής διαδικασία: Τον πλούτο που μάζεψαν οι γερμανοί (και οι έλληνες συνεργάτες τους) από τα θύματά τους (χρυσαφικά, κοσμήματα, πανάκριβα χαλιά, κλπ. ) της τάξης συνολικά των 1,7 εκατομμυρίων αγγλικών χρυσών λιρών[15] τον έδωσαν στην ελληνική κυβέρνηση, η οποία το ρευστοποίησε στα χρηματιστήρια της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά και αλλού, και με αυτά πλήρωσε τα χρέη της στους γερμανούς, οι οποίοι με την σειρά τους καλύψανε για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τις ανάγκες του στρατού τους. Δηλαδή, όσο και τραγικό να ακούγεται, οι κλεμμένες περιουσίες των ελλήνων εβραίων έσωσαν την ζωή χιλιάδων ελλήνων χριστιανών, που αλλιώς θα πέθαιναν από πείνα, αν οι γερμανοί «ξεζουμίζανε» τον ελληνικό πληθυσμό!
Σε αυτό το τεράστιο οικονομικό επιχείρημα πήραν μέρος εκατοντάδες άτομα από Τράπεζες, οικονομικούς οργανισμούς, υπουργεία κλπ., ακόμη και χιλιάδες, αν πρoσθέση κανείς τους αγοραστές και τους μεσίτες, που με λίγα χρήματα θησαύρισαν. Για όλα αυτά υπάρχουν στοιχεία στα αρχεία των τραπεζών και αλλού, αμπαρωμένα και φυλαγμένα σαν τα μάτια τους.
Γιατί δεν κατονομάζονται οι μετέχοντες σε αυτήν την άκρως βρώμικη μεν προσοδοφόρα δε επιχείρηση;
Γιατί παραμένουν τα αρχεία της τράπεζας Ελλάδας και της εθνικής τράπεζας μέχρι σήμερα κλειστά;
Ποιοι είναι αυτοί πού έκαναν περιουσίες με τις περιουσίες των θυμάτων;
Πια πολιτικά και οικονομικά τζάκια εκτίθενται αν βγουν όλα αυτά στο φως της δημοσιότητας;
Γιατί δεν ζητά η Αριστερά (σαν η μόνη που δεν είχε σχέσεις με αυτές τις βρωμιές) να ανοίξουν οι φάκελοι ΟΛΩΝ των σε αυτήν την «διαδικασία» συμμετεχόντων;
Υπάρχει και αν ναι, τι είδους συναίνεση ή συμφωνία να αφεθεί το θέμα στην λήθη της ιστορίας;
Να μην ξεχνάμε: Η καθεστωτική Αριστερά είχε ήδη στο πρόσφατο παρελθόν συμφωνήσει να καούν οι φάκελοι χαφιεδισμού λόγω ...εθνικής συμφιλίωσης!
Και το κυριότερο: Από τον κλεμμένο πλούτο, μόνο 10% επιστράφηκε μετά τον πόλεμο από τους γερμανούς στους έλληνες εβραίους (οι γερμανοί είχαν αποφασίσει να αποζημιώσουν μόνο όσους επέζησαν η τούς συγγενείς των θυμάτων τους). Αφού λοιπόν έκαναν τόσο συστηματική εκκαθάριση, μόνο 10% των θυμάτων τους η των συγγενών τους έμειναν στην ζωή!
Είναι πια καιρός να βάλουμε τέρμα στην Ιστορία αυτής της βρώμικης Ιστορίας και να απαιτήσουμε να δοθεί το υπόλοιπο 90% πίσω στις κοινότητες των θυμάτων.
Ιστορίες χωρίς τέλος
Από την άλλη υπάρχει στη Ελλάδα απέναντι στην χώρα των θυτών και των απογόνων τους ένας θαυμασμός και κάλυψη, ναι κάλυψη των παλιών και σύγχρονων εγκλημάτων τους. Μερικά ελάχιστα παραδείγματα:
Όταν τον Απρίλη του 2000 επισκέφθηκε ο τότε Πρόεδρος της Γερμανίας Ράου την Ελλάδα, δεν ακούστηκε ούτε μια φωνή διαμαρτυρίας εναντίον του για μια άλλη, επίσης ξεχασμένη Ιστορία: Διότι ο Ράου ήταν μεταπολεμικά, κομματικός σύντροφος του δικηγόρου Μαξ Μέρτεν, του σφαγέα των ελληνοεβραίων της Θεσσαλονίκης. Το κόμμα τους, το πανγερμανικό λαϊκό κόμμα ιδρύθηκε το 1952 από ένα άλλο επίσης πολύ στενό φίλο και συγγενή τού Ράου, Γκούσταφ Χάϊνεμαν (η γυναίκα του Ράου ήταν η εγγονή του Χάϊνεμαν). Ο Μέρτεν συνελήφθη στην Ελλάδα σε μια «απρόσεκτη» επίσκεψή του το 1957 και το ελληνικό δικαστήριο τον καταδίκασε για τα εγκλήματά του σε 25 χρόνια φυλακή. Κατόπιν, κάτω από την πίεση της γερμανικής κυβέρνησης απελάστηκε στην Γερμανία, η οποία μετά από μια σύντομη διαδικασία (και χάριν της νομικής και πολιτικής υποστήριξης του Χάϊνεμαν) τον άφησε ελεύθερο.
Ο Μέρτεν έλαβε μια πλουσιοπάραχη αποζημίωση από τη γερμανική κυβέρνηση για την «ταλαιπωρία του στις ελληνικές φυλακές» και ο Χάϊνεμαν εκλέχτηκε το 1969 Πρόεδρος της Δυτικής Γερμανίας!
Άλλο παράδειγμα: Ως γνωστό, η Ελλάδα πήρε ελάχιστη αποζημίωση για τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα της γερμανικής θηριωδίας. Ο φάκελος αυτός έχει προ πολλού, ακόμη και για την Αριστερά κλείσει (οι επιθέσεις της 17Ν σε γερμανικούς οργανισμούς και αρχές, με αίτημα την αποζημίωση των θυμάτων τους δεν αφύπνισαν κανέναν από τον λήθαργό του). Κάποιοι λίγοι απόμειναν να επιμένουν ακόμη σε αυτό το «μη επαναστατικό» αίτημα.
Πρόσφατο παράδειγμα: Με την ευκαιρία φέτος της επετείου του βομβαρδισμού της Δρέσδης, έσχιζε τα ιμάτιά του ο ριζοσπάστης αλλά και άλλες αριστερές φυλλάδες για το «έγκλημα των Άγγλων ενάντια στον άμαχο πληθυσμό», παραποιώντας την ιστορική αλήθεια (η Δρέσδη ήταν ο κεντρικός κόμβος μεταφοράς και τροφοδότησης με πολεμικό υλικό των γερμανικών στρατευμάτων, πράγμα που είχε γίνει πονοκέφαλος για τον κόκκινο στρατό[16]), αναμασώντας έτσι την προπαγάνδα των γερμανών νεοναζήδων (που έκαναν μάλιστα φέτος και μεγάλες διαδηλώσεις με ακριβώς το ίδιο περιεχόμενο). Τι είπε ένας Βετεράνος Άγγλος πιλότος αντιφασιστής για την Δρέσδη; «Όταν πέταξα πάνω από την Δρέσδη και έριξα τις Βόμβες, δεν είχα γνώση του Άουσβιτς. Αν τότε το γνώριζα θα πετούσα από πάνω της άλλες τρεις φορές»
Φαίνεται ότι η πολιτική σκοπιμότητα υπερέχει της ιστορικής ευθύνης. Σήμερα η Γερμανία θεωρείται μια φιλελεύθερη, δημοκρατική χώρα (που τα βάζει μάλιστα κάποτε-κάποτε με τους αμερικάνους). Αυτά φαίνεται ότι αρκούν για να τη φέρονται με το γάντι.
Ακόμη χειρότερα: Οι μεν θαυμάζουν την εργατικότητα της, τη καθαριότητα της, την οικονομία της, την τεχνική της, το σύστημα φορολογίας της, την τάξη και πειθαρχεία της (όλα αυτά δηλαδή που βρήκαν την πληρέστερη έκφρασή τους στο Ολοκαύτωμα), οι δε την δυναμικότητα των γερμανών αριστερών, τις επαναστατικές τους θεωρίες κλπ.
Έτσι έχουμε το αισχρό φαινόμενο σήμερα, τους επιζήσαντες και τους απογόνους των θυμάτων να τους στέλνουνε στο διάολο ( ή με την φαντασία τους ξανά στα κρεματόρια, δες γραπτά της Αριστεράς) και τους θύτες να τους πανηγυρίζουνε.
Όσο λοιπόν θα αρνείται αυτή η Αριστερά να πιάσει αυτό το καυτό σίδερο, όσο θα παριστάνει την άσχετη με αυτές τις σκοτεινές πλευρές της ιστορίας της, όσο θα αρνείται να θέσει σαν στόχο της να βγουν στη φόρα τόσο τα ονόματα όλων αυτών που βοήθησαν με τον ένα η τον άλλο τρόπο στην επιτυχία του Ολοκαυτώματος όσο και αυτών πού ωφελήθηκαν από αυτό, όσο ...όσο ..., άλλο τόσο λοιπόν θα πρέπει να βουλώνει το στόμα της για το Ισραήλ.
Café Morgenland[17] Γερμανία/Ελλάδα, Νοέμβρης 2005
[1] Ο Ζαν Αμερί, ένας αριστερός διανοούμενος που έμαθε ότι είναι εβραϊκής καταγωγής... όταν τον συνέλαβαν οι Γερμανοί, πήρε μέρος στην Αντίσταση, συνελήφθη και επέζησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αλλά δεν άντεξε στην υποκρισία της μεταπολεμικής κοινωνίας. Έβαλε τέρμα στην ζωή του το 1979 στο Σάλτσμπουργκ της Αυστρίας. Έγραψε πολλά βιβλία και κείμενα καυτηριάζοντας τις μεταναζηστικές κοινωνίες.
[2] το αργότερο σε αυτό το σημείο έχουμε το γνωστό επιχείρημα ότι είναι μόνο ενάντια στη ηγεσία του Ισραήλ κλπ. Το γεγονός ότι αυτήν ακριβώς την σημερινή ηγεσία του Ισραήλ την υποστηρίζει μια τεράστια πλειοψηφία δεν παίζει κανένα ρόλο για αυτούς που για να κερδίσουν έναν ψήφο γλείφουν τον κώλο κάθε ελληναρά. Ακόμη και αυτή τη αντίφαση να ξεχάσουμε, δεν θυμόμαστε να βγήκε ποτέ το κκε (και η πλειοψηφία της αριστεράς) για να διαμαρτυρηθεί η να καταγγείλει τις περιπτώσεις που νέοι ισραηλινοί προλετάριοι, μαθητές, μετανάστες νεολαίοι και πολλοί άλλοι ανατινάζονταν στον αέρα με διαμελισμένα κορμιά.
[3] τα ελάχιστα αυτά και τα επόμενα αποσπάσματα, αντικατοπτρίζουν μόνο μερικές «σταγόνες» του αντισημιτικού βόθρου
[4] Όπου το ταξική (από το Τάξη), το χρησιμοποιούμε εδώ με την έννοια που του δίνει το κκε (και οι άλλες δημοκρατικές δυνάμεις): Όπως λέμε Τάξη πραγμάτων, Οργάνωση και Τάξη, Τάξη και πειθαρχεία κλπ.
[5] Ζητάμε βαθιά συγνώμη από τους βαρβάρους συντρόφους μας αντιαποικιοκράτες για την λέξη αυτή, αλλά θέλουμε να τους διαβεβαιώσουμε ότι χρησιμοποιήσαμε αυτόν τον χαρακτηρισμό μεταφορικά και όχι κυριολεκτικά μια και εμείς α) έχουμε σαν πάγια αρχή μας να μην αναμιγνυόμαστε στον τρόπο μαγειρικής άλλων λαών και β) τονίζουμε, ότι μας είναι γνωστή η ανωτερότητά τους στο θέμα ανθρωπισμού σε σχέση με τους πολιτισμένους λαούς.
[6] Οί αποικιοκράτες που κατελάμβαναν ξένα εδάφη, πρόσφεραν στους Ιθαγενείς γυάλινες χάνδρες για να τους καλμάρουν
[7] Όταν οι στρατηγοί του Xίτλερ στην ΣΕ άρχισαν να δέχονται την μία ήττα μετά την άλλη και το πολεμικό υλικό τους λιγόστευε επικίνδυνα, ζητούσαν απεγνωσμένα από τον Χίτλερ να τους στείλει τραίνα με πολεμοφόδια. Το αίτημά τους αρνήθηκε ο Xίτλερ να το εκπληρώσει γιατί χρειαζόταν τα τραίνα για την μεταφορά των εβραίων στα στρατόπεδα εξόντωσης.
[8] «Αρχίζω να κατανοώ τον γαλλικό αντισημιτισμό, όταν βλέπω, πώς αυτοί οι εβραίοι πολωνικής καταγωγής με γερμανικά ονόματα διεισδύουν παντού, αρπάζουν τα πάντα και παίρνουν το πάνω χέρι, μέχρι να καταφέρουν να επηρεάσουν καθοριστικά την κοινή γνώμη της πόλης του φωτός, το Παρίσι, για ο οποίο ο απλός παριζιάνος είναι περήφανος...»(Φ. Ένγκελς προς Π. Λαφάρκ, 22 Ιουλίου 1892, ΜΕΕ/γερμ. έκδ., Τ. 38)
«Μου είναι τώρα ξεκάθαρο, ότι αυτός (ο Λασσάλ), όπως αποδεικνύει το σχήμα της κεφαλής του και το φύτρωμα των μαλλιών του, προέρχεται από τους Νέγρους, οι οποίοι προστέθηκαν στο καραβάνι από την Αίγυπτο του Μωησή (εάν δεν έγινε μάλιστα διασταύρωση από πατρικής πλευράς με την μητέρα του η με τη γιαγιά του με έναν Νέγρο). Αυτή η συνένωση από εβραϊσμό και γερμανισμό με αυτήν την νέγρικη βασική ουσία πρέπει να παράγουν ένα ιδιαίτερο προϊόν. Ακόμη και ή επιμονή αυτού του τύπου είναι νεγροειδής» (Κ. Μαρξ προς Φ. Ένγκελς , 30 Ιουνίου 1862, ΜΕΕ/γερμ. έκδ., Τ. 30, σ. 259)
[9] συνιστούμε την μελέτη των κειμένων του Μπακούνιν, πχ. «θεός και κράτος»
[10] Και οι δυό ανήκαν στους πρωτεργάτες της δημιουργίας του ΣΕΚΕ και διαγράφηκαν το 1924/25 με την μετονομασία του σε κκε. Ο Γιονά κάηκε στα κρεματόρια του Άουσβιτς το 1943
[11] Πάνω από 10.000 (σχεδόν όλοι οι επηζώντες) εγκατέλειψαν την Ελλάδα. Σήμερα ζουν λίγες χιλιάδες στην Ελλάδα
[12] Για την περίπτωση κατεδάφισης: Το νεκροταφείο είχε έκταση 357.796 τμ.
[13] «Το απόγευμα της 9ης Ιουνίου 1944, της ίδιας δηλ. μέρας, που έγινε η σύλληψις των Ισραηλιτών, μαινόμενος όχλος μπήκε στην εβραϊκή συνοικία, έσπασε πόρτες μαγαζιών και σπιτιών και ελεηλάτησε τα πάντα. Το δε λυπηρό σε όλη αυτή την ιστορία είναι ότι στη διαρπαγή συνέργησαν και όργανα της τάξεως.» (Οι Ισραηλίτες της Κέρκυρας, Κέρκυρα 1978, έκδοση ΔΣ της ισραηλιτικής κοινότητας Κέρκυρας, σελ. 37 )
[14] Οι συλλήψεις και η μεταφορές των ελληνοεβραίων της Θεσσαλονίκης έγιναν από τις 15 Μαρτίου ως τις 2 Αυγούστου του 1943. Από την υπόλοιπη Ελλάδα συνεχίστηκαν μέχρι τα μέσα του 1944! Συνολικά μεταφέρθηκαν 49.048 ελληνοεβραίοι από την Ελλάδα στα Κρεματόρια του Άουσβιτς και του Μπεργκεν-Μπελσεν
[15] Από «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ», Γκετζ Άλι, 2005, γερμ. εκδ.
[16] Σε μια άλλη περίπτωση, στους βομβαρδισμούς του Βερολίνου, έγραφε σε τηλεγράφημά του ο Τσόρτσιλ προς τον Στάλιν: «Παρακαλούμε να μας πείτε, πότε να σταματήσουμε να βομβαρδίζουμε το Βερολίνο, ώστε να παραμείνουν αρκετά καταλύματα για τις ανάγκες του κόκκινου στρατού»
[17] Ομάδα μεταναστών που δημιουργήθηκε μετά την επανένωση των δυο Γερμανιών, για την αντιμετώπιση των ρατσιστικών και αντισημιτικών επιθέσεων του γερμανικού όχλου (από την επανένωση μέχρι σήμερα διαπράχτηκαν στην Γερμανία πάνω από 120.000 ρατσιστικές και αντισημιτικές επιθέσεις από ναζήδες και λαϊκό όχλο με πάνω από 130 νεκρούς)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου