ΚΥΠΡΟΣ 1974-2009 : ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ!

Οι θηριωδίες Ελλήνων και Ελληνοκυπρίων  στα χωριά Atlilar, Murat Aga, Sandalar, Taskent, Tatlitsu και Terazi.

   Στις 19 Αυγούστου  1974 αποκαλύφθηκαν  μαζικές εκτελέσεις Τούρκων στο χωριό Atlilar. Στις 20 Αυγούστου πραγματοποιήθηκε  εκταφή  πτωμάτων από  ομαδικό τάφο έξω από το χωριό. Ξένοι δημοσιογράφοι, παρατηρητές του ΟΗΕ και στρατιώτες της ειρηνευτικής δύναμης UNFICYP παραβρέθηκαν στην μακάβρια διαδικασία που προκάλεσε διεθνές σοκ. Λίγες ημέρες νωρίτερα οι Τούρκοι στρατιώτες που έφθασαν στο χωριό αντίκρυσαν μία εικόνα ολικής καταστροφής. Το χωριό είχε σαρωθή σαν να το χτύπησε τυφώνας. 

   Ο Αλί Χουσεϊν ένας βοσκός από το χωριό και δύο ηλικιωμένοι που είχαν γλυτώσει κρυμμένοι στα χωράφια έδωσαν τις πρώτες πληροφορίες. Στις 14 Αυγούστου εισέβαλαν στο χωριό ένοπλοι Ελληνοκύπριοι επικεφαλής των οποίων ήσαν αξιωματικοί από την Ελλάδα. 57 χωρικοί δεμένοι πισθάγκωνα οδηγήθηκαν έξω από το χωριό και εκτελέσθηκαν με ριπές αυτομάτων όπλων. Τα πτώματά τους θάφτηκαν σε μία φρεσκοσκαμμένη τάφρο και σκεπάστηκαν με χώμα που το έσπρωξε μπουλντόζα. Το βαρύ  μηχάνημα ισοπέδωσε τον ομαδικό τάφο μετατρέποντας τα πτώματα σε μία άμορφη μάζα ανάμικτη με χώματα.
  Δέκα ημέρες αργότερα αποκαλύφθηκε άλλος ομαδικός τάφος κοντά στο χωριό Murat Aga με 100 διαμελισμένα πτώματα  από τα χωριά Murat Aga και Atlilar. Πολλά ανήκαν σε μικρά παιδιά. Αυτόπτες μάρτυρες επιβεβαίωσαν πως επικεφαλής των εκτελεστών ήσαν αξιωματικοί από την Ελλάδα. Η εκταφή των πτωμάτων πραγματοποιήθηκε στις 2 Σεπτεμβρίου 1974 παρουσία ξένων δημοσιογράφων, παρατηρητών του ΟΗΕ και στρατιωτικών της ειρηνευτικής δύναμης.
  Μεταξύ αυτών που επέζησαν της σφαγής ήταν ο 65χρονος δάσκαλος και ιμάμης του χωριού Νιχάτ Μουσταφά. Κατάφερε να σωθεί μαζί με τον αδελφό του Κεμάλ και την σύζυγό του κρυμμένος σε ένα σπίτι. Παρέμενε κρυμμένος για αρκετές ημέρες μέχρι την στιγμή που αντίκρυσε να καταφθάνει ένα τζιπ του Τουρκικού στρατού. Στην κατάθεση που έδωσε σε Τούρκους αξιωματικούς ανέφερε μεταξύ άλλων: "Δεν μας χρειάζεται πιά το σχολείο αφού όλα τα παιδιά εκτελέσθηκαν από τους Έλληνες. Δεν ξέρω πια τι να κάνω στην ζωή  μου. Δεν έχω  την δύναμη ούτε να προσευχηθώ". Η φωτογραφία του Νιχάτ Μουσταφά (από κάτω) να θρηνεί μπροστά στα διαμελισμένα πτώματα των μαθητών του  έκανε τον γύρο του κόσμου. Στην Ελλάδα δεν προβλήθηκε ποτέ.

    Ολα τα θύματα στα χωριά  Atlilar, Murat Aga και Sandallar ήσαν γυναικόπαιδα και ηλικιωμένοι. Οι άντρες των τριών χωριών είχαν μεταφερθεί και τοποθετήθηκαν σαν ανθρώπινες ασπίδες στο Ελληνοκυπριακό στρατόπεδο Μαγκόσα κοντά στην Αμμόχωστο.

Οι σφαγές στα χωριά  Taskent, Tatlitsu και Terazi.

  Στις 14 Αυγούστου 1974 το μικτό Ελληνοτουρκικό χωριό Taskent (Τοκίνη) στην περιοχή Λεμεσσού της νότιας Κύπρου, χτυπήθηκε από μία φοβερή τραγωδία. Ολοι οι άρρενες κάτοικοι ηλικίας 13 έως 74 ετών οδηγήθηκαν σε υπαίθριο χώρο από Έλληνες και Ελληνοκύπριους οπλοφόρους και δολοφονήθηκαν μαζικά μαζί με 15 άλλους κάτοικους των χωριών Tatlisu και Terazi.
     Αρχικά οι Τουρκοκύπριοι κλείσθηκαν στο Ελληνικό σχολείο του χωριού μέσα στο οποίο υπήρχαν αξιωματικοί από την Ελλάδα. Την επόμενη ημέρα τους έβαλαν σε δύο πούλμαν και τους μετέφεραν μακριά. Συνολικά 89 άνθρωποι οδηγήθηκαν στο σημείο της μαζικής εκτέλεσης.

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ ΤΗΣ ΣΦΑΓΗΣ

    Ο Σουάν Χουσεϊν Καφαντάρ, μοναδικός επιζών  από το χωριό Taskent, ανέφερε τα εξής:
   "Μας οδήγησαν σε ένα χωράφι και μας διέταξαν να βγούμε από τα λεωφορεία. Περικυκλωμένοι από Ελληνες οπλοφόρους υποχρεωθήκαμε να παραδώσουμε τις ταυτότητες και τα τιμαλφή μας. Στην συνέχεια μας επέτρεψαν να καπνίσουμε και μερικοί  άναψαν τσιγάρα.
   Ξαφνικά και χωρίς καμμιά προειδοποίηση άνοιξαν πυρ εναντίον μας με αυτόματα όπλα. Χτυπήθηκα από  σφαίρες και έπεσα κάτω μαζί με άλλους. Τα πεσμένα σώματα σχημάτιζαν σωρό. Αν και τραυματισμένος διατήρησα τις αισθήσεις μου. Είδα τους Ελληνες να περπατούν πάνω στους πεσμένους και να τους πυροβολούν στο κεφάλι. Ηταν κάτι  τρομερό. Με προσπέρασαν νομίζοντας ότι είμαι νεκρός. Μετά από λίγο σύρθηκα έξω από τον σωρό των σκοτωμένων. Τότε συνειδητοποίησα γιατί δεν με είχαν αποτελειώσει. Στο κεφάλι μου υπήρχαν σκορπισμένα τα μυαλά ενός νεκρού άντρα που βρισκόταν ακριβώς από πάνω μου.
  Καθώς σύρθηκα μακρυά από τον φοβερό εκείνο χώρο είδα και δύο άλλους που είχαν γλυτώσει. Ήσαν πληγωμένοι. Τους πλησίασα για να τους βοηθήσω αλλά ο ένας μου είπε να τους αφήσω και να φύγω γιατί δεν είχαν καμμιά ελπίδα. Με παρακάλεσε να μεταφέρω σε όλους αυτό που είχε συμβεί. Λίγο αργότερα οι Ελληνες ξαναγύρισαν και τους αποτελείωσαν. Χρειάσθηκαν αρκετές ημέρες για να φθάσω σε ένα Τουρκικό χωριό. Εκεί έμαθα πως ήμουν ο μοναδικός επιζών από την σφαγή στο χωριό μου"

      Μόλις έγινε γνωστή η συγκλονιστική μαρτυρία του Καφαντάρ, οι εκπρόσωποι του ΟΗΕ προσπάθησαν να διερευνήσουν το περιστατικό αλλά οι Ελληνοκύπριοι αρνήθηκαν να επιτρέψουν την πρόσβαση στον τόπο της τραγωδίας. Οι Τουρκοκύπριοι που βρίσκονταν κρατούμενοι στο δεύτερο λεωφορείο δεν βρέθηκαν ποτέ. Εκτελέσθηκαν με τον ίδιο  τρόπο και θάφτηκαν σε σημείο που δεν ήταν δυνατόν να εντοπισθή γιατί βρίσκεται στον Ελληνοκυπριακό τομέα.
   Οι γυναίκες του χωριού Taskent μπόρεσαν να φύγουν γιά την Βόρεια Κύπρο τρεις μήνες αργότερα. Αναχώρησαν στις 25 Οκτωβρίου 1974 κάτω από την προστασία του ΟΗΕ. Ενα καινούργιο Τουρκικό χωριό με το ίδιο όνομα Taskent στήθηκε κοντά στην Λευκωσία. Η θέση του ομαδικού τάφου στην νότια Κύπρο εντοπίσθηκε από τον ΟΗΕ αλλά άδεια γιά εκταφή των πτωμάτων δεν δόθηκε ποτέ από την Ελληνοκυπριακή κυβέρνηση.