Ιάκωβος Φαλμεράυερ: “Φυλετικό κράμα Σλάβων και Αρβανιτόβλαχων οι σημερινοί Έλληνες”

Του Νάσου Θεοδωρίδη


ΤO πολύκροτο έργο του διάσημου Γερμανού ιστορικού Ιάκωβου Φίλιππου Φαλμεράϋερ (Jakob Philip Fallmerayer 1790-1861) "Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που τυπώθηκε στην Γερμανία το 1835, και προ ετών κυκλοφόρησε δειλά στην Ελλάδα έπειτα από 150 ολόκληρα χρόνια, δεν εμφανίσθηκε ποτέ στις προθήκες των ελληνικών βιβλιοπωλείων.

Aιτία η ενοχλητική για το κατεστημένο αλλά πλήρως τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του Φαλμεράϋερ πως οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδος δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους. Ωστόσο το σημαντικό αυτό έργο έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάσθηκε στην Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών.

Ο Φαλμεράϋερ κατέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε οριστικά το 589 μΧ στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου(582-602), λόγω της γενικευμένης επιδρομής των Αβαροσλάβων που κατέκλυσαν την Βαλκανική, όπως μαρτυρεί ο Σύριος ιστορικός του 7ου μΧ αι., Ευάγριος ο Σχολαστικός.

Το τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήλθε το 746 μΧμε την σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους ελάχιστους εναπομείναντες Έλληνες. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κων/νο Πορφυρογένητο (905-969 μΧ) που εξιστορεί στα "Θεματικά".

Σημαντική ιστορική πηγή για τον εκσλαβισμό της Ελλάδος αποτελεί και το περίφημο χρονικό της Μονεμβασίας. Όλα τα τοπωνύμια της Πελοποννήσου ήσαν Σλαβικά μέχρι και τον 19ο αιώνα. Το 1840, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κρατιδίου, μεταλλάχθηκαν σε ελληνικά.

Ο Φαλμεράϋερ αναφερόταν στην Ελλάδα του 1835 που αποτελείτο από την Πελοπόννησο και την Στερεά Ελλάδα δηλ. την Ρούμελη και τον Μωριά. Το "αιρετικό" αυτό έργο δέχθηκε το ανάθεμα του επίσημου ελληνικού κράτους αλλά και της ποδηγετούμενης τάξης των νεοελλήνων διανοουμένων που το αποκήρυξαν με βαρύτατες ύβρεις. Στο εξωτερικό βρήκε πολλούς υποστηρικτές που δημιούργησαν Σχολή.

Τον 6ο αι. μΧ πολυάριθμα Σλαβικά φύλα κατέκλυσαν ειρηνικά το Βυζάντιο. Οι Σλαβικοί εποικισμοί έφθασαν μέχρι την νότια Πελοπόννησο. Σμολιάνοι, Ριγχίνοι, Σαγουδάτες, Βελεζίτες, Εζερίτες και Μιλιγγοί ήσαν μερικά από τα Σλαβικά φύλλα που εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Βυζαντινή Ελλάδα που απώλεσε οριστικά κάθε ίχνος Ελληνικότητας. Ούτε μία απλή σταγόνα αίματος, γνησίου ελληνικού αίματος, δεν τρέχει στις φλέβες των χριστιανών κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Μια τρομερή καταιγίδα διασκόρπισε ως την πιο απόμακρη γωνιά της Πελοποννήσου μια νέα φυλή συγγενή προς την μεγάλη φυλή των Σλάβων. Οι Σκύθες-Σλάβοι, οι Ιλλυριοί-Αρβανίτες, οι συγγενικοί με τους Σέρβους και τους Βουλγάρους λαοί, είναι ουσιαστικά εκείνοι που τώρα ονομάζουμε Έλληνες.

Οι Μηλιγγοί ήταν Σλαβική φυλή που εγκαταστάθηκε τον 7ο μ.Χ. αι. στη νότια Πελοπόννησο. Κυρίως στις δυτικές πλαγιές του Ταϋγέτου. Το ίδιο διάστημα οι Εζερίτες, μία συγγενική τους φυλή, εγκαταστάθηκαν στις ανατολικές περιοχές του νομού Λακωνίας, από την πεδιάδα του Έλους μέχρι το ακρωτήριο Μαλέας και κάποιοι από αυτούς στην Αχαΐα στην περιοχή που σήμερα αποκαλείται Νεζερά.

Όπως οι περισσότεροι Σλάβοι ζούσαν ως κτηνοτρόφοι και γεωργοί. Σύμφωνα με τον Κωνσταντίνο Ζ΄ Πορφυρογέννητο, ζούσαν άτακτα και απείθαρχα, και δημιουργούσαν προβλήματα στους ντόπιους με τις αρπαγές και τους εμπρησμούς που έκαναν. Εξεγέρθηκαν αρκετές φορές κατά των Βυζαντινών. Το 842 στάλθηκε από τοΜιχαήλ Γ΄ στην περιοχή ο Θεοφύλακτος Βρυέννιος για να υποτάξει τους εξεγερμένους του θέματος Πελοποννήσου, ανάμεσα στους οποίους ήταν και οι Μηλιγγοί και οι Εζερίτες, οι οποίοι υποτάχθηκαν και αναγκάστηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο 60και 300 χρυσά νομίσματα αντίστοιχα.

Η τελευταία τους εξέγερση, στα χρόνια του Ρωμανού Α΄ Λακαπηνού είχε δυσμενή κατάληξη. Το 921 ο στρατηγός Κρινίτης Αροτράς διατάχθηκε να τους υποτάξει. Η εκστρατεία διήρκησε από την άνοιξη μέχρι το Νοέμβριο του ιδίου έτους. Οι Μηλιγγοί νικήθηκαν και υποχρεώθηκαν να πληρώνουν ετήσιο φόρο στην αυτοκρατορία540 χρυσά νομίσματα, ποσό που αργότερα ελαττώθηκε. Ήσαν ειδωλολάτρες και ο εκχριστιανισμός τους άρχισε τον 10ο μ.Χ. αιώνα με τη συμμετοχή φανατικών ιεραποστόλων, όπως του «Νίκωνος του Μετανοείτε».

Οι Μηλιγγοί αντιστάθηκαν σθεναρά στην κατάκτηση της Λακωνίας από τους Φράγγους λίγο μετά την Δ΄ Σταυροφορία (1204). Το περίφημο Κάστρο του Μυστρά στον Ταΰγετο κατασκευάσθηκε το 1249 από τον Φράγγο ηγεμόνα της Αχαΐας Γουλιέλμο Β΄ Βιλλεαρδουϊνο με σκοπό την υποταγή των Μηλιγγών.

Οι Αβαροι ένας Ευρασιατικός λαός Τουρανικής καταγωγής, συγγενικός με Βούλγαρους, Ούνους και Τούρκους, εισέβαλαν στα Ρωμαϊκά Βαλκάνια τον 6ο αι. μΧσυνοδευόμενοι από πολυάριθμα στίφη Σλάβων που υπήρξαν υποτελείς τους. Κητίδα των Αβάρων θεωρείται η σημερινή δυτική Κίνα. Στις ιστορικές πηγές οι Αβαροι και οι Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής Σλάβοι είχαν επισημανθεί από τον 4ο αι. μΧ. Η καθολική εγκατάσταση των Σλάβων στην Πελοπόννησο σηματοδότησε την οριστική εξαφάνιση του αρχαίου ελληνικού έθνους από το ιστορικό προσκήνιο.

Το 532 μΧ οι Σλάβοι υποτάσσονται αρχικά στους Κοτριγούρους, ένα λαό Ουνοβουλγαρικό και αρχίζουν επιδρομές στην Βαλκανική. Ο αυτοκράτοραςΙουστινιανός πέτυχε με διπλωματικές μεθόδους να αναστείλει για λίγο μία γενικευμένη εισβολή. Ωστόσο το 540 μΧ μία νέα μαζική κάθοδος τους έφερε μέχρι τον ισθμό της Κορίνθου. Το 558 μΧ σε συμμαχία με τον ηγεμόνα των Κοτρογούρων Zabergaαπείλησαν την ίδια την Κωνσταντινούπολη όπου αποκρούσθηκαν από τον στρατηγό Βελισάριο.

Το 578 υποτάσσονται στους Αβαρους και αρχίζουν μεθοδευμένες εισβολές στα Ρωμαϊκά εδάφη κατακτώντας πολλές πόλεις της Θράκης και Ιλυρρίας. Τέλος το 600 μΧοι Σλάβοι εγκαταλείπονται αβοήθητοι στις νέες τους εστίες από τον Χάνο των Αβάρων κατορθώνουν ωστόσο να επιβιώσουν και να επιβάλλουν την υποτυπώδη κουλτούρα τους εντός του Βυζαντίου. Ακολούθησαν νέα κύματα, ειρηνικών αυτή την φορά Σλαβικών εποικίσεων σε Ελλάδα και Πελοπόννησο που συνεχίσθηκαν μέχρι και το έτος 746 μΧοπότε διεκόπησαν οριστικά λόγω του φοβερού λοιμού εκείνης της χρονιάς.

Μάλιστα, το χρονικό της Μονεμβασίας είναι πολύτιμη ιστορική πηγή που γράφηκε από ανώνυμο ιστοριογράφο στα τέλη του 10ου αι. Βασίζεται σε ιστορικές πηγές προηγουμένων αιώνων κυρίως στην ιστορία του Ευάγριου Σχολαστικού, τουΜένανδρου και στα Θαύμάτα του Αγίου Δημητρίου (6ος αι. μΧ). Εξιστορεί με παραστατικό τρόπο την μαζική Αβαροσλαβική εποίκηση του Ελληνικού χώρου, κυρίως της Πελοποννήσου, κατά τον 6ο μΧ αι. καθώς και τα μετέπειτα γεγονότα κυριαρχίας του Σλαβικού έθνους στα Βυζαντινά εδάφη της Πελοποννήσου επί 218 χρόνια. Ο Ευάγριος Σχολαστικός (536- 594) ήταν εκκλησιαστικός ιστορικός Συριακής καταγωγής. Η ιστορία που συνέγραψε αφορά την περίοδο 431- 594. Η μεθοδική εξέταση των πηγών που χρησιμοποιεί και η παράθεση εγγράφων από τα αρχεία του πατριαρχείου Αντιοχείας καθιστούν το έργο του πολύτιμη ιστορική πηγή για τον 6ο αι. μΧ.

Το σπάνιο Χρονικό ανακαλύφθηκε σε μορφή χειρογράφου στην Γεωργιανή Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους και πρωτοδημοσιεύθηκε το 1909 από τον καθηγητή Βυζαντινολογίας Σπυρίδωνα Λάμπρου (1851–1919) με τίτλο “Ιβηριτικό απόγραφο του Χρονικού της Μονεμβασίας”. Ο Σπυρίδων Λάμπρου διετέλεσε αργότερα πρωθυπουργός της Ελλάδος στην 6μηνη περίοδο Σεπτέμβριος 1916 - Απρίλιος 1917. Προηγήθηκε η ανακάλυψη δύο ακόμα αντιγράφων (απόγραφα) του χρονικού που βρέθηκαν το πρώτο στην Μονή Κουτλουμουσίου του Αγίου όρους από τον ίδιο καθηγητή και δημοσιεύθηκε με τίτλο “Τον καιρό όπου οίκισεν η Μονεμβασία και πως", το δεύτερο στην Βασιλική βιβλςιοθήκη του Τορίνου από τον Giouseppe Pasini που το δημοσίευσε το 1749 με τίτλο “Περί κτίσεως Μονεμβασία”.

Δημοσιεύτηκε στην ελληνοτουρκόφωνη εφημερίδα της Θράκης «Trakyan’nin Sesi»http://www.trakyaninsesi.com/ στις 9-12-2010.