Διάβαζα τις προάλλες τις δηλώσεις διαφόρων «σημαντικών» προσώπων με αφορμή την έκρηξη που ισοπέδωσε μια ναυτική βάση και τα γύρω χωριά στην Κύπρο τον περασμένο μήνα και κόστισε τη ζωή σε 12 ανθρώπους και πραγματικά αδυνατούσα να τις πιστέψω. Έχω μάθει να τα περιμένω πλέον όλα- μα όλα- αλλά πάντοτε έχω και την αμυδρή ελπίδα ότι κάποια στιγμή κάποιος, κάπου θα ξεφύγει από την πεπατημένη και θα πει τα πράγματα με το όνομά τους.
Πήγε, λοιπόν, στην Κύπρο ο υπουργός Άμυνας της Ελλάδας Παναγιώτης Μπεγλίτης και το σημαντικότερο που βρήκε να πει ήταν ότι η τουρκική απειλή είναι εδώ. «Θέλω να σας πω ότι η απειλή αυτή δεν είναι θεωρητική, είναι υπαρκτή. Και το βλέπουμε στο Αιγαίο και στην Κύπρο δια της κατοχικής παρουσίας των τουρκικών στρατευμάτων, ως αποτέλεσμα της εισβολής το 1974.». Αυτό που δεν μας είπε, βέβαια, ο λαλίστατος υπουργός είναι τι ακριβώς κατέστρεψε η μεγάλη έκρηξη στην Κύπρο. Μήπως μια καλοκαιρινή κατασκήνωση ή ένα πάρκο αναψυχής; Ασφαλώς και όχι. Μια βαρέως τύπου στρατιωτική βάση ήταν που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της Εθνικής Φρουράς Κύπρου και της ΕΛ.ΔΥ.Κ, δηλαδή του ελληνικού στρατού. Γιατί άραγε δε μας ενοχλεί η παρουσία ελληνικών στρατευμάτων στο νησί και μας ενοχλεί η παρουσία τουρκικών, τα οποία μάλιστα τα χαρακτηρίζουμε και «κατοχικά» με περισσή ευκολία;
Μα γιατί απλούστατα είμαστε υποκριτές χωρίς ντροπή. Και στα ελληνοτουρκικά και στα ελληνομακεδονικά και στα ελληνοαλβανικά αλλά και παντού. Αυτό βέβαια το ξέραμε. Είναι πασίγνωστες οι οβιδιακές μεταμορφώσεις ανθρώπων που κυριολεκτικά εν μια νυκτί και επειδή ανέλαβαν κάποιο αξίωμα, άρχισαν να μας τα λένε αλλιώς.
Το «Μακεδονικό» και οι Μακεδόνες στην Ελλάδα είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό πεδίο αυτών των μεταμορφώσεων. Δεν ήταν λίγοι όσοι περίμεναν διαφορεική προσέγγιση στο θέμα από τον σημερινό πρωθυπουργό, όταν αυτός ανέλαβε. Aυτός ήταν άλλωστε υπουργός Εξωτερικών όταν φτάσαμε –υποτίθεται- κοντά σε λύση της αστείας διαφοράς για το όνομα το 2001. Τι είδαμε; Βόλτες στην Πρέσπα και συναντήσεις για τα μάτια του κόσμου με τον Γκρούεφσκι, ίδια και απαράλλακτη στάση στο θέμα, τα ίδια και χειρότερα όσον αφορά τους Μακεδόνες εντός συνόρων. Και φυσικά, όταν το αφεντικό είναι έτσι, το να περιμένει κανείς διαφορετική προσέγγιση από υποτακτικούς που ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου δημιούργησε (Δρούτσας, Μπεγλίτης κ.α.) είναι μάλλον όνειρο θερινής νυκτός. Ο νυν δήμαρχος Θεσσαλονίκης Γιάννης Μπουτάρης μιλούσε ανοικτά στο BBC πριν μερικά χρόνια για τη διαφορετικότητα, τους (μη Έλληνες) Μακεδόνες και τις μειονότητες. Τώρα, ως δήμαρχος πλέον, προτείνει κι αυτός ονόματα και διορίζει ως σύμβουλο επικοινωνίας του και διευθυντή της TV 100 τον άνθρωπο που στις αρχές της δεκαετίας του 90 ωρυόταν μπροστά από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να κατεβάσουν τα χέρια τους οι «γυφτοσκοπιανοί» από τη Μακεδονία… Για να μην αναφερθούμε στις «Πράσινες» παλινωδίες του παλιού φίλου των Μακεδόνων Μ. Τρεμόπουλου και της παρέας του.
Ο Άγιος Παντελεήμονας
Λίγο αργότερα, τη σκυτάλη έπαιρνε ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου Χρυσόστομος, από τον οποίο ασφαλώς κανείς δεν περίμενε τίποτε διαφορετικό από το «καλύτερα με τη λάμπα και το φανάρι παρά να έχουμε ρεύμα από το ψευδοκράτος. Ας μην βάλουμε air condition. Εγώ στο γραφείο δεν το έχω ανάψει από τη μέρα που έγινε το ατύχημα». Ο μέγιστος αυτός ιεράρχης αναφερόταν στην πρόθεση της κυβέρνησης Χριστόφια να εισάγει ρεύμα από την Βόρεια Κύπρο για να καλύψει τις ενεργειακές ανάγκες του Νότου, καθώς η έκρηξη προκάλεσε σοβαρές ζημιές στις ενεργειακές υποδομές της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ευτυχώς, η κυβέρνηση δεν άκουσε το γραφικό αυτό σκοταδιστή- κυριολεκτικά και μεταφορικά- και πήρε την απαραίτητη ηλεκτρική ενέργεια. Εμείς οι υπόλοιποι απλά μείναμε να θαυμάζουμε για άλλη μια φορά τους Ταλιμπάν της Εκκλησίας. Ότι πιο κακεντρεχές, μισαλλόδοξο και οπισθοδρομικό μπορεί να βρει κανείς σε μια-ούτως ή άλλως- καθυστερημένη κοινωνία.
Έχοντας και πάλι το ιδιο πεδίο ως σημείο αναφοράς, είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς ότι το νεοελληνικό κράτος, από τότε που επεκτάθηκε αποσπώντας το μεγαλύτερο κομμάτι της Μακεδονίας, χρησιμοποίησε ως αιχμή του δόρατος τους παπάδες για να επιτεθεί λυσσαλέα εναντίον των Μακεδόνων. Ποιος δεν θυμάται τον «θρυλικό» Γερμανό Καραβαγγέλη που εξαγόραζε ανθρώπους και συνειδήσεις, συνεργαζόταν αρμονικά με τις οθωμανικές αρχές ενώ είχε στο μισθολόγιο της μητρόπολής του τους πλέον στυγνούς εγκληματίες, από τους οποίους ζητούσε (και έπαιρνε) κεφάλια Μακεδόνων ως σουβενίρ; Λιγότερο γνωστός αλλά ακόμα χειρότερος ήταν ο περιβόητος παπα-Δράκος που πυροβολούσε γυναίκες και έσφαζε αιχμαλώτους (δεν το λέω εγώ, ο Καραβίτης και ο Τσόντος-Βάρδας στα απομνημονεύματά τους το καταγράφουν).
Στη συνέχεια, όταν πλέον «απελευθερώθηκε» η Μακεδονία, οι ήρωες αυτοί βρήκαν το ιδανικό συμπλήρωμα στο πρόσωπο του χουντικού Αυγουστίνου Καντιώτη. Ενός ανθρώπου, του οποίου η μοναδική αποστολή ήταν να καταστρέψει οτιδήποτε μακεδονικό έβρισκε στο διάβα του, να διαγράψει την παρουσία αιώνων των Μακεδόνων στα εδάφη της Φλώρινας/Lerin αλλά και πολύ μακρύτερα, να σπείρει τον φόβο και τις ενοχές στις ψυχές τους. Σε πολύ μεγάλο βαθμό, ο απίστευτος αυτός θεομπαίχτης τα κατάφερε. Κατέστρεψε τις ιερές εικόνες ολόκληρων εκκλησιών (αδιάψευστοι μάρτυρες οι ναοί Sveti Nikola στις Πέτρες/Petresko, Sveti Atanas στο Ανταρτικό/Zhelevo, Sveti Gjorgji στο Ποιμενικό/Babcor, Sveta Petka στον Πυξό/Orovo και δεκάδες άλλοι), ξεθεμελίωσε νεκροταφεία και πέταξε σταυρούς και οστά στα χωράφια, κατέστρεψε αρχαιότητες ανυπολόγιστης πολιτιστικής αξίας (Βογομιλικό νεκροταφείο Βεύης/Banica, βασιλική Αγίου Αχιλλείου/Sveti Ahil στο ομώνυμο χωριό Ahil της Πρέσπας). Οι Φλωρινιώτες/Lerinci θυμούνται ακόμα τους αφορισμούς του από άμβωνος – αλλά και κυριολεκτικά- και τις απαγορεύσεις γάμων μεταξύ Μακεδόνων από τις 2 πλευρές των συνόρων. «Τι τις θέλετε αυτές τις βρωμοσκοπιανές, δεν μπορείτε να βρείτε γυναίκα να παντρευτείτε από εδώ;» έλεγε στους δυστυχείς πιστούς που αφελώς ζητούσαν την άδειά του.
Επειδή όμως φαίνεται πως όλα στην ζωή εδώ πληρώνονται, ο μοχθηρός αυτός άνθρωπος έχασε τα λογικά του και πέρασε τα τελευταία χρόνια της ζωής του στην απόλυτη εξαθλίωση, ζώντας σε ένα μικρό διαμέρισμα-τρώγλη μαζί με τα περιττώματά του έως πέρυσι, όταν και πέθανε σε ηλικία 103 ετών. Όπως λέει ο απλός κόσμος σε αυτές τις περιπτώσεις, ούτε ο Θεός, τον οποίο τόσο υποκριτικά «υπηρέτησε» τόσα χρόνια, σπέρνοντας το μίσος και το φόβο, δεν τον ήθελε κοντά του και τον άφησε να υποφέρει μέχρι την τελευταία του στιγμή.
Δυστυχώς, ο διάδοχός του στη μητρόπολη Θεόκλητος, ο Θεσσαλονίκης/Solunski Άνθιμος, ο Πειραιώς Σεραφείμ και ένα σωρό άλλοι, συνεχίζουν το «θεάρεστο» αυτό έργο, με την χρηματική ενίσχυση του νεοελληνικού κράτους, συνεπώς και όλων μας. Ακριβώς όπως οι διάφοροι Μπεγλίτηδες, Δρούτσηδες και λοιποί πολιτικάντηδες που μας έχουν καταντήσει να βλέπουμε την Τουρκία και να την ζηλεύουμε. Και όχι μόνο επειδή έχει ηλεκτρικό ρεύμα.
Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nova Zora στο τεύχος 16 του Αυγούστου 2011.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου