ΤΟ ΑΝΑΠΟΔΕΙΚΤΟ ΑΞΙΩΜΑ ΤΗΣ «ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ» ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ

Του Νάσου ΘΕΟΔΩΡΙΔΗ

Η δήθεν καθαρότητα της Ελληνικής φυλής και τα θολό δόγµα της ιστορικής συνέχειας του ελληνισμού, αποτελούν µια παιδαριώδη μυθοπλασία που άρχισε να ξεθωριάζει. Πρόκειται για έναν καινοφανή μύθο που αν και δεν αντέχει σε καµία ορθολογική κριτική, εξέθρεψε γενεές νεοελλήνων σωβινιστών.

Το µύθευµα αυτό προξένησε πλύση εγκεφάλου στις λαϊκές µάζες που ανίκανες να αντιληφθούν τις χρονικές και ποσοτικές διαστάσεις της ιστορίας, υπέκυψαν στο παραµύθι που τους σέρβιρε το εθνοκεντρικό κατεστηµένο που κυβερνά την Ελλάδα.

Σήµερα η κατάσταση έχει αλλάξει. Κοσµογονικοί παράγοντες µεταξύ των οποίων η ιλιγγιώδης εξάπλωση των µέσων πληροφόρησης µε πρώτο το διαδίκτυο, δηµιούργησαν εντός και εκτός Ελλάδας φωτισµένες στρατιές διαφωνούντων που αµφισβητούν έστω και έµµεσα την κατεστηµένη και εν πολλοίς βαρετή θεωρία που θέλει τους νεοέλληνες καθαρόαιµους απόγονους των αρχαίων προγόνων τους.

Τα κριτήρια διαµφισβήτησης είναι πλέον απτά και αντιληπτά από τον καθένα. Η επιστήµη της ανθρωποµετρίας που συγκρίνει πρόσωπα και σώµατα παρόντος και παρελθόντος µε καθαρά γεωµετρικά κριτήρια, η γενετική του DNA που καταδεικνύει αναντίρρητα φυλετικούς συσχετισµούς και η γλωσσολογική έρευνα θεµέλιος λίθος της ενιαίας ινδοευρωπαϊκής προέλευσης του µισού πληθυσµού της γης, έφεραν σε αµηχανία τους προπαγανδιστές της ελληνοκεντρικής θεώρησης που είδαν τα επιχειρήµατά τους να καταρρέουν.

Η δήθεν αγνότητα της ελληνικής φυλής έχει µετατραπεί σε όνειρο του παρελθόντος καθώς η παγκοσµιοποίηση σάρωσε τα ιδεολογικά προπύργια των σωβινιστών. Οι απλοί άνθρωποι ξέφυγαν από τον προπαγανδιστικό σφυροκόπηµα κράτους και εκκλησίας έχοντας αντιληφθεί την αλήθεια: Σήµερα στην Ελλάδα δεν υπάρχουν Έλληνες. Υπάρχει ένα κράµα δεκάδων φυλών, ένα µωσαϊκό εθνοτήτων ένα τσίρκο ανάµικτων λαών, αποτέλεσµα µιας αέναης επιµιξίας που διαρκεί εδώ και 25 αιώνες.

Τον 6ο αι. µΧ πολυάριθµα Σλαβικά φύλλα κατέκλυσαν ειρηνικά το Βυζάντιο. Οι Σλαβικοί εποικισµοί έφθασαν µέχρι την νότια Πελοπόννησο. Σµολιάνοι, Ριγχίνοι, Σαγουδάτες, Βελεζίτες, Εζερίτες και Μιλίνγκοι ήσαν µερικά από τα Σλαβικά φύλλα που εγκαταστάθηκαν µόνιµα στην Βυζαντινή Ελλάδα που απώλεσε οριστικά κάθε ίχνος Ελληνικότητας.

Ένα ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ, το «Χρονικό της Μονεµβασίας», που είναι απόγραφο της Μονής Ιβήρων, είναι πολύτιµη ιστορική πηγή που γράφηκε από ανώνυµο ιστοριογράφο στα τέλη του 10ου αι. Βασίζεται σε ιστορικές πηγές προηγουµένων αιώνων κυρίως στην ιστορία του Ευάγριου, του Μένανδρου και στα Θαύµατα του Αγίου Δηµητρίου (6ος αι. µΧ).

Εξιστορεί µε παραστατικό τρόπο την µαζική Αβαροσλαβική εποίκηση του Ελληνικού χώρου, κυρίως της Πελοποννήσου, κατά τον 6ο µΧ αι. καθώς και τα µετέπειτα γεγονότα κυριαρχίας του Σλαβικού έθνους στα Βυζαντινά εδάφη της Πελοπονήσου επί 218 χρόνια. Ο Ευάγριος ο Σχολαστικός (536­c. 594) ήταν εκκλησιαστικός ιστορικός Συριακής καταγωγής. Η ιστορία που συνέγραψε αφορά την περίοδο 431­594. Η µεθοδική εξέταση των πηγών που χρησιµοποιεί και η παράθεση εγγράφων από τα αρχεία του πατριαρχείου Αντιοχείας καθιστούν το έργο του πολύτιµη ιστορική πηγή για τον 6ο αι. µΧ.

Το σπάνιο Χρονικό ανακαλύφθηκε σε µορφή χειρογράφου στην Γεωργιανή Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους και πρωτοδηµοσιεύθηκε το 1909 από τον καθηγητής Βυζαντινολογίας Σπυρίδωνα Λάµπρου (1851– 1919) µε τίτλο “Ιβηριτικό απόγραφο του Χρονικού της Μονεµβασίας”. Ο Σπυρίδων Λάµπρου διετέλεσε αργότερα πρωθυπουργός της Ελλάδος στην 6µηνη περίοδο Σεπτέµβριος 1916 ­Απρίλιος 1917. Προηγήθηκε η ανακάλυψη δύο ακόµα αντιγράφων (απόγραφα) του χρονικού που βρέθηκαν το µεν πρώτο στην Μονή Κουτλουµουσίου του Αγίου όρους από τον ίδιο καθηγητή και δηµοσιεύθηκε µε τίτλο “Τον καιρό όπου οίκισεν η Μονεµβασία και πως", το δεύτερο στην Βασιλική βιβλιοθήκη του Τορίνου από τον Giouseppe Pasini που το δηµοσίευσε το 1749 µε τίτλο “Περί κτίσεως Μονεµβασίας".

Το έγγραφο – φωτιά, που κάνει σκόνη τα επιχειρήµατα του ελληνικού εθνικισµού, αναφέρει ότι οι 'Αβαροι ένας Ευρασιατικός λαός Τουρανικής καταγωγής, συγγενικός µε Βούλγαρους, Ούννους και Τούρκους, εισέβαλαν στα Ρωµαϊκά Βαλκάνια τον 6ο αι. µΧ συνοδευόµενοι από πολυάριθµα στίφη Σλάβων που υπήρξαν υποτελείς τους. Κητίδα των Αβάρων θεωρείται η σηµερινή δυτική Κίνα. Στις ιστορικές πηγές οι Άβαροι και οι Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής Σλάβοι είχαν επισημανθεί από τον 4ο αι. µΧ. Η σαρωτική εγκατάσταση Σλάβων στην Πελοπόννησο σηματοδότησε την οριστική εξαφάνιση του αρχαίου ελληνικού έθνους από το ιστορικό προσκήνιο.

Το 532 µΧ οι Σλάβοι υποτάσσονται αρχικά στους Κοτριγούρους, ένα λαό Ουνοβουλγαρικό και αρχίζουν επιδροµές στην Βαλκανική. Ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός πέτυχε µε διπλωµατικές µεθόδους να αναστείλει για λίγο µία γενικευµένη εισβολή. Ωστόσο το 540 µΧ µία νέα µαζική κάθοδος τους έφερε µέχρι τον ισθµό της Κορίνθου. Το 558 µΧ σε συµµαχία µε τον ηγεµόνα των Κοτρογούρων Zaberga απείλησαν την ίδια την Κωνσταντινούπολη όπου αποκρούσθηκαν από τον στρατηγό Βελισάριο.

Το 578 υποτάσσονται στους Άβαρους και αρχίζουν μεθοδευμένες εισβολές στα Ρωµαϊκά εδάφη κατακτώντας πολλές πόλεις της Θράκης και Ιλλυρίας. Τέλος το 600 µΧ οι Σλάβοι εγκαταλείπονται αβοήθητοι στις νέες τους εστίες από τον Χάνο των Αβάρων κατορθώνουν ωστόσο να επιβιώσουν και να επιβάλλουν την υποτυπώδη κουλτούρα τους εντός του Βυζαντίου. Ακολούθησαν νέα κύµατα, ειρηνικών αυτή την φορά Σλαβικών εποικίσεων σε Ελλάδα και Πελοπόννησο που συνεχίσθηκαν µέχρι και το έτος 746 µΧ οπότε διεκόπησαν οριστικά λόγω του φοβερού λοιµού εκείνης της χρονιάς.

Θεµέλιος λίθος του σαθρού οικοδομήματος, στο οποίο εδράζεται η ιδέα του ελληνικού έθνους, είναι το χονδροειδές ψεύδος της κοινής εθνοτικής καταγωγής των ορθοδόξων Ελληνοφώνων κατοίκων της σημερινής Ελλάδας. Οι περισσότεροι από τους σημερινούς «'Έλληνες» έχουν στο γενεαλογικό τους δένδρο κάποιον που είχε μητρική κάποια άλλη Βαλκανική γλώσσα.

'Οµως για λόγους αµάθειας ή ιδιοτελούς υπολογισµού, όλοι αυτοί οι δήθεν Έλληνες, υποκρίνονται ότι είναι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, χωρίς ποτέ να ενδιαφερθούν να μάθουν υπό ποίες συνθήκες οι πρόγονοί τους που δεν είχαν την Ελληνική γλώσσα σαν µητρική, κατέληξαν σήµερα να µιλούν Ελληνικά.

Ο υγιής σπόρος της αµφιβολίας µπορεί να γεννήσει απαγορευµένες σκέψεις ιδιαίτερα για τους Τουρκόφωνους Ορθόδοξους. Άλλωστε το κουβάρι της εθνικής προέλευσης των ανταλλάξιµων Τουρκοφώνων έχει πολλούς κόµπους για να το ξετυλίξει κανείς χωρίς να ξαναµπερδευθή. Απομονωμένοι επί αιώνες στα ενδότερα της Ανατολίας διεµήνυαν κατά περιόδους στην Υψηλή Πύλη πως «οι εν Καππαδοκία χριστιανικοί πληθυσµοί είναι πιστοί υπήκοοι της κραταιάς υµών Βασιλείας».

Το πιο αναµφισβήτητο κριτήριο παραµένει ο ανθρωπολογικός τύπος που πείθει ότι πρόκειται για εκχριστιανισµένους Τούρκους, έστω για Τουρκόσπορους, σύµφωνα µε τον χαρακτηρισµό των γηγενών Ελλήνων που τους υποδέχθηκαν µε σκεπτικισµό ως πρόσφυγες στα χωριά τους. Άλλωστε στην Καπαδοκία και Ικόνιο δεν υπήρξαν ποτέ Έλληνες πριν την εποχή του Αλεξάνδρου, αλλά ούτε µετά από αυτόν µεταφέρθηκαν εκεί έποικοι από την Ελλάδα, αφού η άγονη αυτή περιοχή δεν προσφερόταν για εποικισµό.

Η επίσηµη ελληνική πλευρά επιµένει πως πρόκειται για Έλληνες που κάποτε στο παρελθόν τουρκοφώνησαν, προσπαθώντας να πείσει πως Τούρκοι ορθόδοξοι δεν υπήρξαν ποτέ. Το ίδιο κάνει µε τους Μπαφραλήδες, Τουρκόφωνους Ορθόδοξους του δυτικού Πόντου, που ήλθαν κι αυτοί στην Ελλάδα µε την ανταλλαγή των πληθυσµών.

Από τους τελευταίους ξεπήδησαν στοιχεία που επάνδρωσαν στην Κατοχή και στον εµφύλιο ποικίλες δοσιλογικές οργανώσεις, αναδεικνύοντας ηγετικές µορφές της Ακροδεξιάς µε αµιγώς Τουρκικά πολεµικά ονόµατα όπως Μιχάλ Αγάς στην Κοζάνη, Αντών Τσαούς στην Δράµα, Κισά Μπατζάκ στην Κατερίνη, καπετάν Κολλάρας στην Εορδαία, Φον Γιοσµάς στην Θεσσαλονίκη, Τζανταρµά Μπουραντάς στην Αθήνα (αρχηγός της µηχανοκίνητης χωροφυλακής), Δάγκουλας, Τουρκοβασίλης κ.α.

Μερικά χρόνια νωρίτερα οι ίδιοι Τουρκόφωνοι Πόντιοι είχαν χρησιµοποιηθεί ως αιχµή δόρατος από τον δικτάτορα Πάγκαλο στην ξαφνική εισβολή µίας µεραρχίας του ελληνικού στρατού στην Βουλγαρία (Οκτώβριος 1925) αλλά και από τον Βενιζέλο στο τελευταίο από τα πραξικοπήµατα που οργάνωσε τον Μάρτιο του 1935.

Σε επόµενο Σηµείωµα θα εξετάσουµε το ζήτηµα των Τουρκόφωνων Καραµανλήδων.