Η Αντιεθνικιστική Κίνηση εκφράζει ομάδες ενεργών πολιτών, εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας, οι οποίες σκοπό έχουν την πληροφόρηση των Ελλήνων υπηκόων σχετικά με θέματα αναφερόμενα στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, στον Εθνικισμό, και στις Μειονότητες.
Αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρωταρχικό ρόλο παίζει η διαμάχη για την εθνική κυριαρχία των χωρικών υδάτων του Αιγαίου, του εναερίου χώρου και της υφαλοκρηπίδας. Τα θέματα αυτά συνιστούν τους γενεσιουργούς παράγοντες των τρομακτικών εξοπλισμών τόσο της Ελλάδας όσο και την Τουρκίας.
Αμφότερες οι χώρες στην προσπάθεια τους να προετοιμάσουν τους λαούς τους για πόλεμο, επιδιώκουν την υποστήριξη των πολιτών τους αναφορικά με την πολιτική την οποία διεξάγουν, δηλαδή την πολιτικής της μελλοντικής αλληλοσφαγής της τουρκικής και της ελληνικής νεολαίας. Και οι δύο χώρες στην προπαγάνδα τους σχετικά με την πολιτική αυτή χρησιμοποιούν μερικές αλήθειες, δεν διστάζουν όμως να χρησιμοποιούν μισές αλήθειες ή ακόμη και ψέματα.
Σε ότι αφορά την επιρροή του εθνικιστικού τρόπου σκέψης στην διεξαγωγή της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής υπάρχουν άπειρα παραδείγματα της καταστρεπτικής αυτής πολιτικής φιλοσοφίας. Για παράδειγμα η συμπεριφορά της χώρας μας προς την Δημοκρατία της Μακεδονίας, προς την Αλβανία και προς την Κύπρο μπορεί να δώσει αφορμή για την συγγραφή ολόκληρων τόμων περί μίας ανεπίτρεπτης εθνικιστικής ελληνικής διπλωματίας.
Τέλος σε ότι αφορά στις Μειονότητες της Ελλάδας, αντίθετα με τον τρόπο με τον οποίον αυτές παρουσιάζονται στον ελληνικό λαό, μέσα από την προπαγάνδα των διάφορων εθνικιστικών φορέων, η Αντιεθνικιστική Κίνηση θα ασχολείται με ένα διαφορετικό τρόπο στα επί μέρους θέματα όχι μόνο των εθνικών Μειονοτήτων αλλά και των πολιτιστικών, των γλωσσικών, των θρησκευτικών και των σεξουαλικών Μειονοτήτων, με άλλα λόγια εκείνων των Ελλήνων πολιτών, οι οποίοι σήμερα καταπιέζονται.
Λαμβάνοντας υπ’ όψη το γεγονός ότι τα μέλη της Αντιεθνικιστικής Κίνησης προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς φορείς, η δράση της θα περιοριστεί αποκλειστικά και μόνο στα προαναφερθέντα θέματα, ώστε με τον τρόπο αυτό να επιτευχθεί μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη συνένωση δράσεως ετερογενών προοδευτικών δυνάμεων.
Συγκεκριμένα δεν θα είναι δυνατή η λήψη θέσεως υπέρ ή εναντίον πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας, παρά μόνο σε ότι αφορά κριτική πάνω σε θέσεις οι οποίες αντίκεινται στους σκοπούς της Κίνησης.
Για την διάδοση των θέσεων της Αντιεθνικιστικής Κίνησης θα εκδοθεί ένα ΙΝΦΟ διακινούμενο μέσω του ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, ένα ΙΝΦΟ διακινούμενο μέσω του κανονικού ταχυδρομείου, θα διεξαχθούν κατά το δυνατό ραδιοφωνικές εκπομπές και κλειστές συγκεντρώσεις και θα λάβουν χώρα εκδόσεις βιβλίων σε τιμή κόστους, μέσω ενός ιδεολογικά φιλικού εκδοτικού οίκου.
Οι μοναδικές υποχρεώσεις των μελών της πλατφόρμας θα είναι :
Η ετήσια συνδρομή ενός μικρού χρηματικού ποσού που θα αντιπροσωπεύει αποκλειστικά και μόνο την αξία των ταχυδρομικών τελών και των τυπογραφικών εξόδων του ΙΝΦΟ.
Η όσο το δυνατόν ενεργός συμμετοχή σε εκδηλώσεις διαφόρων μορφών όπως, η συγγραφή άρθρων, η δια της χειρός περαιτέρω διάδοση του ΙΝΦΟ, κ.λ.π
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
ΕΘΝΟΣ, ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ
Ο ορισμός «πατριωτισμός», με την έννοια της θυσίας για την κοινότητα, έχει παλιές ρίζες. Ο ορισμός «εθνικισμός», με την έννοια της ομαδικής ταύτισης με κάποιο έθνος-κράτος, σε συγκεκριμένη εδαφική έκταση, αρχίζει με το Διαφωτισμό.
Ο «εθνικισμός» κατά την εποχή της Γαλλικής επανάστασης, αντιπροσωπεύει τον προοδευτικό φιλελευθερισμό και τον ρομαντισμό, δηλαδή την ιδεολογία που αντιπαρατέθηκε στη φεουδαρχία και στη παπαδοκρατία.
Κατά την εποχή αυτή κατακτήθηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως σήμερα τα εννοούμε, μέσα από ανατροπές βίαιες και μη.
Κατά τους Ε.J. Hobsbawm και Stuart Woolf, ο χαρακτήρας του «έθνους», μεταλλάσσεται περί το 1880, κατά τη εποχή αυτή ο φιλελεύθερος εθνικισμός στην Ευρώπη υποτάσσεται στον κρατικό εθνικισμό.
Τότε και μόνο σηματοδοτείται η εμφάνιση του ρατσισμού, της αδιαλλαξίας, της αποκλειστικότητας και της αντιπαράθεσης. Κατά την εποχή αυτή το εθνικό συμφέρον (διάβαζε κρατικό συμφέρον) μετατράπηκε de facto σε αξία, σπουδαιότερη από τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Σε άλλες περιοχές του πλανήτη, όπου τα έθνη- κράτη σχηματίστηκαν αργότερα, η εκβιομηχάνιση υπήρξε εν πολλοίς εισαγόμενη και ατελής, όπως εισαγόμενα και ατελή υπήρξαν στα κράτη αυτά και τα ανθρώπινα δικαιώματα, πράγμα το οποίο συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Το φαινόμενο αυτό φαίνεται με μεγάλη ενάργεια στα κράτη εκείνα που σχηματίστηκαν σχετικά πρόσφατα, συγκεκριμένα στα κράτη εκείνα που σχηματίστηκαν μετά την απο–αποικιοποίησή τους και μετά τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο. Τα ανθρώπινα δικαιώματα στις χώρες αυτές, τόσο τα πολιτικά όσο και τα οικονομικά, είναι περίπου ανύπαρκτα.
Στην Ελλάδα, η δημιουργία του έθνους- κράτους έγινε αρκετά νωρίς, συγκεκριμένα στην περίοδο του ρομαντισμού. Ωστόσο, καθυστερημένα σε σχέση με τα έθνη-κράτη της δυτικής Ευρώπης. Το ανθρώπινα δικαιώματα βρίσκονται σε μια ιδιαίτερη κατάσταση, όπως και σε όλα τα έθνη- κράτη της βαλκανικής χερσονήσου, που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.
Πιο συγκεκριμένα, οι συνθήκες της ύστερης Οθωμανικής αυτοκρατορίας, ο ρόλος της ορθόδοξης εκκλησίας, η κατακερματισμένη ιδιοκτησία και οι πελατειακές σχέσεις προκρίτων και υποτακτικών, εξέθρεψαν εξ αρχής στην ελληνική κοινωνία την ανασφάλεια.
Η ανασφάλεια με τη σειρά της θεοποίησε το κράτος ως προστάτη των αδυνάτων. Εκτός δηλαδή από προστάτης των εισαχθέντων και όχι κατακτημένων κοινωνικά ανθρωπίνων δικαιωμάτων, το κράτος ανέλαβε προστάτης της ασφάλειας της κοινωνίας και των δομών της. Αυτή η διπλή λειτουργία του κράτους επέφερε ιδεολογική σύγχυση μεταξύ της έννοιας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και της έννοιας των συντεχνιακών «κεκτημένων δικαιωμάτων» και των πελατειακών σχέσεων. Η παραπάνω ανασφάλεια αποτέλεσε επί πλέον μια σοβαρή παράμετρο της ξενοφοβίας και του αντιδυτικισμού.
Πάνω σε αυτή την ανασφάλεια διαμορφώθηκε η κουλτούρα της πλειονότητας του πληθυσμού, ενώ η μειοψηφία του πληθυσμού ανήκε στην κουλτούρα που είναι ταυτισμένη με τις αξίες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτός ο δυϊσμός σε «παρωχημένη» και σε «μεταρρυθμιστική» κουλτούρα, όπως τον ονομάζει ο Νικηφόρος Διαμαντούρος, συνοδεύει την πορεία της χώρας μέχρι σήμερα.
Η πρώτη κουλτούρα είναι η αυτόχθων, εσωστρεφής και εχθρική προς το Διαφωτισμό, ενώ η δεύτερη κουλτούρα είναι η εξωστρεφής, που προσπαθεί να εκσυγχρονίσει την κοινωνία και να συγκλίνει με της αναπτυγμένες χώρες της Δύσης.
Αυτές οι διαφορετικές κουλτούρες συνυπάρχουν, διαπερνώντας οριζόντια όλους τους κομματικούς σχηματισμούς, χωρίς καμιά να έχει επικρατήσει ολοκληρωτικά. Ανάλογα με τη συγκυρία, πότε η μια και πότε η άλλη παίρνει το πάνω χέρι. Όπως παρατηρεί ο Φίλιππος Ηλιού, «η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να βρίσκεται αντιμέτωπη με προβλήματα που είχαν ήδη τεθεί στις αρχές του 19ου αιώνα».
ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΤΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ
ΕΝΤΟΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΣΤΙΣ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ, ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ
Α) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις σε σχέση με την λεγόμενη Γενοκτονία των Ποντίων
Ιδιαίτερα έξαλλες είναι οι εθνικιστικές θέσεις ορισμένων ποντιακών οργανώσεων εναντίον της Τουρκίας σχετικά με την λεγόμενη γενοκτονία του Ποντιακού λαού.
Τις θέσεις αυτές δυστυχώς υιοθέτησε και το ελληνικό Κοινοβούλιο.
Για την υποστήριξη της θεωρίας της Γενοκτονίας των Ποντίων γίνεται συνεχώς αναφορά στον λεγόμενο απελευθερωτικό αγώνα του ποντιακού αντάρτικου εναντίον των Τούρκων και στις συνέπειες αυτού.
Στην πραγματικότητα δεν επρόκειτο για απελευθερωτικό αγώνα, αρχικά αφορούσε επιδρομές ενόπλων Χριστιανών με τουρκική υπηκοότητα οι οποίοι είχαν λιποτακτήσει από τον τουρκικό στρατό ή ήταν ανυπότακτοι. Αργότερα οι μεμονωμένοι αυτοί ένοπλοι μεταβλήθηκαν σε οργανωμένες ομάδες ανταρτών οι οποίες άρχισαν να χτυπούν πισώπλατα τον τουρκικό στρατό την στιγμή κατά την οποίαν μάχονταν ενάντια στους Ρώσους.
Το αντάρτικο αυτό είχε οργανώσει στην Πάφρα του δυτικού Πόντου ο γνωστός δεσπότης Γερμανός Καραβαγγέλης με χρήματα και όπλα που πήρε από τον ρωσικό τσαρικό στρατό. Το ρώσο-τουρκικό πολεμικό μέτωπο βρίσκονταν στον ανατολικό τομέα του Πόντου στο ύψος της Τραπεζούντας, οι δε Ρώσοι χρησιμοποίησαν τους Μπαφραίους Πόντιους χριστιανούς αντάρτες για τους προαναφερθέντες σκοπούς.
Από δημογραφικής σκοπιάς το ποσοστό των Ελλήνων Ποντίων ανέρχονταν στο 25,9% του συνολικού πληθυσμού του Βιλαετίου της Τραπεζούντας.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του καθηγητού του Πανεπιστημίου των Αθηνών Σωτηριάδη, τα οποία υιοθέτησε επίσημα η ελληνική κυβέρνηση, το 1912 ο πληθυσμός του Βιλαετίου της Τραπεζούντας, με πολιτικό και εμπορικό κέντρο την πόλη της Τραπεζούντας, αριθμούσε 957.866 Τούρκους, 353.533 Έλληνες και 50.00 Αρμενίους.
Λαμβάνοντας υπ’ όψη την πληθυσμιακή αυτή σύνθεση του Βιλαετίου της Τραπεζούντας η ερώτηση που προκύπτει είναι το πώς η μειοψηφία των Ελλήνων ανερχόμενη στο 25,9% του πληθυσμού θα απελευθέρωνε την πλειοψηφία των Ποντίων, ανερχομένη στο 70,3% του συνολικού πληθυσμού, αποτελουμένου από Τούρκους, και βέβαια από τι ;
Για να μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τις πράξεις των Μπαφραίων Ποντίων, σκεπτόμενοι κατά «εθνικό τρόπο», θα μπορούσαμε να φέρουμε στην μνήμη μας το τι έγινε το 1945, μετά την απελευθέρωση της χώρας μας από τους Βούλγαρους και τους Γερμανούς. Συγκεκριμένα συνέβη με εκείνους τους σλαβόφωνους Μακεδόνες των Σερρών και της Δράμας, οι οποίοι κατά την διάρκεια της βουλγαρικής κατοχής συνεργάσθηκαν στην Ανατολική Μακεδονία με τον βουλγαρικό στρατό ενάντια στην χώρα της οποίας ήταν υπήκοοι, δηλαδή της Ελλάδας.
Β) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις σε σχέση με την λεγόμενη Γενοκτονία του ελληνισμού της Μικράς Ασίας
Σχετικά πρόσφατα ο υπουργός Πολιτισμού κύριος Βενιζέλος απέστειλε προς υπογραφή προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα διάταγμα σύμφωνα με το οποίο θα καθιερώνονταν επίσημα μια συγκεκριμένη ημερομηνία ως ημέρα αναφοράς στην λεγόμενη Γενοκτονία του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας από τους Τούρκους.
Κατόπιν εντόνων διαμαρτυριών της ελληνικής κοινωνίας επενέβη την τελευταία στιγμή ο πρωθυπουργός της χώρας, ο κύριος Σημίτης, αποσύροντας το διάταγμα, το οποίο στην συνέχεια θα αποσταλεί προς γνωμάτευση στο Συμβούλιο Επικρατείας μετά από αντικατάσταση της λέξης Γενοκτονία από την λέξη Μνήμη.
Υπέρ της έκδοσης του ανωτέρω διατάγματος είχαν ψηφίσει προηγουμένως, δυστυχώς ομόφωνα, όλοι οι αντιπρόσωποι των κομμάτων της ελληνικής Βουλής.
Το ότι το 1922 έλαβαν χώρα από την μεριά του τουρκικού στρατού και των Τούρκων ανταρτών εγκλήματα εναντίον του άοπλου ελληνικού πληθυσμού, κυρίως στην Σμύρνη, είναι εκτός αμφιβολίας. Εκείνο όμως που έχει αποκρυβεί επιμελώς μέχρι σήμερα είναι τα εγκλήματα Γενοκτονίας που διέπραξε ο ελληνικός στρατός το 1919 και μετά ενάντια στον άμαχο τούρκικο πληθυσμό.
Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι η σφαγή του άμαχου τουρκικού πληθυσμού της πόλης του Αϊδινίου στις 28 και 29 Ιουνίου 1919. Κατά τις δυο αυτές ημέρες, επικείμενης της επίθεσης του τουρκικού στρατού, μονάδες του ελληνικού στρατού έβαλαν φωτιά στις τέσσαρες γωνίες της τουρκικής συνοικίας της πόλης και με πολυβόλα, τοποθετημένα σε υψηλά κτίρια και μιναρέδες, πυροβολώντας εμπόδιζαν τους άμαχους να εγκαταλείψουν τα φλεγόμενα σπίτια τους, με συνέπεια γέροι, γυναίκες και παιδιά να καούν ζωντανοί. Κατά τις δυο αυτές μέρες σκοτώθηκαν 4.400 άτομα, από τα οποία 4.000 ήταν μουσουλμάνοι και 400 μη μουσουλμάνοι. Οι βιαιότητες αυτές του ελληνικού στρατού περιγράφονται και στα υπομνήματα που υπέβαλαν στις συμμαχικές αρχές ο Σταμάτης, Έλληνας ορθόδοξος δικαστής του Αϊδινίου και ο Χρυσόστομος, Έλληνας μητροπολίτης της πόλης του Ντενιζλί.
Γ) Η απόκρυψη της εθνοκάθαρσης των σλαβόφωνων Μακεδόνων του Κιλκίς από τον ελληνικό στρατό το 1913.
Ενώ οι ελληνικοί εθνικιστικοί κύκλοι αναφέρονται συνεχώς στα τυχόν εγκλήματα Γενοκτονίας που διέπραξαν οι άλλοι εναντίον του ελληνισμού, διακατεχόμενοι από μια βαρύτατη μορφή ιστορικής αμνησίας δεν αναφέρονται ποτέ στα εγκλήματα που διέπραξε ο ελληνικός στρατός με χαρακτηριστικό παράδειγμα την μοίρα των σλαβόφωνων Μακεδόνων της περιοχής του Κιλκίς το 1913.
Σύμφωνα με το πόρισμα της διεθνούς Επιτροπής Carnegie, πριν από την κατάληψη της πόλης του Κιλκίς ο ελληνικός στρατός είχε κάψει συνολικά στην περιφέρεια του Κιλκίς 40 χωριά και 4.725 σπίτια, συνέπεια του εγκλήματος αυτού και σήμερα ακόμα κατοικούν στην περιοχή σχεδόν αποκλειστικά πρόσφυγες.
Συγκεκριμένα στις 4 Ιουλίου 1913 ο ελληνικός στρατός κατέλαβε άθικτη την πόλη του Κιλκίς, η οποία αριθμούσε 13.000 αποκλειστικά σλαβόφωνους κατοίκους, η οποία είχε ήδη εγκαταλειφθεί από τον βουλγαρικό στρατό. Μετά την κατάληψη της πόλης του Κιλκίς ο ελληνικός στρατός την έκαψε ολοκληρωτικά, ώστε κατά την μετέπειτα επίσκεψή της η διεθνής επιτροπή δεν βρήκε παρά μόνο καμένα ερείπια.
Μετά την εθνοκάθαρση τους το μεγαλύτερο τμήμα των 100.000 Μακεδόνων προσφύγων κατέφυγε στην Βουλγαρία, ενώ 4.000 πρόσφυγες που συνελήφθηκαν
από το ελληνικό ιππικό στο χωριό Akangeli, έγινα θύματα αγριοτήτων από τους Έλληνες ιππείς, 60 άτομα εσφαγιάσθησαν επί τόπου, για 365 άτομα πιστεύεται το ίδιο.
Η ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Α) Οι ελληνικές θέσεις σχετικά με τον εθνικό εναέριο χώρο.
Σχετικά με το αντικείμενο αυτό οι κυβερνήσεις μας ισχυρίζονται ότι ο εναέριος χώρος που εκτείνεται ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια ανήκει στον εθνικό εναέριο χώρο και για τον λόγο αυτό όταν τα τουρκικά αεροπλάνα πετούν μέσα από τον χώρο αυτό, καταπατούν λένε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Ο εναέριος χώρος ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια δεν υπάγεται στον εθνικό εναέριο χώρο. Για το ψεύδος αυτό οι ελληνικές κυβερνήσεις βασίζονται σε ένα ελληνικό προεδρικό διάταγμα του 1936 το οποίο όρισε πως για τον εναέριο χώρο ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια η Ελλάδα από μόνη της αναλαμβάνει την υποχρέωση της ρύθμισης της εναέριας κυκλοφορίας.
Το προεδρικό αυτό διάταγμα δεν αναφέρεται ούτε σε κυριαρχικά δικαιώματα ούτε σε οριοθέτηση του εθνικού εναέριου χώρου, απλώς ως έγγραφο παρέμεινε στα χρονοντούλαπα του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, χωρίς να έχει καμία διεθνή αξία.
Ο χώρος λοιπόν ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια αποτελεί διεθνή εναέριο χώρο και όχι εθνικό, αυτό είναι το πρώτο χοντρό ψέμα της ελληνικής πλευράς.
Β) Οι ελληνικές θέσεις σχετικά με την επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια.
Είναι αλήθεια ότι στο συνέδριο αναφορικά με το διεθνές δίκαιο των θαλασσών, που έλαβε χώρα στο Ρίο ντε λα Πλάτα της Νοτίου Αμερικής, έγινε αποδεκτό ότι όχι μόνο το ηπειρωτικό τμήμα κάθε χώρας αλλά και τα νησιά έχουν δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων τους στα 12 μίλια.
Την συνθήκη αυτή δεν προσυπέγραψαν ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ούτε η Τουρκία. Η Τουρκία διατύπωσε εγγράφως σε κάθε σελίδας της συνθήκης που αφορούσε στο Αιγαίο την άρνηση της προς προσυπογραφή, με το αιτιολογικό ότι τυχόν εφαρμογή της συνθήκης στο Αιγαίο θα απειλήσει τα ζωτικά της συμφέροντά.
Ενδιαφέρον είναι ότι όχι μόνο οι ΗΠΑ δεν συμφώνησαν με την επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια, αλλά και πολλές ναυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η τέως Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση διατύπωσε στο παρελθόν μέσω διπλωματικής νότας την διαφωνία της για μια τέτοια επέκταση.
Η ύπαρξη της συνθήκης του Ριο ντε λα Πλάτα είναι γεγονός, όμως γεγονός είναι ότι χώρες οι οποίες δεν προσυπογράφουν μια οιανδήποτε διεθνή συνθήκη, νομικώς δεν δεσμεύονται από την συγκεκριμένη συνθήκη, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία.
Tο πρόβλημα τόσο της Τουρκίας όσο και των ναυτικών χωρών είναι ότι μια τυχόν επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια θα μετατρέψει και το τμήμα
του Νότιου Αιγαίου που είναι σήμερα διεθνές, σε ελληνική λίμνη γεγονός το οποίο είναι για τις χώρες αυτές απαράδεκτο.
Στις 11 Ιανουαρίου 1980 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωσε στην Βουλή τα εξής : « Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική μονοθάλασσα (ή λίμνη), το Αιγαίο έχει ελληνικά χωρικά ύδατα, έχει τουρκικά χωρικά ύδατα και έχει και διεθνή ύδατα ».
Στην Μαδρίτη προ ετών υπεγράφη από τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Τουρκίας ένα κείμενο στο οποίο αναφέρονταν τα εξής : « για την επίλυση των προβλημάτων του Αιγαίου θα γίνει σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου αλλά και των ζωτικών συμφερόντων και των δύο κρατών».
Αυτή είναι η μισή αλήθεια της ελληνικής πλευράς.
Γ) Οι ελληνικές θέσεις σχετικά με την Υφαλοκρηπίδα
Σχετικά με την υφαλοκρηπίδα οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητούν από την Τουρκία να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, προσερχόμενη με την ελληνική κυβέρνηση στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση του θέματος.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις λησμονούν βέβαια ότι ούτε η Ελλάδα σέβεται τις διεθνείς συνθήκες εφόσον έχει εξοπλίσει παράνομα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με στρατιωτικές μονάδες και κάθε είδους πολεμικό υλικό. Σύμφωνα με τις διάφορες συνθήκες που υπέγραψε η χώρα μας, έχει την υποχρέωση να διατηρεί τα νησιά αποστρατικοποιημένα.
Από την άλλη πλευρά και η Τουρκία διατηρεί στα δυτικά της παράλια την 4ην στρατιά του Αιγαίου με πολυπληθή αποβατικά πλοία. Τώρα ακόμα και εάν το γεγονός αυτό δεν απαγορεύεται από τις διεθνείς συνθήκες, δεν μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί ως φιλική πράξη.
Οι ελληνικές κυβερνήσεις μέσω νομοθετικής πράξης της Βουλής διακήρυξαν το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει στο μέλλον τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου στα 12 μίλια, οπότε εάν και εφ’ όσον το νότιο Αιγαίο γίνει ελληνική λίμνη, πράγμα που ρεαλιστικά αντιμετωπιζόμενο μπορεί να θεωρηθεί ως αδύνατο, τότε αυτόματα λύεται και το θέμα της υφαλοκρηπίδας προς μέγα όφελος της χώρας μας, άσχετα από την ενδεχόμενη απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης, η οποία ουσιαστικά καθίσταται άχρηστη.
Τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών κυμαίνονται ανάμεσα στην μισή αλήθεια και στο ψέμα
ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΕΣ ΘΕΣΕΙΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΞΕΝΕΣ ΧΩΡΕΣ
Α) Οι ελληνικές θέσεις προς την Δημοκρατία της Μακεδονίας
Κλασικό παράδειγμα έξαλλου ελληνικού εθνικισμού αποτελεί η συμπεριφορά της χώρας μας απέναντι στην Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Μετά την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του το γειτονικό μας κράτος δέχθηκε μία ανηλεή επίθεση από την Ελλάδα, κορύφωμα της οποίας αποτέλεσε η επιβολή ενός ωμού εμπορικού εμπάργκου στα νότια σύνορα του.
Με το οικονομικό αυτό εμπάργκο η χώρα μας προσπάθησε να εκβιάσει μια μικρή χώρα χρησιμοποιώντας ως διπλωματικό όπλο την πείνα, εις βάρος ενός πληθυσμού 2.000.000 ανθρώπων.
Εκτός από την πολιτικά ανήθικη συμπεριφορά της Ελλάδας, το εμπάργκο αυτό χαρακτηρίζονταν και από ένα ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό εμπορικής και διπλωματικής οξυδέρκειας, διότι στην ουσία επρόκειτο για ένα εμπάργκο της σημαντικής για την χώρα μας εμπορικής οδού Θεσσαλονίκης-Μονάχου.
Το απάνθρωπο αυτό μέτρο, όπως ήταν φυσικό, δεν είχε αποτέλεσμα, απλώς έδωσε την ευκαιρία σε πολυπληθείς Έλληνες μαυραγορίτες να πλουτίσουν.
Η απαίτηση της Ελλάδας να διεκδικεί ιστορική πατέντα στο όνομα Μακεδονία είναι αποτέλεσμα της ιερής αγανάκτησης ορισμένων καθαρόαιμων απογόνων της ελληνικής φυλής, σχετικά με την ονομασία Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Βέβαια γεννάτε αμέσως το ερώτημα γιατί η ιερή αυτή αγανάκτηση καθυστέρησε να εκδηλωθεί για πενήντα χρόνια, δηλαδή γιατί δεν εκδηλώθηκε την εποχή που η Γιουγκοσλαβία του Τίτο ήταν στρατιωτικά πανίσχυρη.
Όπως ισχυρίζονται με το παραλήρημα τους οι εθνικιστές επαγγελματίες πατριώτες ακόμα και ιστορικά είναι αποδεδειγμένο ότι μόνο εμείς οι Έλληνες Μακεδόνες είμαστε οι κατευθείαν απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων.
Τώρα βέβαια το γεγονός ότι οι περισσότεροι πρόγονοι των σημερινών Ελλήνων Μακεδόνων ήρθαν στην Μακεδονία το 1924, αυτό αποτελεί λεπτομέρεια άνευ σημασίας.
Τέλος με την εθνικιστική εξωτερική πολιτική της η χώρα μας έχασε κάθε ίχνος αξιοπρέπειας στο εξωτερικό, με αποτέλεσμα μια αφάνταστη δυσφήμηση στην Ευρώπη και μεγάλες οικονομικές ζημίες για την οικονομία της.
Δυστυχώς και ένα σημαντικό τμήμα του πληθυσμού της Δημοκρατίας της Μακεδονίας πάσχει από την ίδια ιστορική παράκρουση, θεωρώντας ότι μόνο αυτοί είναι οι πραγματικοί απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Κλασσικό παράδειγμα που καταδεικνύει πόσο ψυχοπαθολογικός είναι ο εθνικιστικός τρόπος συμπεριφοράς εκατέρωθεν των συνόρων, αποτελεί η εθνογενετική μελέτη των Καρατζοβαλήδων Βλάχων του Πάϊκου.
Οι Καρατζοβαλήδες αυτοί Βλάχοι δεν ζουν στην περιοχή αυτή από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου αλλά εγκαταστάθηκαν εκεί βιαίως από τον Αλέξιο Κομνηνό το 1091 μ.Χ., η περιοχή βρίσκεται στα σημερινά σύνορα μεταξύ της Ελλάδας και της Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Από τα 14 Καρατζοβαλήδηκα χωριά, 2 βρίσκονται στην Δημοκρατία της Μακεδονίας και 12 στην ελληνική Μακεδονία.
Οι επαγγελματίες πατριώτες αμφοτέρων των πληθυσμιακών ομάδων ισχυρίζονται ότι οι πληθυσμοί τους αποτελούνται από απογόνους των αρχαίων Μακεδόνων, ιστορικές βέβαια μελέτες απέδειξαν ότι αμφότερες οι ομάδες αποτελούνται από απογόνους των τουρκομογγολικής καταγωγής Πατσινάκηδων.
Τα ιστορικά επιχειρήματα και των δύο εθνικιστικών πλευρών υπάγονται στον τομέα της ψυχιατρικής
Β) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις προς την Αλβανία
Αναφορικά με την Αλβανία οι ελληνικές θέσεις, τόσο οι επίσημες όσο και αυτές των παρακρατικών, χαρακτηρίζονται πολλές φορές επίσης από ένα έξαλλο εθνικιστικό κλίμα.
Σχετικά με την Νότια Αλβανία ή όπως αλυτρωτικά ονομάζεται Βόρειος Ήπειρος, σημαντικά ρόλο έπαιζαν ή παίζουν ορισμένοι ιεράρχες. Συγκεκριμένα στο παρελθόν ο δεσπότης της Κόνιτσας διακήρυξε δημοσίως από ραδιοφώνου ότι για την υποστήριξη των εκεί ομοεθνών μας οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα έπρεπε να εισβάλουν με τάνκς. Ο επίσης δεσπότης της Θεσσαλονίκης μακαρίτης Παντελεήμων στο κυριακάτικο κήρυγμα του διατύπωνε σχετικά με την Νότια Αλβανία (Βόρειο Ήπειρο) την εξής θέση : πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δική μας θα 'ναι.
Οι θέσεις αυτές εκφράζονταν μαζί με τις ευαγγελικές ρήσεις για ειρήνη και αγάπη.
Ορισμένοι παρακρατικοί από την Ελλάδα δεν έχασαν την ευκαιρία να εισβάλουν κρυφά στην Αλβανία και να αποδείξουν τον ανδρισμό τους σκοτώνοντας πισώπλατα δύο Αλβανούς στρατιώτες ενός συνοριακού φυλακίου και έναν αξιωματικό.
Οι φονιάδες αυτοί συνελήφθηκαν κατά την επιστροφή τους στην Ελλάδα μαζί με τα όπλα που έκλεψαν από το αλβανικό φυλάκιο, λόγω του ότι οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες υπέδειξαν στις ελληνικές αρχές, μέσω των δορυφορικών συνδέσεων τους, που ευρίσκονταν οι παρακρατικοί κατά την επιστροφή τους προς την Ελλάδα και τι έκαναν.
Οι αλβανικές αρχές γνωστοποίησαν στις ελληνικές δικαστικές αρχές τους αριθμούς των κλαπέντων όπλων από το αλβανικό φυλάκιο, οι οποίοι όντως ήταν ταυτόσημοι με τα όπλα που είχαν κλέψει οι παρακρατικοί.
Παρά τις αποδείξεις αυτές οι παρακρατικοί καταδικάστηκαν μόνο για παράνομο κατοχή όπλων. Πριν από το δικαστήριο ο ηγέτης των παρακρατικών γνωστοποίησε δημοσίως στον ελληνικό τύπο ότι εάν καταδικαστεί θα μιλήσει, ουδείς βέβαια κατάλαβε μέχρι σήμερα τι εννοούσε αυτός ο κύριος.
Γ) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις προς την Κύπρο
Όσον αφορά το θέμα της Κύπρου οι θέσεις της επίσημης Ελλάδας και των Ελληνοκυπρίων δεν υστερούσαν σε εθνικιστική εξαλλοσύνη.
Τόσο η ελληνοκυπριακή όσο και η ελληνική ιστορική μνήμη παρουσιάζει έντονα συμπτώματα ιστορικής αφασίας σε σχέση με την εθνικιστική συμπεριφορά τους απέναντι στους Τουρκοκυπρίους. Η επιτυχία της αντιφατικής αυτής προπαγάνδα είναι τόσο εντυπωσιακή ώστε σήμερα ολόκληρος ο κόσμος να ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με την τουρκική επέμβαση στην Κύπρο το 1974, και να λησμονεί τα σημαντικότατα γεγονότα του 1963.
του φοβερού εχθρού του Ελληνισμού, το καθήκον των ηρώων της ΕΟΚΑ δεν θα μπορεί να θεωρηθεί ως περατωθέν.
Πράγματι στις 30 Νοεμβρίου 1963 ο Μακάριος υπέβαλε μονόπλευρα το σχέδιο του με τα περίφημα 13 σημεία αλλαγής του Συντάγματος της Κύπρου, με τα οποία ήθελε να αφαιρέσει όλα τα δικαιώματα που είχαν οι Τουρκοκύπριοι, βάσει της συμφωνίας της Ζυρίχης.
Επειδή οι Τουρκοκύπριοι αρνήθηκαν να συμφωνήσουν με τις συνταγματικές αυτές αλλαγές ο Μακάριος εξαπέλυσε την ένοπλό επίθεση του. Σύμφωνα με την υπ’ αριθμ. S/5950, παράγραφο 142, έκθεση του Γενικού Γραμματέα του Ο.Η.Ε κατά την περίοδο των εχθροπραξιών εξαφανίσθηκαν 232 Τουρκοκύπριοι και 43 Ελληνοκύπριοι.
Από το 1963 μέχρι το 1974 οι Τουρκοκύπριοι αναγκάσθηκαν να ζουν αποκλεισμένοι σε έξι μεγάλους θυλάκους, που αντιστοιχούσαν στο 4,86 % του κυπριακού εδάφους.
Η τουρκική επέμβαση του 1974 ήταν η συνέπεια της ανταρσίας των ελληνικών δυνάμεων εναντίον του Μακαρίου, αλλά στην πραγματικότητα αποτελούσε την συνέχεια των γεγονότων του 1963.
Το να ζητιέται σήμερα , μετά την εμπειρία του 1963-1974, να υπαχθούν οι Τουρκοκύπριοι κάτω από την απόλυτη κυριαρχία της ελληνοκυπριακής διοίκησης αποτελεί τουλάχιστον ευφημισμό.
Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ
Η σημερινή στάση της ελληνικής κοινωνίας σε σχέση με τις Μειονότητες έχει άμεση σχέση με την πολιτιστική εξέλιξη του τόπου κατά τους τελευταίους αιώνες.
Η Δυτική Ευρώπη είχε την τύχη να γνωρίσει την φιλοσοφική Αναγέννηση αιώνες πριν, ενώ η χώρα μας, και γενικά η Ανατολή, δεν μπόρεσε να ξεφύγει μέχρι σήμερα από τα δεσμά της θεοκρατίας, και σε μικρότερο βαθμό από τα δεσμά του σύγχρονου φεουδαρχισμού.
Η πρώτη φιλοσοφική αχτίδα της Αναγέννησης στην Ευρώπη εμφανίστηκε κατά τον 16ο αιώνα στην Ολλανδία με τα έργα του Εράσμου, και στην Μεγάλη Βρετανία με τα έργα του Σαίξπηρ. Ο Έρασμος ήταν ο πρώτος φιλόσοφος της Ευρώπης που αναφέρθηκε στα δικαιώματα του ατόμου
Η φιλοσοφική πορεία της Αναγέννησης συνεχίστηκε τα επόμενα 100 χρόνια για να πάρει τον 17ο αιώνα μια πιο εξελιγμένη μορφή κυρίως στην Γαλλία, με πρωταγωνιστή τον Καρτέσιο. Σκοπός της φιλοσοφικής αυτής κίνησης ήταν η καταπολέμηση της θεοκρατίας και του φεουδαρχισμού.
Σε ένα μετέπειτα στάδιο Ρωμιοί διανοούμενοι, όπως ο Ρήγας Φεραίος και ο Κοραής, εμπνευσμένοι από την Δυτική φιλοσοφική Αναγέννηση προχώρησαν στην διαφώτιση του ελλαδικού χώρου με όπλο τον εθνικισμό, ο οποίος στο δεύτερο ήμισυ του 19ου αιώνα θα εξελισσόταν στην κοσμοθεωρία της μη ανοχής του διαφορετικού.
Στον 19ο αιώνα ιδιαίτερα εποικοδομητικό για την προώθηση της αντιεθνικιστικής σκέψης υπήρξε και το έργο των Μαρξ και Ένγκελς, που αποτελεί κι αυτό μια συνιστώσα του ευρύτερου ευρωπαϊκού ουμανισμού. Για παράδειγμα, στο βιβλίο του "Το Εβραϊκό Ζήτημα" ο Μαρξ ξεκαθάρισε ότι μόνο η ταξική συνείδηση έχει αντικειμενική πραγματική υπόσταση και ότι η "εθνική ιδέα" είναι εφεύρημα που χαρακτηρίζεται από υποκειμενισμό, και συνεπώς δεν δικαιούται πρωτοκαθεδρίας.
Στη δεκαετία του 1930 καθοριστική ήταν η έμπρακτη συμβολή του τροτσκιστικού ρεύματος, διότι αντιτάχθηκε στις εθνοκεντρικές ("σοσιαλπατριωτικές") θεωρήσεις του απεχθούς σταλινισμού, και απέρριψε το δόγμα της "επανάστασης σε μια μόνο χώρα" διακηρύσσοντας έναν ανυποχώρητο ριζοσπαστικό διεθνισμό (π.χ. Ενωμένες Σοσιαλιστικές Πολιτείες της Ευρώπης). Μάλιστα, στην Κατοχή οι τροτσκιστές, από αντιεθνικιστική σκοπιά ορμώμενοι, αρνήθηκαν οποιαδήποτε συνεργασία με τους αστούς χάριν της "εθνικής ενότητας" ακόμη δεν δέχτηκαν την πρόταση του σταλινικού Ζαχαριάδη να πάνε να πολεμήσουν "υπέρ πατρίδας" την εποχή της χούντας του Μεταξά.
Ο Παντελής Πουλιόπουλος διώχθηκε το 1920 όταν μοίραζε στο μέτωπο φυλλάδια εναντίον της Μικρασιατικής Εκστρατείας και φυλακίστηκε κοντά στη Σμύρνη.
Όλα αυτά δεν αναιρούν ασφαλώς τις πολύ σημαντικές αντιεθνικιστικές τοποθετήσεις εξέχουσων μορφών (ποικίλων πολιτικών πεποιθήσεων )του αστικού χώρου (κυρίως του μετριοπαθούς Κέντρου, της εκσυγχρονιστικής Κεντροαριστεράς και της φιλελεύθερης Δεξιάς), όπως π.χ. η μεταγενέστερη αξιέπαινη προσπάθεια των μελών του "Όμιλου Παπαναστασίου" (δεκαετία του 1960) από υποστηρικτές του σημερινού πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Μάλιστα, υπάρχουν και εξαίρετα γραπτά κείμενα του Κώστα Σημίτη εναντίον π.χ. της ανάρτησης της σημαίας στα σχολεία, που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του με δημαγωγικό τρόπο από τον εθνικιστή Μιλτιάδη Έβερτ στις εκλογές του 1996."
"Η Ευρώπη στο δεύτερο ήμισυ του 20ου αιώνα, ύστερα από δυο φριχτούς παγκόσμιους πολέμους και 60 εκατομμύρια θύματα ξεπέρασε την απαίσια μορφή του εθνικισμού μέσα στους κόλπους της, γεγονός που αποδεικνύει ότι τα διάφορα κράτη δεν είναι εκ προοιμίου καταδικασμένα από την ιστορία και τη γεωγραφία να αποτελούν αιώνιους εχθρούς το ένα προς το άλλο, όπως ψευδώς ισχυρίζονται οι εθνικιστές. Στόχος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης είναι η αξιοποίηση στο έπακρο όλων των γνώσεων και των πληροφοριών που προέρχονται από θεσμούς που υφίστανται σήμερα σε ευρωπαϊκό επίπεδο (π.χ., αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, Σύμβαση-Πλαίσιο για τα Δικαιώματα των Μειονοτήτων, επίσημες συστάσεις διατυπωθείσες από το Συμβούλιο της Ευρώπης προς την Ελλάδα, καταδικαστικά ψηφίσματα από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, κλπ), προκειμένου να ενημερωθεί και να εκπαιδευτεί η ελληνική κοινή γνώμη στην αναγκαιότητα της πρωτοκαθεδρίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έναντι των "αξιών" του έθνους-κράτους. Όραμα της Αντιεθνικιστικής Κίνησης είναι μια μεταεθνική ευρωπαϊκή κοινωνία, δηλαδή μία κοινωνία της Απόλυτης Ανοχής προς το διαφορετικό, μια κοινωνία αποτελεσματικής προστασίας των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών".
Α) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις σχετικά με την εθνική Μακεδονική Μειονότητα
Αναφορικά με την εθνική Μακεδονική Μειονότητα οι θέσεις της ελληνικής κοινωνίας και πολιτικής είναι ιδιαίτερα απλοϊκές, η Μειονότητα αυτή δεν υπάρχει και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο χαρακτηρίζεται ως Ανθέλληνας και προδότης.
Τα μέλη του πολιτικού κόμματος των εθνικά Μακεδόνων στην Ελλάδα, του Ουράνιου Τόξου, χαρακτηρίζονται ψευδώς ως αυτονομιστές, έστω και εάν στο Μανιφέστο του κόμματος τους διατυπώνεται εγγράφως το αντίθετο.
Το 1995 μια ομάδα του εθνικιστικού υποκόσμου της Φλώρινας και των γύρω περιοχών κατέστρεψε τα γραφεία του κόμματος μετά από προτροπή του Δημάρχου της πόλης, του δημοτικού Συμβουλίου και της τοπικής εκκλησίας.
Το Σεπτέμβριο του 1998 αντί να δικαστούν οι εθνικιστές τρομοκράτες δικάστηκαν τα στελέχη του Ουράνιου Τόξου, τα οποία δέχθηκαν αυτή την βάρβαρη επίθεση.
Τα στελέχη του Ουράνιου Τόξου αθωώθηκαν χάρη στην έντονη διαμαρτυρία ξένων Ευρωβουλευτών και στην μαρτυρική υπεράσπιση Ελλήνων Δημοκρατών.
Η δημιουργία του Οίκου Μακεδονικού Πολιτισμού δεν κατέστη δυνατή μέχρι σήμερα παρά την καταδίκη της Ελλάδας για το θέμα αυτό από το δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου.
Ο Έλληνας Ευρωβουλευτής και γνωστός μουσικοσυνθέτης κύριος Ξαρχάκος, κατήγγειλε πρόσφατα το Ευρωπαϊκό Γραφείο του EBLUL ότι διαβάλει την Ελλάδα υποστηρίζοντας τα περί δήθεν ύπαρξης της «μακεδονικής γλώσσας». Ο ατυχής εθνικιστής μουσικοσυνθέτης φαίνεται ότι δεν άκουσε ποτέ ότι αυτή η μη υπάρχουσα « μακεδονική γλώσσα » ομιλείται ακόμα και σήμερα έξω από την Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα σε χωριά που έχουν λίγους, ελάχιστους, ή και καθόλου πρόσφυγες.
Τα χωριά αυτά είναι τα εξής :
Σωχός (Σουχό), Όσσα (Βησόκα, το χωριό του κυρίου Παπαθεμελή), Λητή (Αϊβάτ), Δρυμός (Δρεμήγλαβα), Μελισοχώρι (Μπάλτζα), Πεντάλοφος (Γραδεμπόρ), Νεοχωρούδα (Νοβόσελο), Βαλμάδα (Κονιαρή), Κύμηνα ((Γιουτζουλάρ), Ασβεστοχώρι (Πεϊζάνοβο), κ.λ.π
Ο δρόμος της ελληνικής κοινωνίας προς τα ανθρώπινα δικαιώματα θα είναι μακρύς και επίπονος.
Β) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις σχετικά με την Τουρκική Μειονότητα
Όσον αφορά στην τουρκική Μειονότητα της Δυτικής Θράκης τα πράγματα είναι κάπως πιο απλά διότι η Μειονότητα αυτή καλύπτεται από διεθνείς συνθήκες, την εποπτεία των οποίων ασκεί και η εκάστοτε τουρκική κυβέρνηση.
Παρόλα αυτά και η Μειονότητα αυτή έχει υποστεί τα ανάλογα καταπιεστικά μέτρα από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης, τα οποία όμως τον τελευταίο καιρό έχουν μειωθεί σημαντικά.
Τα τελευταία χρόνια οι ελληνικές κυβερνήσεις μη λαμβάνοντας υπ’ όψη την επιθυμία των μελών της τουρκικής Μειονότητας για εθνικό αυτοπροσδιορισμό, αποφάσισε να επανέλθει στο αρχικό της όνομα αποκαλώντας την μουσουλμανική Μειονότητα.
Τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και ο ελληνικός Τύπος αναφερόμενοι στην Μειονότητα της Κωνσταντινούπολης δεν την αποκαλούν ορθόδοξη χριστιανική Μειονότητα αλλά ελληνική Μειονότητα.
Γ) Οι ελληνικές εθνικιστικές θέσεις σχετικά με τις λοιπές Μειονότητες
Εκτός από τις εθνικές Μειονότητες στην Ελλάδα υπάρχουν και οι γλωσσικές, οι πολιτιστικές, οι θρησκευτικές και οι σεξουαλικές Μειονότητες, τα μέλη των οποίων σχεδόν στο σύνολο τους έχουν ελληνική εθνική συνείδηση.
Η προστασία των Μειονοτήτων αυτών αποτελεί για την ελληνική κοινωνία ιδεολογικά κάτι σχεδόν το άγνωστο, πράγμα το οποίο θα αναπτυχθεί στο μέλλον σταδιακά, είτε το επιθυμεί η ελληνική κοινωνία είτε όχι, ώστε να μπορέσει να σταθεί στην ευρωπαϊκή οικογένεια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου