9 θέσεις του Shades Magazine για την εθνική ιδεολογία

Βρισκόμαστε στην ευχάριστη θέση να αναδημοσιεύσουμε τις "9 θέσεις του Shades Magazine για την εθνική ιδεολογία":

9 θέσεις του Shades Μagazine για την εθνική ιδεολογία

 Πολλά από τα περιεχόμενα αυτών των θέσεων βρίσκονται και στο δεύτερο τεύχος του περιοδικού. Άλλα πάλι είναι το περιεχόμενο συζητήσεων όλα τα πρoηγούμενα χρόνια στο εσωτερικό του εγχειρήματος. Τις θέσεις αυτές θα τις επεξεργαστούμε και πάλι φέτος το καλοκαίρι και θα αποτελέσουν κομμάτι του μανιφέστου του εγχειρήματος μας.

[1]

Ο 19ος αιώνας είναι ο αιώνας της μαζικής επικράτησης των αστικών επαναστάσεων, της γέννησης των περισσοτέρων εθνικών κρατικών σχηματισμών και της κατασκευής των εθνικών ταυτοτήτων. Αν και η αυτή η διαδικασία δεν ξεκίνησε τον 19αι, ωστόσο, στον αιώνα αυτόν, φαίνεται να παίρνει την μορφή που στις περισσότερες περιπτώσεις γνωρίζουμε σήμερα. Εκεί αναδύεται ο ρομαντισμός, που στην πιο γνωστή πτυχή του, εστίασε στον πατριωτισμό – εθνικισμό και τους επεκτατικούς πολέμους και εν τέλει στην κατασκευή των Εθνικών Λαϊκών Κοινοτήτων και των Εθνικών Ιδεολογιών. Βασικό ιδεολογικό συνεκτικό στοιχείο αυτών των νεοκατασκευασμένων εθνικών αστικών κρατών ήταν η ισονομία, ανεξαρτήτως τάξης και κοινωνικού στρώματος. Το εθνικό κράτος είναι ο υπερασπιστής όλων των μελών της Εθνικής Λαϊκής Κοινότητας σε αντιδιαστολή με τον περίφημο αιώνιο ή μη «Άλλο». Βασισμένη στην κάλπικη υπόσχεση της αστικής κυριαρχίας, η εθνική ιδεολογία είναι εμπνευσμένη από την Γαλλική Επανάσταση και τον διαφωτισμό. Την ιδέα της χειραφέτησης του ατόμου μέσα από την αστική ιδιωτική κοινωνία, εκεί που δημιουργήθηκαν τα αστικά κράτη των “πολιτών”. Το κράτος είναι ο ρυθμιστής, το κέντρο άσκησης της ταξικής εξουσίας του κεφαλαίου πάνω στο προλεταριάτο, που, όμως εμφανίζεται σαν ένας ουδέτερος μηχανισμός που στόχο έχει την διεύθυνση μιας κοινωνίας ίσων ατόμων και των κοινών συμφερόντων του Έθνους. Η διαδικασία γέννησης αυτών των κρατών ήταν επίπονη, βίαιη και αιματηρή. Η εθνική ιδεολογία αυτών των κρατικών εθνικών σχηματισμών, για παράδειγμα, στην μία εκδοχή της, τη γερμανική, βασίστηκε στην φαντασμαγορική διάσταση της ενότητας μέσω του αίματος, καταγωγής, γλώσσας, θρησκείας.

[2]

Βασική θέση του εγχειρήματος μας είναι η εναντίωση στη κυρίαρχη εθνική ιδεολογία του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους. Είναι για μας ξεκάθαρο ότι η σύσταση του νεοελληνικού Κράτους και η εθνική του ιδεολογία οργανώθηκε γύρω από λόγους και πρακτικές τόσο αντι-μουσουλμανικές όσο και αντισημιτικές ως βασικές προϋποθέσεις και αποτελέσματα ταυτόχρονα της ελληνοποίησης και της συγκρότησης της ίδιας της ελληνικής εθνικής ταυτότητας. Η σφαγή του εβραϊκού και μουσουλμανικού πληθυσμού στη Τριπολιτσά του 1821, τα αντισημιτικά πογκρόμ όπως αυτό στη Κέρκυρα το 1891, η αναγκαστική αφομοίωση του εβραϊκού πληθυσμού μετά την κατάληψη της Θεσσαλονίκης το 1912, αλλά και η μοίρα, που επιφύλαξε η συνεργασία των ελληνικών αρχών και μεγάλου μέρους του πληθυσμού με τις αντίστοιχες ναζιστικές αρχές κατοχής στην εκτόπιση των Ελλήνων Εβραίων στο Άουσβιτς, είναι μονάχα μερικές από αυτές. Με άλλα λόγια αντι-μουσουλμανισμός και αντισημιτισμός αποτέλεσαν δύο από τα σπουδαιότερα κοινωνικά χαρακτηριστικά αναφορικά με τη γένεση και την περαιτέρω διαμόρφωση της ελληνικής εθνικής ιδεολογίας.

[3]

Η ελληνική εθνική ιδεολογία, όπως και κάθε άλλη εθνική ιδεολογία στηρίζεται στο μύθευμα, του φυλετικά αδιάσπαστου του γένους, ότι δηλαδή υπάρχει συνέχεια του ελληνικού έθνους από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα στη νεωτερική εποχή. Συνοπτικά, η ιδέα αυτού του εθνικού μύθου είναι η ύπαρξη ενός ενιαίου γλωσσικά, πολιτισμικά και φυλετικά υποκειμένου που ζει και αναπαράγεται στην περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό κράτος, αλλά και στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, από την εποχή του χαλκού (τουλάχιστον) έως και σήμερα. Η ανάδειξη του ελληνικού εθνικού μύθου, αποτελεί προϊόν μιας σύνθετης διαδικασίας, που ολοκληρώνεται περίπου στα τέλη του 19ου αιώνα και σύμφωνα με αυτόν η εθνική λαϊκή κοινότητα είναι αθάνατη και άφθαρτη μέσα στο χρόνο. Ανεξάρτητα από τις οικονομικές και κοινωνικές βαθμίδες εξέλιξης των ανθρώπινων κοινωνιών, το ελληνικό έθνος παραμένει αναλλοίωτο. Πάνω στην αιώνια ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους στηρίζεται στη πραγματικότητα ολόκληρη η εθνική ιδεολογία. Η διαστρέβλωση της ιστορίας, ο αντι-υλιστικός και αντι-επιστημονικός τρόπος προσέγγισης των ιστορικών γεγονότων είναι το βασικό συστατικό της ελληνικής εθνικής, όπως και κάθε άλλης ιδεολογίας.

[4]

Όσο περισσότερο παράλογες και αυθαίρετες είναι οι ερμηνείες της ιστορίας από την επίσημη ελληνική ιστοριογραφία, τόσο περισσότερο ενθουσιάζονται οι μάζες που νιώθουν την ανάγκη για εθνική υπερηφάνεια. Η ιδεολογική σφυρηλάτηση του έθνους είναι μια απαραίτητη συνθήκη για τις επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους, στους ανταγωνισμούς του με αντίπαλα εθνικά καπιταλιστικά κρατικά στρατόπεδα και τα συμφέροντα τους. Κάθε εθνικό καπιταλιστικό κράτος έχει τους δικούς του τρόπους στην αναπαραγωγή της ιδεολογίας του. Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, η οικογένεια είναι ο πυρήνας αναπαραγωγής της εθνικής ιδεολογίας και τη πειθάρχηση που αυτή επιβάλει. Αυτή η σφυρηλάτηση της εθνικής ιδεολογίας εκφράζεται και μέσα από τη «λαϊκή παράδοση», όπως για παράδειγμα με το αντισημιτικό έθιμο του καψίματος του Ιούδα. Αργότερα αναλαμβάνουν άλλοι μηχανισμοί του αστικού κράτους. Το σχολείο, η εκκλησία, ο στρατός, το πανεπιστήμιο και οι υπάλληλοι τους, αναλαμβάνουν το «ιερό καθήκον» για την διάδοση της εθνικής κυρίαρχης ιδεολογίας. Αυτοί οι υπάλληλοι δεν είναι μονάχα ο ορισμός της ημιμόρφωσης, αλλά η ίδια η απόπειρα χειραγώγησης των καταπιεσμένων υποτελών μέσα στο εθνικό καπιταλιστικό κράτος. Κάθε απόπειρα από την πλευρά των καταπιεσμένων να αρθούν αυτές οι ιδεολογικές αλυσίδες, που τους επιβάλει το εθνικό αστικό κράτος, πρέπει να συντριβούν. Γίνεται το «ύψιστο πατριωτικό καθήκον». Σε κάθε γωνιά του ελλαδικού χώρου, αυτοί οι υπάλληλοι, από τους παπάδες, τους δασκάλους, τους καθηγητές μέχρι το προσωπικό των αστικών πολιτικών κομμάτων, δίνουν τον «αγνό πατριωτικό τους αγώνα» για την αφομοίωση των καταπιεσμένων στην Εθνική Λαϊκή Κοινότητα. Για όσους/ες δεν συμμορφώνονται, το έργο το αναλαμβάνουν οι κατασταλτικές δυνάμεις του μονοπωλίου της βίας του κράτους. Όλα τα παραπάνω αποτελούν μια υλική σχέση που εμπεδώνει την κυριαρχία της άρχουσας αστικής τάξης πάνω στις κυριαρχούμενες μάζες.

[5]

Στα εκπαιδευτικά ιδρύματα του αστικού εθνικού κράτους, η εθνική χειραγώγηση του πληθυσμού έχει κεντρικό χαρακτήρα και γίνεται μέσω του μαθήματος της ιστορίας. Το κουτσούρεμα της ιστορίας και η προσαρμογή της ώστε να υποστηρίζει τον εθνικό μύθο ανάλογα με τις ανάγκες κάθε εποχής έχει γίνει με διάφορους ευφάνταστους τρόπους. Εκεί, αποτυπώνεται με ξεκάθαρο τρόπο, πως το αστικό εθνικό κράτος βλέπει τον εαυτό του, πως αντιμετώπισε του εχθρούς του κατά την περίοδο της κατασκευής του και πως εφευρίσκει τους δικούς ήρωες. Εκεί απεικονίζεται ολόκληρος ο εθνικός μύθος. Στα βιβλία της εθνικής ιστορίας του σχολείου, οι μαθητές και μαθήτριες “μαθαίνουν” για την υπεροχή του “ελληνικού πολιτισμού” από τα αρχαία χρόνια μέχρι και σήμερα. Αυτή η λατρεία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού παίρνει σχεδόν θρησκευτικό χαρακτήρα. Η εικονοκλαστική ερμηνεία της αρχαιότητας που έφερε η Αναγέννηση γίνεται κομμάτι αυτής της θρησκευτικής αφοσίωσης. Οι υποτελείς του σύγχρονου ελληνικού καπιταλιστικού κράτους θεωρούνται από αυτήν την ιστορία απόγονοι των αρχαίων ελληνικών πόλεων, ενώ το Βυζάντιο, που ως γνωστό, ήταν και ο νεκροθάφτης της αρχαίας παγανιστικής θρησκείας και του ελληνιστικού στοιχείου γενικότερα, θεωρείται η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού. Οι υποτελείς του εθνικού κράτους καλούνται να θυσιαστούν αν χρειαστεί, όπως και οι υποτιθέμενοι πρόγονοι τους, σε κάποιο μελλοντικό πόλεμο.

[6]

Ο εθνικισμός είναι βασικό συστατικό κάθε εθνικής ιδεολογίας. Είναι η απαραίτητη προϋπόθεση για την συστράτευση των υποτελών ενός καπιταλιστικού κράτους στον ανταγωνισμό του με τα αντίπαλα καπιταλιστικά κράτη και τις επεκτατικές του βλέψεις. Ο εθνικισμός είναι η ιδεολογία της αστικής τάξης. Τα σημερινά σύνορα του ελληνικού κράτους βάφτηκαν με το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων κατά τη διάρκεια επέκτασης του κράτους στις αμέτρητες πολεμικές επιχειρήσεις τον 19αι, καθώς και δύο Βαλκανικών πολέμων (1912 – 1913).

[7]

Για να επιβιώσει, το νεοσύστατο ελληνικό κράτος στον αγώνα του με τα αντίπαλα στρατόπεδα έπρεπε δώσει προτεραιότητα στην εθνική ομογενοποίηση του πληθυσμού. Έπρεπε δηλαδή να δώσει λύση σε ένα βασικό πρόβλημα. Ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού μέσα σε αυτό νεοκατασκευασμένο κράτος δεν μιλούσε ελληνικά ούτε είχε ελληνική συνείδηση. Στον ελλαδικό χώρο ζούσε ένα μωσαϊκό διαφορετικών μειονοτήτων με διαφορετική γλώσσα και παράδοση, ενώ το πλήθος των χωριών και των τοποθεσιών δεν είχαν ελληνική ονομασία. Στη γεωγραφική περιοχή που βρίσκεται σήμερα το ελληνικό κράτος, πριν την ελληνική αστική επανάσταση του 1821 και μετά, ζούσαν μειονότητες όπως οι Βλάχοι, οι Αρβανίτες, Μακεδόνες, Εβραίοι, Τσιγγάνοι και πάρα πολλοί άλλοι. Οι μειονότητες που ενσωματώθηκαν σταδιακά μέσα στο ελληνικό κράτος, γνώρισαν τι σημαίνει βία και καταπίεση. Απαγορεύτηκε στις μειονότητες αυτές να μιλούν την γλώσσα τους, ακόμα και στο σπίτι, τα τραγούδια και τα έθιμα τους απαγορεύτηκαν. Όσοι/ες αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις εντολές της ελληνικής εξουσίας αντιμετώπισαν το σκληρό πρόσωπο της, μέσω των μικρών και μεγαλύτερων υπαλλήλων της, όπου κάποιοι πήραν  τον δρόμο της προσφυγιάς και άλλοι αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν με τις εντολές των αρχών. Από τον χαφιέ της χωροφυλακής, στον Παπά και τον δάσκαλο αλλά και τον στρατό, οι άνθρωποι αυτοί ένιωσαν στο πετσί τους την ελληνική εξουσιαστική επιβολή για την ομογενοποίηση του πληθυσμού. Η Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού σε συνεργασία με τις τοπικές αρχές ανέλαβε τον εξελληνισμό της ονομασίας τοποθεσιών, χωριών και πόλεων. Το ίδιο συνέβη και με τα επώνυμα των ανθρώπων που είχαν μειονοτική καταγωγή.

[8]

Η αριστερά, αντί να δει ως δική της υπόθεση την κριτική της εθνικής ιδεολογίας και κυρίως ως μια απόπειρα ανασυγκρότησης του κομμουνιστικού κινήματος ύστερα από την ήττα στον εμφύλιο, ενσωματώθηκε από το ίδιο τον εθνικό κορμό, υιοθέτησε το κυρίαρχο αφήγημα του ηρωικού ελληνικού λαού απέναντι στον κατακτητή, παραβλέποντας το μεγάλο ποσοστό της συνεργασίας μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας με τους ναζί, κυρίως δηλαδή των αστικών και μικροαστικών στρωμάτων. Το ίδιο έκανε και με την ελληνική επανάσταση του 1821, που στο όνομα της “προόδου” και της ανάπτυξής των παραγωγικών δυνάμεων, κλείνει τα μάτια στο σκληρό, εκείνο το σκοτεινό πρόσωπο αυτής της επανάστασης.

[9]

Η επέτειος από τα 200 χρόνια της ελληνικής αστικής επανάστασης, μια από τις πρώτες που ακολούθησαν την γαλλική, είναι μια ευκαιρία να ξεκαθαρίσουμε από την πλευρά μας και να διαχωριστούμε από τα ανορθολογικά παραληρήματα της ελληνικής αριστεράς. Επομένως, η επέτειος αυτή πρέπει να την δούμε και ως μια ιστορική ευκαιρία απεγκλωβισμού της επαναστατικής πολιτικής από τις αγκυλώσεις της εθνικής ιδεολογίας. Η διαλεκτική του ζητήματος μας επιτρέπει και ταυτόχρονα μας επιβάλει να δούμε εκείνες τις ιστορικές στιγμές, που δημιουργήθηκαν ρήγματα σε βάρος της εθνικής ελληνικής καπιταλιστικής εξουσίας και που χαλάει το κυρίαρχο εθνικό αφήγημα. Για παράδειγμα, οι σκληρές απεργίες των καπνεργατών στο Βόλο και στη Βόρεια Ελλάδα, το κίνημα των Εβραίων εργατών στη Θεσσαλονίκη (Φεντερασιόν), οι συγκρούσεις με τους φασίστες της ΕΕΕ στη περιοχή Κάμπελ, καθώς και η κορύφωση του επαναστατικού πολέμου κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής και μετά στον “εμφύλιο” είναι μερικές από αυτές, ασχέτως των θεωρητικών και υλικών ορίων τους. Ειδικά για την περίοδο του 40 – 50 όπου ο πατριωτικός λόγος των λαϊκών μετώπων κυριάρχησε στις γραμμές του κομμουνιστικού κινήματος.

Δημοσιεύτηκε στο site του διαδικτυακού περιοδικού Shades Magazine στις 3 Ιουλίου 2022:

 https://theshadesmag.wordpress.com/2022/07/03/sxedio-thesewn-ethnos/

Mαρτυρία Φαντάρου για φόνους και βία εναντίον προσφύγων στον Έβρο το 2020

Εισαγωγικό σημείωμα της Αντιεθνικιστικής Κίνησης

Ως Αντιεθνικιστική Κίνηση που αγωνιζόμαστε ενάντια στους διαχωρισμούς των ανθρώπων με βάση την εθνική τους ταυτότητα ή προέλευση και που θεωρούμε ότι το μοντέλο των κλειστών συνόρων οδηγεί αθώους συνανθρώπους μας σε θανάτους που θα μπορούσαν να είχαν αποφευχθεί αν δεν υπήρχε στην Ελλάδα η υστερία υπέρ της εθνικής καθαρότητας, δημοσιεύουμε μια συγκλονιστική μαρτυρία φαντάρου για τα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα στην περιοχή του Έβρου και που αποκρύπτονται συστηματικά από τα ελληνικά ΜΜΕ.

   Εδώ και πολλά χρόνια είναι κοινό μυστικό ότι ο Εβρος και το  Αιγαίο έχουν  μετατραπεί σε νεκροταφείο προσφύγων. Το γνωρίζει όλη η διεθνής κοινή γνώμη. Άλλωστε είναι γνωστό ότι στην Ελλάδα αντί των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων βασιλεύει η υποτίμηση και η εκμετάλλευση της μεταναστευτικής εργασίας, η άρνηση ασύλου στους πρόσφυγες, οι αναγκαστικές, παράνομες, «εν κρυπτώ», απελάσεις και επαναπροωθήσεις, τα βασανιστήρια και οι απάνθρωπες συνθήκες εγκλεισμού. Πρόκειται για κρατικά εγκλήματα ενάντια στις στις κατ’ εξοχήν ανθρώπινες ζωές που έχουν ανάγκη προστασίας.

     Δυστυχώς, μεγάλα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας ανέχονται αυτή την εγκληματική κατάσταση, διότι είδαν τη ζωή των μεταναστών ως ευκαιρία για παροχή φτηνής εργασίας, τους πρόσφυγες ως αναλώσιμες ζωές και παράπλευρες απώλειες στη γεωπολιτική διαδρομή του ελληνικού επεκτατισμού. Πολλοί από τους πρόσφυγες που χάθηκαν από το 2015 μέχρι σήμερα, προσπαθώντας να βρουν άσυλο ή ένα καλύτερο μέλλον στην Ευρώπη, διέφευγαν από χώρες σε εμπόλεμη κατάσταση, στις οποίες ακόμα βρίσκεται ο ελληνικός στρατός στο πλαίσιο επεμβάσεων που ονομάστηκαν «ανθρωπιστικές αποστολές» (πχ Αφγανιστάν).

     Στην εποχή που ζούμε, οι εθνικισμοί, ο ρατσισμός και ο φασισμός, η ισλαμοφοβία και ο αντισημιτισμός παρουσιάζονται ξανά ως νέες λύσεις, και οι υπήκοοι καλούνται να διαλέξουν ποια συμμαχία σφαγέων προτιμούν στις νέες γεωπολιτικές ανακατατάξεις. Όμως η ιστορία διδάσκει πως όποιος ανέχεται τον πόλεμο, το θάνατο και τη βαρβαρότητα για τον “άλλο”, στο τέλος θα τον βιώσει και ο ίδιος.

Πηγή: Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος»

   Σαν Δίκτυο Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος» δημοσιεύουμε αυτούσια τη συγκεκριμένη καταγγελία – αναφορά που μας στάλθηκε. Δεν διαθέτουμε ίδια γνώση πάνω στα ιδιαίτερα συγκεκριμένα περιστατικά και συνθήκες που περιγράφονται, εντούτοις επιλέγουμε να προχωρήσουμε στη δημοσίευση, με συνέπεια στην πάγια τακτική να δείχνουμε έμπρακτα αμέριστη εμπιστοσύνη στις καταγγελίες που λαμβάνουμε από συφάνταρους. Ταυτόχρονα έχουμε επίγνωση ότι τα καταγγελλόμενα αποτελούν άμεση και αναγκαία συνέπεια των όσων έγιναν γνωστά για την κρίση του 2020 μέσω των ΜΜΕ και καταγγελιών που λάβαμε, αλλά και τις εξελίξεις σε σχέση με την αυταρχικόποίηση και τον ρόλο του ελληνικού κράτους, έκτοτε.

Η μαρτυρία

Θητεία στον Έβρο: οι Καστανιές και η επιχείρηση επαναπροώθησης – φιάσκο, οι αδέσποτες σφαίρες, τα πτώματα στο ποτάμι κ.ά.

Με αφορμή την όξυνση της έντασης στα ελληνοτουρκικά, αναπτύσσεται και τείνει να παγιωθεί ως κυρίαρχο αφήγημα και στις δύο πλευρές του Αιγαίου, η προσέγγιση που αντιμετωπίζει τα προσφυγικά ρεύματα όχι απλά σαν «(πολιτισμική) απειλή» όπως συνέβαινε μέχρι πρότινος, αλλά πολύ περισσότερο σαν ένα από τα βασικά «όπλα» στο υβριδικό οπλοστάσιο του απέναντι κράτους, το οποίο μάλιστα –υποτίθεται- θα είναι και η αιχμή του δόρατος σε ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο. Εν όψει αυτού και ιδίως, των επαναλαμβανόμενων ειδήσεων για νεκρούς στον Έβρο –που συστηματικά απορρίπτει ως ψευδείς το ελληνικό κράτος-, ένιωσα την ανάγκη να μεταφέρω μια εικόνα όσων συμβαίνουν εκεί, ειδικά εν όψει ενός ενδεχόμενου θερμού επεισοδίου ή μιας κρίσης ανάλογης του Φλεβάρη – Μάρτη του ’20 στις Καστανιές. Κι αυτό γιατί σε κάθε περίπτωση που θα σηκωθεί όπλο, οι πρώτοι που θα βρεθούν στα στόχαστρα και των δύο πλευρών, θα είναι όσοι και όσες βρίσκονται εγκλωβισμένοι στα σύνορα.

Υπηρέτησα στον Έβρο και όσα γράφω παρακάτω είναι πράγματα που λίγο πολύ τα έχουμε δει και ακούσει, όχι μόνο όσοι έχουμε υπηρετήσει εκεί, αλλά και οι ίδιες οι τοπικές κοινωνίες, χωρίς όμως κανείς να έχει πάρει την πρωτοβουλία να μιλήσει για όλα αυτά και να σπάσει τη σιωπή που επικρατεί στη Θράκη. Βασικός δε στόχος, είναι να αποδομηθεί το προφίλ της «αθώας», «ειρηνικής» και «αμυνόμενης» Ελλάδας και να αποκαλυφθεί ο αδίστακτος, εν γένει τρομοκρατικός και δολοφονικός χαρακτήρας, τόσο του ελληνικού κράτους πλάι στο τουρκικό, όσο και των «εταίρων», της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ (που όσα θα περιγραφούν διαδραματίζονται κυριολεκτικά «στα πόδια του», δίπλα από τη βάση στην Αλεξανδρούπολη), που φυσικά γνωρίζουν. Και κάπως έτσι –ελπίζω- να γίνει αντιληπτό ότι τελικά το ελληνικό κράτος δεν είναι αυτό που «αναγκάζεται» να χτίζει στρατόπεδα συγκέντρωσης και φράχτες, αλλά εκείνο που –αναγκαστικά- προβάλλει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και τους φράχτες, γιατί δεν μπορεί να τα κρύψει όπως τα υπόλοιπα τα οποία κάνει.

Η προσφυγική κρίση του 2020

Βασικό, αν όχι το βασικότερο, αντικείμενο διαστρέβλωσης στη βάση της οποίας χτίστηκε το προφίλ της «αμυνόμενης» και κατά τ’ άλλα «αγαθής» Ελλάδας, είναι η προσφυγική κρίση του 2020, η οποία συνοπτικά παρουσιάζεται επίσημα έκτοτε ως «έστειλε ο Ερντογάν τους μετανάστες με τη στρατοχωροφυλακή του, τα ΜΑΤ τους κράτησαν, η κατάσταση συνεχίστηκε με κάτι μικροδιενέξεις αφότου κινητοποιήθηκε ο Ελληνικός Στρατός (στο εξής Ε.Σ.) και η κρίση σταδιακά άρχισε να αποκλιμακώνεται ταυτόχρονα με την ανέγερση του φράχτη». Παρ’ όλα αυτά, τα πράγματα μόνο έτσι δεν ήταν και το ελληνικό αφήγημα κρατάει από την αληθινή ιστορία μόνο την αρχή της, ότι δηλαδή με άμεση εμπλοκή του τουρκικού κράτους και τη διάδοση fake news μια τεράστια μάζα προσφύγων, είτε εξαπατήθηκε ότι άνοιξαν τα ελληνικά σύνορα, είτε εξαναγκάστηκε με τη βία, για να μεταβεί στα ελληνοτουρκικά σύνορα στα τέλη του Φλεβάρη του 2020, γεγονός που απαντήθηκε από ελληνικής πλευράς με το κλείσιμο των συνόρων και την εμπλοκή μεγάλων δυνάμεων της ΕΛ.ΑΣ.

Η συνέχεια όμως είναι πολύ διαφορετική και φανερώνει τον αποκρουστικά εγκληματικό και καιροσκοπικό χαρακτήρα του ελληνικού κράτους: Η κρίση δεν συνεχίστηκε οξυνόμενη, αλλά μετά τις πρώτες μέρες με τη φράξη των συνόρων στο ύψος του τελωνείου των Καστανεών, είχε επέλθει μια ισορροπία, χωρίς –ακόμα- άμεση εμπλοκή των τουρκικών Ε.Δ. Αυτό άλλωστε επβεβαιώνεται από τα ρεπορτάζ των καθεστωτικών ΜΜΕ ως τις 5-6 Μαρτίου 2020, τα οποία εστίαζαν στις «υπεράνθρωπες προσπάθειες των ανδρών της ΕΛ.ΑΣ», χωρίς ιδιαίτερες αναφορές σε κινητικότητα των τουρκικών Ε.Δ. Τι μεσολάβησε λοιπόν και η κρίση δεν σταμάτησε εκεί;

Μεσολάβησε η απόφαση του ελληνικού κράτους μετά την πρώτη εβδομάδα της κρίσης, να εκμεταλλευτεί την τελευταία και όχι μόνο να μην επιτρέψει την είσοδο στους αιτούντες άσυλο, αλλά και να «απαλλαγεί» από μερικές χιλιάδες ψυχές που βρίσκονταν σε κέντρα κράτησης. Έτσι στις αρχές Μαρτίου (πιθανότατα με αποκορύφωμα τις 4 ή 5/3) μες στην νύχτα η ΕΛ.ΑΣ. σε συνεργασία με τον Ε.Σ. «φόρτωσε» κατά κυριολεξία, συνολικά περίπου 4.500 πρόσφυγες και μετανάστες από κοντινά κέντρα κράτησης σε φορτηγά και λεωφορεία, και μέσω κρυφών περασμάτων στη συνοριογραμμή, τους «πέταξε» στην Τουρκία, μιας και λόγω της προϋφιστάμενης συγκέντρωσης χιλιάδων ανθρώπων στην περιοχή, δεν θα γινόταν –στα χαρτιά- αισθητή, ακόμα και μια τόσο μεγάλης κλίμακας, επιχείρηση επαναπροώθησης. Όμως έγινε. Ένας τέτοιος κουτοπόνηρος επιχειρησιακός σχεδιασμός, φυσικά δεν είναι ούτε ρεαλιστικός, ούτε υλοποιήσιμος, οπότε πολύ γρήγορα έγινε αντιληπτός, με αποτέλεσμα τα όσα μετέδωσε το πρωί της 6/3/2020 η Καθημερινή: κινητοποίηση της τουρκικής Στρατοχωροφυλακής, Αστυνομίας και Στρατού, μαζικές ρίψεις δακρυγόνων από την τουρκική πλευρά κι κάθετη όξυνση της κρίσης.

Τα κλεμμένα, πραγματικά πυρά

Εδώ είναι που εντοπίζεται ένα ακόμα σημείο διαστρέβλωσης: η ελληνική αντίδραση στην «κλιμάκωση» της κρίσης από την Τουρκία. Το κυρίαρχο αφήγημα είναι ότι από ελληνικής πλευράς υπήρχε «άριστος επαγγελματισμός» και οι όποιες βολές ήταν με αβολίδωτα πυρά, και όταν χρησιμοποιήθηκαν πραγματικά, ήταν πάντοτε στον αέρα και πάντοτε απαντούσαν σε προηγούμενες τουρκικές ευθείες βολές. Όμως η ομοιότητες στις απαντήσεις που έδωσαν για το συγκεκριμένο θέμα τρεις (3) μόνιμοι του Ε.Σ., οι οποίοι κλήθηκαν από τις πρώτες μέρες στον Έβρο, δεν αφήνει περιθώριο αμφιβολίας για το τί πραγματικά συνέβη και πολύ περισσότερο, τέτοιο περιθώριο δεν αφήνει η άνεση με την οποία μιλούσαν γι’ αυτό δεξιά κι αριστερά:

-Στον αέρα ρίχνατε;

-Καλά, είσαι μαλάκας; Επίσημα μας είχαν πει όχι, αλλά εννοείται τους ρίχναμε κι εμείς κανονικά, όχι στον αέρα, αφού έριχναν κι αυτοί.

-Μα μετά στον έλεγχο δεν έλειπαν πυρομαχικά; Δεν μπορούσαν να το βρουν ότι ρίχνατε με κανονικά;

-Ε, σιγά μη μας έβρισκαν, αφού όλοι μας έχουμε την καβάτζα μας για τέτοιες περιπτώσεις ή για να μη γίνει μπλέξιμο αν χάσει κανάς φαντάρος καμιά σφαίρα σε περίπολο.

-Καλά, κι αυτά πώς δεν έχουν βρεθεί ποτέ;

-Αν κρατήσεις από βολές ή άσκηση και αντί για 20 ρίξεις 10, ποιός θα το προσέξει; Τέλος πάντων, αν θες βρίσκεις τρόπο.

Μιλούσαν πολύ και με τόση άνεση, οπότε φρόντισα να καταγράψω τη συγκεκριμένη στιχομυθία, την ίδια κιόλας μέρα.

Το άφθονο ξύλο στον φράχτη

Από την άλλη, σε ό,τι αφορά τις συμπλοκές επί του φράχτη, η στάση των ελληνικών δυνάμεων παρουσιάζεται ως καθαρά αμυντική και «πολιτισμένη», με μόνο σκοπό να αποτραπεί η παραβίαση του φράχτη και να καταστεί δυνατή η επί τόπου επισκευή του από το Μηχανικό. Ούτε σε αυτό, όμως, ήταν ακριβώς έτσι τα πράγματα. Και για μια ακόμα φορά, την αλήθεια τη λένε χωρίς ιδιαίτερες αναστολές ή διακριτικότητα, οι ίδιοι οι ΕΠΟΠ που έτυχε να βρεθούν εκεί, οι στρατιωτικοί που κλήθηκαν από το ελληνικό κράτος για να χτυπήσουν αμάχους. Μεικτές ομάδες στρατού και ΜΑΤ στέλνονταν στα σημεία όπου ο φράχτης είχε παραβιαστεί, τα ΜΑΤ σε ρόλο κάλυψης με τις ασπίδες, οι στρατιωτικοί –με εντολή- να ρίξουν αλύπητο ξύλο σε ό,τι έβλεπαν να εξέχει από τον φράχτη. Κατέγραψα τα παρακάτω λόγια ενός ΕΠΟΠ, γιατί αν και άκομψα, θέτουν το πράγμα στην πραγματική του διάσταση: «Ό,τι περνούσε έσπαγε∙ χέρια, πόδια, είδα ακόμα και κεφάλι να ανοίγει σαν καρπούζι και να τον μαζεύουν δύο μετά. Του δίναμε να καταλάβει στα κατσιβέλια. Τις πρώτες μέρες όλοι γουστάραμε στον φράχτη, μετά από λίγο κουραζόμασταν όμως να φοράμε συνεχόμενα πόσες ώρες τις αντιασφυξιογόνες, αλλά δόξα τω Θεώ μας άφηναν εκεί όσο έπρεπε, όχι παραπάνω». Λες και πήγαιναν εκδρομή.

Η λύσσα όσων έστελνε η ΕΛ.ΑΣ. στον Έβρο

Ειδικά σε ό,τι αφορά το ρόλο της Αστυνομίας, λύσσα με την οποία στέλνονταν τα ΜΑΤ στον Έβρο για να αντιμετωπίσουν τις προσφυγικές ροές ήταν τόσο ανεξέλεγκτη που στράφηκε ακόμα και κατά του ντόπιου πληθυσμού, καταλήγοντας σε περιστατικά όπως εκείνα που εξελίχθηκαν στην πλατεία της Ορεστειάδας το βράδυ της 12/9/2020: μεθυσμένοι ΜΑΤατζήδες με πολιτικά, αφού κάποιοι από αυτούς επιτέθηκαν απρόκλητα σε παρευρισκόμενους στην πλατεία πετώντας τους τραπεζοκαθίσματα που ξήλωσαν από τα γύρω μαγαζιά που είχαν στο μεταξύ κλείσει, ειδοποίησαν τους υπόλοιπους που έμεναν σε κοντινό ξενοδοχείο. Οι τελευταίοι κατέβηκαν αμέσως με πολιτικά -αλλά φορώντας και την υπηρεσιακή εξάρτηση- και κάνοντας χρήση του ατομικού τους οπλισμού έδειραν όποιον βρισκόταν στην πλατεία, επιστρατεύοντας ακόμα και την κλούβα που τους μετέφερε για να φράξουν την έξοδο από την πλατεία. Σχετικά με τη μανία τους να δουν αίμα, μιλούν και πάλι οι ΕΠΟΠ που βρέθηκαν στο Ποτάμι μαζί με δυνάμεις της ΕΛ.ΑΣ. κατά τη διάρκεια της κρίσης του 2020: «Να ‘ναι καλά τα παιδιά από τα ΕΚΑΜ, όσο εμείς ήμασταν στον φράχτη με τα ΜΑΤ, είχαμε πίσω στα παρατηρητήρια κάμποσους ελεύθερους σκοπευτές από αυτούς να μας καλύπτουν. Καλά παιδιά, αλλά όσο επαγγελματίες και ψύχραιμοι ήταν πάνω, άλλο τόσο γκρίνιαζαν κάθε φορά που κατέβαιναν (από το παρατηρητήριο) επειδή δεν έριξαν». Σαν να επρόκειτο για σαφάρι.

Και κάπως έτσι, μπορεί να δοθεί μάλλον απάντηση και για είδηση για νεκρό 22χρονο πρόσφυγα από ελληνικά πυρά στις 2/3/2020 (τρομακτικές οι ομοιότητες στην είδηση και την επικοινωνιακή διαχείρισή της, με πρόσφατη παρόμοια είδηση για νεκρό σε νησίδα του Έβρου), όπως τη μετέδωσαν ελληνικά και ξένα πρακτορεία (Channel 4,DW,Spiegel κ.ά.).

Το ντόπιο παρακράτος

Απέναντι στους πρόσφυγες και μετανάστες δεν βρέθηκαν μόνο οι Ένοπλες Δυνάμεις του ελληνικού κράτους (και άλλων Ευρωπαϊκών κρατών) στη διάρκεια της κρίσης, αλλά και το παρακράτος, τους ίδιους που ως «Εθνοφύλακες» έχουν από ένα G3 στο σπίτι τους. Ή όπως –τόσο αθώα- οι ντόπιοι τους περιγράφουν ως «τα παιδιά που πήραν από μια καραμπίνα και ήρθαν στο ποτάμι να βοηθήσουν». Πολλοί θυμόμαστε από εκείνο το διάστημα τα καλέσματα μίσους από ακροδεξιούς κύκλους όλης της Β. Ελλάδας, που καλούσαν για «βοήθεια στους υπερασπιστές του Έβρου», άλλοτε με υλικά και προμήθειες, άλλοτε με την προσέλευση και έμπρακτη «συνδρομή», πλάι στις Ε.Δ. Όπως π.χ. αποτυπώθηκε στο βίντεο –που όλοι θα θυμόμαστε καθώς αναπαράχθηκε από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ- με το τρακτέρ που στις 8/3/2020 ψέκαζε τους πρόσφυγες που βρίσκονταν στην πίσω πλευρά του φράχτη, σε μια κατά τ’ άλλα αποκλεισμένη περιοχή από τον Ε.Σ. Περισσότερο όμως σοκάρουν, για μια ακόμα φορά, οι διηγήσεις των μονίμων που βρέθηκαν εκεί, των οποίων τα λεγόμενα –αν και σε μεγάλη χρονική απόσταση μεταξύ τους και σε ανύποπτο χρόνο- μοιάζουν τρομακτικά, με πιο χαρακτηριστικές τις διηγήσεις για τους κυνηγούς: «Όσοι κυνηγάνε πάπιες ξέρουν πολύ καλά το ποτάμι και τα περάσματα. Με το που ξεκίνησαν οι ιστορίες, κάποιοι πήγαν και πιάσαν τα περάσματα και αντί 4άρια και 5άρια (βλήματα για μικρά θηράματα όπως πτηνά κ.ά.) που βαρούσαν τα παπιά, βάζανε δράμια (βλήματα για μεγάλα θηράματα όπως αγριογούρουνα κ.ά.) και βάραγαν αν έβλεπαν κάποιον να πάει να περάσει το ποτάμι από απέναντι». Όλα αυτά στα κατά τ’ άλλα «αποκλεισμένα σύνορα», δηλαδή με τη γνώση και ανοχή, αν όχι ανεπίσημη καθοδήγηση του ελληνικού κράτους.

Ο έλεγχος της πληροφορίας

Αφελώς, τα στελέχη του Ε.Σ. απάντησαν σε ανύποπτο χρόνο και στο πώς συνέβη, τίποτα από τα παραπάνω να μην έχει δει ποτέ το φως της δημοσιότητας. Σύμφωνα με αυτούς λοιπόν, αυτό έγινε χάρη στον απόλυτο έλεγχο της ροής των πληροφοριών που έφευγαν από τις Καστανιές εκείνες τις μέρες, για την οποίο στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση με κέντρο εγκαταστάσεις κοντά στο Παρατηρητήριο 1 του Φυλακίου των Καστανιών, εκεί δηλαδή όπου εκτυλίσσονταν τα γεγονότα. Στις εγκαταστάσεις αυτές, σύμφωνα με τις διηγήσεις στρατιωτικών, μαζεύονταν κάθε μέρα οι –εγκεκριμένοι να εισέλθουν στην αποκλεισμένη περιοχή επιχειρήσεων- δημοσιογράφοι και τους ανακοινωνόταν από «τουλάχιστον δύο κυρίους» (μάλλον στελέχη της ΕΥΠ) το τι ακριβώς από όσα είχαν δει και ακούσει το τελευταίο 24ωρο, μπορούσαν να μεταδώσουν. Έτσι εξηγείται και το παράδοξο, από μια «εμπόλεμη περιοχή» όπου συγκεντρώθηκαν δεκάδες δημοσιογράφοι, να έρχονται τόσο λίγες ανταποκρίσεις, οι οποίες μάλιστα αφορούν και τα ίδια συγκεκριμένα περιστατικά. Προφανώς αυτά πέρασαν από το κόσκινο.

Η κατάσταση 2 χρόνια μετά

Δύο χρόνια μετά την κρίση του 2020, η κατάσταση στον Έβρο αγγίζει, χωρίς υπερβολές, τα όρια της διαστροφής. Ηχητικά κανόνια, που όσοι γνωρίζουν, χαρακτηρίζουν τον ήχο που παράγουν ως «αποκρουστικό»∙ αναφορές στη διάρκεια της εκπαίδευσης για «νάρκες προσωπικού και στις 2 πλευρές του ποταμιού», παρ’ όλο που είναι απαγορευμένες∙ η αρρωστημένη χαρά των στελεχών που πηγαίνουν για εποχούμενο περίπολο στο ποτάμι και η διαστροφική επιθυμία τους να πετύχουν στη διάρκεια του περιπόλου κανένα πρόσφυγα ή μετανάστη ή ακόμα καλύτερα, να χρειαστεί να εμπλακούν και να κάνουν χρήση των όπλων, μαχαιριών ή πτυσσόμενων γκλομπ τους∙ οι «κατασχέσεις» προσωπικών ειδών των συλληφθέντων που μεταφέρονται κυριολεκτικά ως λάφυρα στο τέλος του περιπόλου. Το πόσοι περιμένουν να πάνε περίπολο για να κατασχέσουν κάτι και να το κάνουν «δώρο» στα παιδιά ή τις γυναίκες τους σε κάποια γιορτή (τις περισσότερες φορές κινητά τηλέφωνα, ρολόγια και μαχαίρια). Η ακόμα χειρότερα, το «πανηγύρι» που στήνεται κάποιες φορές όταν συλλαμβάνεται κόσμος να περνάει τα σύνορα, στο οποίο περίπολα του Ε.Σ. και της ΕΛ.ΑΣ. από τη γύρω περιοχή, ακόμα και αν το περιστατικό δεν είναι στον τομέα ευθύνης τους, για να συμμετάσχουν: να χτυπήσουν, να ξεγυμνώσουν, να εξευτελίσουν και ποιος ξέρει τί άλλο.

Αλλά και τα πιο «ιδιωτικά πανηγύρια», των οποίων διοργανωτές είναι συνήθως τα περίπολα των Ειδικών Δυνάμεων και που κοντά σε ένα από αυτά έτυχε να βρεθώ στη διάρκεια υπηρεσίας: Μες στη νύχτα μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά που βρισκόμασταν στο φυλάκιο, αρχίσαμε να ακούμε κραυγές και κλάματα ανθρώπων μέσα από το δάσος, σε σημείο που, νωρίτερα εκείνη τη μέρα, είχαμε μάθει ότι θα κατασκήνωνε περίπολο των Ειδικών Δυνάμεων που βρισκόταν στην περιοχή. Οι κραυγές κράτησαν αρκετή ώρα και επίσημα δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη, αν και ρωτήσαμε επανειλημμένα. Αυτό που μας είπαν όμως και τα στελέχη ήταν ότι «συμβαίνει συχνά όταν βγαίνουν οι ειδικοδυναμίτες» και «παίζουν οι ειδικές δυνάμεις», προφανώς με κάποιο θήραμα που πιάσανε στο ποτάμι. Σαν αγέλη που βγαίνει για κυνήγι και αφού πιάσει το θήραμα, παίζει μαζί του για να «εκπαιδεύσει» τα νεότερα μέλη της.

Οι Θάνατοι

Το χειρότερο όμως στη διάρκεια της θητείας στον Έβρο, είναι ο θάνατος και η εξοικείωση με την ιδέα του, κάτι που πραγματικά κανείς δεν περιμένει σε αυτό το βαθμό, ακριβώς γιατί είναι εντελώς διαφορετική η εικόνα που υπάρχει για όλα αυτά στον έξω κόσμο. Δεν ξεχνιούνται π.χ. οι ιστορίες μετά από την επιστροφή περιπόλων ότι «βρήκαμε – πάλι- σκαούλες», μαύρες σακούλες με –όχι πάντα ολόκληρα- πτώματα, πεταμένες δίπλα στο ποτάμι ή μέσα σε κοντινά χωράφια (άραγε από ποιόν;). Δεν ξεχνιέται το γεγονός ότι όταν ο Έβρος κατεβάζει νερό και ανακατεύεται η λάσπη στον πυθμένα του από τα ρέυματα, στην επιφάνεια αναδύονται πτώματα. Δεν ξεχνιούνται επίσης περιστατικά, όπως τότε που στη διάρκεια περιπόλου βρέθηκε να επιπλέει στο ποτάμι ένα πτώμα, το οποίο, επειδή είχε μείνει μόνο ένα ζευγάρι πλαστικά γάντια –που μπορεί να τα χρειαζόταν για κάτι πιο σημαντικό- στο στέλεχος της ΕΛ.ΑΣ. που έφτασε για να το περισυλλέξει, το έσπρωξε με ένα ξύλο προς την απέναντι πλευρά του ποταμού, για να το μαζέψουν εκείνοι. Λίγο παρακάτω, το πτώμα το έστειλαν πίσω στην ελληνική πλευρά και το πέρα δώθε του νεκρού ΑΝΘΡΩΠΟΥ κράτησε αρκετή ώρα, μέχρι που απ’ ότι μάθαμε, κάποια από τις δύο πλευρές το άφησε απλά να το παρασύρει το ποτάμι, κάμποσα χιλιόμετρα παρακάτω.

Τέλος δεν ξεχνιούνται οι φωτογραφίες και τα βίντεο με πτώματα να επιπλέουν στο ποτάμι, που κυκλοφορούν στα κινητά στρατιωτικών σαν να πρόκειται για κάποιο αστείο ή λάφυρο, ακολουθούμενες και από τα αντίστοιχα σχόλια. Όπως σε μια συζήτηση έξι στελεχών που έγινε μπροστά μας, για το «πόσοι την πέρασαν από ένα χέρι πριν πεθάνει» και «θα ‘χε φάει αυτή πολύ, αυτές γεννάνε σαν σκύλες», δείχνοντας στο κινητό γύρω από το οποίο είχαν μαζευτεί, τη φωτογραφία μιας γυναίκας που επέπλεε νεκρή στο ποτάμι.

Επίλογος

Για να κλείνω λοιπόν. Στον Έβρο είδα ένα κράτος που προετοιμάζεται εντατικά, ανυπομονεί και έχει ήδη ξεκινήσει να δολοφονεί αμάχους. Η απάντηση λοιπόν στο αν υπήρξαν νεκροί στην προσφυγική κρίση του 2020, είναι ότι πραγματικά, δεν γίνεται να μην υπήρξαν. Και πιθανότατα υπήρξαν και άλλα πολλά που δεν έτυχε να δω ή να μάθω, κι άλλα τέρατα, όπως η λειτουργία black site στον Έβρο, για την οποία έγραψαν οι NY Times τον Ιούλιο του 2020 και την οποία –φυσικά- αρνήθηκε η Ελλάδα.

Στέλνω όλα τα παραπάνω στον Σπάρτακο, γιατί πρέπει επιτέλους να γίνουν γνωστά και ξέρω ότι ο Σπάρτακος είναι ο μόνος που έχει αποδείξει ότι δεν θα τα αγνοήσει.

Το ελληνικό κράτος, με τις ευχές του ΝΑΤΟ και της Ε.Ε. θωρακίζεται και κάνει τέρατα όπως αυτά που περιέγραψα, και φοβάμαι ότι τα τέρατα αυτά δεν συμβαίνουν μόνο στον Έβρο.

Μιλήστε για όσα βλέπετε και ακούτε. Οι φαντάροι βλέπουμε πολλά που η κοινωνία (κάνει ότι) αγνοεί. Το αντιπολεμικό κίνημα είναι το μόνο που μπορεί να δώσει απάντηση και να μπλοκάρει τα εγκλήματα αυτά, και η φωνή των φαντάρων είναι αυτή που θα το οπλίσει και θα το κάνει, πραγματικό επικίνδυνο.