Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

Ο μύθος της μεγάλης ομογένειας


Του Γιάννη Βασιλάκου*


Οι Έλληνες αρέσκονται να κατασκευάζουν μύθους και να τους πιστεύουν ως αδιάσειστα γεγονότα, πράγμα που εξηγεί, ως ένα σημείο, και τη διαχρονική κακοδαιμονία τους. Ένας από τους αγαπημένους μύθους της μόδας που διακινείται επίμονα τελευταία, λόγω της βαθιάς ελληνικής κρίσης, είναι αυτός που σχετίζεται με τον απόδημο ελληνισμό (τη «μεγάλη δεύτερη Ελλάδα», τον «δεύτερο πνεύμονα του οικουμενικού ελληνισμού» και πολλά ηχηρά παρόμοια) ως αγκωνάρι της δεινά χειμαζόμενης γενέτειρας. Ακόμη και ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς δεν απέφυγε την πεπατημένη αφού, σε συνέντευξή του στη γερμανική εφημερίδα «Χάντελσμπλατ» (5/10/2012) μεταξύ άλλων δήλωσε: «Είμαστε ένας εργατικός και ταλαντούχος λαός: κοιτάξτε τους Έλληνες στις ΗΠΑ, στην Αυστραλία, στη Γερμανία και σε όλον τον κόσμο. Βρίσκονται παντού και είναι παντού επιτυχημένοι. Το DNA είναι καλύτερο από ό,τι η κατάσταση της χώρας μας».

Ατυχής δήλωση, μία από τις τόσες γνωστές «κορόνες» των Ελλήνων πολιτικών στις οποίες μας έχουν συνηθίσει. Επειδή όμως αυτό το τροπάρι τείνει να γίνει αξίωμα, οφείλω να απομυθοποιήσω κάποιες πτυχές του. Δηλαδή ορισμένες χρόνιες πλάνες, ψευδαισθήσεις και αναλήθειες αναφορικά με τον απόδημο ελληνισμό.

Καταρχάς το ότι οι Έλληνες «βρίσκονται παντού» δεν πρέπει να αποτελεί καύχημα και θριαμβολογία αλλά αδιάψευστη απόδειξη της διαχρονικά παταγώδους αποτυχίας της μητέρας (ή μήπως μητριάς;) πατρίδας και των εκάστοτε μεταπολεμικών κυβερνήσεών της να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων - ή απλούστατα να ζήσει τα παιδιά της. Οι Έλληνες δεν μεταναστεύουν από επιλογή αλλά εξ ανάγκης. Επειδή στην πατρίδα δεν υπάρχει κανένα μέλλον γι' αυτούς, προπάντων όμως για τα παιδιά τους.

Δεύτερον, το κατά κόρον επαναλαμβανόμενο «τροπάρι» ότι οι απόδημοι «είναι το καλύτερο, το εκλεκτότερο κομμάτι του ελληνισμού» και ότι «είναι παντού επιτυχημένοι» είναι ανακριβές και ανυπόστατο. Πώς και από πού τεκμαίρεται; Το ότι υπάρχουν κάποιοι (λίγοι) δισεκατομμυριούχοι ομογενείς στις ΗΠΑ, λ.χ., και ορισμένοι (περισσότεροι) πολυεκατομμυριούχοι ομογενείς στην Αυστραλία, αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι εκπατρισμένοι Έλληνες είναι μεγιστάνες! Αντιθέτως, επίσημα στοιχεία καταδεικνύουν το εντελώς αντίθετο. Στοιχεία της πρόσφατης απογραφής αποκαλύπτουν ότι η πλειονότητα των μελών της παροικίας μας ζει «με λιγότερα από 300 δολάρια την εβδομάδα» (εφημ. «Νέος Κόσμος» Μελβούρνης, 16/8/2012). Όταν λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η πλειονότητα των ομογενών ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, και μάλιστα σε μία από τις πλουσιότερες χώρες του δυτικού κόσμου, αναρωτιέμαι πόσο... «επιτυχημένοι» μπορεί να είναι οι ομογενείς που διαβιούν σε λιγότερο «τυχερές» χώρες του πλανήτη...

Τρίτον, βαυκαλιζόμαστε για την επαγγελματική και κοινωνική άνοδο των εκπατρισμένων Ελλήνων, αλλά κανείς δεν κάνει τον κόπο να αναφέρει λέξη για τα απίστευτα ποσοστά των περιθωριακών ομάδων ελληνικής καταγωγής στην κατ' ευφημισμόν «τυχερή χώρα» των Αντιπόδων: τοξικομανών, αλκοολικών, ψυχασθενών, εγκληματιών, αστέγων, απόρων κτλ.

Συμπέρασμα: αν θέλουμε να δούμε τα πράγματα νηφάλια, η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες της διασποράς δεν είναι ούτε καλύτεροι ούτε και χειρότεροι από τους Ελλαδίτες συμπατριώτες τους. Τηρουμένων πάντα των αναλογιών, έχουν πανομοιότυπα συμπλέγματα και προβλήματα με τους Ελλαδίτες: ατομοκεντρισμό, μικρομεγαλισμό, ματαιοδοξία, εθνικισμό, παραγοντισμό (ή «προεδριλίτιδα»), ασυνεννοησία, ημιμάθεια κ.ά. Ο απανταχού, εντός κι εκτός Ελλάδος ελληνισμός, είναι τόσο ανεπανόρθωτα κατακερματισμένος και αλληλοσπαρασσόμενος που όχι μόνο τη γενέτειρα δεν μπορεί να βοηθήσει αλλά, συχνά, ούτε καν τον ίδιο του τον εαυτό.


Λυπάμαι που θα απογοητεύσω τους ρομαντικά αφελείς, αλλά η δεινώς χειμαζομένη πατρίδα μηδαμινά πράγματα μπορεί να περιμένει από τα ξενιτεμένα παιδιά της, αφού και ο «δεύτερος πνεύμονάς» της είναι εξίσου ανεπανόρθωτα λαβωμένος όσο και ο πρώτος. Ούτε όμως και οι απόδημοι έχουν να προσδοκούν οτιδήποτε πλέον από την πολλαπλώς χρεοκοπημένη μητέρα-πατρίδα. Απόδειξη αυτού δεν είναι μόνο η πανθομολογούμενη παταγώδης αποτυχία του ευρωβόρου Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού αλλά και το προσφάτως ιλαροτραγικό φιάσκο των... ανύπαρκτων 600 δισ. δολαρίων κάποιων μπρούκληδων Ελληνοαμερικανών που βάλθηκαν να σώσουν ντε και καλά τη χρεοκοπημένη Ελλάδα!


Ο Γιάννης Βασιλακάκος είναι πανεπιστημιακός, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Μελβούρνης. Διετέλεσε συντονιστής στο Δίκτυο Πολιτισμού του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ Ωκεανίας, 1999-2006).

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Mε πλαστή ταυτότητα

Δημοσιεύτηκε στον δικτυότοπο: ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΡΕΥΝΑ


Λυτρωτική η διαδικασία απελευθέρωσης
από τα δεσμά παράδοσης, θρησκείας, έθνους


Μουαμάρ Ιγνάτιος


Στη χώρα, στην οποία ζούμε και μεγαλώνουμε, εμείς, οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτού τού κομματιού τού ευρωπαϊκού νότου με αναμφίβολα μεγάλη ιστορία, που χάνεται στο πολύ μακρινό παρελθόν, έχουμε τρία πολύ βασικά στάδια ωρίμανσης, που πρέπει να ξεπεράσουμε:

1ο στάδιο: Απόρριψη τού παραμυθιού “Παράδοση”

Το πρώτο στάδιο είναι ο βάλτος μιας στείρας παράδοσης, που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Είμαστε έλληνες, απόγονοι τού Σωκράτη, τού Περικλή και τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάποια στιγμή, είδαμε το «φως το αληθινόν» και γίναμε όχι απλά χριστιανοί, αλλά χριστιανοί ορθόδοξοι, κάτι κατ’ εμάς προνομιακό, όπως προνομιακό χαρακτηριστικό μας θεωρούμε ως λαός και την υποτιθέμενη καταγωγή μας από τους αρχαίους έλληνες.

Στα βαλτωμένα νερά αυτού τού πρώτου σταδίου, είναι κολλημένοι οι περισσότεροινεορωμιοί ίσως επειδή τούς βολεύει. Εξ άλλου, η άγνοια είναι ένας πολύ κακός σύμμαχος και όποιος την αφήνει να επικρατήσει μέσα του, αυτόματα γίνεται έρμαιο διάφορων ψευδο-επιστημονικών θεωριών, που εκπορεύονται από λαοπλάνους πολιτικούς και πολιτικο-θρησκευτικούς ταγούς, που επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να τους μετατρέψουν σε πειθήνια όργανά τους, ταΐζοντάς τους ευήκοα ψεύδη.


   



2ο στάδιο: Απόρριψη τού παραμυθιού “Θρησκεία”

Το δεύτερο στάδιο, απαιτεί περισσότερο θάρρος και τόλμη, για να το διαβεί κανείς. Καλείται να διαπιστώσει, πως η θρησκεία, που ασπάζεται (όπως και όλες οι θρησκείες), είναι ένα παραμύθι, ένα αλλότριο κατασκεύασμα, που σκορπά φόβο επιδιώκοντας την πλήρη υποταγή τού πολίτη και την μετατροπή του σε υπάκουο πρόβατο, που αγόγγυστα υπακούει στα κελεύσματα τού ποιμενάρχη ιερέα και γενικότερα τού πανούργου ιερατείου, το οποίο αντλεί την ισχύ του από το φόβο και την τυφλή υπακοή και αδράνεια τού «ποιμνίου» του.

Όμως, εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος μιας στείρας προγονολατρίας, που προκύπτει από διαστρεβλώσεις τής ιστορίας κατά το δοκούν και η ψευδαίσθηση, πως επιστρέφοντας στην «πατρώα» θρησκεία και τα «πατρώα» ήθη και έθιμα, ο πολίτης αναγεννιέται και αποκτά πολύ μεγαλύτερο βαθμό ταύτισης με τον αρχαίο κόσμο με την ψευδαίσθηση, ότι πρόκειται πλέον για τον απ' ευθείας γόνο και κληρονόμο του.

Το μαύρο ράσο γίνεται λευκή χλαμύδα, οι συναθροίσεις και οι τελετές δεν γίνονται σε εβραιοχριστιανικές εκκλησίες, αλλά σε αρχαίους τόπους και ιερά. Οι προσευχές δεν απευθύνονται στον Γιαχβέ, αλλά σε ολύμπιες θεότητες.



Οι χριστιανοδωδεκαθεϊστές τής Ρωμιοσύνης.
Ξεφούσκωσε η κίνηση τής περασμένης δεκαετίας με τις χλαμυδοφορίες, τις περικεφαλαίες, τα δόρατα κ.λπ. γραφικά, των εκτός τόπου και χρόνου έμπλεων εθνικιστικών φρονημάτων «απογόνων», αυτών, που ξεφορτώθηκαν (αν κι αυτό είναι συζητήσιμο) ένα θεό, αλλά φορτώθηκαν δώδεκα άλλους. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το θλιβερό φαινόμενο τού χριστιανοδωδεκαθεϊσμού).


Ο αρχαίος κόσμος μετατρέπεται σε αψεγάδιαστο καταναλωτικό προϊόν, που βουλιμικά καταναλώνεται από τους κατ’ επίφαση αναγεννημένους έλληνες. Σ’ αυτό το στάδιο, δυστυχώς μένουν εγκλωβισμένοι αρκετοί άνθρωποι και πάλι γιατί βολεύονται θεωρώντας, πως ανήκουν σε μία ανώτερη φυλή, ενώ μέσα τους υποβόσκει η διάθεση να θεωρούνται ως υποτελείς όλοι οι υπόλοιποι λαοί τού κόσμου.

Αγνοούμε επιλεκτικά, πως και στην αρχαιότητα υπήρχαν λαμόγια, κατα- χραστές τού δημοσίου χρήματος και τής εξουσίας, προδότες, δεισιδαίμονες, θρησκόληπτοι και κυνηγοί φιλοσόφων και εκφραστών τής διαφορετικότητας. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ένα χρονικό τού διωγμού των φιλοσόφων δια μέσου των αιώνων,
Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου,

Το παραμύθι "ολυμπιακό πνεύμα" τής αρχαιότητας,
Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου κ.α.)


Αντίθετα, υιοθετείται η παράλογη αντίληψη τού «όλοι μάς χρωστάνε και πρέπει να ξεπληρώσουν τα χρέη τους σ΄εμάς, που τούς δώσαμε τα φώτα τού πολιτισμού». Με αυτή τη «λογική» είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος και ευημερία, γιατί εκπαιδευόμαστε στην αναμονή των υποτιθέμενων «χρεών» από τούς υποτελείς κατ’ εμάς λαούς.



Πατρίς-Θρησκεία-Σχιζοφρένεια.
Πολλές κατοικίες τής σύγχρονης Ρωμιοσύνης, διαθέτουν ναΐδρια μικρά ή και μεγαλύτερα και αναρτούν σημαίες -όχι μόνο σε «εθνικές» ή θρησκευτικές επετείους, αλλά καθ΄όλο το χρόνο- σε εμφανή σημεία τής εισόδου ή τού κήπου τους.



3ο στάδιο:Απόρριψη τού παραμυθιού “Έθνος”
Το τρίτο στάδιο, είναι το πλέον δύσκολο, γιατί καλούμαστε να αντικρύσουμε την ιστορία απογυμνωμένοι από εθνικιστικές και πολιτικο-θρησκευτικές αγκυλώσεις. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές αλήθειες κατάματα και άφοβα.

Σίγουρα, οι διαπιστώσεις, που θα κάνουμε, θα γκρεμίσουν το επίπλαστο οικοδόμημα τής παράδοσης, που φρόντισαν να μάς εμφυτεύσουν από τα παιδικά μας χρόνια. Θα αισθανθούμε άβολα διαπιστώνοντας, πως είμαστε γόνοι επήλυδων, που εκχριστιανίστηκαν από το ανθελληνικό Βυζάντιο κι όχι δήθεν γόνοι των αρχαίων ελλήνων, που με τη βία ασπάστηκαν το χριστιανισμό.
 

Ούτε ολόκληρη η Ρωμιοσύνη ούτε η ίδια αντιλήφθηκαν το πόσο σωστό ήταν αυτό, που έγραψε στο Twitter η αθλήτρια, που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Είναι πλούσια η συνεισφορά βορειοαφρικάνικου αίματος στους σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, ειδικά των νησιών τού Αιγαίου. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η παραδοσιακή... τυνησιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική).

Η διαπίστωση, πως είμαστε γόνοι αλβανών (αρβανιτών), σλάβων, βλάχων, βορειοαφρικανών, αρμένιων, φράγκων και πολλών φυλών από τα βάθη τής Ανατολής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αρχικά, θα αμφισβητήσουμε, θα εκνευρισθούμε, θα κατηγορήσουμε ως ανθελληνικές τις ιστορικές πηγές και θα εμπλακούμε σε έναν φαύλο κύκλο συνωμοσιολαγνείας, ότι οι κακοί ξένοι ακόμα μία φορά μάς επιβουλεύονται και θέλουν να μάς ξεπαστρέψουν. (ΣτοΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ / Η πραγματική καταγωγή μας τής «Ελεύθερης Έρευνας» μπορείτε να βρήτε πολλά σχετικά άρθρα - μελέτες).



Στους τοίχους εκφράζεται ένα ορθά σκεπτόμενο κομμάτι τής κοινωνίας μας. Αυτούς, δεν τους καλούν στα talk shows...

Δραπέτευση από τη μέγγενη τής παράδοσης
Αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη τής στείρας παράδοσης και τής παραποιημένης ιστορίας, που διδασκόμαστε από παιδιά, τότε έχουμε πλέον μπει στη διαδικασία τής λύτρωσης από τα δεσμά τής ψεύτικης ταυτότητας, που μάς υποχρεώνει η αρρωστημένη Ρωμιοσύνη να διατηρούμε ως «ελληνο- χριστιανικό έθνος».

Η πραγματική κι όχι η παραποιημένη ιστορία, απλά καταγράφει γεγονότα και παραθέτει αλήθειες συμβάντων τού παρελθόντος. Δεν πλάθεται, δεν ανασκευάζεται, δεν προσαρμόζεται, για να γίνει πιο ευχάριστη και σαφώς δεν αλλοιώνεται και δεν νοθεύεται.

Η νοθευμένη ιστορία δεν είναι ιστορία, αλλά εθνικοθρησκευτικός μύθος, δηλαδή κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο για την πνευματική λύτρωση τού κάθε πολίτη.


Ρωμιοί άθεοι κόβουν την αγιοβασιλιάτικη πίτα τους! Ορισμένοι, που δηλώνουν άθεοι, εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια,αλλά αποδείχτηκαν... γιαλαντζί.Οι χριστιανοάθεοι τής Ρωμιοσύνης.

Ο επικίνδυνος ρόλος τής παράδοσης
Όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νίτσε, όποιος λαός δεν αναδημιουργεί την στείρα παράδοσή του απορρίπτοντας τούς εθνικούς μύθους και τούς δεισιδαιμονικούς παραλογισμούς της, είναι καταδικασμένος να καταντήσει μαυσωλείο τού ίδιου του τού εαυτού. Δεν πρόκειται ποτέ να προκόψει, να ευημερήσει και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι δικό του, κάτι, που θα ανήκει σ’ αυτόν κι όχι στους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους προγόνους του.

Σ’ αυτή όμως τη χώρα, που το «παρελθόν» επιβάλλεται μέσα από τα αναχρονιστικά πλοκάμια τής ελληνοχριστιανικής εκπαίδευσης τής Ρωμιοσύνης και που το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο τού νταβατζή - προστάτη τής βυζαντινοπρεπούς παράδοσης, η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές πολιτών είναι... mission impossible!




Αγάλματα αγίων παράγει η Ρωμιοσύνη.
«Δια την σωτηρίαν των ψυχών υμών»... 

O κουνουπιδιασμένος εγκέφαλος τού νεορωμιού, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ξενοφοβία και την ξενομανία, που ακόμα και σήμερα είναι ανίκανος στο τί να απορρίψει ή τί να υιοθετήσει από τις επιρροές, που δέχεται από άλλους πολιτισμούς, που κάνει λιτανείες για να διώξει την κρίση, που ακόμα και σήμερα, επιτρέπει σε φάρες να τον παραμυθιάζουν και να τον διοικούν, είναι ανίκανος να προχωρήσει μπροστά και να δημιουργήσει τη δική του πολιτεία με τα μέτρα και τα σταθμά, που ο ίδιος και όχι οι ταγοί του, έχει επιλέξει.


Ρωμιοί φύγανε -οι ρωμιοί τής διασποράς- και ρωμιοί παραμείνανε (με μοναδική ίσως εξαίρεση, το ότι δεν είναι επιρρεπείς στη διαφθορά, αφού ζούν σε χώρες, όπου υπάρχει μια συλλογική κουλτούρα υπευθυνότητας, αξιοκρατίας κ.λπ.). Κατά τα άλλα, εξακολουθούν να κουβαλούν όλους τούς παραπλανητικούς μύθους, τις ανούσιες φοβικές εμμονές και τα ολέθρια συμπλέγματα τής (β)ρωμιοσύνης. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Συμβούλιο Απόδημης Ρωμιοσύνης).



Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το νεοελληνικό κράτος συστάθηκε, για να λειτουργήσει ως προτεκτοράτο των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες αναμφίβολα έχουμε υποστεί πολλά. Το θέμα όμως, είναι τί τρόπους επιλέξαμε εμείς, για να αντισταθούμε. Τί προσπάθειες καταβάλαμε, για να φτιάξουμε ένα κράτος, που θα το διέπει η δημοκρατία, η ευρρυθμία, η ομαλότητα, η ασφάλεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία τής δημιουργίας και τής έκφρασης.



Όπου μπορούσαν κι έφταναν κρέμασαν σημαίες στην εικονιζόμενη εκκλησία στους Αμπελοκήπους τής Αθήνας.
Ο εθνικισμός, όπως και η θρησκεία (βλ. Χωρίς θεό), αναπτύσσονται πιο εύκολα εκεί, όπου υπάρχει απαιδευσιά και απογοήτευση για τα προβλήματα τής κοινωνίας (φτώχεια, ανέχεια, ανεργία κ.λπ.), ενώ επί πλέον συμβαδίζουν με διαφθορά, υπανάπτυξη κι άλλες κοινωνικές παθογένειες και έχουν βίαιη κατά κανόνα κατάληξη. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Πενία, θρησκεία, εθνικισμός). 


Κάναμε εμείς σαν πολίτες κάτι για όλα αυτά; Όχι, δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε; Δεν ξέρουμε τον τρόπο; Δεν έχουμε την παιδεία; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό και βολευόμαστε με τον λειτουργούμε ως ο «περίγελως» τού πολιτισμένου κόσμου; Ας δώσει ο καθένας ότι απάντηση επιθυμεί. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί-νεοέλληνες: Περίγελως τού πολιτισμένου κόσμου).




Χρυσαυγίτες: Οι πιο καλοί ρωμιομαθητές... 
Η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 16, παρ. 2 - διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Με το ζόρι έλληνες!). 
Αφού το ρωμιόπουλο υποστή μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια, στο στρατό, στην κοινωνία, στο σχολείο κ.ά. με τα ανάλογα μαθήματα (κυρίως Γλώσσας, Ιστορίας και Θρησκευτικών), με εορτασμούς εθνικών επετείων, με παρελάσεις, με γεμάτους εθνικοθρησκευτική έπαρση λόγους, με εκκλησιασμούς, αγιασμούς κ.λπ. κ.λπ., υποκριτικά και μέσα στη σχιζοφρένειά τους ορισμένοι ρωμιοί, διαμαρτύρονται, όταν κάποιοι καταντάνε χρυσαυγίτες. (Αν -κι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ένα σημαντικό μέρος τής ρωμέικης κοινωνίας ταυτίζεται πλήρως ιδεολογικά μαζί τους).
Οι χρυσαυγίτες και οι συνοδοιπόροι τους όμως, είναι εκείνοι, που εμπέδωσαν καλύτερα τα φληναφήματα, τα ψεύδη και τούς εθνικοθρησκευτικούς μύθους τού εκπαιδευτικού Συστήματος τής Ρωμιοσύνης. 




Τα παραδείγματα άλλων λαών
Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ, πως σαν λαός είμαστε ο περισσότερο μπασταρδε- μένος. Η φυλετική καθαρότητα είναι επιδίωξη των απανταχού φασιστών και των θεωριών τους. Κανένας λαός δεν είναι φυλετικά καθαρότερος κάποιου άλλου μιας και δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο καθαροί λαοί. Ούτε και είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι πνευματικά από κάποιον άλλο λαό. 




Είμαστε όμως, απρόθυμοι να εργαστούμε σκληρά, να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να διεκδικήσουμε το δικό μας μέλλον. Οι αμερικάνοι, οι αυστραλοί (οι περισσότεροι από την πρώτη γενιά αυστραλών είναι απόγονοι βαρυποινιτών, που η Αγγλία εγκατέστησε εκεί), οι καναδοί, γνωρίζουν, πως είναι ένα συνονθύλευμα φυλών και λαών. Αυτό όμως δεν τους απασχόλησε ποτέ.

Αν ρωτήσουμε έναν αυστραλό, έναν αμερικάνο ή ένα καναδό τί εθνικότητας είναι, θα απαντήσουν αντίστοιχα «αυστραλιανής», «αμερικάνικης», «καναδικής». Δεν πρόκειται να μπουν στη διαδικασία, για να μας πουν, ότι έχουν βρετανική καταγωγή κι ότι είναι απόγονοι τού... Σαίξπηρ.



Ναι, μόνο στους -φυλετικά ανώτερους- απόγονους! (Από το Facebook). 



Φρόντισαν να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτισμό, να δημιουργήσουν τη δική τους κουλτούρα, να εργαστούν σκληρά, να γίνουν παραγωγικοί και δραστήριοι και να παραδώσουν στα παιδιά τους χώρες οργανωμένες και λειτουργικές.

Χώρες, με αρκετά ίσως ψεγάδια, αλλά τουλάχιστον με μια οργάνωση, με μια δομή, με τις δυνατότητες να παρέχεται στον πολίτη η ευκαιρία να αξιοποιήσει το μυαλό του, το ταλέντο του, την κλίση του, ώστε να σπουδάσει, να δημιουργήσει και να παράξει ευημερία γι’ αυτόν, για την οικογένειά του και για τη χώρα του.




 
Κοινός συνδετικός παράγοντας των διάφορων επήλυδων, σημερινών ρωμιών, κατοίκων τού ελλαδικού χώρου, δεν είναι η ευγενής, δήθεν ελληνική καταγωγή τους, αλλά η ορθοδοξία και τα ρωμέικα.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Zorba the Christian). 


Βρώμικα πολιτικά παιχνίδια παίζονταν, παίζονται και πάντα θα παίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ουσία όμως είναι αν η χώρα, που κανείς κατοικεί, τού δίνει ευκαιρίες για να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει το μυαλό του. Στις χώρες αυτές, ο πολίτης μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον του.

Αντίθετα εδώ, ο πολίτης διεκδικεί μόνο ρουσφέτια και βόλεμα στο δημόσιο, το οποίο και καταφέρνει μέσα από ένα διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό, αναχρονιστικό και στενοκέφαλο κράτος.




Η «εθνική» ομάδα ποδοσφαίρου λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης τού σάπιου, αρρωστημένου και χρεωκοπημένου Συστήματος τής Ρωμιοσύνης. 



Αντικρύζοντας τον αρχαίο κόσμομε μια άλλη ματιά

Προσεγγίζοντας τον αρχαίο κόσμο με μιμητισμό, μελετώντας τον επιφανειακά και υιοθετώντας μονάχα ό,τι βολεύει τις μισαλλοδοξίες μας, ουσιαστικά τον υποβαθμίζουμε. Αυτό φαίνεται, πως δεν το έχουμε καταλάβει. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αναμφίβολα πρόσφερε πάρα πολλά στην ανθρωπότητα μιας και είχε την ιδιότητα να μπολιάζει, να μπολιάζεται από άλλους πολιτισμούς, να προσαρμόζει τη γνώση, τα ήθη, τα έθιμα άλλων λαών στα δικά του μέτρα και σταθμά. Αναμφίβολα επίσης, πολλά μυαλά επιστημόνων, φιλοσόφων και καλλιτεχνών γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο.


Άλλοι ρωμιοί στα γεράματά τους το γυρίζουν έντονα στο θεοτικό κι άλλοι στο όψιμο... εθνοτικό, ακόμα κι ορισμένοι «ανένταχτοι».
Οι αναρχορωμιοί τής Ρωμιοσύνης.

(Για τον βίο και πολιτεία τού στρατηγού Μακρυγιάννη διαβάστε: Η θρησκοληψία τού Μακρυγιάννη, Ιδεολογία και αξιοπιστία τού Μακρυγιάννη και
Η κατάχρηση των αγγλικών δανείων από τους "ημέτερους" το΄21).



Όμως, αντί να κοκορευόμαστε, πως είμαστε οι γονιδιακοί τους απόγονοι, ας δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να γίνει ο πολιτισμικός τους απόγονος. Ένα δικαίωμα, που πρέπει να έχουν όλοι οι λαοί ανεξάρτητα αν κατοικούν ή όχι σ’ αυτή τη χώρα.

Οι φυλετικές καθαρότητες, που εναγωνίως ψάχνουν οι σημερινοί «απόγονοι», δεν υπήρχαν ούτε στην αρχαία Ελλάδα. Οι έλληνες, από τα χρόνια τού Μ. Αλεξάνδρου κι ύστερα, κατά χιλιάδες μετανάστευσαν στην Ανατολή και ανακατώθηκαν με τούς ντόπιους. Και πριν ακόμα, στα χρόνια τής περσικής αυτοκρατορίας, είχαν γίνει σημαντικές μετατοπίσεις πληθυσμών στην Ανατολή και ανακάτεμα λαών. Κι ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως στην αρχαία Ελλάδα έγιναν χιλιάδες απελευθερώσεις δούλων, πού προέρχονταν από την Ανατολή και Μεσόγειο, που ήταν «βάρβαροι», καθώς και πολλές επιγαμίες με ξένους. Συνακόλουθα, από τον ε΄αιώνα κι ύστερα, ο πληθυσμός τής αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν καθαρόαιμος. Στην ελληνιστική εποχή και στη ρωμαϊκή, στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι (ρωμαίοι, ανατολίτες κ.ά.. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων). 


Εξετάζοντας την προσφορά αυτών των ανθρώπων, μελετώντας σε βάθος το έργο τους, επισημαίνοντας τις αδυναμίες τους με εποικοδομητικά κριτικό πνεύμα, προσαρμόζοντας την προσφορά τους στο σημερινό γίγνεσθαι, σίγουρα τούς προσεγγίζουμε καλύτερα. Αντιλαμβανόμαστε καλύτερα πού πέτυχαν, πού απέτυχαν, πού επαληθεύονται και πού όχι, τους κάνουμε περισσότερο δικούς μας -όχι σαν έλληνες, αλλά πρωτίστως- σαν άνθρωποι.




Ζευγάρι ανδρών σε αρχαιοελληνικό συμπόσιο από τοιχογραφία τής Ποσειδωνίας (ελληνική αποικία στην Ιταλία, σημερινό Paestum). 
Το «Greek Love», ενώ έτσι είναι γνωστό σ΄όλο τον κόσμο, εδώ υποκριτικά ονομάζεται... «οθωμανικό»! Σε σύγχυση βρίσκεται η Τουρκορωμιοσύνη, ακόμα και στον έρωτα ή τις παρεκτροπές του... 



Εν κατακλείδι

Πρέπει να απαλλαγούμε σαν πολίτες από τους εθνικοθρησκευτικούς μύθους, τις στείρες παραδόσεις και τις δεισιδαιμονίες, που αυτές κουβαλούν.


Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας το βαρύ φορτίο μιας υποτιθέμενης γονιδιακής κληρονομιάς ενός αρχαίου κόσμου και να κατανοήσουμε, πως ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τον δικό μας πολιτισμό και τις δικές μας αξίες.




Το μεγάλο μας τσίρκο:
Ο τίτλος τού θεατρικού έργου, που περιγράφει απόλυτα τη διαχρονική κατάσταση τού έθνους - κράτους, που δημιούργησαν πριν δύο αιώνες οι τότε μεγάλες δυνάμεις τής εποχής. 



Όσο μένουμε προσκολλημένοι στους εθνικούς μας μύθους, για την υποτιθέμενη αρχαία μας καταγωγή, όσο αρνούμαστε να σπάσουμε τα δεσμά τού λεγομένου «ελληνοχριστιανικού» μας «πολιτισμού», όσο εξακολουθούμε να βυζαντινίζουμε στον τρόπο, που διάγουμε το βίο μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε σε κρίσεις, που δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά κυρίως κρίσεις ταυτότητας.

Ας αναζητήσουμε λοιπόν, τη δική μας ταυτότητα κι ας πάψουμε να κυκλοφορούμε με την πλαστή ταυτότητα ενός αρχαίου κόσμου, που ναι μεν πρόσφερε πολλά στην ανθρωπότητα, αλλά έπαψε από καιρό πλέον, να υπάρχει.

Σάββατο 18 Αυγούστου 2012

To ελληνικό κράτος ενάντια στην τουρκική μειονότητα και το αντιφασιστικό μέτωπο…

Του Μουσταφά Τσολάκ

Η επίθεση χρυσαυγιτών στις 6/8 στο στέκι της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, ξαναέφερε στην επικαιρότητα τη συζήτηση για το κοινό αντιφασιστικό μέτωπο –ειδικά στις περιοχές που κατοικούν μειονότητες– με πρωτοβουλία των δυνάμεων της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Κατ’ αρχάς να τονίσουμε πως η επίθεση αυτή δεν είναι η πρώτη, αφού παλιότερα γίνανε σπασίματα ταφοπλακών στα μουσουλμανικά νεκροταφεία, εμπρησμοί των τζαμί στη Ξάνθη και στη Κομοτηνή κα.
Αλλά αυτή η επίθεση είχε ένα σημαντικό χαρακτηριστικό: Πρώτη φορά οι ναζί –ντόπιοι και μεταφερόμενοι– διαδήλωσαν τόσο ανοιχτά και ελεύθερα, σε μια «ευαίσθητη» περιοχή όπως οι Θράκη, με το «κράτος» και την αστυνομία να τους παρακολουθεί με τα χέρια δεμένα.

«Μήνυμα»

Είναι ξεκάθαρο πως στη Θράκη, σ’ ότι αφορά τη τουρκική μειονότητα, δεν κουνιέται φύλλο χωρίς την «άδεια» του κράτους.
Και αν μέχρι σήμερα (αν εξαιρέσουμε το πογκρόμ του 1990 που οι φασίστες ξυλοκόπησαν μειονοτικούς και λεηλάτησαν μαγαζιά μειονοτικών)  δεν είχαμε μαχαιρώματα, ξυλοδαρμούς και δολοφονίες μειονοτικών απ’ τους ναζί, ήταν επειδή το ελληνικό κράτος δεν τους άφησε να κινηθούν τόσο άνετα, για να μην έχουμε «εντάσεις» με την Τουρκία.
Με την επίθεση στο στέκι της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, λοιπόν, το ελληνικό κράτος, έδωσε ένα «μήνυμα» στη μειονότητα, ώστε «να καθίσουν στ’ αυγά τους» για να μην επαναλαμβάνονται τα γεγονότα του 1990 – ή και ακόμα χειρότερα.
Και το «μήνυμα» αυτό το έδωσε σε μία περίοδο που ο αγώνας της μειονότητας για την αναγνώριση της τουρκικής ταυτότητας είχε πάρει «μια άλλη μορφή» με την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που καταδίκαζε την Ελλάδα, επειδή δεν αναγνωρίζει το σύλλογο της Τουρκικής Ένωσης Ξάνθης… Και απ’ την άλλη, επίσης, είχε αποτύχει και το σενάριο «εξελληνισμού» -πρώτα, και ύστερα του «εκχριστιανισμού»- της μειονότητας, μέσω «πομακοποίησης» τους – αφού η μειονοτικοί «γύρισαν πλάτη» σ’ όλα τα «μορφώματα» του κράτους που είχαν το σκοπό αυτό.
 

Οι «εχθροί» μέσα

Δεν είναι καθόλου περίεργο αυτό που συμβαίνει.
Γιατί η Ελλάδα είναι ένα εθνικό κράτος, και τα εθνικά κράτη δεν έχουν ανοχή σε τίποτε διαφορετικό, γιατί έχουν την παράνοια πως ο διαφορετικός (αυτός που δεν ενσωματώνεται με τους υπόλοιπους) είναι και επικίνδυνος.
Εδώ και κάμποσα χρόνια, οι «επικίνδυνοι» για το ελληνικό κράτος, ήταν οι δύο μειονότητες: Η μακεδονική και η τουρκική.
Και το κράτος, ακολούθησε τη γνωστή τακτική: Αφομοίωση τον Μακεδόνων –που είναι χριστιανοί, αλλά όχι Έλληνες- και διωγμός και απέλαση των Τούρκων –που δεν είναι ούτε χριστιανοί, ούτε Έλληνες.
Δεν είναι τυχαίες οι αφαιρέσεις ιθαγενειών (μέσω του άρθρου 19) απ’ τους περίπου 46.000 Τούρκους (που πηγαίνανε να επισκεφτούν τους συγγενείς τους στη Τουρκία) με την αιτιολογία πως «έφυγαν με σκοπό να μην γυρίσουν».
Όπως δεν είναι τυχαίες οι επιστολές στο κράτος, των δημοσιογράφων-ρουφιάνων, που τονίζανε πως «η μοναδική λύση στο μειονοτικό είναι να απελάσουμε όλους και να αφήσουμε 3000, δηλαδή όσοι Έλληνες μείνανε στη Πόλη» (βλ. Τ. Κωστόπουλος, Το «μακεδονικό» της Θράκης).
 

Έρχονται τα χειρότερα

Σήμερα που κατέρρευσε το νεοφιλελεύθερο πολιτικό καθεστώς στην Ελλάδα μαζί με τον δικομματισμό, το «σύστημα» -μέσω τρικομματικής κυβέρνησης- παίζει τα τελευταία του χαρτιά για να πάρει «παράταση ζωής».
Και για να αποσπάσει την προσοχή των εργαζομένων και άλλων καταπιεζόμενων στρωμάτων από τα πραγματικά τους προβλήματα, και να περάσει εύκολα τα νέα μέτρα και τις ιδιωτικοποιήσεις, παίζει το χαρτί της κινδυνολογίας περί έθνους που χάνεται!
Οι τηλεοπτικές εκπομπές που το τελευταίο διάστημα –μετά το μνημόνιο 1– διατυμπανίζανε ότι «η Θράκη χάνεται» και «έρχονται οι γυφτοσκοπιανοί να μας πάρουν τη Μακεδονία μας», ήταν μια προειδοποίηση για μας τους αντιεθνικιστές / αντιρατσιστές να οργανωθούμε και να δημιουργήσουμε τις «ομάδες αυτοάμυνας» μας. Δυστυχώς όμως, δεν πήραμε το «μήνυμα», όπως δεν πήραμε το «μήνυμα» νωρίτερα με το πογκρόμ ενάντια στους μετανάστες.

Αντιφασιστικό μέτωπο, τώρα!

Η επίθεση στο στέκι, ήταν μια τελευταία προειδοποίηση.
Τώρα, το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να φτιάξουμε αντιφασιστικά μέτωπα –και ειδικά στις περιοχές που υπάρχουν μειονότητες– και να ενωθούμε για να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό, τον εθνικισμό και την φασιστική απειλή.
Και σ’ αυτό το δύσκολο έργο, την πρωτοβουλία πρέπει να την αναλάβουν οι δυνάμεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου.
Γιατί αν δεν τσακίσουμε τον φασισμό τώρα που είναι νωρίς, αύριο θα είναι πολύ αργά…

Δημοσιεύτηκε στην δεκαπενθήμερη δίγλωσση εφημερίδα Trakya' nin Sesi (Η Φωνή της Θράκης) στις 14-8-2012.







Σάββατο 11 Αυγούστου 2012

Aνακοίνωση της Κίνησης "Απελάστε τον Ρατσισμό" Ροδόπης


Χτες, Δευτέρα 6/8 στις 21:30, μια ομάδα χρυσαυγιτών (περίπου 100 άτομα), επιτέθηκαν -ρίχνοντας μπουκάλια- στο στέκι της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής. Να σημειωθεί ότι η Ένωση αυτή ανακηρύχτηκε παράνομη απ’ το ελληνικό κράτος το 1987, με τη δικαιολογία πως «δεν υπάρχουν Τούρκοι στην Ελλάδα».

Νωρίτερα, είχαν συγκεντρωθεί στην κεντρική πλατεία Κομοτηνής άτομα από διαφορετικούς πολιτικούς χώρους, αλλά και μέλη της Χρυσής Αυγής, για να διαμαρτυρηθούν για την «μετατροπή των Σχολών Αστυφυλάκων σε Κέντρα Κράτησης Παράνομων Μεταναστών στη Θράκη».

Στο τέλος του συλλαλητηρίου, ενώ οι υπόλοιποι συγκεντρωμένοι διαλύθηκαν, οι χρυσαυγίτες, με σημαίες, ξεκίνησαν πορεία προς το στέκι της Ένωσης Τουρκικής Νεολαίας Κομοτηνής, φωνάζοντας συνθήματα όπως «Σκατά στον τάφο του Κεμάλ», «Θα σας κάψουμε στη βουλή», «Τούρκοι, Μογγόλοι, θα πεθάνετε όλοι» κλπ.

Και όταν φτάσανε στο στέκι, άρχισαν να ρίχνουν μπουκάλια στους ανθρώπους που πίνανε καφέ στο προαύλιο του στεκιού.

Επίσης, είναι αξιοσημείωτο, ότι την ίδια μέρα το απόγευμα, έγινε επίθεση και στην ομάδα του ΣυΡιζΑ Ροδόπης στο facebook. Χρυσαυγίτες, δηλαδή, μπήκαν μέσα στην ομάδα κι έγραφαν πως «εδώ μέσα είναι 269 άτομα, 200 Τούρκοι με τουρκικό όνομα και 69 Τούρκοι με ελληνικό όνομα», «Τούρκοι και Σκοπιανοί, θα σας στείλουμε δίπλα στα αδέρφια σας, τους Συριους» και άλλα τέτοια εμετικά συνθήματα. Και απείλησαν μάλιστα προσωπικά και κάποια μέλη του ΣύΡιζΑ, λέγοντας «θα σε βρω στην Καβάλα και θα τα πούμε κωλότουρκε» και άλλα τέτοια.

Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» Ροδόπης καταγγέλλει τα γεγονότα και καλεί τους τοπικούς φορείς στον αγώνα ενάντια στο ρατσισμό στην περιοχή, όπως επίσης σε αλληλεγγύη με την τουρκική μειονότητα.

Επίσης θέλουμε να τονίσουμε πως ξέρουμε πολύ καλά ότι στην περιοχή μας, σε ότι αφορά την τουρκική μειονότητα, δεν κουνιέται φύλλο χωρίς να το πληροφορηθεί το κράτος και η αστυνομία. Την επίθεση, λοιπόν, στο στέκι την θεωρούμε προσχεδιασμένη για εκφοβισμό των μειονοτικών που τον τελευταίο καιρό αυξήσανε την ένταση στον αγώνα τους για την αναγνώριση της τουρκικής μειονότητας, με αποτέλεσμα μάλιστα και την καταδίκη του ελληνικού κράτους στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων.

Εχθροί μας το μνημόνιο κι όχι οι μειονότητες κι οι μετανάστες!

Ούτε στη Ροδόπη, ούτε πουθενά, τσακίστε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά!

Κίνηση “Απελάστε το Ρατσισμό” Ροδόπης

Δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της κίνησης http://www.kar.org.gr/?p=1068

Δευτέρα 6 Αυγούστου 2012

To ροκ της ξεφτίλας


Tης Αναστασίας Γιάμαλη


"Γαμώ τον Βίζενταλ/ γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ' αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω! / Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω / στο τείχος των Δακρύων θα 'ρθώ να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς...". Αυτοί είναι οι στίχοι του τραγουδιού με τον ευφάνταστο τίτλο "Άουσβιτς" από το συγκρότημα με το επίσης ευφάνταστο όνομα,"Πογκρόμ".

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ιστορικός ή πούρος αριστερός για να χτυπήσουν διάφορα καμπανάκια στο κεφάλι του... Υπάρχει όμως και συνέχεια... Ένα από τα μέλη του συγκροτήματος, ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος, εδώ και λίγες μέρες αποτελεί και μέλος του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο κ. Ματθαιόπουλος φαίνεται να διατηρεί στενή σχέση με την κόρη του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής και βουλευτή Νίκου Μιχαλολιάκου και της επίσης βουλευτού Ελένης Ζαρούλια, η οποία εθεάθη στην ορκωμοσία φορώντας δαχτυλίδι με τον μαύρο γερμανικό σταυρό. Ο εν λόγω κύριος εισήλθε στο κοινοβούλιο μετά την παραίτηση του βουλευτή Σερρών Νικήτα Σιώη, ο οποίος, παρ' ότι άνεργος, επικαλέστηκε φόρτο εργασίας. Λογικό... Σημειωτέον, η κόρη Μιχαλολιάκου, που είχε συλληφθεί και για επιθέσεις εναντίον μεταναστών, είναι επικεφαλής της νεολαίας της Χ.Α. Μάλλον η οικογένεια αρέσκεται στα αξιώματα, στους τίτλους και στις τρεις βουλευτικές αποζημιώσεις που θα λαμβάνει...

Το πώς και το γιατί επιτρέπεται στον "Ναό της Δημοκρατίας" να εισέρχονται άνθρωποι όπως ο κ. Ματθαιόπουλος την ώρα που σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ υπάρχουν νόμοι σχετικά με τον αντισημιτισμό, δεν είναι σαφές... Για του λόγου το αληθές, από τη Βραζιλία μέχρι τη Δανία απαγορεύεται η χρήση ναζιστικών συμβόλων όπως το δαχτυλίδι της κ. Ζαρούλια ή το -αρχαιοελληνικό υποτίθεται- λογότυπο της Χ.Α. Η Βραζιλία δεν είναι Ελλάδα... δεν έχει υποφέρει από τους Ναζί ούτε έχει θρηνήσει δεκάδες χιλιάδες Εβραίους πολίτες της στο Άουσβιτς...

Στη γειτονική Ιταλία και σε δεκάδες άλλες ευρωπαϊκές χώρες απαγορεύεται η άρνηση του Ολοκαυτώματος. Ωστόσο, πρόσφατα, σε συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη ο Ν. Μιχαλολιάκος είπε πως η ύπαρξη φούρνων στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν "υπερβολή"... Στην Ελλάδα όμως δεν δίνουμε σημασία σε μικροπράγματα... εδώ δεν δώσαμε σημασία στη Διακήρυξη της Κόρντομπα (Cordoba Declaration) του Ιουνίου του 2005, την οποία έχουμε συνυπογράψει και βάσει αυτής τα κράτη μέλη της Ε.Ε. καλούνται να θεσπίσουν νομοθεσία σχεδιασμένη ώστε να περιοριστεί ο αντισημιτισμός. Το 1992 τα Ηνωμένα Έθνη εξήγγειλαν πως ο αντισημιτισμός πρέπει να αναγνωριστεί ως κίνδυνος που πρέπει να αντιπαλέψουμε με κάθε νόμιμο μέσο. Σε επίσημη διακήρυξη τον Νοέμβριο του 2004, ο ΟΗΕ κάλεσε τα μέλη του να αγωνιστούν ενάντια στον ρατσισμό και τον αντισημιτισμό.

Σε ό,τι αφορά τη Γερμανία, ο νόμος προβλέπει πως η άρνηση του Ολοκαυτώματος προσκρούει στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια και αποτελει ποινικό αδίκημα που τιμωρείται με ποινή φυλάκισης μέχρι πέντε χρόνια ή με επιβολή χρηματικού προστίμου. Ο εν λόγω νόμος εφαρμόζεται από το 1985, ενώ μετά την επικαιροποίηση του, το 1994, παράνομη κρίθηκε και η χρήση ναζιστικών συμβόλων και σλόγκαν. Αυτό οδήγησε τους Ναζί να αναζητούν διάφορους στυλιστικούς και ενδυματολογικούς κώδικες, όπως για παράδειγμα να επιλέγουν μπλούζες μάρκας Lonsdale, οι οποίες, φορεμένες με ένα προσεκτικά κουμπωμένο τζάκετ, μπορούν να αφήνουν ακάλυπτο μόνο το NSDAP, τα αρχικά δηλαδή του Ναζιστικού Κόμματος του Χίτλερ, ή να ψωνίζουν ρούχα της γερμανικής μάρκας Thor Steiner με αναφορές στη βόρεια μυθολογία αντίστοιχες με του Μπρέιβικ και ανάλογες με τα φληναφήματα της Χ.Α. περί αρχαιοελληνικών συμβόλων. Και πάλι στην Ελλάδα, επιτρέπουμε στα "λεβεντόπαιδα με τα μαύρα" να μοστράρουν ελεύθερα τα νεοναζιστικά τους σύμβολα σε αντίθεση με την Ευρώπη όπου οι ομοϊδεάτες τους προσπαθούν να ξεκαρφώνονται. Πρόσφατα η αυστριακή ένωση ξενοδόχων εξέδωσε εγκύκλιο προς τα μέλη της για το πώς να αναγνωρίζουν τους νεοναζί που πηγαίνουν να κλείσουν διάφορους χώρους για συνεδριάσεις, καθώς στην πατρίδα του Χίτλερ οι νεοναζιστικές συνάξεις τελούν υπό απαγόρευση, όπως και οι νεοναζιστικές ιστοσελίδες.

Τον Απρίλιο του 2011 μάλιστα οι αυστριακές αρχές συνέλαβαν τρία άτομα με την κατηγορία ότι συμμετείχαν στη δημιουργία νεοναζιστικού σάιτ. Σε μία χώρα που, σημειωτέον, κυβερνάται από ακροδεξιό συνασπισμό... Ακόμη όμως και στις χώρες όπου δεν υπάρχει νομοθεσία που να αφορά ρητά τον αντισημιτισμό, τα όποια περιστατικά, όπως το άσμα του βουλευτή, υπόκεινται στους νόμους περί ρατσισμού και ξενοφοβίας.

Μετά λοιπόν από τον "εγέρθητου-ουγκ" Καιάδα, στη Βουλή μπήκε άλλο ένα αστέρι του white pride πενταγράμμου. Από την πλευρά του, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδας έχει βγάλει πολλάκις ανακοινώσεις αναφορικά με τη Χ.Α. Για τον Ματθαιόπουλο και το τραγούδι του για το Άουσβιτς, το μέλος του Συμβουλίου Βίκτωρ Ελίεζερ μάς είπε: "Σε καμία περίπτωση δεν προτιθέμεθα να συμβάλλουμε στην ανάδειξη μιας αθλιότητας σε μουσικό χιτ". Το Συμβούλιο πάντως απέστειλε προς τον πρόεδρο της Βουλής κ. Ευάγγελο Μεϊμαράκη και τους κοινοβουλευτικούς εκπροσώπους των πολιτικών κομμάτων –εκτός της Χ.Α.- επιστολή, η οποία μεταξύ άλλων αναφέρει πως:

«Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδoς, εκπροσωπώντας το σύνολο του Ελληνικού Εβραϊσμού, εκφράζει τον αποτροπιασμό του για την ορκωμοσία του μέλους του κόμματος Χρυσή Αυγή Αρτέμιου Ματθαιόπουλου ως βουλευτού του ελληνικού Κοινοβουλίου. Ο συνθέτης αθλιοτήτων που εξυμνεί το Άουσβιτς προσβάλλει τη μνήμη έξι εκατομμυρίων Εβραίων θυμάτων του Ναζισμού -μεταξύ αυτών 65.000 Ελλήνων Εβραίων- και χιλιάδων Ελλήνων Χριστιανών συμπολιτών μας και χλευάζει με τον πιο χυδαίο τρόπο τους Εβραίους και τους ιερούς τους τόπους, είναι πλέον βουλευτής του ελληνικού Κοινοβουλίου." Παράλληλα, καλεί τον πρόεδρο να λάβει "όλα τα απαραίτητα μέτρα έτσι ώστε να τεθούν στο περιθώριο της πολιτικής και κοινωνικής ζωής της χώρας, οι υμνητές του ναζισμού και των ναζιστικών στρατοπέδων θανάτου, που προσβάλλουν ταυτόχρονα το Σύνταγμα της Ελλάδος, το ελληνικό Κοινοβούλιο, τους Έλληνες πολίτες και το δημοκρατικό πολίτευμα της χώρας μας».

Σε μεγάλο βαθμό όμως το να αγνοοούμε τέτοιες αθλιότητες ή το να αποστρέφουμε το βλέμμα αρνούμενοι να δούμε την απειλή, αφήνει το πεδίο ελεύθερο και για άλλα τέτοια χιτ... για ακόμη περισσότερα χαστούκια, για εκατοντάδες επιθέσεις σε δύσμοιρους μετανάστες, για χιλιάδες αυτόκλητους προστάτες που υποτίθεται οτι μάχονται ένα σύστημα από το οποίο στην πραγματικότητα συντηρούνται και από το οποίο παρασιτικά δημιουργήθηκαν. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι η είσοδος της Χ.Α. στο Κοινοβούλιο έβγαλε τα μέλη και τους ψηφοφόρους της από το περιθώριο στο οποίο ανήκουν...

Πλέον στις παραλίες της Αττικής -και όχι μόνο-, φουσκωμένα από πρωτεϊνες κορμιά -και όχι μόνο- επιδεικνύουν με περισσό θράσος τατουάζ με ελληνικές σημαίες που πλαισιώνονται από αγκυλωτούς σταυρούς. Είναι οι ίδιοι που θα πουλήσουν μαγκιά στον αλλοδαπό μικροπωλητή που πουλά γυαλιά ηλίου είτε για να τα πάρουν τσάμπα είτε σε χαμηλότερη τιμή, ενώ την ίδια ώρα αλείφονται με λάδια για να αποκτήσουν το χρώμα του. Οι υπόλοιποι λουόμενοι απλά αδιαφορούν...

http://www.left.gr/article.php?id=5025

Τετάρτη 1 Αυγούστου 2012

Τα φωνήεντα, οι εθνοφύλακές τους και ο ρατσισμός


Προφανώς το καίριο ερώτημα δεν είναι πόσα φωνήεντα έχουν τα ελληνικά αλλά γιατί στα μέσα μιας βαθειάς κοινωνικής κρίσης με άνοδο πρωτοφανούς και πλέον βίαιου ρατσισμού στον τόπο μας ο κ.Πολύδωρας, παραποιώντας το επίμαχο εγχειρίδιο και αγνοώντας την επιστημονική κοινότητα, αυτοκηρύσσεται εθνοφύλακας των φωνηέντων και καλεί «συνέλληνες» να κυρήξουν πόλεμο στους «ανθέλληνες».

Ας ξεκινήσουμε από τα γλωσσολογικά. Οι περισσότερες γλώσσες με παράδοση γραπτού λόγου παρουσιάζουν αναντιστοιχία στους ήχους του προφορικού λόγου και την αποτύπωσή τους στο γραπτό. Ακούστε το "άδεια" στο "τα μπουκάλια είναι άδεια" και "πότε θα πάρεις άδεια φέτος το καλοκαίρι"; Η ακούστε το "αστέρια"---ο ήχος μετά το "ρ" δεν έιναι "ι". Οι φωνολόγοι έχουν σύμβολα ειδικά για να σημειώνουν αυτούς τους διαφορετικούς ήχους. Επίσης έχουν και εργαλεία (δανεισμένα από την ακουστική) που αναλύουν το ακουστικό σήμα (συχνότητες στο φασματογράφημα) και δείχνουν ότι οι δυο εκδοχές του «άδεια» παραπάνω αντιστοιχούν σε διαφορές στο σήμα. Δηλαδή την «άδεια=διακοπές» και τα «άδεια=μη γεμάτα» δεν τα ακούμε μόνο διαφορετικά αλλά τα λέμε κιόλας. Το βασικό είναι ότι ο γραπτός λόγος πάντα προσεγγίζει τους ήχους του προφορικού, δεν τους κωδικοποιεί 1-προς-1. Και για να πάμε και στα φωνήεντα, για κάποιους ήχους όπως το "α" υπάρχει 1-προς-1 αντιστοιχία, ενώ για ήχους όπως το "ι" είναι 1-προς-μια αράδα. Γι αυτό και τα παιδιά (και οι μεγάλοι) κάνουν ορθογραφικά λάθη με την αράδα του "ι" κι όχι με το "α". Και γι αυτό ένας τροχονόμος πριν από χρόνια έγραψε σε κλήση φίλου "Αστέργια Βουλιαγμένης"--ο άνθρωπος μια χαρά ένστικτο είχε και για τη γλώσσα που μιλάει και για τη γραφή της, απλά του ξέφυγε προς στιγμή ότι πολύ συχνά άλλα λέμε και άλλα γράφουμε. Αυτές οι αναντιστοιχίες είναι γνωστές από την εποχή του Τριανταφυλλίδη. Το καινούργιο βιβλίο παρουσιάζει το σύστημα των ήχων της γλώσσας μας και εξηγεί πως αποδίδονται από τα σύμβολα του γραπτού λόγου επισημαίνοντας τις αναντιστοιχίες. Γιατί υπάρχουν αυτές οι αναντιστοιχίες; Σε κάποια προηγούμενη φάση της γλώσσας πράγματι το "η" και το "ι" ήταν διαφορετικοί ήχοι. Η γλώσσα ως ζωντανό εργαλείο εξελίσσεται, κάποιοι ήχοι άλλαξαν και ο γραπτός λόγος αντικατροπτίζει μια προηγούμενη φάση. Ακόμα και να γινόταν απλοποίηση σήμερα της γραφής και στοίχιση με τον προφορικό λόγο, μετά από κάποιες γεννιές πάλι θα εμφανιζόταν αναντιστοιχία. Γιατί αυτή είναι η φυσική πορεία και εξέλιξη οποιασδήποτε ανθρώπινης γλώσσας καθώς περνάει από γεννιά σε γεννιά.

Είναι προφανές ότι τον ήχο «ι» στα «αστέρια, μάτια κλπ...» δεν το κατάργησαν οι γλωσσολόγοι. Δεν είναι αυτή η δουλειά μας. Και να το «καταργούσαμε», δε θα μας έβγαινε. Η ιστορία της καθαρεύουσας δείχνει πόσο καταδικασμένες είναι τέτοιες εκ των άνωθεν παρεμβάσεις σε μια ζωντανή γλώσσα. Ούτε η δουλειά μας είναι να αποφασίσουμε ή να επιβάλλουμε απλοποίηση της γραφής για να αποτυπώνει πιο άμεσα τον προφορικό λόγο. Αυτή είναι μια απόφαση της κοινωνίας (και γι αυτό το επίμαχο εγχειρίδιο ΔΕΝ προτείνει «φωνητική γραφή»). Δουλειά μας είναι να περιγράφουμε τα βασικά δομικά χαρακτηριστικά των ελληνικών, στην προκειμένη περίπτωση του συστήματος των ήχων της, και την μετάλλαξή τους μέσα από τη χρήση τους από γεννιά σε γεννιά.

Και εδώ είναι το πρώτο μεγάλο ζήτημα με τον τρόπο που εξελίχτηκε όλη αυτή η (μη) συζήτηση με αποκορύφωμα την ερώτηση του κ.Πολύδωρα στη βουλή---η ελληνική γλώσσα αντιμετωπίζεται ως ένα εθνικό κειμήλιο που πρέπει να διασωθεί ακέραιο και ανέπαφο με απόλυτη άρνηση του ότι είναι ένα ζωντανό εργαλείο των ομιλητών της που εξελίσσεται από γεννιά σε γεννιά.

Ενα επικίνδυνο στοιχείο αυτής της προσέγγισης είναι η ιδέα της «μοναδικότητας» των ελληνικών φωνηέντων και του υποτιθέμενου ρόλου τους ως πυρήνα της σκέψης και της διανόησής (που εμμέσως παραπέμπει και στην ανωτερώτητα και των φωνηέντων μας και της σκέψης και της διανόησής μας). Προφανώς και η γλώσσα είναι καίρια για τη σκέψη και τη διανόησή μας. Ομως τα ελληνικά, ως ανθρώπινη γλώσσα, έχει δομικά χαρακτηριστικά παρόμοια με πάρα πολλές άλλες ανθρώπινες γλώσσες. Για παράδειγμα, ο Παγκόσμιος Ατλαντας Γλωσσικών δομών (the World Atlas of Language Structures http://wals.info/feature) μας λέει ότι το σύστημα των πέντε φωνηέντων (ήχων) που έχουν τα ελληνικά είναι το πιό συνχό στις γλώσσες του κόσμου, για την ακρίβεια 288 από τις 564 γλώσσες του Ατλαντα, έχουν σύστημα με πέντε ή έξι φωνήεντα ( http://wals.info/feature/2A), γλώσσες απ’όλες τις γωνιές της γης. Ενα από τα πιο συναρπαστικά ερώτηματα για τη σύγχρονη γλωσσολογία είναι όχι μόνο να καταγράψει την απίστευτη ποικιλία των ανθρώπινων γλωσσών αλλά και να εξηγήσει τα κοινά δομικά χαρακτηριστικά τους. Γιατί λοιπόν τόσα κοινά χαρακτηριστικά στις γλώσσες; Πολύ απλά, γιατί όλοι οι άνθρωποι έχουμε τα ίδια φωνητικά όργανα (λάρυγγας, γλώσσα), τα ίδια ακουστικά όργανα (αυτιά) και τις ίδιες γνωστικές λειτουργίες. Μέσα σ’αυτό το πλαίσιο, η ελληνική γλώσσα αντλεί από ένα συγκερκιμένο ρεπερτόριο δομών βάζοντας τις δικές της παραλλαγές. Δεν υπάρχουν επομένως “μοναδικά” ελληνικά φωνήεντα ούτε αξιακές ιεραρχίες γλωσσών. Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως “πλούτο” π.χ των ελληνικών, γιαπωνέζικων ή των ισπανικών, δεν έχει να κάνει με τον αριθμό ή την ιδιαιτερότητα των φωνηέντων τους αλλά με τις ιδέες, τις ιστορίες, τις έννοιες που δημιούργησαν οι ομιλητές αυτών των γλωσσών, μέσα απο τους αιώνες της ιστορίας τους και του πολιτισμού τους. Φυσικά και η γλώσσα μας έχει πλούτο, αλλά το να συνδένουμε κάποια βασικά χαρακτηριστικά του φωνολογικού συστήματος της γλώσσας μας, τα οποία τα έχει απλά και μόνο επειδή είναι ανθρώπινη γλώσσα με κάποια "μοναδικότητα" και "ελληνικότητα" δεν είναι απλά αβάσιμη, αλλά και επικίνδυνα εθνικιστική προσέγγιση.

Μαζί με την αγωνία για τα φωνήεντα, εκφράζεται από πολλούς σχολιαστές και μια γενική αγωνία για την κατάσταση της γλώσσας μας που μπορεί να συνοψιστεί ως «τ’αφήσαμε όλα χύμα κι ο καθένας λέει ό,τι θέλει». Ας πιάσουμε το δεύτερο. Πολύ απλά, αν ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε, δε θα μπορούσαμε να συννενοηθούμε. Δε λέει ο καθένας ό,τι θέλει. Και η σύγχρονη γλωσσολογία το έχει καταδείξει αυτό και με πληθώρα πειραματικών δεδομένων. Οποιον Ελληνα και να βάλεις στο εργαστήριο της φωνητικής θα πει τα δυο «άδεια» και τα «αστέρια» με τον ίδιο τρόπο (προφανώς και υπάρχει διαφοροποίηση από ομιλητή σε ομιλητή, αλλά οι κατηγορίες είναι οι ίδιες). Επίσης, πειραματικές μελέτες που στηρίζονται σε ψυχολογικές μεθόδους δείχνουν συμφωνία για το τί θεωρούμε αποδεκτό ως δομή, τί παράγουμε σε πειραματικές συνθήκες κοκ. Δεν λέει ο καθένας ό,τι θέλει, ούτε ακούει ο καθένας ό,τι θέλει. Ας πάμε στο «τα έχουμε αφήσει όλα χύμα». Η μόνη ερμηνεία που μπορούμε να δώσουμε σε αυτό είναι ότι ως κοινωνία (ελπίζουμε ότι) έχουμε αποδεχτεί ότι μια ζωντανή γλώσσα εξελίσσεται μονίμως το οποίο σημαίνει διαφοροποίηση κάποιων δομικών στοιχείων και εμφάνιση νεωτερισμών. Μια ζωντανή γλώσσα που μιλιέται από κάποια εκατομύρια είναι φυσικό να αναπτύξει «κοινωνιο-διαλέκτους» που εκφράζουν επιμέρους κοινωνικές ομάδες. Ας θυμηθούμε το «πάμε πλατεία;» όπου αυτό που ξενίζει είναι ότι δεν υπάρχει το εμπρόθετο «στο» και πώς ο Λαζόπουλος το είχε χρησιμοποιήσει ως μέρος της περιγραφής του της νεολαίας. Προφανώς η πρόθεση «σε» δεν είχε εξαφανιστεί από τα ελληνικά όσων έλεγαν «πάμε πλατεία;». Φυσικό είναι αυτές οι διαφορές να ξενίζουν, αλλά η μόνη ερμηνεία στο «τα έχουμε αφήσει όλα χύμα» είναι ότι έχουμε επιτρέψει να αναπτυχθούν αυτές οι κοινωνιο-διάλεκτοι και επίσης δεν πατάσσουμε με αυταρχικό τρόπο τη φυσική αλλαγή κάποιων στοιχείων από γεννιά σε γεννιά. Ευτυχώς! Η γλώσσα μας μόνο να κερδίσει έχει απ’αυτή την ποικιλία!

Μια άλλη πλευρά της προσέγγισης του κ.Πολύδωρα είναι η κινδυνολογία ότι «χάνουμε» κάτι από τη γλώσσα μας (μαζί βέβαια με όλο το κλίμα του του ότι γίνεται επίθεση στην ελληνική γλώσσα---για το σύνδρομο περί επίθεσης στη γλώσσα μας μια εξαιρετική ανάλυση από το Φοίβο Παναγιωτίδη http://epanagiotidis.blogspot.gr/2007/06/blog-post.html.) Στη μακρόχρονη πορεία της γλώσσας μας, όχι μόνο οι ήχοι της αλλά και άλλα χαρακτηριστικά της έχουν αλλάξει (π.χ. τα νέα ελληνικά δεν έχουν απαρέμφατα όπως τα αρχαία). Ομως ούτε στο Ρίτσο και το Σεφέρη και τον Ελύτη λείψανε τα "χαμένα" απαρέμφατα ή φωνήεντα ή η δοτική πτώση, ούτε στον Ομηρο στοιχεία της γλώσσας που εμφανίστηκαν πχ. στην ελληνιστική εποχή. Κι αυτό γιατί κάθε ανθρώπινη γλώσσα μεταλλάσσεται ως σύστημα, ό,τι «χάνεται» «αντικαθίσταται» από κάποιο άλλο δομικό χαρακτηριστικό έτσι ώστε ποτέ δέν έχουν λείψει από ομιλητή ήχοι ή δομές αν έχει κάτι να πει. Με άλλα λόγια η έννοια του "χάνουμε" φωνήεντα και κατά συνέπεια δυνατότητες έκφρασης με συνέπειες για τη νόησή μας δε στέκει.

Πότε λοιπόν χάνεται ή κινδυνεύει μια γλώσσα? Οταν χάνονται οι ομιλητές της ή σταματούν να τη μιλούν. Κάπως έτσι χάθηκαν πολλές διάλεκτοι ή «ντοπιολαλιές» της ελληνικής, όταν οι ομιλητές τους μετανάστευσαν στα αστικά κέντρα της χώρας μας και υιοθέτησαν τη γλώσσα των αστικών κέντρων για να βρουν δουλειά και να προχωρήσουν. Γλώσσες χάνονται όταν μειονότητες καταπιέζονται και στερούνται το δικαίωμα στη γλώσσα τους. Οταν ο μετανάστης γονιός δε μιλάει τη γλώσσα του στο παιδί του γιατί φοβάται ότι δε θα τα πάει καλά στο σχολείο ή γιατί του το έχει «συστήσει» ο δάσκαλος.

Ας επιστρέψουμε λοιπόν στο αρχικό ερώτημα. Γιατί ο κ. Πολύδωρας καλεί «συνέλληνες» να εξεγερθούν εναντίον των «ανθελλήνων» και να σώσουν τα φωνήεντα; Αφού δεν απειλούνται τα φωνήεντα, ποιός απειλείται και τελικά ποιός είναι η απειλή; Η απειλή δεν είναι άλλη από τον τυφλό εθνικισμό που πρεσβεύει η στάση του κ. Πολύδωρα, που πάει χέρι χέρι με τον ανερχόμενο ρατσισμό στον τόπο μας. Δε χρειάζεται και πολλή φαντασία για να δει κανείς τις επιπτώσεις αυτής της εθνικιστικής προσέγγισης της γλώσσας για τις γλώσσες των μεταναστών, το δικαίωμά τους να μάθουν στα παιδιά τους τη μητρική τους γλώσσα και το δικαίωμα των παιδιών τους, μαζί με τα ελληνικά, να μάθουν τη γλώσσα των γονιών τους και μέσα από απ’αυτή την ιστορία και παράδοση των οικογενειών τους. Η γλωσσολογία έχει μόνο μια απάντηση. Δεν υπάρχουν ανώτερες και κατώτερες γλώσσες κι όσο μιλιούνται ελεύθερα δεν απειλούνται ούτε τα φωνήεντά τους ούτε η επιβίωσή τους. Το ερώτημα είναι ανοιχτό για την ελληνική κοινωνία, αν και κατα πόσο θα καταφέρει να παραγκωνίσει τις εθνικιστικές προσεγγίσεις στη γλώσσα μας και την παρεπόμενη κινδυνολογία και να τιμήσει τις γλώσσες όσων ζουν στον τόπο μας, εξασφαλίζοντας το δικαίωμα όλων να κρατήσουν ζωντανή τη γλώσσα τους.

Δώρα Αλεξοπούλου και Γιώργος Τσούλας

-----
Δώρα Αλεξοπούλου είναι γλωσσολόγος, ερευνήτρια στο τμήμα Θεωρητικής και Εφαρμοσμένης Γλωσσολογίας του πανεπιστημίου του Καίμπριτζ, Αγγλία.

Γιώργος Τσούλας είναι γλωσσολόγος, Αναπληρωτής Καθηγητής στο Τμήμα Γλώσσας και Γλωσσολογικής Επιστήμης του πανεπιστημίου του York, Αγγλία.

Δευτέρα 23 Ιουλίου 2012

Κι άλλο ένα ελληναράδικο ψέμα κατά της εκπαίδευσης


Του Νίκου ΣΑΡΑΝΤΑΚΟΥ

Ενώ μύρια δεινά ταλανίζουν την εκπαίδευση με τις συνεχείς περικοπές και τους μισθούς πείνας των εκπαιδευτικών, όλη η προσοχή των ελληναράδων φαίνεται να έχει εστιαστεί στο πώς θα βγάλουν “ανθελληνικά” τα διδακτικά βιβλία.


Θέλει κανείς να ησυχάσει και δεν τον αφήνουν. Καλοκαιριάτικα, και να γράφω εμβόλιμο άρθρο! Εμβόλιμο, γιατί το θέμα είναι μάλλον γελοίο και δεν αξίζει να χαραμίσει κανονικό άρθρο το ιστολόγιο. Αλλά και να μη γράψω δεν μπορώ, γιατί με τη φόρα που έχουν πάρει οι ελληνοκεντρικοί συνωμοσιολόγοι, και με το μένος τους εναντίον της εκπαίδευσης και των σχολικών βιβλίων, μπορεί ως μεθαύριο κι αυτό το καινούργιο φασούλι να έχει γίνει επερώτηση στη Βουλή, σαν το άλλο με τη Γραμματική του Δημοτικού.

Διότι, ενώ μύρια δεινά ταλανίζουν την εκπαίδευση με τις συνεχείς περικοπές και τους μισθούς πείνας των εκπαιδευτικών, όλη η προσοχή των ελληναράδων φαίνεται να έχει εστιαστεί στο πώς θα βγάλουν “ανθελληνικά” τα διδακτικά βιβλία, χωρίς να αναλογίζονται το κακό που κάνουν στους μαθητές των σχολείων (τουλάχιστον σε όσους έχουν γονείς αρκετά εύπιστους για να πιστεύουν τέτοιες μπούρδες).

Όπως θα καταλάβατε, ένα καινούργιο ψέμα βρίσκεται σε εξέλιξη, μετά την δήθεν κατάργηση των φωνηέντων, μόνο που αυτό δεν έχει καμιά απολύτως, έστω και στρεβλωμένη, σχέση με την πραγματικότητα. Αλλά να τα πάρω με τη σειρά.

Διάβαζα προ ολίγου σε έναν ιστότοπο για την επιστολή της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου Γραμματικής, και στα σχόλια που υπήρχαν από κάτω, ένας σχολιαστής, θέλοντας να δείξει ότι παρ’ όλ’ αυτά η γενική κατεύθυνση των σχολικών βιβλίων είναι “ανθελληνική”, έδινε ένα λινκ προς τον (κάποτε σχετικά έγκυρο) ιστότοπο defencenet.gr.

Ο τίτλος του άρθρου ήταν: “ Βιβλία της ιστορίας χωρίς τις ελληνικές αποικίες!” και το άρθρο, χωρίς να μασάει τα λόγια του, ξεκινούσε:

Δεν έχει όριο πλεον ο… ”αφελληνισμός” του Υπουργείου παιδείας στα εγχειρίδια του δημοτικού, γυμνασίου και λυκείου…

Συγκεκριμένα στα βιβλία της ιστορίας έχουν αφαιρεθεί οι χάρτες των Ελληνικών αποικισμών της κλασσικής εποχής στις περιοχές της Μεσογείου, Ευξείνου Πόντου και Βαλκανίων με αποτέλεσμα ο Ελληνικός κόσμος εκείνης της εποχής, αντί να φαίνεται ως μια κραταιά αυτοκρατορία φαντάζει πλεον ως μια κουκίδα στα μάτια των μαθητών!!!

Και το άρθρο συνεχίζει με προβλέψιμες πομφόλυγες για σταδιακή αποξήλωση και βιασμό της ιστορίας, ενώ οι υπεύθυνοι του ιστότοπου (που αναδημοσιεύουν από αλλού την είδηση) δεν παραλείπουν να συσχετίσουν το νέο κρούσμα με το “περιστατικό των φωνηέντων” και καλούν το υπουργείο να απαντήσει, προειδοποιώντας ότι περιμένουν απάντηση “από τους καθ’ύλην αρμόδιους και όχι από 140 καθηγητές”!

Το κείμενο έχει βέβαια τα χάλια του -ας πούμε, οι αποικισμοί δεν έγιναν την κλασική εποχή (η οποία δεν γράφεται με δύο σ), αλλά παλιότερα, την αρχαϊκή εποχή. Αλλά αυτό είναι παρωνυχίδα. Το θέμα είναι αν όντως οι…. γνωστοί εθνοκτόνοι κύκλοι προχώρησαν σε αυτό το νέο βήμα “αφελληνισμού”.

Ευτυχώς, στην εποχή μας τα σχολικά βιβλία υπάρχουν ονλάιν (σε έντυπη μορφή είναι που σπανίζουν χάρη στην ευγενή φροντίδα της κ. Διαμαντοπούλου) κι έτσι μπορούμε εύκολα να ελέγξουμε αν αληθεύει η εντυπωσιακή αυτή καταγγελία.

Πηγαίνουμε λοιπόν στον ιστότοπο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, που τόσο το αντιπαθούν οι ελληνοβαρεμένοι, και ψάχνουμε. Ως γνωστόν, η αρχαία ιστορία διδάσκεται τρεις φορές: στήν Δ’ Δημοτικού, στην Α’ Γυμνασίου και στην Α’ Λυκείου. Κοιτάζουμε τα αντίστοιχα βιβλία και, όπως περιμέναμε, η ελληναράδικη καταγγελία, ότι δήθεν έχουν αφαιρεθεί οι χάρτες του ελληνικού αποικισμού, είναι ολότελα ψεύτικη.

Στο βιβλίο της Δ’ Δημοτικού, η σχετική εικόνα είναι αυτή που βλέπετε πιο πάνω και βρίσκεται στη σελ. 17 του βιβλίου προκειμένου για τον 2ο αποικισμό. (Υπάρχει κι άλλος χάρτης, στη σελ. 9, για τον πρώτο αποικισμό, αλλά αυτός δεν είναι και τόσο εντυπωσιακός αφού ο πρώτος αποικισμός περιορίστηκε στα μικρασιατικά παράλια, ενώ στον δεύτερο αποικισμό οι αποικίες απλώθηκαν σε όλη τη Μεσόγειο και στον Εύξεινο Πόντο. Πάντως το βιβλίο είναι εδώ αν θέλετε να το ελέγξετε).

Στο βιβλίο της Α’ Γυμνασίου ( που είναι εδώ) ο χάρτης του 2ου αποικισμού είναι κάπως μεγαλύτερος και λεπτομερέστερος, αφού απευθύνεται σε μεγαλύτερα παιδιά. Βρίσκεται στη σελ. 44, ενώ ο μικρότερος χάρτης του πρώτου αποικισμού στη σελ. 38. Ιδού ο χάρτης της σελ. 44:
 

Τέλος, στο βιβλίο της Α’ Λυκείου, ο χάρτης είναι ακόμα μεγαλύτερος και λεπτομερέστερος, αυτή τη φορά στη σελ. 90:



Συμπέρασμα: Η καταγγελία των ελληναράδων ότι τάχα αφαιρέθηκαν οι χάρτες του αποικισμού είναι, όπως όλα δείχνουν, ένα άθλιο ψέμα που εντάσσεται στη σκοταδιστική αντιεκπαιδευτική εκστρατεία των τελευταίων ημερών. Δεν θα έγραφα τίποτα αν το άθλιο αυτό ψέμα είχε περιοριστεί σε ένα-δυο πατριδοκαπηλικά ιστολόγια, όμως βλέπω ότι, λίγες ώρες μετά την αρχική δημοσίευση, η συκοφαντία έχει αναπαραχθεί εκατοντάδες φορές.

Για να προλάβω λοιπόν τον κ. Πολύδωρα, που ασφαλώς θα έκανε κι άλλη ερώτηση στη Βουλή, και τον κ. Διαμαντή που θα έγραφε κι άλλο άρθρο, και να τους προφυλάξω από το να γίνουν (κι άλλο) ρεζίλι, γράφω αυτό το άρθρο. Ή ίσως θέλω να δω αν και πόσο μια έγκαιρη, άμεση σχεδόν, ανασκευή μπορεί να αποτρέψει τον πολλαπλασιασμό του μύθου. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι δεν μπορεί.

Προσθήκη: Χάρη στο σχόλιο του Μ.Μελιδώνη μπορώ να υποθέσω πώς ξεκίνησε ο νέος μύθος. Στον ιστότοπο μιας χριστιανικής οργάνωσης, όπου κάποιος χρεώθηκε το καθήκον να βγάλει αντιχριστιανικά και ανθελληνικά όλα συλλήβδην τα σχολικά βιβλία, δημοσιεύτηκε ένα άρθρο όπου, μεταξύ πολλών άλλων, κατηγορείται το βιβλίο της Δ’ Δημοτικού ότι τάχα στον χάρτη της σελ. 79 “αφαιρούν τις αποικίες και δείχνουν την Ελλάδα σαν ψείρα” ( δείτε εδώ, στο τέλος). Όμως, αν πάτε στη σελ. 79 του βιβλίου ( ξεφυλλίστε εδώ) θα δείτε ότι ο επίμαχος χάρτης που δεν δείχνει τις αποικίες είναι…… ο χάρτης του πελοποννησιακού πολέμου! Λόγω τιμής, τέτοια βλακεία!

Σάββατο 23 Ιουνίου 2012

TA ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ΤΟΥ ΦΑΣΙΣΜΟΥ


Toυ Δημήτρη Ψαρρά

To δυστύχημα είναι ότι χρειάστηκε να δούμε «ζωντανά» στην τηλεόραση αυτό το ελάχιστο δείγμα πολιτικής δράσης της Χρυσής Αυγής για να καταλάβουν ακόμα και οι πιο αδιάφοροι ότι κάτι δεν πάει καλά μ’ αυτό τον «διάλογο» που έχει ανοίξει με τους ναζιστές, κάτω από τους κανόνες που ορίζει για την προβολή των κομμάτων ο εκλογικός νόμος και οι προδιαγραφές του ΕΣΡ.

– Δεν μας έφταναν τα εκατοντάδες θύματα των πογκρόμ που διοργανώνει η ναζιστική συμμορία εδώ και χρόνια.

– Δεν δώσαμε σημασία στις δικαστικές αποφάσεις που αφορούν την ποινική δράση των μελών της ούτε καθ στις δίκες που εκκρεμούν εις βάρος στελεχών της για αδικήματα βίας.

–Αψηφήσαμε ακόμα και την τελεσίδικη απόφαση του Εφετείου Κακουργημάτων που επικυρώθηκε από τον Άρειο Πάγο (απόφαση Ποινικού Τμήματος 1167/2010), σύμφωνα με την οποία δέκα μέλη της οργάνωσης, με επικεφαλής τον υπαρχηγό της, οργάνωσαν δολοφονική απόπειρα εναντίον ενός αριστερού φοιτητή.

Όλα αυτά τα στοιχεία θα αρκούσαν για να θέσει κανείς εκτός δημοκρατικού πλαισίου τη Χρυσή Αυγή και τους εκπροσώπους της πολύ πριν αρχίσει η προεκλογική περίοδος των περασμένων εκλογών. Στην περίπτωσή της δεν έχει καμιά εφαρμογή η αρχή που θέλει τη δημοκρατία να είναι ανεκτική ακόμα και απέναντι στους εχθρούς της. Γιατί δεν είναι οι «ιδέες» της Χρυσής Αυγής που πρέπει να αποκρουστούν, αλλά οι ίδιες οι πράξεις της.

Γράφοντας πριν από τις περασμένες εκλογές, υποστήριζα ότι γι’ αυτό τον λόγο κανένας διάλογος δεν είναι δυνατός με τους ναζιστές.[1] Αυτό ισχύει και για μας τους δημοσιογράφους αλλά και για τους πολιτικούς που βρίσκονται αντιμέτωποι με το ίδιο δίλημμα. Φυσικά, όσοι αισθάνονται πολιτική συγγένεια με τον φύρερ της Χρυσής Αυγής μπορούν ελεύθερα να τον καλούν στις εκπομπές τους ή να τον προβάλλουν στις στήλες τους. Αλλά ας μην επικαλούνται την ανάγκη «διαλόγου» ή την «ελευθερία των απόψεων», γιατί η προπαγάνδιση των πογκρόμ δεν είναι «άποψη».

Ακούγεται το επιχείρημα ότι μέχρι και οι φυλακισμένοι, ακόμα και οι βαρυποινίτες, βγαίνουν τηλεφωνικά σε τηλεοπτικές εκπομπές και υπερασπίζονται το δίκιο τους. Και πολύ καλά κάνουν. Αλλά όπως κανείς δεν καλεί καταδίκους για να εγκωμιάσουν το έγκλημά τους, έτσι δεν αποτελεί δημοκρατικό δικαίωμα των ναζιστών να μας εξηγούν για ποιο λόγο πρέπει να εφαρμόσουν κι αυτοί την «τελική» τους λύση στην Ελλάδα, αυτή τη φορά εναντίον των μεταναστών.

Το πάγιο ερώτημα των επιστημόνων που ασχολούνται με το φαινόμενο των σύγχρονων ακροδεξιών κομμάτων στην Ευρώπη είναι με ποιο τρόπο μπορεί να αναχαιτίσει την προέλασή τους το κυρίαρχο πολιτικό σύστημα, οι εκφραστές δηλαδή του λεγόμενου συνταγματικού τόξου. Ο David Art έχει από χρόνια μελετήσει τις συνέπειες που μπορεί να έχουν στη βιωσιμότητα αυτών των πολιτικών σχηματισμών οι δυο στρατηγικές που αναπτύσσονται σε διάφορες χώρες και που σχηματικά διακρίνονται ανάλογα με το αν έχει ή όχι επιβληθεί μια υγειονομική ζώνη, ένας πολιτικός αποκλεισμός δηλαδή αυτών των κομμάτων.[2]

Σύμφωνα με τη συγκριτική μελέτη των εκλογικών επιδόσεων, είναι σαφές ότι όσο πιο επιτρεπτικό είναι το πολιτικό περιβάλλον τόσο πιο εύκολα εγκαθίσταται στον πολιτικό χάρτη ένα παρόμοιο κόμμα. Σημειώνω εδώ ότι μιλάμε για ακροδεξιά κόμματα και όχι ανοιχτά νεοναζιστικά μορφώματα, για τα οποία δεν υπάρχει καμιά ανοχή στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Όμως η ίδια έρευνα δείχνει ότι αυτή η περίφημη «υγειονομική ζώνη» δεν πρέπει να οργανωθεί πολύ νωρίς, γιατί τότε κινδυνεύει να στρέψει την προσοχή ακτιβιστών της ακροδεξιάς στο μόρφωμα που απομονώνεται και να βοηθήσει έτσι σε μια έμμεση υπερπροβολή των θέσεών του.

Αυτή λοιπόν η υγειονομική ζώνη πρέπει να εγκατασταθεί μόνο αν έχει ήδη αποκτήσει μια κάποια διακριτή παρουσία το ακροδεξιό μόρφωμα. Από την άλλη, σύμφωνα με την ίδια έρευνα, η υγειονομική ζώνη δεν πρέπει να αργήσει πολύ να εγκατασταθεί, ώστε να μην προλάβει το ακροδεξιό κόμμα να αποκτήσει σταθερή εκλογική δύναμη. Γιατί, αν έχει συμβεί αυτό, τότε το ακροδεξιό κόμμα θα έχει σταθεροποιήσει μεγάλο μέρος των οπαδών του, θα έχει αποκτήσει σοβαρά υλικά και οικονομικά μέσα, αρχίζοντας να επιβάλλει τη δική του πολιτική ατζέντα. Το έχουμε δει να συμβαίνει σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με τα ζητήματα «νόμου και τάξης» και μετανάστευσης.[3]

Δυστυχώς αυτό είναι που συνέβη με τη Χρυσή Αυγή. Τώρα που «ξυπνήσαμε» είναι πολύ αργά, και η όψιμη «υγειονομική ζώνη» που επιχειρείται να θεσμοθετηθεί κατόπιν εορτής μετά τις ανδραγαθίες Κασιδιάρη ίσως δεν είναι αρκετή. Εδώ η ευθύνη των μέσων είναι σοβαρή. Γιατί ενώ η πραγματική δράση της Χρυσής Αυγής στις γειτονιές μοιάζει πολύ με την αντίστοιχη μαφιόζικων ομάδων στη γειτονική χώρα (προστασία μαγαζιών και αυτοδικία κατά μεταναστών υπέρ ορισμένων γηγενών), η εικόνα που έβγαζαν μέχρι πριν τρεις μέρες τα μέσα ενημέρωσης είναι εκείνη της γιαγιάς που της διαβάζει το PIN ο χρυσαυγίτης μπροστά στο ΑΤΜ.

Γιατί το έκαναν αυτό τα μέσα ενημέρωσης; Κάποια, όπως το Πρώτο Θέμα είναι φανερό ότι ασπάζονται ουσιαστικά την ατζέντα της οργάνωσης, επομένως το σχετικό ρεπορτάζ με τις στημένες φωτογραφίες ήταν η λογική κατάληξη ενός πολύχρονου φλερτ του Αναστασιάδη με τον φασισμό που καθώς φαίνεται επιτέλους ολοκληρώθηκε.

Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Και δυστυχώς δεν φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι η Ακροδεξιά ηγεμόνευσε σε μια μερίδα των αγανακτισμένων και έδωσε τον δικό της τόνο σε πολλές σκηνές λαϊκής διαμαρτυρίας εναντίον εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος, ακόμα και εκεί που δεν ήταν παρούσα. Δεν αναφέρομαι μόνο στην παρουσία Χρυσαυγιτών στην πάνω πλατεία, αλλά στην επικράτηση των συνθημάτων, και κυρίως της φρασεολογίας της οργάνωσης, σε μεγάλο τμήμα του λεγόμενου «αντιμνημονιακού κινήματος», που ούτε ενιαίο ούτε κίνημα είναι. Η συνθηματολογία περί ξένης κατοχής, Τέταρτου Ράιχ, τσούλας Μέρκελ, παγκόσμιας διακυβέρνησης, Λέσχης Μπίλντερμπεργκ, εβραϊκής Goldman Sachs και πρωθυπουργού Τζέφρι, που κυριάρχησαν συχνά στον δημόσιο λόγο επέτρεψαν στην όποια Χρυσή Αυγή να κολυμπάει σαν το ψάρι στο νερό.

Αυτό συνέβη και την περασμένη Πέμπτη. Η Χρυσή Αυγή όχι μόνο κάλυψε τη δράση του «υπευθύνου Τύπου» της οργάνωσης, αλλά για αντιπερισπασμό προχώρησε και σε διαδήλωση δεκάδων μελών της στην Παιανία, για να υπερασπιστεί τη δολοφονική πράξη αυτοδικίας ενός κατοίκου με θύμα έναν μετανάστη που θεωρήθηκε ύποπτος διάρρηξης. Δυστυχώς, οι ναζιστές γνωρίζουν ότι όσο η κοινωνία δεν έχει την ευαισθησία να απορρίψει την αυτοδικία κατά μεταναστών, τα «παραπτώματα» των νεοναζιστών παλικαράδων θα πέφτουν στα μαλακά.

* Ο Δημήτρης Ψαρράς είναι δημοσιογράφος, μέλος της δημοσιογραφικής-ερευνητικής ομάδας «Ο Ιός»

---
[1] «Τα μέσα ενημέρωσης και η Χρυσή Αυγή», tvxs, 9.4.2012.
[2] David Art, Inside the Radical Right. The Development of Anti-Immigrant Parties in Western Europe, Cambridge University Press, Κέιμπριτζ και Νέα Υόρκη 2011.
[3] Ανάλογα ευρήματα και σε άλλη συγκριτική έρευνα για τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν τα κόμματα της Ακροδεξιάς στην Ευρώπη από τα μεγάλα κατεστημένα κόμματα και τα μέσα ενημέρωσης. Βλ. Αντώνης Α. Έλληνας, Τα μέσα ενημέρωσης και η Άκρα Δεξιά στη Δυτική Ευρώπη. Παίζοντας το χαρτί του εθνικισμού, Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2012.

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Ο δεκαετής πόλεμος 1912 – 22, μια ξεχασμένη επέτειος. Η απόβαση στη Σμύρνη

Του Λέανδρου Μπόλαρη

Ο ελληνικός στρατός κατοχής παρελαύνει στην Σμύρνη



Για τα «απαράβατα δικαιώματα του ελληνισμού» στη χάραξη ΑΟΖ και την «εθνική περηφάνια» γενικά, ακούγονται πολλά αυτές τις μέρες, ιδιαίτερα από τη δεξιά όλων των αποχρώσεων.

Ενενήντα τρία χρόνια πριν, τα «απαράγραπτα δικαιώματα του ελληνισμού» ζούσαν ημέρες δόξας και η εν λόγω περηφάνια έφτανε στα ουράνια. Στις 15 Μάη 1919 (2 Μάη με το παλιό ημερολόγιο) τα τμήματα της 1ης Μεραρχίας αποβιβάζονταν από τα πλοία στο λιμάνι της Σμύρνης και μέσα σε πανηγυρικό κλίμα παρέλαυναν στην πόλη καταλαμβάνοντας ταυτόχρονα όλα τα στρατηγικά της σημεία. Να σημειώσουμε εδώ, ότι η 1η Μεραρχία ήρθε κατευθείαν από την “Ουκρανική εκστρατεία” όπου πολεμούσε ενάντια στον Κόκκινο Στρατό στα πλαίσια της διεθνούς ιμπεριαλιστικής επέμβασης στην επαναστατημένη Ρωσία.

Η επέτειος αυτή είναι ξεχασμένη. Τις εικόνες της σημαιοστολισμένης αποβάθρας με τον μητροπολίτη Χρυσόστομο ντυμένο «τα χρυσοποίκιλτα άμφιά του» ο οποίος, «επάνω εις το αμάξι που τον έφερε από τη μητρόπολιν, κάτωχρος ευλογούσε τους αποβιβαζομένους», την έχουν σκεπάσει οι εικόνες της ίδιας αποβάθρας τρία χρόνια μετά.

Για την Αριστερά είναι αναγκαίο να θυμάται αυτά που θέλουν να ξεχάσουν οι αστοί και να τα θυμίζει σήμερα.


Η «Απελευθέρωση»

Λίγο πριν την απόβαση, σε μια μεγάλη συγκέντρωση της ελληνικής ελίτ της πόλης υπό την προεδρία του Χρυσόστομου, ο ναύαρχος Μαυρουδής είχε διαβάσει το μήνυμα του πρωθυπουργού Βενιζέλου:

«Το πλήρωμα του χρόνου ήλθεν. Η Ελλάς εκλήθη υπό του Συνεδρίου της Ειρήνης να καταλάβη τη Σμύρνην ίνα ασφαλίση την τάξιν. Οι ομογενείς εννοούσιν ότι η απόφασις αυτή ελήφθη διότι εν τη συνειδήσει των διευθυνόντων το Συνέδριο είναι αποφασισμένη η ένωσις της Σμύρνης μετά της Ελλάδος».

Πράγματι, το Συμμαχικό Στρατιωτικό Συμβούλιο είχε αποδεχτεί μεγαλόψυχα την πρόταση του Βενιζέλου να αναλάβει ο ελληνικός στρατός την τήρηση της τάξης στην Σμύρνη και γενικότερα στην περιοχή του Αϊδινίου, γιατί υπήρχαν πληροφορίες ότι ετοιμαζόταν μεγάλες σφαγές του άμαχου χριστιανικού πληθυσμού. Ήταν μια «προληπτική ανθρωπιστική επέμβαση» λοιπόν, για να χρησιμοποιήσουμε τους ευφημισμούς που επιστρατεύουν σήμερα οι ιμπεριαλιστές.

Το πόσο «απελευθέρωση» θεωρούσαν οι εμπνευστές της την κατάληψη της Σμύρνης από τον ελληνικό στρατό το δείχνει με ένα τρόπο και ο τίτλος της ανακοίνωσης που τοιχοκολλήθηκε παντού:

«Ο ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΣΤΡΑΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΚΑΤΟΙΚΟΥΣ

Φέρω εις γνώσιν υμών ότι κατ' εντολήν της κυβερνήσεώς μου (ενεργούσης εκ συμφώνου μετά των Συμμάχων) προβαίνω εις στρατιωτικήν κατάληψιν της Σμύρνης και των πέριξ. Η κατοχή αυτή σκοπόν έχει την εξασφάλισιν των πληθυσμών και προστασίαν εν γένει της εννόμου τάξεως...»

Στρατός κατοχής, τέτοιος ήταν ο ελληνικός στρατός, παρ’ όλες τις φανφάρες και τα ρίγη πατριωτικού ενθουσιασμού. Και όπως γίνεται πάντα με τους στρατούς κατοχής, η «προστασία των πληθυσμών» ήταν ένα πολύ σχετικό πράγμα.

Ο ιστορικός-δημοσιογράφος Τάσος Κωστόπουλος στο βιβλίο του «Πόλεμος και Εθνοκάθαρση, η ξεχασμένη πλευρά μιας δεκαετούς εθνικής εξόρμησης 1912-1922» διασώζει μια άλλη πλευρά της «απελευθέρωσης»:

«Με αφορμή κάποιους πυροβολισμούς που ρίχτηκαν εναντίον των αγημάτων που παρήλαυναν στην προκυμαία της Σμύρνης, έλληνες στρατιώτες και ένοπλοι ντόπιοι χριστιανοί επιδίδονται σ’ ένα διήμερο όργιο βίας, φόνων, βιασμών και εκτεταμένων λεηλασιών στις μουσουλμανικές συνοικίες της πόλης, με περισσότερους από 200 νεκρούς μεταξύ των κατοίκων. Περίπου 2.500 μουσουλμάνοι συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν (ανάμεσά τους μικρά παιδιά και ολόκληρες τάξεις μαθητών με τους δασκάλους τους) ενώ στόχος επιθέσεων έγινε επίσης η εβραϊκή κοινότητα της πόλης με λεηλασία των καταστημάτων της και μερικούς νεκρούς».

Τις επόμενες μέρες έγιναν επιδρομές με τα ίδια αποτελέσματα σε τουρκικά χωριά σε ακτίνα μερικών χιλιομέτρων γύρω από την πόλη. Ήταν η αρχή μόνο. Τους επόμενους μήνες ο ελληνικός στρατός θα έμπαινε όλο και πιο βαθιά στην ενδοχώρα για να κυνηγήσει τους αντάρτες του Κεμάλ. Και όπως πάλι έχει συμβεί με όλους τους στρατούς κατοχής, γινόταν όλο και πιο δύσκολο να κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στους στρατιωτικούς στόχους και τον άμαχο πληθυσμό. Ο κάθε τούρκος χωρικός μπορούσε να σκαλίζει το χωράφι του τη μέρα και το βράδυ να παίρνει το όπλο. Τα χωριά έδιναν τροφή και πληροφορίες στους αντάρτες. Οι σφαγές και οι εμπρησμοί έγιναν σαν απάντηση στον ανταρτοπόλεμο. Κι όσο η νίκη ξέφευγε, όσο τα στρατεύματα του Κεμάλ δυνάμωναν, ο εφιάλτης γινόταν όλο και πιο αιματοβαμμένος.


Συμφέροντα

Ο Βενιζέλος και πίσω του ολόκληρη η άρχουσα τάξη παρουσίαζε την εκστρατεία σαν απελευθέρωση ελληνικών πληθυσμών, της Ιωνίας «της προαιώνιας κοιτίδας του ελληνισμού». Στατιστικές και απογραφές παρουσιάζονταν για να αποδείξουν ότι εκεί στα παράλια της Μικράς Ασίας και σε ακόμα μεγαλύτερες περιοχές, το ελληνικό στοιχείο υπερτερούσε. Στην πραγματικότητα, ακόμα και στα παράλια ήταν απλά μια σημαντική μειοψηφία, όχι πάνω από 40%. Στην ενδοχώρα οι συσχετισμοί γίνονταν ακόμα πιο συντριπτικοί.

Όμως, όλα αυτά είχαν απλά προπαγανδιστική σημασία. Η πραγματική αιτία της απόβασης και της Μικρασιατικής Εκστρατείας συνολικά δεν είχε τίποτα να κάνει με την προστασία των πληθυσμών, αλλά τα πάντα με τις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων μετά το τέλος του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.

Είδαμε ότι την εντολή για την απόβαση την έδωσε το Συμμαχικό Συμβούλιο. Το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα βρισκόταν κάτω από τον άμεσο έλεγχο και διαταγές των Συμμάχων της Αντάντ, ιδιαίτερα της Αγγλίας. Από εκεί έπαιρνε την άδεια το επιτελείο του για το σχεδιασμό των επιχειρήσεων και την επέκταση της ζώνης τους όλο και βαθύτερα στην Τουρκία.

Η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν στην πλευρά των ηττημένων του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Με την συνθήκη του Μούδρου στις 31 Οκτώβρη του 1918 υπέγραψε όχι μόνο την παράδοση των στρατευμάτων της, αλλά και την αναγνώριση του «συμμαχικού» ελέγχου στο σιδηροδρομικό δίκτυο και το δικαίωμα των «Συμμάχων» να καταλαμβάνουν οποιοδήποτε σημείο της χωρίς προειδοποίηση. Όμως, το σάπιο καθεστώς του Σουλτάνου στην Κωσταντινούπολη που την υπέγραψε σύντομα βρέθηκε να μην ελέγχει τίποτα παραπάνω από το παλάτι του. Το κίνημα του Κεμάλ Ατατούρκ ξεκίνησε την πάλη του ενάντια στον ιμπεριαλιστικό διαμελισμό της Τουρκίας.

Έτσι, οι διαπραγματεύσεις για την υπογραφή της «Συνθήκης της Ειρήνης» που ξεκίνησαν στις αρχές του 1919 στο Παρίσι, εκτός από τους καυγάδες ανάμεσα στους νικητές για τη μοιρασιά της Αυτοκρατορίας, είχε και το πρόβλημα του ποιος θα εξασφαλίσει την όποια συμφωνία. Οι καυγάδες ήταν σκληροί. Στις αρχές του Μάρτη ιταλικά στρατεύματα αποβιβάστηκαν στην Αττάλεια. Η αγγλική και η γαλλική κυβέρνηση έπρεπε να παραμερίσουν προσωρινά τις διαφωνίες τους.

Να στείλουν δικά τους στρατεύματα σε κλίμακα απαραίτητη για την επιτυχία της αποστολής ήταν εκτός των δυνατοτήτων τους. Και μόνο η ιδέα ότι ο πόλεμος συνεχίζεται μπορούσε να προκαλέσει έκρηξη στα εκατομμύρια των φαντάρων που είχαν ζήσει τη φρίκη των χαρακωμάτων και έβλεπαν με ελπίδα τη φλόγα της επανάστασης που είχε ανάψει ο Οκτώβρης του 1917 στη Ρωσία και η επανάσταση στη Γερμανία.

Ο «πρόθυμος σύμμαχος» που ήθελε –και νόμιζε ότι μπορούσε- να κάνει τη βρωμοδουλειά ήταν η ελληνική αστική τάξη. Διέθετε έναν εμπειροπόλεμο στρατό που είχε σκληραγωγηθεί στο «σχολείο» των Βαλκανικών Πολέμων. Είχε καταφέρει να βρεθεί, έστω τον τελευταίο χρόνο του πολέμου, στο στρατόπεδο των νικητών –μια απόφαση που είχε προκαλέσει τόσο έντονο διχασμό στο εσωτερικό της που έφτασε στα όρια του εμφυλίου πολέμου. Όμως, τώρα ο Βενιζέλος ήθελε να δρέψει τους καρπούς της νίκης. Η Σμύρνη και όλη η Μικρασία ήταν από χρόνια το έπαθλο. Το 1915 ο Βενιζέλος είχε προτείνει την παραχώρηση της Καβάλας και γειτονικών περιοχών στην Βουλγαρία ως αντάλλαγμα για το πέρασμά της στο στρατόπεδο της Αντάντ, η αμοιβή γι’ αυτή την υπηρεσία θα ήταν η Δυτική Μικρά Ασία με κέντρο την Σμύρνη.

Η επιμονή σ’ αυτό τον στόχο είχε να κάνει επίσης με τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου. Ο Νίκος Ψυρούκης στο βιβλίο του «Η Μικρασιατική Καταστροφή» έχει εξηγήσει αυτά τα συμφέροντα ως εξής:

«Η ανάγκη της εδραίωσης και της επέκτασης των θέσεών του στην Εγγύς Ανατολή γινόταν καθημερινά όλο και πιο μεγάλη. Όσο φαινόταν πιο καθαρά ότι η σοβιετική Ρωσία ήταν βιώσιμο φαινόμενο, τόσο μεγάλωνε και η τάση αναπλήρωσης των χαμένων θέσεων με νέες στην Εγγύς Ανατολή. Όσο μεγάλωναν τα στηρίγματα της ντόπιας εθνικής αστικής τάξης στην Εγγύς Ανατολή, τόσο ενισχυόταν η τάση του ελληνικού κεφαλαίου για την κατοχύρωση των θέσεών του στην αγορά της περιοχής».

Η θέση ήταν κυρίαρχη από πολλές απόψεις. Έλεγχε, πριν το 1922, το 50% του κεφαλαίου του επενδυμένου στη βιομηχανία της Αυτοκρατορίας, το 60% των θέσεων εργασίας στους μεταποιητικούς κλάδους. Κυριαρχούν απόλυτα στο εισαγωγικό και το εξαγωγικό εμπόριο. Το 1914 το 46% από τους τραπεζίτες στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν Έλληνες. Την ίδια χρονιά από τις 6.507 βιομηχανίες και βιοτεχνίες της Αυτοκρατορίας το 49% ανήκε σε Έλληνες.

Για τον αγγλικό ιμπεριαλισμό, το ελληνικό κεφάλαιο και ο στρατός του ήταν το μέσο για να επιβάλλει τις θελήσεις του. Μια «συμμαχική» Ελλάδα, θα εξασφάλιζε με την παρουσία της την ασφάλεια της Διώρυγας του Σουέζ και η παρουσία της στην Μικρά Ασία θα εξασφάλιζε ένα προκεχωρημένο φυλάκιο για τον έλεγχο των πετρελαίων της Μοσούλης (στο σημερινό Ιράκ).

Η Συνθήκη των Σεβρών τον Αύγουστο του 1920 έμοιαζε να αποτελεί την επισφράγιση της διπλωματίας του Βενιζέλου και την δικαίωση των φιλοδοξιών για την «Ελλάδα των δυο ηπείρων και των πέντε θαλασσών».


Κατάληξη

Όλες αυτές οι προβλέψεις διαψεύστηκαν. Η Αγγλία, η Γαλλία και η Ιταλία τα «βρήκαν» τελικά στις μοιρασιές τους. Το κίνημα του Κεμάλ δυνάμωνε και ο ελληνικός στρατός δεν μπορούσε να τον αντιμετωπίσει. Η συνέχεια ήταν η κλιμάκωση της εκστρατείας, από τον Νοέμβρη του 1920 με κυβέρνηση των βασιλοφρόνων, η προέλαση στον Σαγγάριο και το βάλτωμα του μετώπου. Τον Αύγουστο του 1922 γράφτηκε η τραγική τελική πράξη, όταν το στράτευμα κατέρρευσε μπροστά στην επίθεση του στρατού του Κεμάλ.

Τα μεγάλα λόγια του Μάη του 1919 ήταν μακρινό παρελθόν.

Το ελληνικό κράτος δεν έδινε δεκάρα για τους «αδελφούς». Καθώς ο διοικητικός μηχανισμός στη Σμύρνη πακετάριζε τα αρχεία του και αποχωρούσε συντεταγμένα, στους μικρασιάτες απαγορεύονταν η μετανάστευση στην «μητέρα Ελλάδα». Όποιος το προσπαθούσε και όποιος τους συνέδραμε με διαβατήρια και άλλα έγγραφα, καταδικάζονταν σε βαριές ποινές σύμφωνα με τον νόμο 2871/22.

Οι φιλοδοξίες της αστικής τάξης πνίγηκαν στο αίμα και στους καπνούς της αποβάθρας της Σμύρνης. Το αίμα δεν ήταν δικό της βέβαια. Ήταν των απλών ανθρώπων που χρησιμοποίησε τόσο κυνικά για να κάνει το θέλημα των ιμπεριαλιστών και να γεμίσει τις τσέπες της.



Δημοσιεύτηκε στις 6-6-2012 στο site της εφημερίδας ''Εργατική Αλληλεγγύη''.