Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2022

Η Ναζιστική-φασιστική Ελλάδα του Ιωάννη Μεταξά (1936-1941)


     Ήδη από το 1933, όταν πρωθυπουργός της Ελλάδας ήταν ο Παναγής Τσαλδάρης, εμφανίστηκαν τα πρώτα σημάδια της Ναζιστικής ιδεολογίας. Στις 21 Μαΐου του 1933, στην παρέλαση που έγινε στην Κέρκυρα, μια Ναζιστική σβάστικα έγινε ορατή πάνω στην βασιλική σημαία της Ελλάδας. Η εικόνα της Ελληνικής σημαίας με την σβάστικα εμφανίζεται σε φωτογραφία της εποχής, πίσω από την οποία είναι γραμμένο: «Λαϊκή Οργάνωσις Νέων Κερκύρας». Αυτή η εκδήλωση Ελληνικής προπαγάνδας με την Ναζιστική σβάστικα έλαβε χώρα μήνες μόνο μετά την εκλογή του Αδόλφου Χίτλερ σαν Καγκελάριου της Γερμανίας στις 30 Ιανουαρίου 1933.

     Μετά τις εκλογές της 26ης Ιανουαρίου 1936, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, μολονότι ήταν νικητής, δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση. Κατόπιν ο Βασιλιάς Γιώργος ο Β’, μετά τον ξαφνικό θάνατο του τότε Πρωθυπουργού Κωνσταντίνου Δεμερτζή στις 23 Απριλίου του 1936, ανακήρυξε τον Ιωάννη Μεταξά Πρωθυπουργό και Υπουργό Άμυνας της Ελλάδας.

     Αφού ανέλαβε την εξουσία, ο Ιωάννης Μεταξάς εγκαθίδρυσε μια φασιστική δικτατορία γνωστή σαν «το καθεστώς της 4ης Αυγούστου 1936». Αυτό το καθεστώς χαρακτηριζόταν από μια σειρά φασιστικά σύμβολα του εξωτερικού. Υπηρετώ-ντας το Τρίτο Ράιχ του Χίτλερ, ο Μεταξάς ανέπτυξε λεπτομερώς την ιδέα του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού»[1].

     Οι μαθητές στα σχολεία χαιρετούσαν με φασιστικό χαιρετισμό εκτείνοντας μπροστά το χέρι τους, όμοια με τον τρόπο που τιμούνταν ο Χίτλερ. Τα φασιστικά ρούχα του καθεστώτος του Μουσσολίνι, όπως τα μαύρα πουκάμισα, έγιναν η επίσημη ενδυμασία των μαθητών από τον δημοτικό σχολείο μέχρι το πανεπιστήμιο. Δημιουργήθηκε η Εθνική Οργάνωσις Νέων (ΕΟΝ) με την οποία ο Μεταξάς επιχείρησε να θεσμοποιήσει την εξουσία του. Μολονότι στερούνταν λαϊκής υποστήριξης, η ΕΟΝ δεν ήταν παρά μια ασαφής μίμηση της Χιτλερικής Νεολαίας[2].

     Στις 20 Σεπτεμβρίου 1936, ο Υπουργός της Ναζιστικής προπαγάνδας της Γερμανίας Γιόζεφ Γκαίμπελς ήλθε στην Αθήνα και έγινε επίσημα δεκτός με μεγάλες τιμές. Στο αεροδρόμιο, τον υποδέχτηκε ο Δήμαρχος της Αθήνας, Κωνσταντίνος Κοτζιάς. Την επόμενη μέρα, στις 21 Σεπτεμβρίου 1936, ο Γερμανός υπουργός Προπαγάνδας Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς συνάντησε τον Πρωθυπουργό Μεταξά και πέρασαν όλη την ημέρα μαζί. Έκανε αρκετές επισκέψεις σε αρχαιολογικούς χώρους. Το πρωί της 28ης Σεπτεμβρίου 1936, ο Γιόζεφ Γκαίμπελς και η σύζυγός του επέστρεψαν στην Γερμανία μετά από ένα πολύ επιτυχημένο ταξίδι. Πριν φύγει, ο Γκαίμπελς άφησε μια επιταγή 150.000 δραχμών στον διπλωμάτη Δ. Βικέλα, σαν ένδειξη ευγνωμοσύνης για το εθνικό προσωπικό ασφαλείας που τον συνόδευε κατά την διάρκεια της παραμονής του στην Ελλάδα[3].

     Υπογράφοντας την συνθήκη μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας στις 1-4 Νοεμβρίου 1913, η Ελλάδα δέχτηκε να αναγνωρίσει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα των ιδιωτών που είχαν τίτλους ιδιοκτησίας από το Οθωμανικό Κράτος σε αγροτική ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα. Το Βασίλειο της Ελλάδας δεν έκανε προσπάθειες να επιβάλει αυτήν την συνθήκη για την ακίνητη περιουσία, αλλά από το 1913 κι έπειτα εξέδωσε διάφορους νόμους για να κατάσχει τις ιδιοκτησίες των Τσάμηδων, παραβιάζοντας έτσι την συνθήκη. Κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης του Ιωάννη Μεταξά, ψηφίστηκαν πολλοί άλλοι νόμοι, που αφαιρούσαν τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα και ακολούθως παραχωρούσαν αυτές τις ιδιοκτησίες σε Χριστιανούς Ορθόδοξους πρόσφυγες που είχαν έρθει από την Μικρά Ασία.

     Η κυβέρνηση του δικτάτορα Μεταξά, στις 4 Αυγούστου 1936, με την εθνικιστική της πολιτική, έλαβε μέτρα με τα οποία ενίσχυσε περαιτέρω τις διακρίσεις ενάντια στους Μουσουλμάνους Αλβανούς. Υπέβαλε την Τσαμουριά σε πλήρη επιτήρηση. Λαμβάνοντας υπ’ όψη του ότι η πρωτεύουσα της Τσαμουριάς Φιλιάτες βρίσκεται πέρα από τον ποταμό Καλαμά και κοντά στα Ελληνοαλβανικά σύνορα, έδωσε προτεραιότητα στην Ηγουμενίτσα κάνοντάς την καινούργια πρωτεύουσα της Τσαμουριάς. Η κυβέρνηση του Μεταξά έκανε όλες αυτές τις διοικητικές αλλαγές γιατί δεν αντιμετώπιζε τους Τσάμηδες σαν άξιους εμπιστοσύνης πολίτες του Ελληνικού κράτους. Υπήρχαν Έλληνες συγγραφείς που παρατηρούσαν με ανησυχία την φασιστική εκδίκηση του Μεταξά ενάντια στην Αλβανική μειονότητα των Τσάμηδων και προειδοποιούσαν ότι αυτή θα οδηγούσε σε τραγικές συνέπειες όχι μόνο για τους Τσάμηδες Μουσουλμάνους αλλά επίσης για όλη την Ελλάδα[4].

     Κατά την διάρκεια των ετών 1939-1940, 2.000 νέοι Τσάμηδες κλήθηκαν να υπηρετήσουν στρατιωτική θητεία, όμως η κυβέρνηση του Μεταξά τους κράτησε σε ξεχωριστές πτέρυγες και σε υπηρεσίες που δεν περιλάμβαναν όπλα, επειδή ήταν προκατειλημμένη απέναντί τους. Κατά την διάρκεια του Ιταλο-Ελληνικού πολέμου, στους Αλβανούς στρατιώτες της Τσαμουριάς που υπηρέτησαν στον Ελληνικό στρατό δεν δόθηκαν όπλα για να πολεμήσουν τους Ιταλούς κατακτητές αλλά αυτοί χρησιμοποιήθηκαν στα μετόπισθεν σαν εργατική δύναμη για την κατασκευή νέων γεφυρών και δρόμων[5]. 

     Πριν από την είσοδο του Ιταλικού φασιστικού στρατού στην Ελλάδα, η Ελληνική κυβέρνηση εξαπέλυσε μια νέα εκστρατεία σφαγών και ειδεχθών εγκλημάτων κατά του Τσάμικου Αλβανικού πληθυσμού. Δυο μήνες πριν την σύγκρουση μεταξύ Ιταλίας και Ελλάδας, η φασιστική κυβέρνηση του Μεταξά πραγματοποίησε μια πράξη χωρίς προηγούμενο στην παγκόσμια ιστορία. Όλοι οι αρσενικοί Τσάμηδες από 16 έως 70 χρονών, πάνω από 5.000 άνθρωποι, κρατήθηκαν, φυλακίστηκαν και οδηγήθηκαν σε απομακρυσμένα νησιά του Αιγαίου. Αυτή η κίνηση βασίστηκε στην απόφαση που είχε παρθεί νωρίτερα στην Ηγουμενίτσα σε μια σύσκεψη υπό την προεδρία του Επισκόπου των Ιωαννίνων, Σπυρίδωνα, στην οποία συμμετείχαν ο Αντιδήμαρχος της Ηγουμενίτσας Γεώργιος Βασιλάκος, ο διοικητής της Χωροφυλακής και άλλοι εκπρόσωποι των Ελλήνων της Τσαμουριάς[6].

     Η περίοδος του Μεταξά σημαδεύτηκε από την εξαναγκαστική αφομοίωση των μειονοτήτων της Ελλάδας όπως οι Αλβανοί, οι Βούλγαροι, οι Τούρκοι και οι Βλάχοι, πράγμα που αποτελούσε παραβίαση της Συνθήκης της Λοζάνης. Η κυβέρνηση της 4ης Αυγούστου του Μεταξά προσπάθησε να επιβάλει στις μειονότητες που ζούσαν στην Ελλάδα την αποκλειστική χρήση της Ελληνικής γλώσσας σε δημόσιους χώρους και στον οικογενειακό τους κύκλο. Με αυτόν τον τρόπο, οι μειονότητες των Αλβανών, των Εβραίων, των Βουλγάρων και των Σλαβομακεδόνων έγιναν θύματα της δικτατορικής διακυβέρνησης του Μεταξά. Χιλιάδες άνθρωποι φυλακίστηκαν επειδή δεν ανήκαν στην Ελληνική εθνότητα. Τρεις μήνες μετά τον θάνατο του Μεταξά στις 29 Ιανουαρίου 1941, αυτοί οι κρατούμενοι παραδόθηκαν στους Ιταλούς και στους Γερμανούς εισβολείς και αυτοί οι εισβολείς στην Ελλάδα εκτέλεσαν πολλούς απ’ αυτούς[7].

     Ο δικτάτορας Ιωάννης Μεταξάς οικοδόμησε ένα καθεστώς όπου κάθε αντίπαλος του φυλακίζονταν, βασανίζονταν και κατόπιν εκπαιδεύονταν για να γίνει συνεργάτης της μυστικής αστυνομίας. Από τις πρώτες μέρες του καθεστώτος του Μεταξά, πολλοί ηγέτες του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΚΚΕ) φυλακίστηκαν. Μεταξύ τους ήταν και ο Νίκος Ζαχαριάδης, ο οποίος φυλακίστηκε στην διαβόητη φυλακή της Κέρκυρας. Το καθεστώς έκλεισε τις εφημερίδες της αντιπολίτευσης και μέχρι το 1938 είχαν φυλακιστεί γύρω στα 600 ηγετικά στελέχη των κομμουνιστών. Κατά κάποιο τρόπο, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας έπαψε να υπάρχει. Πολλοί κομμουνιστές πέρασαν στην πλευρά του καθεστώτος του Μεταξά προκειμένου να γλιτώσουν την φυλάκιση και τα βασανιστήρια. Δύο κομμουνιστές βουλευτές ο Μιχάλης Τιρίμος και ο Μανώλης Μανωλέας, αφού φυλακίστηκαν στο νησί της Κέρκυρας, δέχτηκαν να υπηρετήσουν την μυστική αστυνομία του καθεστώτος.

     Ο Ιωάννης Μεταξάς αποκαλούσε τον εαυτό του «Πρώτο Αγρότη» και «Πρώτο Εργάτη», «Αρχηγό», «Πατέρα του Έθνους», υπερεκτιμώντας τον εαυτό του. Η λαϊκίστικη ρητορική του ενάντια στην πλουτοκρατία, που σίγουρα δεν στερούνταν ειλικρίνειας, σπάνια ανταποκρίνονταν στην πραγματικότητα. Ανάγκαζε τους νέους να κατατάσσονται στην Εθνική Οργάνωση Νέων, η οποία αποσκοπούσε να αποτελέσει τον μηχανισμό διαιώνισης των ιδεών του μετά τον θάνατό του, και να διαλύσει την απογοήτευσή του από ολόκληρο το φάσμα της «πολιτικής τάξης», ιδιαίτερα από την άκρα αριστερά, απέναντι στην οποία έτρεφε ιδιαίτερη απέχθεια[8].

     Ο απλός κόσμος μισούσε την μορφή του Πρωθυπουργού Μεταξά. Δεν μπορούσε να στηριχτεί σε ευρεία υποστήριξη του λαού για την φασιστική και την Ναζιστική προπαγάνδα που προωθούσε. Αλλά κέρδισε την συμπάθεια των Ελλήνων μόνο όταν στις 28 Οκτωβρίου 1940 είπε ΟΧΙ στην ειρηνική κατοχή της Ελλάδας από τον Ιταλικό στρατό του Μουσσολίνι. Ο Ιωάννης Μεταξάς οργάνωσε πολυάριθμες εθελοντικές στρατιωτικές μονάδες στο όνομα του Ελληνικού πατριωτισμού για την απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου, τροφοδοτώντας έτσι τα αισθήματα των Ελλήνων για εθνική ενότητα στην προσπάθεια τους να νικήσουν τον Ιταλικό στρατό. Μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα, ο Ελληνικός στρατός έφτασε κοντά στον Αυλώνα. Μετά τον θάνατο του Μεταξά, η Ελλάδα καταλήφθηκε γρήγορα από Γερμανικές, Βουλγαρικές και Ιταλικές δυνάμεις, οι οποίες την διαίρεσαν σε τρία μέρη.

     Mε το ξεκίνημα του Ιταλο-Ελληνικού πολέμου, η Ελληνική κυβέρνηση διέταξε την απομόνωση και την σύλληψη του σημαντικότερων μελών της κοινότητας των Αλβανών Τσάμηδων. Ο διοικητής της χωροφυλακής των Φιλιατών, ο Ζαμπέτας και άλλοι διοικητές στην Τσαμουριά διατάχτηκαν να συλλάβουν τους πιο εξέχοντες Αλβανούς ηγέτες σε κάθε κέντρο της Τσαμουριάς και σε κάθε μουσουλμανικό χωριό[9].

     Η πράξη αυτή του Μεταξά ήταν σοβαρό λάθος, το οποίο ακολούθησαν άλλες διαφορετικές και χωρίς νόημα πράξεις. Οι σύλληψη των ηγετών των Τσάμηδων ξεκίνησε στους Φιλιάτες και αμέσως επεκτάθηκε σε όλη την έκταση της Τσαμουριάς. Οι πρώτες συλλήψεις Τσάμηδων ηγετών έγιναν σε άτομα που είχαν διακηρύξει τον αντιφασισμό τους από την αρχή, όπως ο Μούσα Ντέμη, ο Σούακ Μέτια, ο Μουφτής των Φιλιατών Μεμέτ Ζεκιργιάι, ο Σάκο Μπράχο, ο Σάμετ Μουράτη, ο Σαμπάν Ντέμη και ο Γκάλη Ξαφέρη, όλοι αυτοί από τους Φιλιάτες. Συλλήψεις έγιναν επίσης στην Παραμυθιά, στο Bαρφάνι, στο Μαργαρίτι, στην Ηγουμενίτσα, στη Βόλα, στην Άρπικα Καρμπουνάρα, κλπ.[10].

     Οι πράξεις της Ελληνικής κυβέρνησης σε βάρος των Τσάμηδων Αλβανών δικαιολογούνταν πάντα με την επίκληση της ατεκμηρίωτης κατηγορίας ότι οι Τσάμηδες ήταν συνεργάτες του Ιταλικού Στρατού και ήθελαν να προσχωρήσουν στην Αλβανία. Ταυτόχρονα ο Ελληνικός στρατός είχε κατακτήσει όλο τον Αλβανικό νότο και βαθμιαία η Ελληνική γλώσσα εισάχθηκε στην διοίκηση των πόλεων Κορυτσά, Πόγραδετς, Αργυρόκαστρο, Τεπελένι, Πρεμετή και Άγιοι Σαράντα.

     Στις 10 Νοεμβρίου 1940, η Ελλάδα κήρυξε τον πόλεμο στην Ιταλία και στην Αλβανία με το Βασιλικό Διάταγμα 2636. Αυτή ήταν μια πονηρή κίνηση της Ελλάδας προκειμένου να κατάσχει τις περιουσίες των Αλβανών Τσάμηδων όπως επίσης και για να τους εκδιώξει για πάντα από τα εδάφη τους. Το Βασιλικό Διάταγμα ήταν μεροληπτικό γιατί η Αλβανία βρισκόταν για πάνω από έναν χρόνο κάτω από Ιταλική κατοχή, ο βασιλιάς της Ζώγος ο Α’ ήταν στην εξορία και η Ιταλία είχε καταργήσει την ανεξαρτησία της Αλβανίας. Επιπροσθέτως, στρατιωτικές μονάδες της Αλβανικής κυβέρνησης και εθελοντές είχαν πολεμήσει ενάντια στην Ιταλική εισβολή στην Αλβανία στις 7 Απριλίου 1939. Μετά την Ιταλική εισβολή στην Αλβανία, ο πληθυσμός της περνώντας στην παρανομία αντιστάθηκε στην εισβολή των Ιταλών.

     Στις 29 Ιανουαρίου 1941, ο Πρωθυπουργός Ιωάννης Μεταξάς πέθανε και την θέση του πήρε ο Αλέξανδρος Κορυζής. Μετά την εισβολή του Γερμανικού στρατού στην Ελλάδα και μετά από συνομιλία με τον βασιλιά Γεώργιο τον Β’, ο Πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κορυζής αυτοκτόνησε στο σπίτι του στις 18 Απριλίου 1941. Μερικές μέρες αργότερα, η Ελλάδα υπόγραψε την άνευ όρων παράδοσή της και την συνεργασία της με την Ναζιστική Γερμανία.

 

Παρέλαση της Ελληνικής νεολαίας στο νησί της Κέρκυρας με την Ναζιστική σημαία της Γερμανίας, 21 Μαΐου 1933


Ο Ιωάννης Μεταξάς και ο Δήμαρχος της Αθήνας Κώστας Κοτζιάς, με τον Ναζί Υπουργό Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς, Σεπτέμβριος 1936, Αθήνα

Ο Ιωάννης Μεταξάς με τον Ναζί Υπουργό Προπαγάνδας, Γιόζεφ Γκαίμπελς, Αθήνα 1936, Αθήνα


Ο Δήμαρχος της Αθήνας Κώστας Κοτζιάς, με το μουστάκι, με τον Ναζί Υπουργό Προπαγάνδας Γιόζεφ Γκαίμπελς, Σεπτέμβριος 1936, Αθήνα

Ο ψηλός άντρας με το μουστάκι, Δήμαρχος της Αθήνας, με Ναζί αξιωματικούς, 1938, Γερμανία


Έλληνες στρατιώτες, πολιτικοί και ανώτεροι κληρικοί χαιρετούν τον Ιωάννη Μεταξά με τον Ναζιστικό χαιρετισμό του Χίτλερ, 1938, Αθήνα

Ελληνόπαιδα που χαιρετούν με τον Ναζιστικό χαιρετισμό

Μέλη της Εθνικής Οργάνωσης Νεολαίας χαιρετώντας με τον Χιτλερικό-Ναζιστικό χαιρετισμό, 1936, Κιλκίς

Οι αρχές του Δήμου Μαργαριτίου επί κυβέρνησης  Μεταξά μεφασιστικές στολές, 1936, Μαργαρίτι, Τσαμουριά


Το παραπάνω άρθρο περιλαμβάνεται σαν πρώτο κεφάλαιο στο βιβλίο του Άρμπεν Λάλλα "Οι συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας των Τσάμηδων", το οποίο στο προσεχές μέλλον θα παρουσιάσει διαδικτυακά η Αντιεθνικιστική Κίνηση σε συνεργασία με το Shades Magazine.

 

 

 

 

 

 



[1]Richard Clogg, Histori e Pёrmbledhur e Greqisё, Τίρανα 2004, σελ. 118

[2] Στο ίδιο.

[3]www.news247.gr/eidiseis/politiki/mhxanh-toy-xronoy-otan-o-gkempelsepiskefthhke-sthn-athhna.2588601.html

[4] Hajredin Isufi, ÇAMËRIA, Tίρανα, 2006, σελ. 121-122

[5] www.pashtriku.beepworld.de/nfokus.htm

[6] Shqiptarja.com, Τίρανα, 28 Δεκεμβρίου 2014

[7] Σπύρος Λιναρδάτος, Ιστορία της Αντίστασης 1950-45, Αθήνα, 1979, σελ. 58

[8] Richard Clogg, Histori e Përmbledhur e Greqisë, Tίρανα, 2004, σελ. 119

[9] Βλέπε , Hajredin Isufi, ÇAMËRIA, Τίρανα, 2006,σελ. 119

[10] Στο ίδιο, σελ. 27.

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2022

Εκδήλωση – Βιβλιοπαρουσίαση: Τα τρία Ε και ο εμπρησμός του Κάμπελ




Η Αντιεθνικιστική Κίνηση σε συνεργασία με το Shades Magazine  διοργανώνουμε εκδήλωση – βιβλιοπαρουσίαση με θέμα το βιβλίο του Μιχάλη Τρεμόπουλου «Τα τρία Ε και ο εμπρησμός του Κάμπελ»την Δευτέρα 7 Νοέμβρη και ώρα  Ελλάδος 19.00 . 

Το πογκρόμ του 1931 στη Θεσσαλονίκη

Η εκδήλωση γίνεται με αφορμή την ημέρα μνήμης της νύχτας του εθνικοσοσιαλιστικού πογκρόμ (09/11/1938),γνωστή και ως « η νύχτα των κρυστάλλων».

Ομιλητές:

– Μιχάλης Τρεμόπουλος (συγγραφέας του βιβλίου και δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης)
– Δημήτρης Ψαρράς (δημοσιογράφος)
– Μωυσής Λίτσης (δημοσιογράφος)

* Την συζήτηση θα συντονίσει μέλος της Σ.Ο του Shades Magazine

Στη συζήτηση θα παρέμβουν μέλη της Αντιεθνικιστικής Κίνησης και της Σ.Ο του Shades Magazine.

Η εκδήλωση θα είναι διαδικτυακή με δυνατότητα συμμετοχή στο jitsi meet (όριο 50 ατόμων). Θα μεταδοθεί όμως και ζωντανά στο κανάλι του shades Magazine στο youtube: https://www.youtube.com/ShadesMagazinechannel με δυνατότητα υποβολής ερωτήσεων. Για συμμετοχή στείλτε μας στο shadesmag@riseup.net

Αντιεθνικιστική Κίνηση: https://antiethnikistiki.blogspot.com/

Shades Magazine:https://theshadesmag.wordpress.com

 στο facebook: https://www.facebook.com/events/772021820571360?ref=newsfeed

 


Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2022

Το ελληνικό Κράτος αντιμέτωπο με τις συνέπειες της μεγαλομανίας του


Κι ενώ τα ελληνικά ΜΜΕ κι η κυβέρνηση βαυκαλίζονται αδιάκοπα με την υποτιθέμενη «διεθνή απομόνωση της Τουρκίας» όλα δείχνουν ότι πολύ σύντομα το ελληνικό Κράτος θα κληθεί να πληρώσει το τίμημα της αμετροεπούς πολιτικής του απέναντι σε αυτή με έναν οδυνηρό συμβιβασμό, υπό την ασφυκτική πίεση των Δυτικών χωρών.

 


Πριν από δυο χρόνια, με αφορμή την απόφαση της τουρκικής κυβέρνησης να μετατρέψει την Αγία Σοφία σε τζαμί ( Η ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ) αλλά και σε παλαιότερα κείμενα στον ΑΤΑΚΤΟ ΛΟΓΟ επισήμαινα το  παράλογο μείγμα μαξιμαλισμού και δέους με το οποίο η ελληνική κοινωνία κι ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζουν την Τουρκία.

Κι ενώ η ελληνική κυβέρνηση, παρά τις απανωτές διπλωματικές της αποτυχίες -εμπλοκή στον πόλεμο της Λιβύης στο πλευρό του «στρατάρχη» Χαφτάρ και όχι της διεθνώς αναγνωρισμένης κυβέρνησης, αποτυχία επιβολής εμπάργκο εξαγωγών όπλων από τις ευρωπαϊκές χώρες στην Τουρκία το καλοκαίρι και το φθινόπωρο του 2020 ενώ οι δυο χώρες βρίσκονταν στα πρόθυρα του πολέμου, εκκωφαντική άρση της στήριξης των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στο διαβόητο αγωγό φυσικού αερίου EastMed- περιφέρει αυτάρεσκα στα εγχώρια ΜΜΕ δηλώσεις περί «διεθνούς απομόνωσης του Ερντογάν», αυτός άλλαξε και πάλι τους κανόνες του παιγνιδιού θέτοντας ζήτημα αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Αιγαίου.

Όπως και στην περίπτωση του εμφυλίου στη Λιβύη, όπου ενώ η Τουρκία υπέγραφε μνημόνιο συνεργασίας με τη διεθνώς αναγνωρισμένη κυβέρνηση της χώρας το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών υποδέχονταν τον ανεκδιήγητο «στρατάρχη» Χαφτάρ με τιμές αρχηγού Κράτους -οι χώρες που τον χρηματοδοτούσαν κι ίσως να τον χρηματοδοτούν ακόμα, Ρωσία, Αίγυπτος Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα ούτε τουριστική βίζα δεν του έδιναν- έτσι και σήμερα το ΥΠΕΞ περιφέρει ανακοινώσεις των ΗΠΑ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σύμφωνα με τις οποίες «αναγνωρίζεται η ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου». 

Ξεχνώντας να αναφέρουν πως την ελληνική κυριαρχία στα νησιά, ούτε η Τουρκία την αμφισβητεί. Εκείνο που αμφισβητεί είναι το δικαίωμα της Ελλάδας να έχει στρατό σε αυτά και βασίζει την αξίωσή της στις διεθνείς συνθήκες που τα κατέστησαν ελληνικό έδαφος..

Τα «τρελά» σενάρια περί  αποκλεισμού μεγάλου ελληνικού νησιού


Η ανάδειξη της στρατιωτικοποίησης των νησιών του Βορείου Αιγαίου από την Τουρκία δεν είναι καθόλου τυχαία. 

Τόσο η Συνθήκη της Λωζάνης του 1923, με την οποία τα νησιά του Βορείου Αιγαίου στην Ελλάδα, όσο και η Συνθήκη του Παρισιού του 1947, που αποδίδει στην Ελλάδα τη Δωδεκάνησο, ορίζουν ρητά πως τα επίμαχα νησιά πρέπει να είναι αποστρατιωτικοποιημένα και έτσι ήταν μέχρι το1974.

Μετά την τουρκική εισβολή στην Κύπρο τόσο η Δωδεκάνησος όσο και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου εξοπλίστηκαν με ταχείς ρυθμούς και σήμερα είναι βαρύτατα εξοπλισμένα. 

Το ελληνικό αντεπιχείρημα στις τουρκικές αιτιάσεις είναι πως ο εξοπλισμός των νησιών συνιστά κυριαρχικό δικαίωμα της χώρας, από τη στιγμή που στην απέναντι ακτή του Αιγαίου εδρεύει μια ολόκληρη στρατιά κι ο μεγαλύτερος αποβατικός στόλος της Μεσογείου.

Επιχειρήματα που μπορεί μεν να ακούγονται λογικά σ' έναν καλόπιστο τρίτο και, κυρίως, να πείθουν την ελληνική κοινή γνώμη για το δίκαιο του ελληνικού Κράτους, όμως δεν αρκούν για να ανατρέψουν το γεγονός ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει διεθνείς συνθήκες, άρα και το Διεθνές Δίκαιο, που υποτίθεται ότι συνιστά το γνώμονα της εξωτερικής της πολιτικής.

Αντιθέτως, ουδεμία διεθνής συνθήκη υποχρεώνει την Τουρκία να μην έχει στρατιωτικές δυνάμεις στη δική της ακτή του Αιγαίου.

Μιλώντας με δημοσιογράφους off the record Τούρκοι διπλωμάτες επισημαίνουν ότι, από όλες τις ελληνοτουρκικές διαφορές, αυτή που είναι πιο εύκολο να κερδηθεί σε μια διαπραγμάτευση υπό διεθνή αιγίδα. Είναι λοιπόν προφανές ότι σε αυτό το θέμα θα αυξήσει την πίεσή της η Τουρκία, καθώς έχει την ευκαιρία μιας εύκολης κι αναίμακτης νίκης. Την οποία φυσικά ο Ερντογάν θα φροντίσει να κεφαλαιοποιήσει στις επερχόμενες τουρκικές εκλογές.

Δεν είναι λοιπόν τυχαία η δημοσίευση χθες δυο άρθρων με θέμα ένα ενδεχόμενο θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο.

Το πρώτο το υπέγραφε ο Δήμος Βερύκιος στο ieidiseis , στο οποίο γίνεται λόγος για σχέδια αποτροπής του αποκλεισμού ενός νησιού από τις τουρκικές ένοπλες δυνάμεις. Πολλοί έχουν πολλά να πουν για το χαρακτήρα του Βερύκιου, ουδείς όμως μπορεί να αμφισβητήσει ότι είναι ένας από τους καλύτερους ρεπόρτερ στα θέματα του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Άρα εκτός από καπνό υπάρχει και φωτιά.

Το δεύτερο το υπέγραφε ο Γιώργος Καρελιάς στο news247.gr και προειδοποιούσε την ελληνική κυβέρνηση, με μια έμμεση αναφορά στην κρίση των Ιμίων το 1997, ότι δεν έχει το δικαίωμα να αιφνιδιαστεί.

Η Ελλάδα με την πλάτη στον τοίχο


Το ήδη δυσμενές για την Ελλάδα κλίμα -αφ' ενός εξ αιτίας των καμωμάτων των ελληνοκυπριακών ηγεσιών που δυο φορές την τελευταία εικοσαετία (2004 και 2017) σαμποτάρισαν την τελευταία στιγμή κυριολεκτικά λύσεις του Κυπριακού οι οποίες ήταν φρούτα μακράς διπλωματικής προσπάθειας του ΟΗΕ, αφ' ετέρου εξ αιτίας των μαξιμαλιστικών ελληνικών θέσεων, που συνοψίζονται στον εξωφρενικό για όλους πλην ημών των Ελλήνων ισχυρισμό ότι το Καστελλόριζο έχει περισσότερη υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ από τα 900 χιλιόμετρα της τουρκικής ακτογραμμής στην Ανατολική Μεσόγειο- έχει επιβαρυνθεί ακόμα περισσότερο με την εισβολή της  Ρωσίας στην Ουκρανία.

Εκτός του γεγονότος ότι η Τουρκία έχει έναν από τους μεγαλύτερους στρατούς της Ατλαντικής Συμμαχίας, είναι και στην πρώτη γραμμή σε ενδεχόμενη μετωπική αντιπαράθεση του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία. 

Για το λόγο αυτό, με τίποτα η Δύση δε θα διακινδυνεύσει να δυσαρεστήσει την Τουρκία σε βαθμό αποχώρησής της από την Ατλαντική Συμμαχία ή, έστω, μετατροπής της σε απρόθυμό σύμμαχο.

Το ότι σύσσωμος ο ελληνικός λαός θεωρεί, δικαίως, ενδεχόμενη αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου προοίμιο της αναίμακτης κατάληψής τους από την Τουρκία ποσώς τους απασχολεί και το καθιστούν άπαντες σαφές στους Έλληνες συνομιλητές τους, με προεξάρχοντες το γενικό Γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, και τους εκπροσώπους του Στέιτ Ντιπάρτμεντ (βλ. Οι γκρίζες δηλώσεις του εκπροσώπου του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τα ελληνικά νησιά )

Οι οδυνηρές επιλογές της ελληνικής διπλωματίας

Μεταξύ μιας υποχώρησης στις τουρκικές πιέσεις και αποστρατιωτικοποίηση των νησιών υπό την ασφυκτική πίεση των Δυτικών χωρών, που όμως θα προκαλέσει τεκτονικές αντιδράσεις στην Ελλάδα κι ενός πολέμου με την Τουρκία στον οποίο το ελληνικό Κράτος δεν μπορεί να βγει νικητής -ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι ο ελληνικός στρατός αντιμετωπίζει με απόλυτη επιτυχία τις τουρκικές επιθέσεις και καταλαμβάνει τουρκικό έδαφος, τα όποια κέρδη του δε θα είναι τόσο σοβαρά ώστε να αντισταθμίσουν την κατάληψη από την Τουρκία της Κυπριακής Δημοκρατίας- έχει επιλογές το ελληνικό Κράτος;

Ενδεχομένως ναι, όχι όμως με τα καραγκιοζιλίκια του Δένδια που υποδέχονταν ξένους ομολόγους του φορώντας μάσκα με τα χρώματα του Παναθηναϊκού, ούτε επαναπροσεγγίζοντας τη Ρωσία.

Η Ρωσία, ακόμα κι αν δεχθούμε ότι επιθυμεί να βοηθήσει την Ελλάδα για να αποκτήσει ερείσματα πίσω από την πρώτη γραμμή του ΝΑΤΟ, δεν θα το πράξει. 

Πρώτον, διότι δε μπορεί, ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν της επιτρέπει ένα δεύτερο μέτωπο. Δεύτερον διότι δεν υπάρχει περίπτωση να το επιθυμεί. Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται στο καλύτερο σημείο των τελευταίων δυο αιώνων κι η Τουρκία είναι μια αγορά 80 εκατομμυρίων ανθρώπων για τις ρωσικές εξαγωγές.

Η μόνη ελπίδα του ελληνικού Κράτους να αποτρέψει την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών είναι, την ύστατη στιγμή, να καταστήσει σαφές προς κάθε κατεύθυνση, πως για να συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι αποτέλεσμα ενός μακράς διαρκείας ενδονατοϊκού πολέμου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη συνοχή της Συμμαχίας.

Ταυτόχρονα όμως, για να δεχθούν οι ΝΑΤΟικοί εταίροι να ασκήσουν πίεση στην Τουρκία ώστε να κάνει πίσω σε αυτή την απόλυτα σύννομη με βάση το Διεθνές Δίκαιο αξίωσή της, πρέπει να αποδεχθεί τις τουρκικές αξιώσεις τόσο στο Κυπριακό -που θα μεταφραστούν με προσάρτηση, σε ένα προσεχές μέλλον του βορείου τμήματος της Κύπρου στην Τουρκία- όσο και στα θέματα των θαλασσίων ζωνών.

Πράγμα που σημαίνει ότι το ελληνικό Κράτος θα ενταφιάσει οριστικά το μύθο περί ελληνικής θάλασσας για το Αιγαίο, έναν από τους πιο ισχυρούς μύθους της ελληνικής κοινωνίας. Ας ελπίσουμε ότι θα το πράξει με λιγότερο οδυνηρό τρόπο από αυτόν με τον οποίο ενταφίασε τη Μεγάλη Ιδέα πριν από εκατό ακριβώς χρόνια.

Γιάννης Χρυσοβέργης

Αναρτήθηκε στο site Άτακτος Λόγος στις 30-9-2022 



 


Τετάρτη 10 Αυγούστου 2022

Ο μύθος της "γνήσιας ελληνικότητας" των Ποντίων

Του Νάσου Θεοδωρίδη

Οι αυτοαποκαλούμενοι Πόντιοι είναι το εκχριστιανισμένο σκέλος της παρακαυκάσιας ιθαγενούς φυλής των Μουσουλμάνων Λαζών που αποπέμφθηκε στην Ελλάδα το 1923 βάσει της συνθήκης Λωζάνης.

Το δεύτερο και πλειοψηφόν σκέλος των Λαζών παρέμεινε στο Λαζιστάν (Πόντος) επειδή ασπάζεται το Μουσουλμανικό Θρήσκευμα. Στις αρχές του 20ου αι. στα τρία Οθωμανικά βιλαέτια της περιοχής που αποκαλείται Πόντος, οι Ελληνίζοντες χριστιανοί αποτελούσαν μόλις το 20% του πληθυσμού. Περίπου 150.000 εξοστρακίσθηκαν στην Ελλάδα. Λαζιστάν (Lazistan, Lazona) ήταν η Οθωμανική ονομασία για την διοικητική επαρχία (sancak) του βιλαετίου Τραπεζούντας η οποία κατοικείτο από γηγενείς Λαζούς που μιλούσαν την Λαζική γλώσσα.

Συνεχής ιστορική αναφορά των Βυζαντινών χρονικογράφων  στους αυτοκράτορες Μεγαλοκομνηνούς της Τραπεζούντας με το προσωνύμιο “Αρχοντες των Λαζών”, πιστοποιεί την φυλετική ταύτιση Ποντίων-Λαζών. Οι λέξεις Πόντος, Ελλας  και Ελληνικός απουσιάζουν παντελώς. Αναφορά στο όνομα Λαζική έχουμε το 380 μ.Χ  όταν ο  Μέγας Θεοδόσιος  απονέμει για πρώτη φορά τον τίτλο του «Υπάτου της Κολχίδας και της Λαζικής», ενώ ο Προκόπιος γράφει στα χρόνια του Ιουστινιανού «Λαζοί τα μεν πρώτα γην Κολχίδα ώκουν».

Τον 18° αι.  Λαζοί Μουσουλμάνοι εγκαταστάθηκαν   σε Κύπρο και Κρήτη μεταφέροντας την πολιτιστική τους επιρροή. Την 6η Σεπτεμβρίου 1955 το πλήθος που κατέστρεψε περιουσίες Ρωμιών της Πόλης αποτελείτο κυρίως από Λαζούς που κατέφθασαν στην Ισταμπούλ αγανακτισμένοι από την βομβιστική επίθεση στην οικία του Μουσταφά Κεμάλ στην Θεσσαλονίκη. Στους διαδηλωτές προστέθηκαν και  πολλοί Λαζοί  που ζουν στην συνοικία Φενέρ (Φανάρι) όπου εδρεύει το Ρωμαϊκό πατριαρχείο. Σημαντική παροικία Λαζών Μουσουλμάνων υπάρχει στα νησιά Ίμβρος  και Τένεδος.

Η σημαντικότερη ιστορική πηγή για το μεσαιωνικό κρατίδιο της Τραπεζούντας (1204-1461) προέρχεται από το ιστορικό σύγγραμμα «Περί των της Τραπεζούντος Βασιλέων» του Μιχαήλ Πανάρετου (1320-1390) ενός Ρωμαίου λόγιου που γεννήθηκε στην Τραπεζούντα. Το κείμενο της πολύτιμης  αυτής χρονογραφίας σκοπίμως δεν  δημοσιεύεται  στις χιλιάδες ιστοσελίδες που αναφέρονται στην “τρισένδοξη Ποντιακή ιστορία”. Ο λόγος είναι διττός. Αφ’ ενός το πολύτιμο χειρόγραφο του  Μιχαήλ  Πανάρετου   ανακαλύφθηκε και  πρωτoδημοσιεύτηκαν στοιχεία του το 1827, από τον πασίγνωστο Αυστριακό ιστορικό Ιάκωβο Φαλμεράϋερ (1790-1861), στο βιβλίο του με τίτλο “Geschichte des Kaίserthums von Trapezunt”, αφ’ ετέρου στο αυθεντικό κείμενο του Πανάρετου δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά περί ελληνικότητας των κατοίκων του κρατιδίου.

Ο Μιχαήλ Πανάρετος περιγράφει λακωνικά μία “εποποιία” αίματος γύρω από τον Θρόνο της Τραπεζούντας γεμάτη σατανικές δολοπλοκίες, ωμότητες και κυρίως υποτέλεια και επιμιξίες των Τραπεζούντιων με Γεωργιανούς, Σελτζούκους, Τουρκομάνους, Μογγόλους, Λαζούς και Γενοβέζους που συμβίωναν στην περιοχή. Αυτονόητο ότι οι λέξεις Πόντος και Πόντιοι απουσιάζουν παντελώς.

Ταυτιζόμενοι φυλετικά με τους Πόντιους, οι Λαζοί αποτελούν γηγενή λαό της Β. Α. Τουρκίας με Καυκάσια καταγωγή και ιδιάζουσα γλώσσα που μοιάζει με την Γεωργιανή. Το 1923 όσοι Λαζοί ακολουθούσαν χριστιανικό δόγμα μετανάστευσαν υποχρεωτικά στην Ελλάδα βάσει της συνθήκης Λωζάνης. Οι υπόλοιποι παρέμειναν στην Τουρκία.

Μάλιστα, επέλαση Ποντίων στην γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας πραγματοποιήθηκε δύο φορές στην ιστορία. Η πρώτη καταγράφηκε το 88 π.Χ., η δεύτερη το 1923 μΧ με την Ελληνοτουρκική ανταλλαγή των πληθυσμών. Την άνοιξη του 88 π.Χ. ο Πέρσης σατράπης του Πόντου Μιθριδάτης ΣΤ, ο επονομαζόμενος Ευπάτωρ (132-63 πΧ), εισέβαλε στις Ρωμαϊκές επαρχίες της Μακεδονίας και Ελλάδας (Αχαΐας) και τις κατέλαβε εξ ολοκλήρου.

Προηγήθηκε η κατάληψη μεγάλου μέρους της Μ. Ασίας και των νήσων του Αιγαίου. Επικεφαλής του Ποντιακού στρατού ήταν ο μισθοφόρος στρατηγός Αρχέλαος. Ογδόντα χρόνια νωρίτερα (168 π.Χ.) ολόκληρος ο Ελλαδικός χώρος και η Μακεδονία είχαν προσαρτηθεί στην Ρωμαϊκή αυτοκρατορία που τις μετέτρεψε σε διοικητικές επαρχίες αυτής.

Η κατάληψη της Μακεδονίας από τους Περσοπόντιους πραγματοποιήθηκε παρά την σθεναρή αντίσταση των γηγενών Μακεδόνων που αντιτάχθηκαν στην Ποντιακή εισβολή μαχόμενοι στο πλευρό των Ρωμαίων. Την ίδια χρονιά (88 π.Χ.) διαπράχθηκε από τους Πόντιους στην Μ. Ασία μία από τις ειδεχθέστερες γενοκτονίες της παγκόσμιας ιστορίας όταν ο σατράπης Μιθριδάτης ΣΤ διέταξε τον σφαγιασμό όλων ανεξαιρέτως των Ρωμαίων της Ανατολίας. Περισσότεροι από 80.000 Ρωμαίοι της Μ. Ασίας, κυρίως Γαλάτες, έπεσαν θύματα της μεγάλης σφαγής που καταγράφηκε ιστορικά ως Ασιατικός Εσπερινός (Asiatic Vespers).

Επομένως, είναι ώρα να ανατραπούν κάποιοι μύθοι γύρω από το ζήτημα των Ποντίων:

1. Η ιστορία ουδέποτε ανέδειξε Ελληνοποντιακή εθνότητα. Η λεγόμενη Σατραπεία Πόντου της Ελληνιστικής περιόδου ήταν Περσικό κράτος που δημιουργήθηκε από την Περσική δυναστεία του Μιθριδάτη (Μιθριδάτη), ενώ η μεσαιωνική ψευδεπίγραφη «Αυτοκρατορία Τραπεζούντας» των Μεγαλοκομνηνών, ήταν Αρμενο-Γεωργιανό προτεκτοράτο εχθρικό προς το Βυζάντιο.

2. Ο καινοφανής όρος “Πόντιοι” ήταν ιστορικά ανύπαρκτος πριν τον 20° αι. Η μονομερής χρήση του από Ελληνικής πλευράς άρχισε στην διάρκεια του Α’ Π.Π. Στην δεκαετία του 1990 η αυθόρμητη χρήση του όρου «Ρωσο-πόντιοι» επέβαλε μία σημαντική αλλαγή: Οι Πόντιοι αποκαλούνται πλέον “Ελληνοπόντιοι” (Pontic Greek).

3. Το 1923 κατέφυγε στην Ελλάδα μόλις το 20% των κατοίκων του Πόντου. Το ποσοστό αυτό αντιστοιχούσε στον συνολικό χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής (Βιλαέτια Τραπεζούντας, Κερασούντας και Κασταμονούς). Το υπόλοιπο 80% παρέμεινε στην Τουρκία λόγω προσήλωσης στο Ισλάμ.

4. Μοναδικό κριτήριο εκπατρισμού, ήταν το χριστιανικό φρόνημα, η προσήλωση στο πατριαρχείο Ισταμπούλ και ο συνακόλουθος, σχεδόν μανιώδης, φιλελληνισμός.

5. Οι μισοί περίπου πρόσφυγες εκ Πόντου ήσαν Τουρκόφωνοι, γνωστοί ως Μπαφραλήδες, οι υπόλοιποι μιλούσαν την Ποντιακή διάλεκτο αλλά και την Λαζική γλώσσα. Οι επιμιξίες με Τουρκικά φύλα ήταν αναρίθμητες. Εκτός από τους Σελτζούκους που διείσδυσαν στον Πόντο τον 11° αι. ισχυρή ιστορική παρουσία έχουν οι Chepnis, ένα Τουρκομανικό φύλλο του κλάδου των Oghuz (Ογκούζοι), που εγκαταστάθηκε στην περιοχή Τραπεζούντας τον 13° αι.

6. Οι εξοστρακισθέντες στην Ελλάδα και ιδίως στην Μακεδονία Πόντιοι δεν έχουν την παραμικρή γενεαλογική σχέση με τους Ίωνες άποικους της Μαύρης Θάλασσας. Αποτελούν πληθυσμιακό συρφετό Αρμενίων, Σελτζούκων, Γεωργιανών και κυρίως Λαζών, ανάμικτο με τα αναρίθμητα γηγενή φύλλα της περιοχής. Η Αρμενική παρουσία ήταν ιδιαίτερα ισχυρή. Σύμφωνα με τον Ronald C. Jennings στις αρχές του 16ου αι. οι Αρμένιοι της Τραπεζούντας αποτελούσαν το 13% του πληθυσμού. Στις παραμονές του Α’ Π.Π. οι Αρμένιοι της Τραπεζούντας έφθαναν τις 30.000.

 7. Την περίοδο 1915-1919 οι Λαζοί χριστιανοί του Πόντου ανέπτυξαν τρομοκρατική δράση κατά του Τουρκικού πληθυσμού με σύμπραξη Αρμενικών συμμοριών σε μία ιδιαίτερα κρίσιμη συγκυρία για την ακεραιότητα της Οθωμανικής αυτοκρατορίας που είχε υποστεί την Ρωσική εισβολή. Οι Λαζοπόντιοι φύλαρχοι μαζί με Λαζούς λιποτάκτες, χριστιανικού θρησκεύματος, συμπαρατάχθηκαν στην διάρκεια του Ρωσοτουρκικού πολέμου με τα Ρωσικά στρατεύματα κατοχής, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, τρομοκρατώντας και δολοφονώντας τους Μουσουλμάνους Λαζούς και Τούρκους συμπολίτες τους. Δικαιολογημένο ήταν να χαρακτηρισθούν εθνοπροδότες και να εκτοπισθούν στην ΝΑ Τουρκία, μακριά από τα ευαίσθητα Ρωσοτουρκικά σύνορα.

Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην τουρκο-ελληνόφωνη εφημερίδα της Κομοτηνής "Trakya'nin Sesi" στις 3-3-2011.