Συνέντευξη του Shades Magazine με ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης (1-9-2019)

Στα πλαίσια των επαφών και του διαλόγου του shades magazine με αντιεθνικιστικές πρωτοβουλίες και συλλογικότητες, καλωσορίζουμε το νέο μήνα με μια νέα συνέντευξη με ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης (Φίλιππα Κυρίτση). Περισσότερα για  την συλλογικότητα θα βρείτε και εδώ: http://antiethnikistiki.blogspot.com/

Aπαραίτητη διευκρίνιση:

Αφού σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας για την Αντιεθνικιστική Κίνηση, θα ήθελα να γίνει από την αρχή σαφές ότι, επειδή η Αντιεθνικιστική δεν είναι συλλογικότητα με ιδεολογική συνοχή αλλά απλά μια πρωτοβουλία για την ενημέρωση του κοινού σε θέματα που αφορούν τον εθνικισμό, δεν είναι δυνατό στις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις σας να μην εκφράζω προσωπικές απόψεις, όταν η ερώτηση ξεπερνάει τα θέματα, στα οποία έχει ήδη πάρει επίσημα θέση η Αντιεθνικιστική. Για παράδειγμα, δεν είναι απαραίτητο να συμμερίζονται όλοι στην Αντιεθνικιστική την αντίρρηση συνείδησης, την οποία προβάλλω στην απάντηση στην ερώτησή σας ποια πρέπει να είναι η στάση μας σε ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όπως δεν είναι απαραίτητο να συμμερίζονται όλοι τις θέσεις μου για το Ε.Α.Μ., τον Ε.Λ.Α.Σ., την Ρωσία, την Συρία κ.ο.κ. Με λίγα-λόγια η συνέντευξη αυτή είναι συνέντευξη από ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης και όχι από την ίδια την Κίνηση, κάτι που θα ήταν δυνατόν μόνο αν οι ερωτήσεις περιοριζόντουσαν στις ήδη γνωστές θέσεις μας από το καταστατικό και τα μέχρι τώρα ενυπόγραφα από την Αντιεθνικιστική κείμενα μας.

1. Όπως ξέρεις, ολόκληρη η συντακτική ομάδα του shades, οι ανά τόπους συλλογικότητες και σύντροφοι/σσες της δικτύωσης μας παρακολουθούμε στενά την Αντιεθνικιστική Κίνηση εδώ και χρόνια. Ωστόσο και για μας και για τους/τις αναγνώστες/τριες μας, θα ήταν χρήσιμο να μας πεις δυο λόγια για το πότε και γιατί ιδρύθηκε η Αντιεθνικιστική Κίνηση;

     Ευτυχώς που οι συλλογικότητες που δεν απωθούνται από τον αντιεθνικισμό, μια θεώρηση δύσπεπτη για όλα τα κόμματα και τις παρατάξεις, όχι μόνο δεν χάθηκαν τελείως από την Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι βρίσκονται σε αύξηση παρά τους πακτωλούς χρημάτων ύποπτης προέλευσης που έχουν διατεθεί για την προπαγάνδα του εθνικισμού. Αυτή η προπαγάνδα αναπτύχθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, που διαχειριζόταν ο τότε υπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος με τέτοιου είδους πόρους κατάφερε να ρίξει τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη και αρκετά αργότερα να γίνει και ο ίδιος πρωθυπουργός. Ήδη από εκείνη την εποχή κάποιοι ελάχιστοι εναντιώθηκαν σε αυτήν την προπαγάνδα, μεταξύ των οποίων και οι πιο γνωστοί αντιεθνικιστές συγγραφείς της εποχής, ο Γιώργος Νακρατζάς και ο Δημήτρης Λιθοξόου, που απετέλεσαν φωτεινές εξαιρέσεις για τον κόσμο των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, ο οποίος είχε κατακλυσθεί από τον βούρκο του εθνικισμού.

     Του Γιώργου Νακρατζά ήταν η πρωτοβουλία που οδήγησε στην ίδρυση της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, μετά από παρακίνηση του  διευθυντή της «Αντιγόνης» (Κέντρου Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία) νομικού Νάσου Θεοδωρίδη. Ο Νάσος Θεοδωρίδης ήταν φίλος και σύντροφός μου στον Σύνδεσμο Αντιρρησιών Συνείδησης (υπήρξε ο πρώτος μη θρησκευτικός αντιρρησίας που έκανε εναλλακτική θητεία) και αυτός με κάλεσε στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Αντιεθνικιστικής που έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2003, σε ένα από τα κτίρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στην Πατησίων. Η Α.Κ. ιδρύθηκε για να δώσει ένα «βήμα» στον αντιεθνικιστικό λόγο στην Ελλάδα, ο οποίος ήταν υπό διωγμό παντού, με τραγικές συνέπειες για τους μη εθνικά Έλληνες, όπως οι εθνικές μειονότητες και κυρίως οι πρόσφυγες και μετανάστες (το 2004, η εθνική έπαρση των Ελλήνων λόγω των ψεύτικων επιτυχιών Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες οδήγησε σε έναν νεκρό και 500 περίπου μετανάστες στο νοσοκομείο, μετά από το πογκρόμ που πραγματοποίησαν αστυνομία και χούλιγκανς εναντίον τους, ύστερα από την ήττα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελλάδας από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αλβανίας).

2.  Το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του μέχρι και σήμερα χτίστηκε ιδεολογικά πάνω στον αντισημιτισμό, αντιμουσουλμανισμό και την συνολική εχθρότητα πάνω στις μειονότητες.  Πως εκφράστηκε αυτό υλικά; Ποιες ήταν οι επιπτώσεις στις μειονότητες αυτές; Μπορείς να μας δώσεις κάποια καλά ιστορικά παραδείγματα;

     Το ελληνικό κράτος υπήρξε κατασκεύασμα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Ρωσίας, Αγγλία και Γαλλίας), οι οποίες συμφώνησαν στην απόσπαση του ελλαδικού εδάφους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προτού το αποσπάσει μόνο η Ρωσία για τον εαυτό της, με πρόσχημα την ίδια θρησκεία που η Ρωσία είχε με τους χριστιανούς κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ορθοδοξία). Της ίδρυσης του προηγήθηκε κατακτητική εισβολή του ρωσικού στρατού στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1829), ο οποίος έφτασε μέχρι τα προάστια της πρωτεύουσας της, της Ισταμπούλ, και θα έμπαινε και στο παλάτι του ηγέτη της, του Σουλτάνου, αν δεν επενέβαιναν Αγγλία και Γαλλία, που θεωρούσαν απαράδεκτη την προσάρτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ρωσία, σαν να μην είχαν και αυτές δικαίωμα στην μοιρασιά των κερδών από την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, κέρδη που είχαν εξασφαλίσει μετά από πολέμους του προηγούμενου αιώνα κατά της Αυτοκρατορίας. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις (Γαλλία και Αγγλία) εμβολίασαν τον καινούργιο κρατικό τους κατασκεύασμα (ακολούθησαν πολλά άλλα από τότε) με έναν εθνικισμό, που ισχυριζόταν εθνική συνέχεια των χριστιανών κατοίκων του νέου κράτους με τους αρχαίους Έλληνες, άσχετα αν οι αρχαίοι Έλληνες δεν αποτελούσαν έθνος και άσχετα αν η ομιλούμενη γλώσσα της πλειοψηφίας των χριστιανών κατοίκων του νέου κράτους δεν ήταν ελληνική αλλά αλβανική, βλάχικη, τουρκική, τσιγγάνικη (Ρομανί) κλπ. Με αυτόν τον εθνικισμό επιδίωκαν από την μια μεριά την ενίσχυση των αστικών πολιτικών θεσμών, κατά το πρότυπο που είχε προκύψει στην Γαλλία μετά την γαλλική επανάσταση του 1789, και από την άλλη την καταπολέμηση της παντοδυναμίας της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, που αποτελούσε και τον μοναδικό συνδετικό κρίκο μεταξύ των ποικίλων χριστιανικών εθνοτήτων του ελλαδικού χώρου. Η κυριαρχία της χριστιανικής θρησκείας έδενε τους χριστιανούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου με την Ρωσία, που εμφανιζόταν σαν προστάτης τής θρησκείας αυτής, και η προστασία αυτή αποτελούσε πρόσχημα προσάρτησης του ελλαδικού χώρου στην Ρωσία. Αυτή την παντοδυναμία χτυπούσε ο εισαγόμενος εθνικισμός και γι’ αυτό μια από τις πρώτες ενέργειες του νέου κράτους ήταν ο διαχωρισμός της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας από το Πατριαρχείο και η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας με επικεφαλής αρχιεπίσκοπο, αντί για τον μέχρι τότε Πατριάρχη. Η παντοδυναμία αυτή είχε εκφραστεί από την αρχή της πορείας προς την δημιουργία του νέου κράτους, με σφαγές όλων των αλλοθρήσκων, όπως οι μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι, στην αρχή στις παραδουνάβιες ηγεμονίες που αποτελούσαν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και κατόπιν στον Μοριά (Πελοπόννησο) και στην Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα), με αποκορύφωμα την γενοκτονία των 33.000 αμάχων μουσουλμάνων και Εβραίων της Ντροπολιτσάς (σημερινής Τρίπολης). Η γενοκτονία επεκτάθηκε σε όλο τον Μοριά, με συνέπεια, όταν ανέλαβε την διοίκηση του Μοριά ο πρώην Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Καποδίστριας, να μην υπάρχουν καθόλου μουσουλμάνοι και Εβραίοι στον Μοριά!

     Όμως η «συνταγή» της γενοκτονίας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί για τον «καθαρισμό» του ελλαδικού χώρου από εθνότητες σαν την αλβανική και την βλάχικη γιατί αποτελούσαν την πλειοψηφία των κατοίκων, άσχετα αν οι πλούσιοι και μορφωμένοι από αυτούς, όπως οι εφοπλιστές των νησιών του Σαρωνικού και ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας, εκτός από την γλώσσα της εθνότητάς τους μιλούσαν και έγραφαν και νέα ελληνικά, την γλώσσα της εκκλησίας και μοναδική γραπτή γλώσσα της εποχής εκείνης στον ελλαδικό χώρο. Μπορούσε όμως να εφαρμοστεί η εξόντωση της εθνικής τους ταυτότητας, που ήταν εμφανής από την μη ελληνική γλώσσα τους. Γι’ αυτό απαγορεύτηκε η γραφή των Αλβανικών και των Βλάχικων στο καινούργιο κράτος και απαγορεύεται μέχρι σήμερα, άσχετα αν τότε αυτές οι γλώσσες δεν είχαν εξελιχτεί σε γραπτές με λατινικά γράμματα, όπως εξελίχτηκαν αργότερα (Αλβανικά και Ρουμάνικα). Η ίδια απαγόρευση ισχύει και για τα Μακεδόνικα, την γλώσσα της μακεδονικής μειονότητας της Ελλάδας, της οποίας τα εδάφη αποσπάστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα με τους κατακτητικούς Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Η «συνταγή» της εξόντωσης της εθνικής ταυτότητας αποδείχτηκε ότι πιάνει από το γεγονός ότι, όχι μόνο είναι πλέον «μετρημένοι στα δάχτυλα» οι απόγονοι των Αλβανών (Αρβανίτες) και των Βλάχων που μιλάνε Αλβανικά ή Βλάχικα, και γνωρίζουν την εθνική τους καταγωγή αλλά, τόσο ελάχιστοι είναι και οι απόγονοι των εθνικά Μακεδόνων, των οποίων η απαγόρευση της γλώσσας έχει γίνει πολύ αργότερα (μετά το 1912). Γι’ αυτό και το Ουράνιο Τόξο, το κόμμα που υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα της μακεδονικής μειονότητας της Ελλάδας, παίρνει μόνο λίγες χιλιάδες ψήφους από τους εκατοντάδες χιλιάδες εξελληνισμένους εθνικά Μακεδόνες. Τέλος, η γλώσσα των τσιγγάνων (Ρομά), η Ρομανί, παρόλο που μιλιέται ακόμα, δεν επιτράπηκε ποτέ γίνει γραπτή γλώσσα και να προσφέρει στους Ρομά συνείδηση της εθνοτικής τους ιδιαιτερότητας.

     Εκτός από την καταστολή της εθνικής ταυτότητας, στο καινούργιο κράτος επιβλήθηκε και η καταστολή της θρησκευτικής ταυτότητας και όσοι μουσουλμάνοι ή Εβραίοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την θρησκευτική τους ταυτότητα στο κράτος που προέκυψε από τους κατακτητικούς πολέμους της Ελλάδας, ή σφάχτηκαν και εκδιώχθηκαν, όπως οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου, ή οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης της ναζιστικής αυτοκρατορίας που δημιούργησε η Γερμανία από το 1938 μέχρι το 1945 (το 87% του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας). Η εξαίρεση που ισχύει για τους μουσουλμάνους της Θράκης ανταλλάχτηκε με την εξαίρεση των ελληνοφώνων χριστιανών της Ισταμπούλ, από την ανταλλαγή των χριστιανικών με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, η οποία ακολούθησε την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Στην υπόλοιπη Ελλάδα όλα οι μουσουλμανικοί και εβραϊκοί ναοί αναγκάστηκαν να κλείσουν, με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα που χαρίστηκαν στην Ελλάδα μόλις το 1947, και ελάχιστους εβραϊκούς ναούς (Συναγωγές) που αποτελούν «στάχτη στα μάτια» για να φαίνεται ότι η εβραϊκή θρησκεία δεν διώκεται στην Ελλάδα. Άσχετα αν η Θεσσαλονίκη ήταν η μεγαλύτερη εβραϊκή πόλη στον κόσμο, όταν την κατέκτησε ο ελληνικός στρατός, και σήμερα έχουν εξαφανίσει ακόμη και το μεγάλο εβραϊκό της νεκροταφείο, πάνω από το οποίο έχτισαν το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

3. Το τελευταίο ενάμιση χρόνο αναδύθηκε με μεγαλύτερη δυναμική ξανά ένα νέο εθνικιστικό κίνημα των μαζών εντός της ελληνικής εθνικής λαϊκής κοινότητας με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών. Σε αυτό το παραλήρημα συμμετείχαν ακόμα και κομμάτια της πατριωτικής αριστεράς, όπως το ΚΚΕ που δήλωσε μέσω του κ. Γραμματέα του Δ. Κουτσούμπα ότι δεν υπάρχει θέμα μειονότητας στην Ελλάδα και Μακεδονική Γλώσσα, προδίδοντας μάλιστα το παλιό ιστορικό ΚΚΕ που είχε θέση για αυτοδιάθεση της Μακεδονίας. Αλλά φυσικά δεν πρέπει εδώ να ξεχάσουμε  και τους εθνικιστές της ΛΑ.Ε, Κωσταντοπούλου κοκ. Τι ανταπαντά η Αντιεθνικιστική Κίνηση σε όλα αυτά;

     Ο εθνικισμός της αριστεράς και η ταύτισή της με το ελληνικό κράτος στο θέμα των εθνικών μειονοτήτων δεν είναι φρέσκα φρούτα, γιατί εμφανίστηκαν τουλάχιστον μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, οπότε οι, στην πλειοψηφία τους, δημοκρατικοί και αριστεροί πρόσφυγες εναντιώθηκαν και στους ντόπιους εθνικά Μακεδόνες, στα εδάφη των οποίων εγκαταστάθηκαν οι περισσότεροι από αυτούς, και στους αλβανόφωνους και μουσουλμάνους Τσάμηδες, και στους Βλάχους της Πίνδου που επιχείρησαν να αυτονομηθούν και στους Βουλγάρους της ανατολικής Μακεδονίας. Για να μην πω για το ότι δεν θεώρησαν ποτέ του τσιγγάνους (Ρομά) εθνική μειονότητα. Μπορεί οι αριστεροί να μην πρωταγωνίστησαν στην εθνοκαθάρσεις που πραγματοποιήθηκαν στον ελλαδικό χώρο, όμως δεν υπεράσπισαν τα θύματα των εθνοκαθάρσεων. Ούτε έχω υπόψη μου αριστερούς να υπεράσπισαν την τουρκική εθνική ταυτότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, εκτός από εξαιρέσεις σαν τον φίλο και σύντροφο στην Αντιεθνικιστική Κίνηση, Μουσταφά Τσολάκ και αριστερούς παράγοντες της τουρκικής μειονότητας, που όπως και ο Μουσταφά, είναι εθνικά Τούρκοι. Εξαίρεση στον κανόνα απετέλεσαν οι κομμουνιστές που υποστήριξαν την μακεδονική μειονότητα μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 και σφάχτηκαν ή εκδιώχθηκαν μαζί της. Αυτοί που επέζησαν κατέληξαν στις κομμουνιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης και όταν γύρισαν μετά το 1982 στην Ελλάδα, ακόμα και το κόμμα τους, το Κ.Κ.Ε., δεν αναγνώριζε μακεδονική μειονότητα.  Ενώ οι εθνικά Μακεδόνες που, λόγω του εμφυλίου πολέμου, κατέληξαν στις κομμουνιστικές χώρες, μέχρι σήμερα απαγορεύεται, στις λίγες δεκάδες που ζουν ακόμα, όπως και στους απογόνους των χιλιάδων που έχουν πεθάνει, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εφόσον συνεχίζουν να αρνούνται να προδώσουν την μακεδονική εθνική τους ταυτότητα. Και να μην ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της Ελλάδας κατά την περίοδο του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, το Ε.Α.Μ. και το στρατιωτικό της σκέλος, ο Ε.Λ.Α.Σ., που ιδεολογικά ελεγχόντουσαν από τους κομμουνιστές, ήταν εθνικιστικές οργανώσεις, γι’ αυτό και, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, τον Δεκέμβρη του 1944, εξόντωσαν τους διεθνιστές (τροτσκιστές) από τους κόλπους τους. Δεν νομίζω να υπάρχουν έγγραφα που οι οργανώσεις αυτές υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων πέραν της μακεδονικής. Τέλος, ήδη από τις διαδηλώσεις του 1955 υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, οι αριστεροί τάχτηκαν ενάντια στην τουρκική μειονότητα της Κύπρου που ήταν ενάντια στην ένωση.

4.  Τους προηγούμενους μήνες, το shades magazine και η πρωτοβουλία μας “Κομμουνιστες/τριες με μνήμη κυκλοφορήσαμε μια αντιεθνικιστική αφίσα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με κεντρικό σύνθημα την φράση του Καρλ Λίμπνεκχτ: Ο βασικός εχθρός βρίσκεται εδώ μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Με αφορμή με αυτήν την αφίσα όπως βέβαια και παλιότερα με άλλα κείμενα δεχτήκαμε κριτική από αριστερές και αναρχικές κατευθύνσεις ότι όλοι οι εθνικισμοί είναι το ίδιο, τσουβαλιάζοντας έτσι τον εγχώριο εθνικισμό και επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους με “αυτόν” των γειτονικών χωρών. Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό;

     Η άρνηση των Ελλήνων αριστερών και των Ελλήνων αναρχικών να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων της Ελλάδας, που κατοχυρώνονται ακόμα και από διεθνείς συνθήκες (με συνέπεια να έχει καταδικαστεί πολλές φορές η Ελλάδα από διεθνή νομικά όργανα, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επειδή τα παραβιάζει), μια άρνηση που γίνεται με πρόσχημα την εναντίωση στους ξένους εθνικισμούς, μου θυμίζει την άρνηση των στρατών να σεβαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών των χωρών ενάντια στις οποίες μάχονται αυτοί οι στρατοί, με το πρόσχημα ότι οι στρατοί των αντιπάλων χωρών δεν σέβονται τις δικές τους γυναίκες και παιδιά. Αφήνοντας τις μειονότητες στο έλεος των φασιστών, οι Έλληνες αριστεροί και οι Έλληνες αναρχικοί, κάνουν το ίδιο που έκαναν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι που άφησαν τις γυναίκες και τα κορίτσια της Γερμανίας στο έλεος των στρατων τους, με συνέπεια να βιαστούν δεκάδες χιλιάδες από αυτές και από αυτά. Για τους Ευρωπαίους συμμάχους που κέρδισαν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι εχθροί ήταν οι Γερμανοί και όχι οι Ναζί. Και αυτό το απέδειξαν ακόμα και με βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων, ακόμα και αν αυτές δεν έκρυβαν στρατιωτικούς στόχους.

     Άλλωστε το να εναντιώνεται κάποιος στα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, επειδή αυτά τα υπερασπίζουν και ξένοι εθνικισμοί, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει δικαιώματα αυτοκαθορισμού στις εθνικές μειονότητες της χώρας για κάποιον λόγο. Όμως δεν δικαιούται κανένας να επικαλείται οποιονδήποτε λόγο για να αρνηθεί τα δικαιώματα στις μειονότητες, όπως δεν δικαιούται να επικαλείται οποιονδήποτε λόγο για να αρνηθεί τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών. Τα δικαιώματα είναι δικαιώματα και πρέπει να είναι απαραβίαστα, οποιεσδήποτε δικιολογίες να επικαλείται κανένας. Δυστυχώς όμως η κουλτούρα των δικαιωμάτων, όσο και παλιά να είναι στην  Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη (εμφανίζονται καταγραμμένα στις διακηρύξεις της αμερικάνικης επανάστασης για την ανεξαρτησία των Η.Π.Α, το 1776, και της γαλλικής του 1789) είναι ξένη προς τους Έλληνες αριστερούς και τους Έλληνες αναρχικούς, γιατί είναι γαλουχημένοι από την μπολσεβίκικη πολιτική κουλτούρα που θεωρεί τα δικαιώματα αστικά κατάλοιπα ξένα προς την «λαϊκή» ή «εργατοαγροτική» εξουσία, που στον πυρήνα της πρέπει να έχει την δικτατορία της μιας κοινωνικής τάξης πάνω στην άλλη, με επικεφαλής την εργατική τάξη. Οι δικτατορικές εξουσίες, ακόμα και αν επικαλούνται την εξουσία της μεγάλης πλειοψηφίας πάνω στην ελάχιστη μειοψηφία (μια βιτρίνα, βέβαια, γιατί σε όλες τις δικτατορίες την εξουσία έχει ο στρατός, η αστυνομία και οι δικαστές) δεν σέβονται ποτέ τα ανθρώπινα, τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αντίθετα, όσους τα υπερασπίζονται, τους θεωρούν εχθρούς του κράτους και γι’ αυτό και της κοινωνίας, γιατί πάντα οι δικτατορίες ισχυρίζονται ότι αποτελούν επιλογή της κοινωνίας και ότι ταυτίζονται μαζί της. Η δικτατορία του προλεταριάτου στην Ρωσία και στους δορυφόρους της αντιμετώπιζε σαν εχθρούς οποιουσδήποτε επικαλούνταν ανθρώπινα, πολιτικά ή κοινωνικά δικαιώματα. Μάλιστα, όσες εθνικές μειονότητες διεκδικούσαν τα ίδια δικαιώματα με τους Ρώσους, το Σοβιετικό κράτος τις καταδίωκε. Ακόμα και αν αποτελούνταν από δεκάδες εκατομμύρια, όπως οι Ουκρανοί. Το ίδιο έκανε και η Σερβική ομόσπονδη δημοκρατία απέναντι στις άλλες ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Οι Έλληνες αριστεροί και οι Έλληνες αναρχικοί ποτέ δεν υπερασπίστηκαν το δικαίωμα των Ουκρανών στον αυτοκαθορισμό, όπως δεν υπερασπίστηκαν το ίδιο δικαίωμα των Βόσνιων και των Κοσοβάρων.

5.  Το περίφημο κίνημα φαίνεται ότι βρέθηκε σε μεγάλη αμηχανία κατά την διάρκεια των Μακεδονικών συλλαλητηρίων απομονωμένο σε μια γωνία κοντά στη πλατεία Συντάγματος. Είναι αυτό πιστεύεις ένα συνολικό στρατηγικό πρόβλημα της αριστεράς και α/α χώρου σήμερα; Τι σημαίνει για την Αντιεθνικιστική Κίνηση ένα αποτελεσματικό αντιεθνικιστικό κίνημα;

     Θα διαφωνήσω στο ότι το κίνημα είναι περίφημο. Θα προτιμούσα τον όρο «κακόφημο», γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει κακή ιδέα για αυτό που εσείς αποκαλείται κίνημα. Άσχετα αν αυτή η ιδέα έχει καλλιεργηθεί συστηματικά από τα Μ.Μ.Ε. και δεν ανταποκρίνεται πολλές φορές στην πραγματικότητα. Δυστυχώς από τα ίδια Μ.Μ.Ε. εξαρτώνται και οι απόψεις του κινήματος για τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Το ότι στις καταλήψεις των σχολείων που έγιναν για διαμαρτυρία προς την Συμφωνία των Πρεσπών, δεν πρωταγωνιστούσαν κομμουνιστές και αναρχικοί αλλά ακροδεξιοί, δεν σημαίνει ότι οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμα αυτοκαθορισμού της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα. Ούτε σημαίνει ότι στις παλιότερες σχολικές καταλήψεις της δεκαετίας του ’90 και του 2000, όπου πρωταγωνιστούσαν κομμουνιστές και αντιεξουσιαστές, οι μαθητές που τις έκαναν δεν ήταν εθνικιστές. Γι’ αυτό και ποτέ δεν εστίασαν ενάντια στις παρελάσεις, στις σχολικές εθνικές γιορτές, στην παρουσία της ελληνικής σημαίας σε όλα τα σχολεία, στην καταπίεση των μη Ελλήνων μαθητών από τους Έλληνες συμμαθητές τους κ.ο.κ. Μάλιστα, σε μία τουλάχιστον κατάληψη, στην κατάληψη του λυκείου της Αμαρύνθου της Εύβοιας, το 2006, οι Έλληνες μαθητές βίασαν μια Βουλγάρα συμμαθήτρια τους και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γιατί τους υποστήριξε όλο το χωριό και οι δικαστές δεν θα είχαν κανένα δικό τους κέρδος αν τους καταδίκαζαν, αλλά και όσοι από το κίνημα πήγαν στην Αμάρυνθο για να διαδηλώσουν κατά του βιασμού, κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους (ακροδεξιούς;) κατοίκους του χωριού.

     Επίσης, μεγάλο μέρος του κινήματος είναι τουρκοφάγοι και αντισημίτες, σε βαθμό που να κάνουν τα στραβά μάτια στα φρικτά εγκλήματα πολέμου που κάνει σε βάρος των κατοίκων της Συρίας η κυβέρνησή της, σε στενή συνεργασία με το ρωσικό κράτος. Κάνουν «τα στραβά μάτια» επειδή η κυβέρνηση της Συρίας και το ρωσικό κράτος είναι εχθροί του Ισραήλ και, σε κάποιο βαθμό, και εχθροί της Τουρκίας. Κι όμως, οι Σύριοι που σκοτώθηκαν στην επανάσταση ενάντια στον κληρονομικό δικτάτορα Άσαντ, έχουν ξεπεράσει τις 600.000 νεκρούς και τα εκατομμύρια πρόσφυγες… Πρόκειται για την μεγαλύτερη τραγωδία της εποχής μας και όμως το κίνημα το απασχολούν μόνο οι εκατοντάδες, έως χιλιάδες, νεκροί Παλαιστίνιοι που η Χαμάς και η Χεζμπολάχ κατευθύνουν ενάντια στο Ισραήλ, γιατί θέλουν (αυτές οι οργανώσεις) να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη, ενώ ξέρουν ότι το Ισραήλ διαθέτει ακόμα και ατομική βόμβα!

     Για την Αντιεθνικιστική αποτελεσματικό αντιεθνικιστικό κίνημα θα ήταν αυτό που θα αναγνώριζε στις εθνικές μειονότητες της Ελλάδας το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού και, ως συνέπεια, την ελεύθερη έκφραση των εθνικών τους και θρησκευτικών χαρακτηριστικών, και μαζί με εκπροσώπους των μειονοτήτων θα αγωνιζόταν προς αυτή την κατεύθυνση. Επίσης θα αναγνώριζε στις γειτονικές χώρες, όπως η Μακεδονία και η Τουρκία και το τουρκοκυπριακό κράτος της Βόρειας Κύπρου, τα ίδια δικαιώματα που αναγνωρίζει στην Ελλάδα. Ένα τέτοιο κίνημα θα ήταν αποτελεσματικό γιατί θα ανάγκαζε τους λεγόμενους αριστερούς και αντιεξουσιαστές ή να συνταχθούν μαζί του στα λεγόμενα εθνικά θέματα ή να συνταχθούν με την ακροδεξιά. Σίγουρα δεν θα συντασσόντουσαν όλοι οι αριστεροί και οι αντιεξουσιαστές με την ακροδεξιά. Κάποιος αριθμός θα αναγνώριζε και ότι «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας την χώρα» και ότι η σύγχρονη ελληνική ιστορία εξαρτήθηκε από το γεγονός ότι στρατός, ο βασικός εκπρόσωπος του εθνικισμού, αποτελούσε πάντα το κέντρο της πολιτικής και της παιδείας αυτής της χώρας, με συνέπεια να καταστραφεί πολύς κόσμος, Έλληνες και μειονοτικοί, από τους τυχοδιωκτισμούς του. Οι  Ελληνοκύπριοι μόνο, πλήρωσαν το πραξικόπημα που προκάλεσε ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο το 1974 με πάνω από 5.000 νεκρούς. Αυτόν τον στρατό δεν ελέγχει καμιά πολιτική δύναμη και, δυστυχώς, είναι τόσο ανεξέλεγκτος, που ποτέ στρατιωτικός δεν καταδικάστηκε για εγκλήματα σε βάρος προσφύγων ή μεταναστών στα σύνορα, όπως δεν καταδικάστηκε συνοροφύλακας, αστυνομικός ή λιμενικός. Εκτός αν θεωρούμε καταδίκες κάποιες ελαφρές ποινές μηνών, εξαγοράσιμες και μάλιστα με αναστολή! Αυτές τις ποινές, σαν κι αυτή που καταδικάστηκαν λιμενικοί της Κρήτης που βίασαν με κλομπ μετανάστη, τις θεωρώ πρόκληση προς την νοημοσύνη μας και τρομοκρατία προς όλους τους μετανάστες που βλέπουν ότι οι ένστολοι μπορούν να τους βιάσουν ατιμώρητα!

6. Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο ένα σχόλιο για τις τελευταίες εξελίξεις με την Τουρκία. Τι συμβαίνει με την υφαλοκρηπίδα; Υπάρχει πιθανότητα σύρραξης των δυο χωρών; Ας υποθέσουμε ναι. Εμείς ως αντιεθνικιστές πια στάση πρέπει να κρατήσουμε;

     Στο θέμα της υφαλοκρηπίδας σας παραπέμπω στο Μανιφέστο της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, όπου υποστηρίζουμε το ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να επεκτείνει στο Αιγαίο τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, εκμεταλλευόμενη την σχετική διεθνή συνθήκη, γιατί έτσι το Αιγαίο γίνεται ελληνική θάλασσα. Η ίδια η Τουρκία έχει διακηρύξει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αιτία πολέμου. Σίγουρα αυτοί που δεν θα είχαν όφελος από έναν τέτοιο πόλεμο θα ήταν η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας και αυτοί που θα είχαν όφελος θα ήταν οι έμποροι όπλων και όσοι θησαυρίζουν από τις προμήθειες του ελληνικού στρατού. Είναι βασική αρχή κάθε ενός που δεν ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος το να βλέπει τα συμφέροντα του κράτους σαν ξένα και όχι δικά του. Επέκταση ενός κράτους δεν σημαίνει βελτίωση της θέσης των κατοίκων του. Η επέκταση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που έπαθαν οι κάτοικοί τους, ενώ η επέκταση της Ελλάδας πέρα από τα σύνορα της Ρούμελης (Στερεάς Ελλάδας) οδήγησε σε καταστροφή πολλών ζωών, όχι μόνο των μη Ελλήνων που βρέθηκαν με την βία στο ελληνικό κράτος αλλά και των ίδιων των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στους πολέμους, και των οικογενειών τους που έμειναν χωρίς προστάτες. Ακόμα και των χριστιανών στα εδάφη των οποίων διεξάχθηκαν  οι μάχες. Όσον αφορά την επέκταση στην Μικρά Ασία που επιχείρησε η Ελλάδα από το 1919 ως το 1922, κόστισε για τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας, ελληνόφωνους ή μη, μια τέτοια καταστροφή που δίκαια αποκαλείται: Η Μικρασιατική Καταστροφή.

     Πιθανότητα σύρραξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν βλέπω, όχι μόνο γιατί είναι στρατιωτικά σύμμαχοι στα πλαίσια του Ν.Α.Τ.Ο. αλλά και γιατί η Τουρκία έχει μια τέτοια υπεροπλία που ούτε η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν αποτόλμησε πόλεμο εναντίον της το 1974, που η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο για να σώσει την τουρκική κοινότητα από τους φασίστες που ανέτρεψαν τον πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο. Ακόμα και ο Κ. Καραμανλής, στον οποίο οι δικτάτορες παρέδωσαν την εξουσία, μετά την αποχώρησή τους από την πολιτική σκηνή, το 1974, δήλωσε σε απευθείας προς τους Έλληνες διάγγελμά του στην τηλεόραση, ότι στρατιωτικά δεν θα μπορούσε να επιβληθεί η Ελλάδα στην Τουρκία σε έναν τέτοιο πόλεμο. Το ότι δεν βλέπω, εγώ προσωπικά, πόλεμο, δεν σημαίνει ότι αποκλείω επεισόδια σαν των Ιμίων, όπου σκοτώθηκαν Έλληνες στρατιωτικοί. Εδώ ακόμα και οι άχρηστες αναχαιτίσεις τουρκικών αεροπλάνων που γίνονται πάνω από το Αιγαίο, επειδή το ελληνικό κράτος θεωρεί τον εναέριο χώρο που ελέγχουν υπηρεσιακά τα αεροδρόμια της Ελλάδας (FIR  [Flight Information Region = Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων] Αθηνών) σαν δικό του, έχουν κοστίσει δεκάδες νεκρούς Έλληνες πιλότους.

     Τέλος, στην ερώτηση «ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε σαν αντιεθνικιστές σε τέτοια σύρραξη» απαντάω ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε κανέναν πόλεμο, εκτός αν απειλούμαστε εμείς ή οι οικογένειές μας προσωπικά, όπως κάνουμε και με τον πόλεμο ενάντια σε κάθε είδους φασίστες, βιαστές, φονιάδες κ.ο.κ. που κυκλοφορούν ελεύθεροι γύρω μας. Διαφορετικά θα γίνουμε πιόνια στα παιχνίδια τους. «Αν πρέπει να χυθεί αίμα, να πάτε να χύσετε το δικό σας κύριε Πρόεδρε» λέει στο τραγούδι του «Ο λιποτάκτης» ο Μπορίς Βιάν, τραγούδι που έχει καθιερωθεί σαν ύμνος των αντιρρησιών συνείδησης.

7. Τελειώνοντας αυτή την συνέντευξη δεν σου κρύβουμε ότι έχουμε περιέργεια για τους επόμενους στόχους της Αντ. Κίνησης. Πόσο ανοιχτή είναι η πρωτοβουλίας σας σε νέες συμμαχίες και πλατιές παρεμβάσεις, μελλοντικές εκδηλώσεις;  

     Η Αντιεθνικιστική Κίνηση από την ίδρυση της πριν 16 χρόνια, στοχεύει στην πληροφόρηση του κοινού που επιτυγχάνεται με την ενημέρωσή του για τα εθνικά θέματα, ενημέρωση που έχει σαν βάσεις την αλήθεια και την ειρήνη. Γι’ αυτό θεωρεί ευπρόσδεκτη κάθε ευκαιρία που της δίνεται σε αυτόν τον τομέα. Όμως μέχρι σήμερα δεν είχαμε προτάσεις συνεργασίας. Μόνο εμείς προχωρήσαμε σε πρόσκληση για συνεργασία σε σύντροφο από το περιοδικό Terminal 119, επ’ ευκαιρία εκδήλωσης για την ιστορία της Ελλάδας από εβραϊκή σκοπιά, το 2012, η οποία πρόσκληση βρήκε ευτυχώς ανταπόκριση. Το ότι δεν είχαμε προτάσεις συνεργασίες, όπως και το ότι η Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο και την Φινλανδία, είναι οι μοναδικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ισχύει υποχρεωτική στρατιωτική θητεία δείχνει το πόσο πίσω είναι, σε σχέση με τον αντιεθνικισμό και τον αντιμιλιταρισμό, το κίνημα στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να πω ότι, από άποψη αντιμιλιταρισμού, το κίνημα είναι πιο πίσω ακόμη και από την δεκαετία του 1990 που καταφέρναμε και κάναμε αντιμιλιταριστικές συναυλίες στο λόφο Στρέφη και συμβάλαμε να ψηφιστεί ο νόμος που αναγνώριζε τους αντιρρησίες συνείδησης, κι ας ήταν πολύ ελαττωματικός.  Ευτυχώς που υπάρχει και η οργάνωση ολικών αρνητών στράτευσης «Το ξυπόλυτο τάγμα», όπως και κάποιες άλλες πρωτοβουλίες ολικών αρνητών, και μας κάνουν να μην αισθανόμαστε σαν να βρισκόμαστε σε άλλο πλανήτη επειδή είμαστε ανάμεσα σε Έλληνες συμπατριώτες μας.

Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Shades Magazine την 1η Σεπτεμβρίου 2019.