Συνέντευξη του Shades Magazine με ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης (1-9-2019)

Στα πλαίσια των επαφών και του διαλόγου του shades magazine με αντιεθνικιστικές πρωτοβουλίες και συλλογικότητες, καλωσορίζουμε το νέο μήνα με μια νέα συνέντευξη με ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης (Φίλιππα Κυρίτση). Περισσότερα για  την συλλογικότητα θα βρείτε και εδώ: http://antiethnikistiki.blogspot.com/

Aπαραίτητη διευκρίνιση:

Αφού σας ευχαριστήσω για το ενδιαφέρον σας για την Αντιεθνικιστική Κίνηση, θα ήθελα να γίνει από την αρχή σαφές ότι, επειδή η Αντιεθνικιστική δεν είναι συλλογικότητα με ιδεολογική συνοχή αλλά απλά μια πρωτοβουλία για την ενημέρωση του κοινού σε θέματα που αφορούν τον εθνικισμό, δεν είναι δυνατό στις απαντήσεις μου στις ερωτήσεις σας να μην εκφράζω προσωπικές απόψεις, όταν η ερώτηση ξεπερνάει τα θέματα, στα οποία έχει ήδη πάρει επίσημα θέση η Αντιεθνικιστική. Για παράδειγμα, δεν είναι απαραίτητο να συμμερίζονται όλοι στην Αντιεθνικιστική την αντίρρηση συνείδησης, την οποία προβάλλω στην απάντηση στην ερώτησή σας ποια πρέπει να είναι η στάση μας σε ενδεχόμενο πόλεμο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Όπως δεν είναι απαραίτητο να συμμερίζονται όλοι τις θέσεις μου για το Ε.Α.Μ., τον Ε.Λ.Α.Σ., την Ρωσία, την Συρία κ.ο.κ. Με λίγα-λόγια η συνέντευξη αυτή είναι συνέντευξη από ένα μέλος της Αντιεθνικιστικής Κίνησης και όχι από την ίδια την Κίνηση, κάτι που θα ήταν δυνατόν μόνο αν οι ερωτήσεις περιοριζόντουσαν στις ήδη γνωστές θέσεις μας από το καταστατικό και τα μέχρι τώρα ενυπόγραφα από την Αντιεθνικιστική κείμενα μας.

1. Όπως ξέρεις, ολόκληρη η συντακτική ομάδα του shades, οι ανά τόπους συλλογικότητες και σύντροφοι/σσες της δικτύωσης μας παρακολουθούμε στενά την Αντιεθνικιστική Κίνηση εδώ και χρόνια. Ωστόσο και για μας και για τους/τις αναγνώστες/τριες μας, θα ήταν χρήσιμο να μας πεις δυο λόγια για το πότε και γιατί ιδρύθηκε η Αντιεθνικιστική Κίνηση;

     Ευτυχώς που οι συλλογικότητες που δεν απωθούνται από τον αντιεθνικισμό, μια θεώρηση δύσπεπτη για όλα τα κόμματα και τις παρατάξεις, όχι μόνο δεν χάθηκαν τελείως από την Ελλάδα, αλλά νομίζω ότι βρίσκονται σε αύξηση παρά τους πακτωλούς χρημάτων ύποπτης προέλευσης που έχουν διατεθεί για την προπαγάνδα του εθνικισμού. Αυτή η προπαγάνδα αναπτύχθηκε από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 με τα μυστικά κονδύλια του υπουργείου Εξωτερικών, που διαχειριζόταν ο τότε υπουργός Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος με τέτοιου είδους πόρους κατάφερε να ρίξει τον τότε πρωθυπουργό Κώστα Μητσοτάκη και αρκετά αργότερα να γίνει και ο ίδιος πρωθυπουργός. Ήδη από εκείνη την εποχή κάποιοι ελάχιστοι εναντιώθηκαν σε αυτήν την προπαγάνδα, μεταξύ των οποίων και οι πιο γνωστοί αντιεθνικιστές συγγραφείς της εποχής, ο Γιώργος Νακρατζάς και ο Δημήτρης Λιθοξόου, που απετέλεσαν φωτεινές εξαιρέσεις για τον κόσμο των διανοουμένων και των καλλιτεχνών, ο οποίος είχε κατακλυσθεί από τον βούρκο του εθνικισμού.

     Του Γιώργου Νακρατζά ήταν η πρωτοβουλία που οδήγησε στην ίδρυση της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, μετά από παρακίνηση του  διευθυντή της «Αντιγόνης» (Κέντρου Πληροφόρησης και Τεκμηρίωσης για το Ρατσισμό, την Οικολογία, την Ειρήνη και τη Μη Βία) νομικού Νάσου Θεοδωρίδη. Ο Νάσος Θεοδωρίδης ήταν φίλος και σύντροφός μου στον Σύνδεσμο Αντιρρησιών Συνείδησης (υπήρξε ο πρώτος μη θρησκευτικός αντιρρησίας που έκανε εναλλακτική θητεία) και αυτός με κάλεσε στην ιδρυτική συνδιάσκεψη της Αντιεθνικιστικής που έγινε στις 23 Σεπτεμβρίου του 2003, σε ένα από τα κτίρια του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, στην Πατησίων. Η Α.Κ. ιδρύθηκε για να δώσει ένα «βήμα» στον αντιεθνικιστικό λόγο στην Ελλάδα, ο οποίος ήταν υπό διωγμό παντού, με τραγικές συνέπειες για τους μη εθνικά Έλληνες, όπως οι εθνικές μειονότητες και κυρίως οι πρόσφυγες και μετανάστες (το 2004, η εθνική έπαρση των Ελλήνων λόγω των ψεύτικων επιτυχιών Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες οδήγησε σε έναν νεκρό και 500 περίπου μετανάστες στο νοσοκομείο, μετά από το πογκρόμ που πραγματοποίησαν αστυνομία και χούλιγκανς εναντίον τους, ύστερα από την ήττα της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της Ελλάδας από την εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Αλβανίας).

2.  Το ελληνικό καπιταλιστικό κράτος από τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του μέχρι και σήμερα χτίστηκε ιδεολογικά πάνω στον αντισημιτισμό, αντιμουσουλμανισμό και την συνολική εχθρότητα πάνω στις μειονότητες.  Πως εκφράστηκε αυτό υλικά; Ποιες ήταν οι επιπτώσεις στις μειονότητες αυτές; Μπορείς να μας δώσεις κάποια καλά ιστορικά παραδείγματα;

     Το ελληνικό κράτος υπήρξε κατασκεύασμα των μεγάλων δυνάμεων της εποχής (Ρωσίας, Αγγλία και Γαλλίας), οι οποίες συμφώνησαν στην απόσπαση του ελλαδικού εδάφους από την Οθωμανική Αυτοκρατορία, προτού το αποσπάσει μόνο η Ρωσία για τον εαυτό της, με πρόσχημα την ίδια θρησκεία που η Ρωσία είχε με τους χριστιανούς κατοίκους της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (Ορθοδοξία). Της ίδρυσης του προηγήθηκε κατακτητική εισβολή του ρωσικού στρατού στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας (1829), ο οποίος έφτασε μέχρι τα προάστια της πρωτεύουσας της, της Ισταμπούλ, και θα έμπαινε και στο παλάτι του ηγέτη της, του Σουλτάνου, αν δεν επενέβαιναν Αγγλία και Γαλλία, που θεωρούσαν απαράδεκτη την προσάρτηση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στην Ρωσία, σαν να μην είχαν και αυτές δικαίωμα στην μοιρασιά των κερδών από την κατάρρευση της Αυτοκρατορίας, κέρδη που είχαν εξασφαλίσει μετά από πολέμους του προηγούμενου αιώνα κατά της Αυτοκρατορίας. Οι ίδιες αυτές δυνάμεις (Γαλλία και Αγγλία) εμβολίασαν τον καινούργιο κρατικό τους κατασκεύασμα (ακολούθησαν πολλά άλλα από τότε) με έναν εθνικισμό, που ισχυριζόταν εθνική συνέχεια των χριστιανών κατοίκων του νέου κράτους με τους αρχαίους Έλληνες, άσχετα αν οι αρχαίοι Έλληνες δεν αποτελούσαν έθνος και άσχετα αν η ομιλούμενη γλώσσα της πλειοψηφίας των χριστιανών κατοίκων του νέου κράτους δεν ήταν ελληνική αλλά αλβανική, βλάχικη, τουρκική, τσιγγάνικη (Ρομανί) κλπ. Με αυτόν τον εθνικισμό επιδίωκαν από την μια μεριά την ενίσχυση των αστικών πολιτικών θεσμών, κατά το πρότυπο που είχε προκύψει στην Γαλλία μετά την γαλλική επανάσταση του 1789, και από την άλλη την καταπολέμηση της παντοδυναμίας της ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας, που αποτελούσε και τον μοναδικό συνδετικό κρίκο μεταξύ των ποικίλων χριστιανικών εθνοτήτων του ελλαδικού χώρου. Η κυριαρχία της χριστιανικής θρησκείας έδενε τους χριστιανούς κατοίκους του ελλαδικού χώρου με την Ρωσία, που εμφανιζόταν σαν προστάτης τής θρησκείας αυτής, και η προστασία αυτή αποτελούσε πρόσχημα προσάρτησης του ελλαδικού χώρου στην Ρωσία. Αυτή την παντοδυναμία χτυπούσε ο εισαγόμενος εθνικισμός και γι’ αυτό μια από τις πρώτες ενέργειες του νέου κράτους ήταν ο διαχωρισμός της ελληνικής ορθόδοξης εκκλησίας από το Πατριαρχείο και η δημιουργία αυτοκέφαλης ελληνικής ορθόδοξης χριστιανικής εκκλησίας με επικεφαλής αρχιεπίσκοπο, αντί για τον μέχρι τότε Πατριάρχη. Η παντοδυναμία αυτή είχε εκφραστεί από την αρχή της πορείας προς την δημιουργία του νέου κράτους, με σφαγές όλων των αλλοθρήσκων, όπως οι μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι, στην αρχή στις παραδουνάβιες ηγεμονίες που αποτελούσαν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και κατόπιν στον Μοριά (Πελοπόννησο) και στην Ρούμελη (Στερεά Ελλάδα), με αποκορύφωμα την γενοκτονία των 33.000 αμάχων μουσουλμάνων και Εβραίων της Ντροπολιτσάς (σημερινής Τρίπολης). Η γενοκτονία επεκτάθηκε σε όλο τον Μοριά, με συνέπεια, όταν ανέλαβε την διοίκηση του Μοριά ο πρώην Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Ιωάννης Καποδίστριας, να μην υπάρχουν καθόλου μουσουλμάνοι και Εβραίοι στον Μοριά!

     Όμως η «συνταγή» της γενοκτονίας δεν μπορούσε να εφαρμοστεί για τον «καθαρισμό» του ελλαδικού χώρου από εθνότητες σαν την αλβανική και την βλάχικη γιατί αποτελούσαν την πλειοψηφία των κατοίκων, άσχετα αν οι πλούσιοι και μορφωμένοι από αυτούς, όπως οι εφοπλιστές των νησιών του Σαρωνικού και ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας, εκτός από την γλώσσα της εθνότητάς τους μιλούσαν και έγραφαν και νέα ελληνικά, την γλώσσα της εκκλησίας και μοναδική γραπτή γλώσσα της εποχής εκείνης στον ελλαδικό χώρο. Μπορούσε όμως να εφαρμοστεί η εξόντωση της εθνικής τους ταυτότητας, που ήταν εμφανής από την μη ελληνική γλώσσα τους. Γι’ αυτό απαγορεύτηκε η γραφή των Αλβανικών και των Βλάχικων στο καινούργιο κράτος και απαγορεύεται μέχρι σήμερα, άσχετα αν τότε αυτές οι γλώσσες δεν είχαν εξελιχτεί σε γραπτές με λατινικά γράμματα, όπως εξελίχτηκαν αργότερα (Αλβανικά και Ρουμάνικα). Η ίδια απαγόρευση ισχύει και για τα Μακεδόνικα, την γλώσσα της μακεδονικής μειονότητας της Ελλάδας, της οποίας τα εδάφη αποσπάστηκαν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και προσαρτήθηκαν στην Ελλάδα με τους κατακτητικούς Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913). Η «συνταγή» της εξόντωσης της εθνικής ταυτότητας αποδείχτηκε ότι πιάνει από το γεγονός ότι, όχι μόνο είναι πλέον «μετρημένοι στα δάχτυλα» οι απόγονοι των Αλβανών (Αρβανίτες) και των Βλάχων που μιλάνε Αλβανικά ή Βλάχικα, και γνωρίζουν την εθνική τους καταγωγή αλλά, τόσο ελάχιστοι είναι και οι απόγονοι των εθνικά Μακεδόνων, των οποίων η απαγόρευση της γλώσσας έχει γίνει πολύ αργότερα (μετά το 1912). Γι’ αυτό και το Ουράνιο Τόξο, το κόμμα που υπερασπίζεται την εθνική ταυτότητα της μακεδονικής μειονότητας της Ελλάδας, παίρνει μόνο λίγες χιλιάδες ψήφους από τους εκατοντάδες χιλιάδες εξελληνισμένους εθνικά Μακεδόνες. Τέλος, η γλώσσα των τσιγγάνων (Ρομά), η Ρομανί, παρόλο που μιλιέται ακόμα, δεν επιτράπηκε ποτέ γίνει γραπτή γλώσσα και να προσφέρει στους Ρομά συνείδηση της εθνοτικής τους ιδιαιτερότητας.

     Εκτός από την καταστολή της εθνικής ταυτότητας, στο καινούργιο κράτος επιβλήθηκε και η καταστολή της θρησκευτικής ταυτότητας και όσοι μουσουλμάνοι ή Εβραίοι αρνήθηκαν να εγκαταλείψουν την θρησκευτική τους ταυτότητα στο κράτος που προέκυψε από τους κατακτητικούς πολέμους της Ελλάδας, ή σφάχτηκαν και εκδιώχθηκαν, όπως οι μουσουλμάνοι Τσάμηδες της Ηπείρου, ή οδηγήθηκαν στα στρατόπεδα εξόντωσης της ναζιστικής αυτοκρατορίας που δημιούργησε η Γερμανία από το 1938 μέχρι το 1945 (το 87% του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας). Η εξαίρεση που ισχύει για τους μουσουλμάνους της Θράκης ανταλλάχτηκε με την εξαίρεση των ελληνοφώνων χριστιανών της Ισταμπούλ, από την ανταλλαγή των χριστιανικών με μουσουλμανικούς πληθυσμούς, η οποία ακολούθησε την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922. Στην υπόλοιπη Ελλάδα όλα οι μουσουλμανικοί και εβραϊκοί ναοί αναγκάστηκαν να κλείσουν, με εξαίρεση τα Δωδεκάνησα που χαρίστηκαν στην Ελλάδα μόλις το 1947, και ελάχιστους εβραϊκούς ναούς (Συναγωγές) που αποτελούν «στάχτη στα μάτια» για να φαίνεται ότι η εβραϊκή θρησκεία δεν διώκεται στην Ελλάδα. Άσχετα αν η Θεσσαλονίκη ήταν η μεγαλύτερη εβραϊκή πόλη στον κόσμο, όταν την κατέκτησε ο ελληνικός στρατός, και σήμερα έχουν εξαφανίσει ακόμη και το μεγάλο εβραϊκό της νεκροταφείο, πάνω από το οποίο έχτισαν το πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.

3. Το τελευταίο ενάμιση χρόνο αναδύθηκε με μεγαλύτερη δυναμική ξανά ένα νέο εθνικιστικό κίνημα των μαζών εντός της ελληνικής εθνικής λαϊκής κοινότητας με αφορμή την συμφωνία των Πρεσπών. Σε αυτό το παραλήρημα συμμετείχαν ακόμα και κομμάτια της πατριωτικής αριστεράς, όπως το ΚΚΕ που δήλωσε μέσω του κ. Γραμματέα του Δ. Κουτσούμπα ότι δεν υπάρχει θέμα μειονότητας στην Ελλάδα και Μακεδονική Γλώσσα, προδίδοντας μάλιστα το παλιό ιστορικό ΚΚΕ που είχε θέση για αυτοδιάθεση της Μακεδονίας. Αλλά φυσικά δεν πρέπει εδώ να ξεχάσουμε  και τους εθνικιστές της ΛΑ.Ε, Κωσταντοπούλου κοκ. Τι ανταπαντά η Αντιεθνικιστική Κίνηση σε όλα αυτά;

     Ο εθνικισμός της αριστεράς και η ταύτισή της με το ελληνικό κράτος στο θέμα των εθνικών μειονοτήτων δεν είναι φρέσκα φρούτα, γιατί εμφανίστηκαν τουλάχιστον μετά την λεγόμενη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, οπότε οι, στην πλειοψηφία τους, δημοκρατικοί και αριστεροί πρόσφυγες εναντιώθηκαν και στους ντόπιους εθνικά Μακεδόνες, στα εδάφη των οποίων εγκαταστάθηκαν οι περισσότεροι από αυτούς, και στους αλβανόφωνους και μουσουλμάνους Τσάμηδες, και στους Βλάχους της Πίνδου που επιχείρησαν να αυτονομηθούν και στους Βουλγάρους της ανατολικής Μακεδονίας. Για να μην πω για το ότι δεν θεώρησαν ποτέ του τσιγγάνους (Ρομά) εθνική μειονότητα. Μπορεί οι αριστεροί να μην πρωταγωνίστησαν στην εθνοκαθάρσεις που πραγματοποιήθηκαν στον ελλαδικό χώρο, όμως δεν υπεράσπισαν τα θύματα των εθνοκαθάρσεων. Ούτε έχω υπόψη μου αριστερούς να υπεράσπισαν την τουρκική εθνική ταυτότητα των μουσουλμάνων της Θράκης, εκτός από εξαιρέσεις σαν τον φίλο και σύντροφο στην Αντιεθνικιστική Κίνηση, Μουσταφά Τσολάκ και αριστερούς παράγοντες της τουρκικής μειονότητας, που όπως και ο Μουσταφά, είναι εθνικά Τούρκοι. Εξαίρεση στον κανόνα απετέλεσαν οι κομμουνιστές που υποστήριξαν την μακεδονική μειονότητα μέχρι τον εμφύλιο πόλεμο του 1946-1949 και σφάχτηκαν ή εκδιώχθηκαν μαζί της. Αυτοί που επέζησαν κατέληξαν στις κομμουνιστικές χώρες της ανατολικής Ευρώπης και όταν γύρισαν μετά το 1982 στην Ελλάδα, ακόμα και το κόμμα τους, το Κ.Κ.Ε., δεν αναγνώριζε μακεδονική μειονότητα.  Ενώ οι εθνικά Μακεδόνες που, λόγω του εμφυλίου πολέμου, κατέληξαν στις κομμουνιστικές χώρες, μέχρι σήμερα απαγορεύεται, στις λίγες δεκάδες που ζουν ακόμα, όπως και στους απογόνους των χιλιάδων που έχουν πεθάνει, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους, εφόσον συνεχίζουν να αρνούνται να προδώσουν την μακεδονική εθνική τους ταυτότητα. Και να μην ξεχνάμε ότι η μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση της Ελλάδας κατά την περίοδο του Β΄ παγκόσμιου πολέμου, το Ε.Α.Μ. και το στρατιωτικό της σκέλος, ο Ε.Λ.Α.Σ., που ιδεολογικά ελεγχόντουσαν από τους κομμουνιστές, ήταν εθνικιστικές οργανώσεις, γι’ αυτό και, όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, τον Δεκέμβρη του 1944, εξόντωσαν τους διεθνιστές (τροτσκιστές) από τους κόλπους τους. Δεν νομίζω να υπάρχουν έγγραφα που οι οργανώσεις αυτές υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων πέραν της μακεδονικής. Τέλος, ήδη από τις διαδηλώσεις του 1955 υπέρ της ένωσης της Κύπρου με την Ελλάδα, οι αριστεροί τάχτηκαν ενάντια στην τουρκική μειονότητα της Κύπρου που ήταν ενάντια στην ένωση.

4.  Τους προηγούμενους μήνες, το shades magazine και η πρωτοβουλία μας “Κομμουνιστες/τριες με μνήμη κυκλοφορήσαμε μια αντιεθνικιστική αφίσα σε διάφορα μέρη της Ελλάδας με κεντρικό σύνθημα την φράση του Καρλ Λίμπνεκχτ: Ο βασικός εχθρός βρίσκεται εδώ μέσα στην ίδια μας τη χώρα. Με αφορμή με αυτήν την αφίσα όπως βέβαια και παλιότερα με άλλα κείμενα δεχτήκαμε κριτική από αριστερές και αναρχικές κατευθύνσεις ότι όλοι οι εθνικισμοί είναι το ίδιο, τσουβαλιάζοντας έτσι τον εγχώριο εθνικισμό και επιδιώξεις του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους με “αυτόν” των γειτονικών χωρών. Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σε αυτό;

     Η άρνηση των Ελλήνων αριστερών και των Ελλήνων αναρχικών να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων της Ελλάδας, που κατοχυρώνονται ακόμα και από διεθνείς συνθήκες (με συνέπεια να έχει καταδικαστεί πολλές φορές η Ελλάδα από διεθνή νομικά όργανα, όπως το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, επειδή τα παραβιάζει), μια άρνηση που γίνεται με πρόσχημα την εναντίωση στους ξένους εθνικισμούς, μου θυμίζει την άρνηση των στρατών να σεβαστούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών των χωρών ενάντια στις οποίες μάχονται αυτοί οι στρατοί, με το πρόσχημα ότι οι στρατοί των αντιπάλων χωρών δεν σέβονται τις δικές τους γυναίκες και παιδιά. Αφήνοντας τις μειονότητες στο έλεος των φασιστών, οι Έλληνες αριστεροί και οι Έλληνες αναρχικοί, κάνουν το ίδιο που έκαναν οι Ευρωπαίοι σύμμαχοι που άφησαν τις γυναίκες και τα κορίτσια της Γερμανίας στο έλεος των στρατων τους, με συνέπεια να βιαστούν δεκάδες χιλιάδες από αυτές και από αυτά. Για τους Ευρωπαίους συμμάχους που κέρδισαν τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, οι εχθροί ήταν οι Γερμανοί και όχι οι Ναζί. Και αυτό το απέδειξαν ακόμα και με βομβαρδισμούς γερμανικών πόλεων, ακόμα και αν αυτές δεν έκρυβαν στρατιωτικούς στόχους.

     Άλλωστε το να εναντιώνεται κάποιος στα δικαιώματα των εθνικών μειονοτήτων, επειδή αυτά τα υπερασπίζουν και ξένοι εθνικισμοί, σημαίνει ότι δεν αναγνωρίζει δικαιώματα αυτοκαθορισμού στις εθνικές μειονότητες της χώρας για κάποιον λόγο. Όμως δεν δικαιούται κανένας να επικαλείται οποιονδήποτε λόγο για να αρνηθεί τα δικαιώματα στις μειονότητες, όπως δεν δικαιούται να επικαλείται οποιονδήποτε λόγο για να αρνηθεί τα δικαιώματα των γυναικών και των παιδιών. Τα δικαιώματα είναι δικαιώματα και πρέπει να είναι απαραβίαστα, οποιεσδήποτε δικιολογίες να επικαλείται κανένας. Δυστυχώς όμως η κουλτούρα των δικαιωμάτων, όσο και παλιά να είναι στην  Βόρεια Αμερική και στην Ευρώπη (εμφανίζονται καταγραμμένα στις διακηρύξεις της αμερικάνικης επανάστασης για την ανεξαρτησία των Η.Π.Α, το 1776, και της γαλλικής του 1789) είναι ξένη προς τους Έλληνες αριστερούς και τους Έλληνες αναρχικούς, γιατί είναι γαλουχημένοι από την μπολσεβίκικη πολιτική κουλτούρα που θεωρεί τα δικαιώματα αστικά κατάλοιπα ξένα προς την «λαϊκή» ή «εργατοαγροτική» εξουσία, που στον πυρήνα της πρέπει να έχει την δικτατορία της μιας κοινωνικής τάξης πάνω στην άλλη, με επικεφαλής την εργατική τάξη. Οι δικτατορικές εξουσίες, ακόμα και αν επικαλούνται την εξουσία της μεγάλης πλειοψηφίας πάνω στην ελάχιστη μειοψηφία (μια βιτρίνα, βέβαια, γιατί σε όλες τις δικτατορίες την εξουσία έχει ο στρατός, η αστυνομία και οι δικαστές) δεν σέβονται ποτέ τα ανθρώπινα, τα πολιτικά και τα κοινωνικά δικαιώματα. Αντίθετα, όσους τα υπερασπίζονται, τους θεωρούν εχθρούς του κράτους και γι’ αυτό και της κοινωνίας, γιατί πάντα οι δικτατορίες ισχυρίζονται ότι αποτελούν επιλογή της κοινωνίας και ότι ταυτίζονται μαζί της. Η δικτατορία του προλεταριάτου στην Ρωσία και στους δορυφόρους της αντιμετώπιζε σαν εχθρούς οποιουσδήποτε επικαλούνταν ανθρώπινα, πολιτικά ή κοινωνικά δικαιώματα. Μάλιστα, όσες εθνικές μειονότητες διεκδικούσαν τα ίδια δικαιώματα με τους Ρώσους, το Σοβιετικό κράτος τις καταδίωκε. Ακόμα και αν αποτελούνταν από δεκάδες εκατομμύρια, όπως οι Ουκρανοί. Το ίδιο έκανε και η Σερβική ομόσπονδη δημοκρατία απέναντι στις άλλες ομόσπονδες δημοκρατίες της πρώην ομοσπονδιακής δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας. Οι Έλληνες αριστεροί και οι Έλληνες αναρχικοί ποτέ δεν υπερασπίστηκαν το δικαίωμα των Ουκρανών στον αυτοκαθορισμό, όπως δεν υπερασπίστηκαν το ίδιο δικαίωμα των Βόσνιων και των Κοσοβάρων.

5.  Το περίφημο κίνημα φαίνεται ότι βρέθηκε σε μεγάλη αμηχανία κατά την διάρκεια των Μακεδονικών συλλαλητηρίων απομονωμένο σε μια γωνία κοντά στη πλατεία Συντάγματος. Είναι αυτό πιστεύεις ένα συνολικό στρατηγικό πρόβλημα της αριστεράς και α/α χώρου σήμερα; Τι σημαίνει για την Αντιεθνικιστική Κίνηση ένα αποτελεσματικό αντιεθνικιστικό κίνημα;

     Θα διαφωνήσω στο ότι το κίνημα είναι περίφημο. Θα προτιμούσα τον όρο «κακόφημο», γιατί, ας μην κοροϊδευόμαστε, η μεγάλη πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας έχει κακή ιδέα για αυτό που εσείς αποκαλείται κίνημα. Άσχετα αν αυτή η ιδέα έχει καλλιεργηθεί συστηματικά από τα Μ.Μ.Ε. και δεν ανταποκρίνεται πολλές φορές στην πραγματικότητα. Δυστυχώς από τα ίδια Μ.Μ.Ε. εξαρτώνται και οι απόψεις του κινήματος για τα λεγόμενα εθνικά θέματα. Το ότι στις καταλήψεις των σχολείων που έγιναν για διαμαρτυρία προς την Συμφωνία των Πρεσπών, δεν πρωταγωνιστούσαν κομμουνιστές και αναρχικοί αλλά ακροδεξιοί, δεν σημαίνει ότι οι κομμουνιστές και οι αναρχικοί υπερασπιζόντουσαν το δικαίωμα αυτοκαθορισμού της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα. Ούτε σημαίνει ότι στις παλιότερες σχολικές καταλήψεις της δεκαετίας του ’90 και του 2000, όπου πρωταγωνιστούσαν κομμουνιστές και αντιεξουσιαστές, οι μαθητές που τις έκαναν δεν ήταν εθνικιστές. Γι’ αυτό και ποτέ δεν εστίασαν ενάντια στις παρελάσεις, στις σχολικές εθνικές γιορτές, στην παρουσία της ελληνικής σημαίας σε όλα τα σχολεία, στην καταπίεση των μη Ελλήνων μαθητών από τους Έλληνες συμμαθητές τους κ.ο.κ. Μάλιστα, σε μία τουλάχιστον κατάληψη, στην κατάληψη του λυκείου της Αμαρύνθου της Εύβοιας, το 2006, οι Έλληνες μαθητές βίασαν μια Βουλγάρα συμμαθήτρια τους και όχι μόνο δεν τιμωρήθηκαν ποτέ γιατί τους υποστήριξε όλο το χωριό και οι δικαστές δεν θα είχαν κανένα δικό τους κέρδος αν τους καταδίκαζαν, αλλά και όσοι από το κίνημα πήγαν στην Αμάρυνθο για να διαδηλώσουν κατά του βιασμού, κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους (ακροδεξιούς;) κατοίκους του χωριού.

     Επίσης, μεγάλο μέρος του κινήματος είναι τουρκοφάγοι και αντισημίτες, σε βαθμό που να κάνουν τα στραβά μάτια στα φρικτά εγκλήματα πολέμου που κάνει σε βάρος των κατοίκων της Συρίας η κυβέρνησή της, σε στενή συνεργασία με το ρωσικό κράτος. Κάνουν «τα στραβά μάτια» επειδή η κυβέρνηση της Συρίας και το ρωσικό κράτος είναι εχθροί του Ισραήλ και, σε κάποιο βαθμό, και εχθροί της Τουρκίας. Κι όμως, οι Σύριοι που σκοτώθηκαν στην επανάσταση ενάντια στον κληρονομικό δικτάτορα Άσαντ, έχουν ξεπεράσει τις 600.000 νεκρούς και τα εκατομμύρια πρόσφυγες… Πρόκειται για την μεγαλύτερη τραγωδία της εποχής μας και όμως το κίνημα το απασχολούν μόνο οι εκατοντάδες, έως χιλιάδες, νεκροί Παλαιστίνιοι που η Χαμάς και η Χεζμπολάχ κατευθύνουν ενάντια στο Ισραήλ, γιατί θέλουν (αυτές οι οργανώσεις) να σβήσουν το Ισραήλ από τον χάρτη, ενώ ξέρουν ότι το Ισραήλ διαθέτει ακόμα και ατομική βόμβα!

     Για την Αντιεθνικιστική αποτελεσματικό αντιεθνικιστικό κίνημα θα ήταν αυτό που θα αναγνώριζε στις εθνικές μειονότητες της Ελλάδας το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού και, ως συνέπεια, την ελεύθερη έκφραση των εθνικών τους και θρησκευτικών χαρακτηριστικών, και μαζί με εκπροσώπους των μειονοτήτων θα αγωνιζόταν προς αυτή την κατεύθυνση. Επίσης θα αναγνώριζε στις γειτονικές χώρες, όπως η Μακεδονία και η Τουρκία και το τουρκοκυπριακό κράτος της Βόρειας Κύπρου, τα ίδια δικαιώματα που αναγνωρίζει στην Ελλάδα. Ένα τέτοιο κίνημα θα ήταν αποτελεσματικό γιατί θα ανάγκαζε τους λεγόμενους αριστερούς και αντιεξουσιαστές ή να συνταχθούν μαζί του στα λεγόμενα εθνικά θέματα ή να συνταχθούν με την ακροδεξιά. Σίγουρα δεν θα συντασσόντουσαν όλοι οι αριστεροί και οι αντιεξουσιαστές με την ακροδεξιά. Κάποιος αριθμός θα αναγνώριζε και ότι «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας την χώρα» και ότι η σύγχρονη ελληνική ιστορία εξαρτήθηκε από το γεγονός ότι στρατός, ο βασικός εκπρόσωπος του εθνικισμού, αποτελούσε πάντα το κέντρο της πολιτικής και της παιδείας αυτής της χώρας, με συνέπεια να καταστραφεί πολύς κόσμος, Έλληνες και μειονοτικοί, από τους τυχοδιωκτισμούς του. Οι  Ελληνοκύπριοι μόνο, πλήρωσαν το πραξικόπημα που προκάλεσε ο ελληνικός στρατός στην Κύπρο το 1974 με πάνω από 5.000 νεκρούς. Αυτόν τον στρατό δεν ελέγχει καμιά πολιτική δύναμη και, δυστυχώς, είναι τόσο ανεξέλεγκτος, που ποτέ στρατιωτικός δεν καταδικάστηκε για εγκλήματα σε βάρος προσφύγων ή μεταναστών στα σύνορα, όπως δεν καταδικάστηκε συνοροφύλακας, αστυνομικός ή λιμενικός. Εκτός αν θεωρούμε καταδίκες κάποιες ελαφρές ποινές μηνών, εξαγοράσιμες και μάλιστα με αναστολή! Αυτές τις ποινές, σαν κι αυτή που καταδικάστηκαν λιμενικοί της Κρήτης που βίασαν με κλομπ μετανάστη, τις θεωρώ πρόκληση προς την νοημοσύνη μας και τρομοκρατία προς όλους τους μετανάστες που βλέπουν ότι οι ένστολοι μπορούν να τους βιάσουν ατιμώρητα!

6. Θα θέλαμε σε αυτό το σημείο ένα σχόλιο για τις τελευταίες εξελίξεις με την Τουρκία. Τι συμβαίνει με την υφαλοκρηπίδα; Υπάρχει πιθανότητα σύρραξης των δυο χωρών; Ας υποθέσουμε ναι. Εμείς ως αντιεθνικιστές πια στάση πρέπει να κρατήσουμε;

     Στο θέμα της υφαλοκρηπίδας σας παραπέμπω στο Μανιφέστο της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, όπου υποστηρίζουμε το ότι δεν μπορεί η Ελλάδα να επεκτείνει στο Αιγαίο τα ελληνικά χωρικά ύδατα στα 12 μίλια, εκμεταλλευόμενη την σχετική διεθνή συνθήκη, γιατί έτσι το Αιγαίο γίνεται ελληνική θάλασσα. Η ίδια η Τουρκία έχει διακηρύξει ότι κάτι τέτοιο θα ήταν αιτία πολέμου. Σίγουρα αυτοί που δεν θα είχαν όφελος από έναν τέτοιο πόλεμο θα ήταν η πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας και αυτοί που θα είχαν όφελος θα ήταν οι έμποροι όπλων και όσοι θησαυρίζουν από τις προμήθειες του ελληνικού στρατού. Είναι βασική αρχή κάθε ενός που δεν ταυτίζει τον εαυτό του με το κράτος το να βλέπει τα συμφέροντα του κράτους σαν ξένα και όχι δικά του. Επέκταση ενός κράτους δεν σημαίνει βελτίωση της θέσης των κατοίκων του. Η επέκταση της Γερμανίας και της Ιαπωνίας στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο ήταν η μεγαλύτερη καταστροφή που έπαθαν οι κάτοικοί τους, ενώ η επέκταση της Ελλάδας πέρα από τα σύνορα της Ρούμελης (Στερεάς Ελλάδας) οδήγησε σε καταστροφή πολλών ζωών, όχι μόνο των μη Ελλήνων που βρέθηκαν με την βία στο ελληνικό κράτος αλλά και των ίδιων των στρατιωτών που σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν στους πολέμους, και των οικογενειών τους που έμειναν χωρίς προστάτες. Ακόμα και των χριστιανών στα εδάφη των οποίων διεξάχθηκαν  οι μάχες. Όσον αφορά την επέκταση στην Μικρά Ασία που επιχείρησε η Ελλάδα από το 1919 ως το 1922, κόστισε για τους χριστιανούς της Μικράς Ασίας, ελληνόφωνους ή μη, μια τέτοια καταστροφή που δίκαια αποκαλείται: Η Μικρασιατική Καταστροφή.

     Πιθανότητα σύρραξης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας δεν βλέπω, όχι μόνο γιατί είναι στρατιωτικά σύμμαχοι στα πλαίσια του Ν.Α.Τ.Ο. αλλά και γιατί η Τουρκία έχει μια τέτοια υπεροπλία που ούτε η δικτατορία των συνταγματαρχών δεν αποτόλμησε πόλεμο εναντίον της το 1974, που η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο για να σώσει την τουρκική κοινότητα από τους φασίστες που ανέτρεψαν τον πρόεδρο της Κύπρου Μακάριο. Ακόμα και ο Κ. Καραμανλής, στον οποίο οι δικτάτορες παρέδωσαν την εξουσία, μετά την αποχώρησή τους από την πολιτική σκηνή, το 1974, δήλωσε σε απευθείας προς τους Έλληνες διάγγελμά του στην τηλεόραση, ότι στρατιωτικά δεν θα μπορούσε να επιβληθεί η Ελλάδα στην Τουρκία σε έναν τέτοιο πόλεμο. Το ότι δεν βλέπω, εγώ προσωπικά, πόλεμο, δεν σημαίνει ότι αποκλείω επεισόδια σαν των Ιμίων, όπου σκοτώθηκαν Έλληνες στρατιωτικοί. Εδώ ακόμα και οι άχρηστες αναχαιτίσεις τουρκικών αεροπλάνων που γίνονται πάνω από το Αιγαίο, επειδή το ελληνικό κράτος θεωρεί τον εναέριο χώρο που ελέγχουν υπηρεσιακά τα αεροδρόμια της Ελλάδας (FIR  [Flight Information Region = Περιοχή Πληροφοριών Πτήσεων] Αθηνών) σαν δικό του, έχουν κοστίσει δεκάδες νεκρούς Έλληνες πιλότους.

     Τέλος, στην ερώτηση «ποια στάση πρέπει να κρατήσουμε σαν αντιεθνικιστές σε τέτοια σύρραξη» απαντάω ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε σε κανέναν πόλεμο, εκτός αν απειλούμαστε εμείς ή οι οικογένειές μας προσωπικά, όπως κάνουμε και με τον πόλεμο ενάντια σε κάθε είδους φασίστες, βιαστές, φονιάδες κ.ο.κ. που κυκλοφορούν ελεύθεροι γύρω μας. Διαφορετικά θα γίνουμε πιόνια στα παιχνίδια τους. «Αν πρέπει να χυθεί αίμα, να πάτε να χύσετε το δικό σας κύριε Πρόεδρε» λέει στο τραγούδι του «Ο λιποτάκτης» ο Μπορίς Βιάν, τραγούδι που έχει καθιερωθεί σαν ύμνος των αντιρρησιών συνείδησης.

7. Τελειώνοντας αυτή την συνέντευξη δεν σου κρύβουμε ότι έχουμε περιέργεια για τους επόμενους στόχους της Αντ. Κίνησης. Πόσο ανοιχτή είναι η πρωτοβουλίας σας σε νέες συμμαχίες και πλατιές παρεμβάσεις, μελλοντικές εκδηλώσεις;  

     Η Αντιεθνικιστική Κίνηση από την ίδρυση της πριν 16 χρόνια, στοχεύει στην πληροφόρηση του κοινού που επιτυγχάνεται με την ενημέρωσή του για τα εθνικά θέματα, ενημέρωση που έχει σαν βάσεις την αλήθεια και την ειρήνη. Γι’ αυτό θεωρεί ευπρόσδεκτη κάθε ευκαιρία που της δίνεται σε αυτόν τον τομέα. Όμως μέχρι σήμερα δεν είχαμε προτάσεις συνεργασίας. Μόνο εμείς προχωρήσαμε σε πρόσκληση για συνεργασία σε σύντροφο από το περιοδικό Terminal 119, επ’ ευκαιρία εκδήλωσης για την ιστορία της Ελλάδας από εβραϊκή σκοπιά, το 2012, η οποία πρόσκληση βρήκε ευτυχώς ανταπόκριση. Το ότι δεν είχαμε προτάσεις συνεργασίες, όπως και το ότι η Ελλάδα, μαζί με την Κύπρο και την Φινλανδία, είναι οι μοναδικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου ισχύει υποχρεωτική στρατιωτική θητεία δείχνει το πόσο πίσω είναι, σε σχέση με τον αντιεθνικισμό και τον αντιμιλιταρισμό, το κίνημα στην Ελλάδα. Θα μπορούσα να πω ότι, από άποψη αντιμιλιταρισμού, το κίνημα είναι πιο πίσω ακόμη και από την δεκαετία του 1990 που καταφέρναμε και κάναμε αντιμιλιταριστικές συναυλίες στο λόφο Στρέφη και συμβάλαμε να ψηφιστεί ο νόμος που αναγνώριζε τους αντιρρησίες συνείδησης, κι ας ήταν πολύ ελαττωματικός.  Ευτυχώς που υπάρχει και η οργάνωση ολικών αρνητών στράτευσης «Το ξυπόλυτο τάγμα», όπως και κάποιες άλλες πρωτοβουλίες ολικών αρνητών, και μας κάνουν να μην αισθανόμαστε σαν να βρισκόμαστε σε άλλο πλανήτη επειδή είμαστε ανάμεσα σε Έλληνες συμπατριώτες μας.

Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό Shades Magazine την 1η Σεπτεμβρίου 2019.

 

ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ: Η ΑΝΟΙΧΤΗ ΠΛΗΓΗ ΤΟΥ ΕΜΦΥΛΙΟΥ

Την πρώτη μέρα του φετινού αντιρατσιστικού φεστιβάλ της Αθήνας, που έγινε 28, 29 και 30 Ιουνίου, μας δόθηκε η ευκαιρία να παρακολουθήσουμε ένα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ μικρού μήκους αποτελούμενο από την συνέντευξη ενός εθνικά Μακεδόνα, αγωνιστή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, ο οποίος μιλάει για την συνεχιζόμενη άρνηση του ελληνικού κράτους να επιτρέψει να γυρίσουν στην Ελλάδα οι Μακεδόνες πολιτικοί πρόσφυγες του Εμφυλίου Πολέμου, όπως και οι απόγονοί τους (οι πρώτοι έχουν οι περισσότεροι πλέον πεθάνει), όσο δεν αρνούνται την μακεδονική εθνική τους ταυτότητα. Επίσης, μιλάει για τις συνέπειες που είχαν πάνω στους Μακεδόνες πολιτικούς πρόσφυγες οι εσωκομματικές συγκρούσεις του Κομμουνιστικού Κόμματος της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και οι πολιτικές διαφωνίες που εξέφρασαν αυτοί προς το κόμμα. Το ντοκιμαντέρ αυτό έφερε στο αντιρατσιστικό φεστιβάλ η Αντιεθνικιστική Αντιμιλιταριστική Πρωτοβουλία, με την άδεια της οποίας το αναρτούμε και στο blog μας. Συνιστούμε ανεπιφύλακτα να το διαδώσετε:

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΑΝ ΤΟΣΟΙ ΣΛΑΒΟΙ;

Οι λαοί που εποίκισαν
τον ελλαδικό χώρο 
το μεσαίωνα

Του Γιάννη Λάζαρη

Από τον στ΄αιώνα κι ύστερα, κατέβηκαν κι εγκαταστάθηκαν πολλοί σλάβοι στον ελλαδικό χώρο. Από την Πελοπόννησο, πέρασαν στα νησιά τού Αιγαίου κι έφτασαν ως την Κρήτη αλλάζοντας την εθνογραφική σύνθεση τού πληθυσμού. Ο Κωνσταντίνος Πορφυρογέννητος μνημονεύοντας το γεγονός λέει, πως «εσλαυώθη πάσα η χώρα.» Αιώνες αργότερα στο χώρο εγκαταστάθηκαν κι άλλοι επήλυδες, κυρίως αρβανίτες, βλάχοι κ.ά.. 

Θα ρωτήσει όμως κάποιος: Ενώ ακόμα κι ως σήμερα, οι βλάχοι κυρίως κι οι αρβανίτες σε πολλές περιοχές ξεχωρίζουν από τον άλλο πληθυσμό από τα ήθη και έθιμα κι ιδιαίτερα από τη γλώσσα τους, οι σλάβοι εξαφανίστηκαν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν είναι δύσκολη. Θα υπενθυμίσω πρώτα, πως σ΄ όλη την Ελλάδα υπάρχουν χιλιάδες σλάβικα τοπωνύμια. Στη νεοελληνική γλώσσα υπάρχουν επίσης σλάβικες λέξεις. Θα εξετάσουμε λοιπόν το ζήτημα χωρίς εθνικιστικές παρωπίδες. Η μισαλλοδοξία κι ο σωβινισμός δεν έχουν θέση στην ιστορική έρευνα.
 
Εισβολές, πόλεμοι, επιδημίες, πειρατεία, διώξεις
Όταν λέμε «το ελληνικό έθνος δια μέσου των αιώνων» είναι λάθος. Η έννοια τού «ελληνικού έθνους» δεν υπήρχε πριν τον ιη΄αιώνα. Ο μύθος τής δήθεν φυλετικής συγγένειας με τους αρχαίους έλληνες των διαφόρων λαών (σλάβων, αλβανών, βλάχων, βορειοαφρικανών, αρμενίων, τούρκων κ.ά), που επί μιάμιση χιλιετία είχαν επανειλημμένα εποικίσει τον ελλαδικό χώρο, άρχισε να πλάθεται μόλις στις αρχές τού ιθ΄αιώνα, ενώ από την τρίτη δεκαετία του και μετά, αποτέλεσε την αιχμή τού δόρατος των εθνοποιητικών μηχανισμών τού νεοσυσταθέντος χριστιανικού κρατιδίου διδασκόμενος ως ιστορική δήθεν αλήθεια στα σχολεία.     

Ήταν πολλές οι καταστροφές στον ελλαδικό χώρο όλους αυτούς τούς αιώνες. Εκτός από τις εισβολές, τούς πολέμους και τις βυζαντινές διώξεις, αντιμετώπιζαν τεράστια προβλήματα επιβίωσης από την πειρατεία (ολόκληρα νησία και παράλιες -και όχι μόνον- περιοχές είχαν μείνει για αιώνες έρημες), αλλά κυρίως από τις επιδημίες, ειδικά τής πανώλης, που είχε επανειλημμένα αποδεκατίσει τούς πληθυσμούς.

Δεν υπάρχουν φυλετικά καθαροί λαοί
Κανένας λαός δεν είναι καθαρόαιμος. Από το μεσαίωνα κι έπειτα, με τις μεταναστεύσεις των λαών στην Ευρώπη και Μεσόγειο, έγιναν πολλές εθνογραφικές αλλαγές. Όμως και στα αρχαία χρόνια είχε γίνει το ίδιο. Οι έλληνες, από τα χρόνια τού Μ. Αλεξάνδρου κι ύστερα, κατά χιλιάδες μετανάστευσαν στην Ανατολή και ανακατώθηκαν με τούς ντόπιους. Και πριν ακόμα, στα χρόνια τής περσικής αυτοκρατορίας, είχαν γίνει σημαντικές μετατοπίσεις πληθυσμών στην Ανατολή και ανακάτεμα λαών. Κι ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως στην αρχαία Ελλάδα έγιναν χιλιάδες απελευθερώσεις δούλων, πού προέρχονταν από την Ανατολή και Μεσόγειο, που ήταν «βάρβαροι», καθώς και πολλές επιγαμίες με ξένους. Συνακόλουθα, από τον ε΄αιώνα κι ύστερα, ο πληθυσμός τής αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν καθαρόαιμος. Στην ελληνιστική εποχή και στη ρωμαϊκή, στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι (ρωμαίοι, ανατολίτες κ.ά.. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων).

Το ότι στον ελλαδικό χώρο επικράτησε η ελληνική γλώσσα -η κοινή, όχι η αρχαία- αυτό οφειλόταν στο ότι ήταν η γλώσσα των εμποροβιοτεχνικών και πολιτιστικών κέντρων, όχι μόνο τής Ελλάδας, αλλά και τής Ανατολής. Οι ρωμαίοι δεν μπόρεσαν να επιβάλουν τη γλώσσα τους στην Ανατολή και η άρχουσα τάξη τού Βυζαντίου αναγκάστηκε να καθιερώσει σαν επίσημη γλώσσα την ελληνική, ενώ πριν ήταν η λατινική. Δεν είναι λοιπόν η γλώσσα το αποφασιστικό γνώρισμα τής φυλετικής καταγωγής ενός λαού, αλλά άλλοι παράγοντες.

Δεν εξελληνίστηκαν, εκβυζαντινίστηκαν
Θεωρητικοί τής Ρωμιοσύνης προπαγανδίζουν, ότι όλοι αυτοί οι λαοί, που ήρθαν στον ελλαδικό χώρο το Μεσαίωνα, εξελληνίστηκαν. Πρόκειται περί ιστορικού ψεύδους. Οι λαοί αυτοί, αργά ή γρήγορα εκβυζαντινίστηκαν ή σωστότερα, εκρωμαΐστηκαν, δηλαδή πήραν τη θρησκεία (χριστιανισμό) άν δεν ήταν ήδη χριστιανοί και -παράλληλα με τη μητρική τους- την επίσημη γλώσσα τής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (που από τον ζ΄ αιώνα κι ύστερα ήταν η ρωμέικη). Δεν εξελληνίστηκαν, καθ΄ ότι δεν υπήρχαν στοιχεία τού ελληνικού πολιτισμού (παιδεία, αθλητισμός κ.λπ.) στο Βυζάντιο.

Το ότι ήταν υποχρεωμένοι να μάθουν τα ρωμέικα (σήμερα τα λέμε ελληνικά), δεν σημαίνει, ότι είχαν καμία άμεση φυλετική σχέση με τούς αρχαίους έλληνες, όπως κι αν πάει τώρα κάποιος στην Αμερική, θα μάθει τα αγγλικά χωρίς να είναι απαραίτητα αγγλικής καταγωγής ούτε αυτός ούτε κι οι άλλοι, που ήδη βρίσκονται εκεί και μιλάνε αγγλικά. 

Ο Κων/νος Παπαρρηγόπουλος αναφερόμενος στην επανάσταση των σλάβων στην Πελοπόννησο («Ιστορία τού ελληνικού έθνους», τ. Γ΄, σελ. 170-172) επισημαίνει, ότι το όνομα έλληνας ούτε καν υπήρχε, τουλάχιστον έως και τον ι΄αιώνα.

  
Αν διαβάσετε σημειώσεις των περιηγητών στον ελλαδικό χώρο το μεσαίωνα μέχρι και τον ιθ΄αιώνα, θα δείτε σε πολλές περιπτώσεις να αναφέρουν, ότι πέρασαν από ολόκληρες περιοχές χωρίς να ακούσουν καν ελληνικά. Αλλά κι ελληνικά να άκουγαν, δεν σημαίνει -για τούς λόγους, που προαναφέρθηκαν- ότι αυτοί που τα μιλούσαν ήταν απόγονοι αρχαίων ελλήνων.

Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα τής πολυγλωσσίας στον ελλαδικό χώρο τον ιθ΄αιώνα αποτελεί η πολύ πετυχημένη λαϊκή κωμωδία τού Δ. Βυζάντιου, «Βαβυλωνία». Σε μία σκηνή της, ένας αρβανίτης, που δεν καταλαβαίνει ένα κρητικό, νομίζοντας πως ο τελευταίος τον έχει προσβάλλει, τον τραυματίζει με μια πιστολιά. Φτάνει η αστυνομία, γίνονται ανακρίσεις από επτανήσιο αστυνόμο, ο οποίος παρά την ανακριτική του πείρα, δεν τα καταφέρνει να εξακριβώσει αν ο τραυματισμός τού κρητικού είναι κάζο πενσάτο (εκ προμελέτης) ή ατσιντέντε (τυχαίο), επειδή ούτε αυτός καταλαβαίνει τους μάρτυρες ούτε οι μάρτυρες αυτόν.

Χαρακτηριστικό είναι το δημοσίευμα τού αμερικάνου εθελοντή Bolse στην εφημερίδα τής Φιλαδέλφειας «Democratic Press» (φύλλο 13.12.1826), για το Ναύπλιο τού 1826: «Τα καφενεία τής πόλης κατάμεστα από στρατιώτες, που παίζουν μπιλιάρδο ή κουβεντιάζουν. Ούτε στην αρχαία Βαβυλώνα δεν ακούγονταν τόσες γλώσσες όσες στο σημερινό Ναύπλιο.» (Κ. Σιμόπουλου: Πώς είδαν οι ξένοι την Ελλάδα τού ΄21, έκδ. «Στάχυ», 1999). 
Παρ΄ όλα αυτά και παρ΄ όλη την επιχείρηση τού νεοελληνικού έθνους-κράτους να επιβάλει την ελληνική με χιλιάδες εξελληνισμούς ονομάτων, τοπωνυμιών, με τη διδασκαλία της στα σχολεία, αλλά και δια τής βίας πολλές φορές (διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Είμαι βλάχος, δεν είμαι έλληνας!), ακόμα και στις μέρες μας χιλιάδες τοπωνύμια και μή ελληνικές λέξεις (σλάβικες, αλβανικές, τούρκικες κ.λπ.) επιβιώνουν στη γλώσσα μας, ενώ πολλοί άνθρωποι ακόμα και σήμερα σε ολόκληρα χωριά σε ορισμένες περιπτώσεις, μιλούν τη μητρική τους γλώσσα (βλάχικα, αρβανίτικα=αλβανικά κ.ά.). 

Οι σημερινοί ελληνόφωνοι χριστιανοί κάτοικοι τού ελλαδικού χώρου δεν είναι φυλετικοί απόγονοι ή πνευματικοί κληρονόμοι των αρχαίων ελλήνων, των αθηναίων, τής δημοκρατίας, των φιλοσόφων κ.λπ.. Είναι επήλυδες, βαλκάνιοι και όχι μόνον, ορθόδοξοι, με έντονη ανάμειξη τής οθωμανικής κουλτούρας. Έμαθαν να επιβιώνουν σε  αυτοκρατορίες δεσποτικές (βυζάντιο, τουρκοκρατία) αναπτύσσοντας την υποκρισία, την κουτοπονηριά και πολλά άλλα ελαττώματα, με σκέψη εντελώς διαφορετική από αυτή τού δυτικού κόσμου. 

Ο εκβυζαντινισμός των σλάβων
Η βυζαντινή κυβέρνηση πολλές φορές επέβαλε αναγκαστικές μετατοπίσεις πληθυσμών από το ένα μέρος στα άλλο. Όταν μάλιστα εμφανίστηκαν οι βούλγαροι και απειλούσαν το Βυζάντιο με τις επιδρομές τους, επειδή οι σλαβικοί πληθυσμοί υποστήριζαν τούς βουλγάρους, έγιναν τέτοιες ομαδικές μετατοπίσεις. Στις περιοχές δηλαδή, που πλειοψηφούσαν οι σλάβοι, πολλοί απ' αυτούς μετατοπίστηκαν σε άλλες. Στά χρόνια μάλιστα, που σημειώθηκαν μεγάλες εξεγέρσεις των σλάβων, οι τέτοιες μετατοπίσεις άλλαξαν τη σύνθεση τού σλαβικού πληθυσμού. 

Όταν πάλι αργότερα, η βυζαντινή κυβέρνηση εγκατάστησε αρβανίτες σε πολλές αραιοκατοικημένες περιοχές τής Ελλάδας (Κόρινθο, Αττική κ.λπ. - διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...), οι σλάβοι ή διώχτηκαν από τις περιοχές αυτές ή αφομοιώθηκαν με τούς νέους εποίκους ανταλλάσσοντας μαζί τους πολιτιστικά στοιχεία (φορεσιές, τραγούδια κ.λπ.). Τα ίδιο έγινε κι όταν εγκαταστάθηκαν σε πολλές περιοχές (Θεσσαλία, Στερεά και Πελοπόννησο) οι βλάχοι (βλ. Περί τής μή ελληνικής καταγωγής των βλάχων). 

Στα χρόνια τής ανοδικής ανάπτυξης τού Βυζαντίου (από τα χρόνια τής μακεδονικής δυναστείας κι ύστερα), πολλοί σλάβοι, πού κατοικούσαν κοντά σε εμποροβιοτεχνικά κέντρα, διαφοροποιήθηκαν. Διαλύθηκαν δηλαδή οι κοινότητές τους (ζάντρουγκες) και προκειμένου να μπορούν να ανταλλάσσουν τα προϊόντα τους και να συναλλάσσονται με τα αστικά κέντρα, έμαθαν τα ελληνικά. Μέσα στα διάβα δεκατριών αιώνων έγιναν πολλές αλλαγές στην κοινωνική οργάνωση των σλάβων και η φυλετική τους σύνθεση έχασε την αρχική της υπόσταση καί μορφή.

Οι πρώτοι, που έμαθαν τα ελληνικά ήταν οι προύχοντες σλάβοι. Ο αρχηγός των σλάβων, πού ήταν εγκαταστημένοι γύρω στη Θεσσαλονίκη, τον ζ΄ αιώνα, «ελάλει την ελληνική» (βλ. αββά Τοugard: «De l΄histoire profane dans les actes des Bollandistes», Παρίσι, 1874, κεφ. 67). Δεν θέλει ερώτημα, πως αργότερα η εκμάθηση των ελληνικών γενικεύτηκε. Εξ άλλου, από τα «Τακτικά» τού Λέοντα τού Σοφού μαθαίνουμε, πως ο Βασίλειος Α΄ (9ος αιώνας) «εγραίκωσε τα σλαβικά έθνη», δηλαδή ανάγκασε με τη βία τούς σλάβους να μάθουν την ελληνική γλώσσα (Migne P.G., τ. 107, 969).

Εξ άλλου, στο αναμεταξύ οι σλάβοι προσχώρησαν στο χριστιανισμό και τα μοναστήρια τράβηξαν πολλούς σλάβους σ΄ αυτά, ενώ με την προπαγάνδα των καλόγερων, η κοινή ελληνική διαδόθηκε και στα σλαβικά χωριά.

Πολλοί σλάβοι επίσης, υπηρετούσαν στο βυζαντινό στρατό, όπου έμαθαν την κοινή ελληνική. Όπως γίνεται και σήμερα, που ο στρατός, τα Μ.Μ.Ε. και τα σχολεία έχουν επιβάλει την ομιλούμενη δημοτική γλώσσα και στα απόκεντρα χωριά, στα νησιά και στην Κρήτη, όπου ως τις αρχές τού περασμένου αιώνα οι ντοπιολαλιές κι οι ξένες λέξεις κάνανε δύσκολη τη συνεννόηση με τούς πρωτευουσιάνους και τούς κατοίκους των μεγάλων πόλεων. Έτσι και στα βυζαντινά χρόνια, από τούς παραπάνω κυριότερους λόγους, οι σλάβοι ξέχασαν τη γλώσσα τους κι αφομοιώθηκαν γλωσσικά με τούς ελληνόφωνους πληθυσμούς, αφού στο αναμεταξύ έγιναν υπήκοοι τού Βυζαντίου. 
 

Η χώρα «εσλαυώθη» γράφει ο Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος κι η ελληνική χερσόνησος έμεινε γνωστή ως Σκλαβουνία: «Ύστερα από τις Συρακούσες διασχίσαμε την Αδριατική και φτάσαμε στη Μονεμβασία, στη γη τής Σκλαβουνίας)» σημειώνει το 741 ο άγγλος Willibald στο χρονικό τού θαλασσινού ταξιδιού του στην Ελλάδα. (“Ad urbem Manifaciam in sclavinica terra”).

Στις μεγάλες πόλεις και κυρίως στη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη, πολλοί σλάβοι κατόρθωσαν να πάρουν αξιώματα. Άλλοι επίσης, ως βιοτέχνες και έμποροι, είχαν πιάσει οικονομικά πόστα. Οι σλάβοι αυτοί, με το να μάθουν την κοινή ελληνική και να έχουν κοινωνική θέση, ήρθαν σε επιγαμίες με γραικούς. Κι έτσι απ΄τους γάμους αυτούς, πού ήταν φαίνεται πολλοί, τα παιδιά που γεννήθηκαν ήταν μιγάδες. Με τον καιρό όμως,  εξ αιτίας, που οι απόγονοι των μικτών αυτών γάμων μιλούσαν μόνο την κοινή ελληνική, θεωρούνταν γραικοί-ρωμιοί. 

Σύμφωνα με τα παραπάνω λοιπόν, οι σλάβοι εκβυζαντινίστηκαν κι έτσι μόνα τα σλαβικά τοπωνύμια μαρτυρούν εμφανώς την εγκατάστασή τους στον ελλαδικό χώρο. Αντίθετα, οι αρβανίτες και οι βλάχοι, πού κατέβηκαν τουλάχιστον πεντακόσια χρόνια αργότερα στο χώρο και ζούσαν σε βουνήσιες και απομονωμένες αγροτικές περιοχές ή και σε περιοχές, πού δεν υπήρχαν ελληνόφωνοι πληθυσμοί (χωριά τής Αττικής, Κορίνθου, Ευβοίας, Θεσσαλίας, Ηπείρου κ.λπ.), κράτησαν όχι μόνο τη γλώσσα τους ως τις μέρες μας, αλλά και την πατριαρχική τους οργάνωση έως πρόσφατα.

Ο Longon τοποθετεί τη σλαβική εγκατάσταση στο πλαίσιο τού Χρονικού τής Μονεμβασίας. Ορδές σλάβων πέρασαν το Δούναβη κι άρχισαν τη διείσδυσή τους στη Βαλκανική. Πότε ακριβώς και σε ποιά έκταση εγκαταστάθηκαν οι σλάβοι στην Πελοπόννησο; Οι ιστορικοί πιστεύουν, ότι η διείσδυση άρχισε το 584. Η άποψη αυτή επιβεβαιώνεται από το Χρονικό τής Μονεμβασίας, όπου αναφέρεται, ότι η κυριαρχία των σλάβων στο Μωριά κράτησε 218 χρόνια, από τον έκτο χρόνο τής βασιλείας τού αυτοκράτορα Μαυρικίου (587) ως τον τέταρτο τής βασιλείας τού Νικηφόρου Α΄ (805). (J. Longon: Κριτική παρουσίαση τού έργου τού Antoine Bon: Le Peloponnese byzantin jusqu΄au 1204 - Journal des savants, Avril-Juin, 1952, σελ. 72).

Η χρήση τής κοινής ελληνικής γλώσσας
δεν αποτελεί απόδειξη φυλετικής συνέχειας
Από τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις τού Ηράκλειου (ζ΄αι.) ξεχωριστή σημασία έχει η αναγνώριση τής ελληνικής γλώσσας ως επίσημης γλώσσας τού ρωμαϊκού κράτους αντικαθιστώντας στα επίσημα έγγραφα τις επιγραφές και τα νομίσματα το «Imperator Caesar Augustus» με το «Βασιλεύς». Από εδώ και μπρος όλα τα κρατικά έγγραφα γράφονται στην ελληνική και μάλιστα στην κοινή κι όχι στην αττική ή αττικίζουσα. 

Στα χρόνια αυτά, το βυζαντινό κράτος στηριζόταν κυρίως στη Μικρά Ασία. Οι άλλες του επαρχίες (Αίγυπτος, Συρία, Μεσοποταμία) είχαν χαθεί. Η Ιταλία αποχωριζόταν όλο και πιο πολύ από το Βυζάντιο, ενώ η Βαλκανική είχε πλημμυρίσει από σλάβους. Γι΄ αυτό η λατινική, που ήταν έως τότε η γλώσσα των δικαστηρίων, τού στρατού, τής νομοθεσίας και τής κρατικής μηχανής γενικά, ήταν μια νεκρή γλώσσα. Η Μικρά Ασία, το σπουδαιότερο τμήμα τού Βυζαντίου ήταν ελληνόφωνη. 

Εξ άλλου, ήταν καιρός πια, το Βυζάντιο να αποκτήσει μια γλώσσα, που να μιλιέται παντού, γιατί έτσι αποκτούσε, παράλληλα με το δόγμα τής Ορθοδοξίας κι ένα ακόμα νέο συνδετικό κρίκο, την κοινή ελληνική. Από εδώ και πέρα, οι βυζαντινές κυβερνήσεις, για να πετύχουν την πολιτική ενότητα τής αυτοκρατορίας, χρησιμοποιούν από τη μια μεριά τη στρατιωτική δύναμη εμποδίζοντας κάθε εκδήλωση φυλετικών αντιθέσεων, κι από την άλλη, καθιερώνοντας την ελληνική ως επίσημη γλώσσα, αναγκάζουν τις διάφορες φυλές να μάθουν ελληνικά και να ενσωματώνονται έτσι ευκολότερα στο Βυζάντιο.  

Με κύριο μέσο την ελληνική γλώσσα, η οποία άρχισε να διδάσκεται στα σχολεία με τη δημιουργία τού νέου κράτους μετά το ΄21, ενώθηκαν οι πολλοί και διαφορετικοί λαοί, που ζούσαν στο χώρο. Η γλώσσα έπαιξε τον πιό καθοριστικό ρόλο στη δημιουργία εθνικής ταυτότητας. Έτσι απόκτησαν ελληνική εθνική συνείδηση οι αρβανίτες, οι βλάχοι κ.λπ. επήλυδες στον ελλαδικό χώρο. 

Η ανάπτυξη δια τής παιδείας τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης, η πλύση εγκεφάλου δηλαδή, ότι είμαστε έλληνες και χριστιανοί προβλέπεται και προστατεύεται σήμερα από το Σύνταγμα. Οι εγκέφαλοι των νέων παιδιών βιάζονται από την επίσημη εθνικοθρησκευτική προπαγάνδα από μικρή ηλικία κι έτσι σήμερα οι υπήκοοι τού νεοελληνικού κράτους έχουν ελληνική εθνική συνείδηση, την ψευδαίσθηση δηλαδή, ότι είναι δήθεν απόγονοι των αρχαίων ελλήνων, είναι δε στην πλειοψηφία τους χριστιανοί ορθόδοξοι. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή κάποιος να είναι άθεος π.χ. με εθνική συνείδηση αρβανιτόβλαχου. Θα τον κάνουν με το ζόρι χριστιανό και έλληνα. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Τα έθνη επινοούνται και κατασκευάζονται, Ο μύθος τής διατήρησης των «εθνικών» χαρακτηριστικών τού ελληνικού έθνους και Με το ζόρι έλληνες! 

Ελληνική γλώσσα και χριστιανισμός
Ο χριστιανισμός επίσης, συνέβαλε εξ ανάγκης στη διάδοση τής ελληνικής γλώσσας, δεδομένου, ότι ως διεθνής γλώσσα τής εποχής, η ελληνική τον εξυπηρετούσε να πετύχει τον εξουσιαστικό σκοπό τής παγκόσμιας μονοκρατορίας του. 

Φρόντισε όμως, να την απονοηματίσει πλήρως, ώστε η διδασκαλία της να περιορίζεται στο γραμματικό μέρος και να απαγορεύει την ανάδειξη τής υψηλής σκέψης, που εμπεριέχεται στα έργα των κλασικών. Αυτά διευκρινίστηκαν στη Ζ΄ εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδο (787 μ.Χ.), οπότε και συντάχτηκαν οι αναθεματισμοί κατά των νοημάτων τής ελληνικής γλώσσας:

- «Σ΄ αυτούς, που διαβάζουν τα ελληνικά μαθήματα και όχι για (=γραμματική) εκπαίδευση εκπαιδευόμενους, αλλά και δεχόμενους τις έννοιες τους... ανάθεμα τρεις φορές». 

- «Σ΄ αυτούς, που δέχονται και παραδίδουν τις μάταιες (=πρωτογενείς) ελληνικές έννοιες των λέξεων («ρήματα»)... ανάθεμα τρεις φορές».

Ο επίσκοπος Νύσσης Γρηγόριος, μάς διαβεβαιώνει, ότι «ξέρει (ο Απ. Παύλος) να χρησιμοποιεί τις λέξεις, όπως τον βολεύει και να προσαρμόζει στη δική του λογική τις σημασίες των λέξεων, ακόμη και στις περιπτώσεις, που η καθιερωμένη χρήση των λέξεων οδηγεί σε άλλες σημασίες».

Ύστερα από τα παραπάνω, πολλές έννοιες τής σημερινής ελληνικής γλώσσας είναι εντελώς διαφορετικές από τις αντίστοιχες προχριστιανικές. Οι σημερινοί άνθρωποι, που μιλούν αυτό, που ονομάζεται κοινή ελληνική γλώσσα, ούτε που υποψιάζονται καν τη βίαιη μετάλλαξή της κατά τη χριστιανική εποχή, οπότε χιλιάδες λέξεις, αγνώριστες νοηματικά, κατάντησαν πραγματικές παγίδες τής σκέψης, που οδηγούν στη μεταφυσική και μυστικιστική παράνοια τού δογματισμού. 

Η προχριστιανική σημασία τής λέξης «πίστη», για παράδειγμα, ήταν «εμπιστοσύνη σε πρόσωπο ή πράγμα». Η χριστιανική εξαλλαγή της, εξουσιαστική και μεταφυσική, είναι: «πίστη στο Γιαχβέ». «Αμαρτία» προχριστιανικά σήμαινε «αστοχία». «Αμάρτησα» σήμαινε «δεν πέτυχα το στόχο μου». Σήμερα, αμαρτία σημαίνει κάτι αντίθετο στη θέληση τού Γιαχβέ κ.λπ. κ.λπ..

Επομένως, το επιχείρημα, ότι ο χριστιανισμός έσωσε την ελληνική γλώσσα από τον αφανισμό είναι μάλλον αδόκιμο. Ακριβέστερα θα ήταν αν λεγόταν, ότι ο χριστιανισμός τής Ανατολής έσωσε ένα ελληνικό λεξιλόγιο, αλλά παράλλαξε ή διαστρέβλωσε εσκεμμένα το νόημα των λέξεων δίνοντας σε αυτές άλλο περιεχόμενο, αυτό, που συνέφερε το δόγμα.

Σλαβικά τοπωνύμια καταρρίπτουν εθνικούς μύθους
Η τεράστια πληθυσμιακή μετακίνηση των σλαβικών φυλών αν και ανοργάνωτη, επέφερε νέα κατάσταση στα Βαλκάνια. Χιλιάδες άνθρωποι έφεραν μαζί τους μια καινούργια κουλτούρα, δημιούργησαν χιλιάδες διάσπαρτους αγροτικούς οικισμούς κι έδωσαν σλαβικές ονομασίες στούς τόπους που ρίζωσαν. Αντάλλαξαν πολιτιστικά στοιχεία κι ήρθαν σε επιγαμίες με τον ντόπιο πληθυσμό. 

Για περισσότερους από δέκα τέσσερις αιώνες η νέα αυτή πολιτιστική έκφραση κυριάρχησε σε ένα μεγάλο μέρος τής σημερινής Ελλάδας. Οι χιλιάδες οικισμοί, τα χωριά, τα βουνά, τα ποτάμια κ.λπ. των σλάβων εποίκων διατήρησαν τα ονόματά τους μέχρι τις αρχές τού κ΄αιώνα. Κανείς δεν σκέφτηκε να τα μεταλλάξει στα βυζαντινά χρόνια ούτε στα χρόνια τής οθωμανικής κυριαρχίας. Ομως, η γενιά των νεοελλήνων σωβινιστών, οι θιασώτες τής Μεγάλης Ιδέας, οι οραματιστές τής νεκρανάστασης τού Βυζαντίου, προχώρησαν σε ένα πολιτιστικό ανοσιούργημα. Έβαλαν σε εφαρμογή σχέδιο απαγόρευσης χρήσης των παλαιών ονομασιών και μετονομασίας τους. Άλλαξαν ακόμα και τα οικογενειακά ονόματα των κατοίκων.

Στο βιβλίο τού Max Vasmer, «Die Slaven in Griechenland» (Leipzig, 1970). καταγράφονται αναλυτικά χιλιάδες σλάβικα τοπωνύμια στον ελλαδικό χώρο. Στην εικονιζόμενη φωτοτυπία φαίνονται ενδεικτικά τα σλάβικα τοπωνύμια τής Άρτας, τής Κέρκυρας, τής Λευκάδας, τής Κεφαλλονιάς και τής Κρήτης.

Τα δάνεια από τη σλαβική, που επιβιώνουν σήμερα στην ελληνική γλώσσα, προέρχονται ως επί το πλείστον από τη σφαίρα τής γεωργίας, τής κτηνοτροφίας και τής ορολογίας φυτών και ζώων [π.χ. λόγγος (σλαβ. longu), βάλτος (blato) κ.ά.]. Τα σλάβικα τοπωνύμια, τα οποία έχουν καταγραφεί κατά χιλιάδες διάσπαρτα στον ελλαδικό χώρο, αποτυπώνουν την κατανομή των νεοφερμένων πληθυσμών στην περιοχή, αλλά επίσης παρέχουν στοιχεία -γλωσσολογικά και ιστορικά- για την εποχή τής εγκατάστασης και το ρυθμό αμοιβαίας αφομοίωσης με τούς ντόπιους. Όταν οι σλαβικοί πληθυσμοί άρχισαν να εκβυζαντινίζονται, η σλαβική γλώσσα έπαψε να εξελίσσεται με τη δυναμική, που εξελίχτηκε στις καθ΄αυτό σλαβικές χώρες. Ακόμα, το γεγονός, ότι υπάρχουν ελάχιστα χριστιανικά σλαβικά τοπωνύμια, οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι ο εκχριστιανισμός και η υιοθέτηση τής ελληνικής γλώσσας ήταν διαδικασίες παράλληλες και αλληλένδετες.

Εκτός από τα τοπωνύμια, αρκετές σλάβικες λέξεις επιβιώνουν στη γλώσσα μας έως σήμερα, όπως π.χ. βίτσα, μπουχός (=σκόνη), ντόμπρος (=ειλικρινής), ρούχο, σανός,σβάρνα (=συρόμενο γεωργικό εργαλείο), τσαντήλα (=αραχνοΰφαντο ύφασμα για το στράγγισμα τού τυριού) κ.ά.. Ακούστε στο αρχείο ήχου το Τζίμη Πανούση, να εξηγεί με το δικό του μοναδικό τρόπο την ετυμολογία τής λέξης τής γλώσσας μας, η οποία προέρχεται από τη σλάβικη butsa (=εξόγκωμα, προεξοχή).

Ο Fallmerayer, συνέδεσε το ζήτημα των σλαβικών τοπωνυμίων της Ελλάδας, με το ζήτημα τής καταγωγής των ρωμιών και τον εθνικό μύθο περί τής δήθεν αρχαιοελληνικής καταγωγής τους. Έτσι λοιπόν, εκτός από αυτόν και τα μεσαιωνικά βυζαντινά έργα, που στήριζαν την άποψη του, μπήκαν στο στόχαστρο τού ελληνικού εθνικισμού κι επιχειρήθηκε ν΄απαξιωθούν (π.χ. «Χρονικόν τής Μονεμβασίας»). Κι αν μεν τον Fallmeryer τον έβριζαν, τούς βυζαντινούς συγγραφείς τούς χαρακτήριζαν αναξιόπιστους, με τα τοπωνύμια τής χώρας όμως, τις «ανάγλυφες επιγραφές στο έδαφος», τι θα έκαναν; Η απάντηση, που δόθηκε από το νεοελληνικό κρατίδιο σε αυτή την ερώτηση, ήταν: οργανωμένη επιχείρηση για τον εξελληνισμό τους.
     
Η επιχείρηση εξελληνισμού, δεν αφορούσε βέβαια μόνο τα σλάβικα τοπωνύμια, γιατί στη χώρα υπήρχαν ακόμη, χιλιάδες τούρκικα, αρβανίτικα, βλάχικα, βενετσιάνικα λατινικά κ.λπ. Περισσότερα για την επιχείρηση μετονομασίας των τοπωνυμίων μπορείτε να βρείτε στο τρίτο μέρος τού άρθρου τής «Ελεύθερης Έρευνας»: Από τον Σπάτα και τον Τατόη, στο Χαλάνδρι και τη Λούτσα...)

Το Βόντεν έγινε Έδεσσα, η Χρούπιστα, Άργος Ορεστικό, η Βαλόβιστα, Σιδηρόκαστρο, το Λαρίγκοβο, Αρναία, οι ποταμοί Βαρντάρ και Μπίστριτσα, Αξιός και Αλιάκμων, το βουνό Καρακάμεν, Βέρμιο, ο οικισμός Κούτλες, Βεργίνα κ.λπ. κ.λπ.

Όσο κι αν πάσχισε ο νεοελληνικός εθνικισμός να εξαφανίσει τα χιλιάδες τοπωνύμια-μαρτυρίες τής σημαντικής σλάβικης παρουσίας στον ελλαδικό χώρο μετονομάζοντας χωριά, βουνά, ποτάμια κ.ά., ακόμα και σήμερα οι ντόπιοι κάτοικοι ονομάζουν το Επιτάλιο Αγουλινίτσα, την Αλφειούσα Βολάντζα, τα Αροάνια Χελμό κ.λπ. κ.λπ.. Σημειωτέον, ότι στη Βολάντζα-Αλφειούσα, αλλά και σε πολλά άλλα μέρη τής Πελοποννήσου, υπάρχουν ακόμα και σήμερα αρκετοί ξανθοί με γαλανά μάτια.

     
Οι μετονομασίες είχαν σκοπό να απαλλάξουν την ελληνική ύπαιθρο από τυχόν υπολείματα παλαιών κατακτητών και να αποστομωθούν οι επικριτές τής φυλετικής μας καθαρότητας. Δεν μπορούσε να λέγεται μιά πόλη Ζητούνι (σλαβ. Zitun) κι έτσι μετονομάστηκε σε Λαμία. Η σλαβική γλώσσα όμως, ήταν κάποτε γλώσσα μεγάλου τμήματος τού πληθυσμού τού ελλαδικού χώρου. Γι΄ αυτό έλεγε ο Fallmerayer, ότι «βρίσκει κανείς δίπλα στα ερείπια τής Μαντινείας, τού Αιγίου, τής Ωλένου, των Αμυκλών, τής Μεσσήνης και τής Μεγαλόπολης τόπους και ποταμάκια, που ονομάζονται Γκοριτσά, Βοστίτζα, Καμίνιτσα, Πίρνατσα, Χλουμούτσι, Σλάβιτζα, Βελιγοστή και Αράχοβα. Δεν είναι αναγκαία μια σε βάθος εξέταση, για να διακρίνει κανείς, ότι τέτοια ονόματα δεν μπορεί να βρίσκονται σε μια χώρα, που έχει παραμείνει αρχαιοελληνική, αλλά μάλλον στη Σερβία, στη Βουλγαρία... και, συνεπώς, ότι αυτά έχουν την προέλευσή τους όχι από έλληνες, αλλά από ανθρώπους, που μιλούσαν σλάβικα».

Σλάβικο όνομα στο Μνημείο τού Άγνωστου Στρατιώτη.  Το σλάβικο όνομα Μπάνιτσα (όπου έγινε μάχη κατά τούς βαλκανικούς πολέμους), ξέφυγε τού νεοελληνικού εθνικισμού, ο οποίος ξέχασε, ότι από το 1926 την είχε ήδη βαπτίσει με το ελληνοπρεπές Βεύη (ΦΕΚ 55/1926) κι όταν εξη χρόνια μετά, κατασκεύασε το μνημείο στο Σύνταγμα, εκ παραδρομής την κατέγραψε με το παληό σλάβικο όνομά της.

Η επιχείρηση ελληνοποίησης δεν περιορίστηκε στα τοπωνύμια, αλλά επεκτάθηκε και στα ενοχλητικά επώνυμα, ειδικά αυτά, που έληγαν σε -ωφ, -βιτς κ.λπ.. Γνωστός τού συγγραφέα, ο οποίος γεννήθηκε και ζει σε χωριό τής Δράμας, ονομάζεται σήμερα Πετρίδης, αυτός και η οικογένειά του. Δεν ήταν όμως Πετρίδης το οικογενειακό τους όνομα, αλλά Στογιάννης, το οποίο προερχόταν από το βουλγάρικο Στογιανώφ. Διηγείται λοιπόν, πως μια μέρα, μάζεψαν οι χωροφύλακες στο καφενείο τού χωριού τον παππού του κι όσους άλλους είχαν σλάβικα επίθετα και τούς διέταξαν να τα αλλάξουν επί τόπου διαλέγοντας από μια κατάσταση, που περιείχε μόνον ελληνοπρεπή επίθετα. Έτσι, ο παππούς, από Στογιανώφ έγινε Στογιάννης κι εν τέλει... Πετρίδης. 

Κάπως έτσι γέμισε η μακεδονική ύπαιθρος και με κρητικά επώνυμα. Πολλοί κάτοικοι τής Μακεδονίας με σλάβικα επώνυμα τα άλλαξαν με ελληνοπρεπή λήγοντα σε -άκης. Αυτοί δεν είναι κρητικής, αλλά -προφανώς- σλάβικης καταγωγής.

---

Μπράβο πασά μου! αναφωνεί σε άψογη τουρκορωμέικη (τουρκ. paşa) θεατής τής ματαιωθείσας παρέλασης τής 28ης Οκτωβρίου 2011 απευθυνόμενος προς τους ευέλπιδες, οι οποίοι, μιάς και δεν παρέλασαν, διατάχθηκαν να τραγουδήσουν σε βήμα σημειωτόν τη «Μακεδονία ξακουστή», που «ήταν και θα ΄ναι ελληνική» κι «έδιωξε τους βάρβαρους (παληά έλεγαν βούλγαρους) κι ελεύθερη είναι πάλι». 

Η Μακεδονία ήταν πάντα ένα πολυεθνικό μωσαϊκό. Ελληνική έχει βαφτιστεί από τον νεορωμέικο εθνικισμό και το μεγαλοϊδεατισμό, οι οποίοι εξακολουθούν -όπως φαίνεται- να ζουν και να βασιλεύουν στις σημερινές στρατιωτικές σχολές τής χρεωκοπημένης Ρωμιοσύνης.

---

Τέτοιες συμπεριφορές χαρακτηρίζουν το μεσαίωνα, που επικρατεί στούς εγκεφάλους και την ποιότητα τής σκέψης των σύγχρονων νονών. Με το να μετονομάζει μια ευρωπαϊκή χώρα ένα τόπο, για να ξορκίσει το γεγονός  τής εκεί ύπαρξης αρβανιτών, βλάχων κ.ά., το μόνο που επιτυγχάνει επί τής ουσίας είναι να αποκαλύπτει τη σημερινή πνευματική και ιδεολογική του ένδεια και ανασφάλεια.

Σημείωση: 
Το άρθρο αυτό εντάσσεται στη σειρά τής «Ελεύθερης Έρευνας», για την αποκάλυψη τής πραγματικής καταγωγής των σημερινών κατοίκων τού ελλαδικού χώρου. Θα ακολουθήσουν κι άλλα άρθρα στο μέλλον με τούς αποικισμούς κι άλλων ακόμα λαών, όπως μικρασιατών, βορειοαφρικανών κ.λπ..

Βιβλιογραφία:
1. «Ιστορία τού ελληνικού έθνους», έκδ. «Εκδοτική Αθηνών Α.Ε.», Αθήνα, 1979.
2. Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου: «Ιστορία τού ελληνικού έθνους», έκδ. Ν. Δ. Νίκας Α.Ε.», Αθήνα, 1930.
3. Γιάννη Κορδάτου: «Μεγάλη ιστορία τής Ελλάδας», έκδ. «20ός αιώνας», Αθήνα, 1960.
4. «Εγκυκλοπαιδικόν λεξικόν Ηλίου», έκδ. «Ήλιος», Αθήνα. 
5. «Το περί κτίσεως Μονεμβασίας χρονικόν».
6. I. Φ. Φαλλμεράυερ: «Περί τής καταγωγής των σημερινών ελλήνων», έκδ. «Νεφέλη», Αθήνα, 1984.
7. Καρόλου Χόπφ: «Οι σλάβοι εν Ελλάδι. Ανασκευή των θεωριών Φαλλμεράυρ», Βενετία, 1872.
8. Βασίλη Παναγιωτόπουλου: «Πληθυσμός και οικισμοί τής Πελοποννήσου, 13ος-18ος αιώνας», έκδ. Εμπορικής Τράπεζας τής Ελλάδος, Αθήνα, 1987.
9. Κώστα Κόμη: «Πληθυσμός και οικισμοί τής Μάνης, 15ος-19ος αιώνας», έκδ. πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Ιωάννινα, 2005.
10. «Ρίζες ελλήνων - Μανιάτες», έκδ. «Πήγασος εκδοτική Α.Ε.», Αθήνα, 2009.

Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό "Ελεύθερη 'Ερευνα" στις 14/11/2011.