Οι μουσουλμάνοι στην Ελλάδα

Του Μουσταφά Τσολάκ


O αριθμός των μουσουλμάνων στην Ελλάδα σήμερα αντιστοιχεί περίπου στους 530 χιλιάδες (η συντριπτική πλειοψηφία είναι σουνίτες, ενώ μικρότερος είναι ο αριθμός των αλεβιτών/σιιτών). Ανάμεσά τους, πέρα απ’ τους τουρκο-μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης (150 χιλιάδες περίπου) που έμειναν με την Συνθήκη της Λωζάνης, είναι μετανάστες από χώρες της Αφρικής (Μαρόκο, Αλγερία, Σομαλία και Αίγυπτο), της Μέσης Ανατολής (Συρία, Ιορδανία, Λίβανος, Ιράκ, Ιράν) και Νότιας Ασίας (Αφγανιστάν, Πακιστάν, Μπανγκλαντές), με τη πλειοψηφία αυτών να διαμένουν στην Ελλάδα χωρίς “χαρτιά”. Στην «Ελλάς Ελλήνων (Ορθόδοξων) Χριστιανών» οι πιο καταπιεσμένοι και «ανεπιθύμητοι» αυτοί οι άνθρωποι, αντιμετωπίζουν καθημερινά τον ρατσισμό, και τις διακρίσεις στο πετσί τους.

Ρατσισμός, βία

Την τελευταία πενταετία, δεκάδες μεταναστών έχουν μαχαιρωθεί από τους ναζί της Χρυσής Αυγής, ενώ αρκετοί χώροι προσευχής (άτυπα τζαμί) έχουν βεβηλωθεί, μάλιστα κάποιες φορές την ώρα της προσευχής, με τους πιστούς μέσα. Οι μετανάστες βρίσκονται καθημερινά στο στόχαστρο του τύπου αλλά και της δεξιάς και ακροδεξιάς –και όχι μόνο– που τους στοχοποιούν ως «τζιχαντιστές» και κάποιες φορές ως «βαλτούς των ξένων ανθελληνικών δυνάμεων που βρίσκονται εδώ για να μας χαλάσουν τον πολιτισμό(!)». Δεν είναι λίγες οι φορές που οι μετανάστες ξενυχτάνε και ξημερώνουν μπροστά στα αστυνομικά τμήματα για να πάρουν άδεια παραμονής, για να αντιμετωπίσουν τελικά την απάνθρωπη και προσβλητική συμπεριφορά της αστυνομίας. Και σα να μην φτάνει αυτό, τα αφεντικά τους συμπεριφέρονται με τον «καλύτερο» τρόπο, βάζοντας τους να δουλεύουν με μισθούς πείνας (και μαύρα), υπό την συνεχή απειλή της απέλασης, φθάνοντας στο σημείο να απειλούν ευθέως τη σωματική τους ακεραιτότητα ή/και τη ζωή τους, όπως η περίπτωση της Μανωλάδας. Το αποκορύφωμα της κρατικής τρομοκρατίας εναντίων των μεταναστών τα τελευταία χρόνια, πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο του λεγόμενου «Ξένιου Δία» και των στρατοπέδων συγκέντρωσης τύπου «Νταχάου», όπου σαν μια επίδειξη βίας και αυταρχισμού, μετανάστες πολλών εθνικοτήτων κρατούνται χωρίς λόγο σε άθλιες συνθήκες, χωρίς την απαραίτητη ιατρική περίθαλψη, εν μέσω συχνών κακοποιήσεων από τους αστυνομικούς φρουρούς. Έχω γίνει μάρτυρας προσωπικά όταν επισκέφτηκα μαζί με βουλευτή Ροδόπης Αϊχάν Καράγιουσουφ να δέρνονται από μπάτσους– μάλιστα, υπό την παρουσία του βουλευτή!


Μουσουλμάνοι της Θράκης

Όσον αφορά στους μουσουλμάνους της Δυτικής Θράκης, οι οποίοι έχουν μείνει στην Ελλάδα με την Συνθήκη της Λωζάνης, η κατάσταση θα λέγαμε πως είναι «λίγο καλύτερη». Μπορεί να μην έχουμε μαχαιρώματα από τους ναζί, αλλά δε λείπουν τα σπασίματα ταφοπλακών σε μουσουλμανικά νεκροταφεία, βεβηλώσεις των τζαμί, ρατσιστικά συνθήματα στους τοίχους των τζαμί κλπ. Επιπλέον, το κράτος δεν τους επιτρέπει να εκλέξουν τον θρησκευτικό τους ηγέτη (τον μουφτή) και τον διορίζει, όπως και δεν επιτρέπει την διαχείριση της μουσουλμανικής περιουσίας (των βακουφίων) όπου επίσης διορίζει τη διοίκηση. Μάλιστα, τα τελευταία χρόνια, το ελληνικό κράτος προσπαθεί να ελέγξει τα τζαμί και να έχει απόλυτη κυριαρχία μέσα σ’ αυτά, με τον περίφημο νόμο των «240 ιεροδιδασκάλων», όπου μετά από μουφτή και πρόεδρο στα βακούφια, θα διορίσει και θα ελέγχει και τους ιμάμηδες (δηλαδή τους θρησκευτικούς λειτουργούς).

Θρησκευτική μισαλλοδοξία

Όλα αυτά και πολλά άλλα, γίνονται για έναν και μοναδικό λόγο: Η Ελλάδα ιδρύθηκε και λειτουργεί σαν έθνος-κράτος. Γι’ αυτό και το σύνθημα της χούντας ήταν «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» ενώ των σοσιαλδημοκρατών του ΠΑ.ΣΟ.Κ. –που αργότερα οικειοποιήθηκαν και διαστρέβλωσαν οι ναζί– «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Αλλά, καλώς ή κακώς (καταφανώς «κακώς» για κάποιους), σε αυτή τη χώρα υπήρχαν (και υπάρχουν ακόμα) αλλόθρησκοι αλλά και άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων. Με αυτούς τους ανθρώπους τι θα έπρεπε να κάνουμε; Και πολύ περισσότερο, τι πρέπει να κάνουμε σήμερα; Ασφαλώς, οι κακές πρακτικές του παρελθόντος, όπως ο βίαιος εξελληνισμός και αφομοίωση των χριστιανών μη Ελλήνων (όπως έγινε με τους Μακεδόνες, Βλάχους, Αρβανίτες κ.λπ.) και οι διώξεις ή/και κάθαρση των αλλόθρησκων μη Ελλήνων (βλ. Τούρκοι της Δ. Θράκης, Τσάμηδες κ.λπ.) δε μπορούν να αποτελούν λύσεις σήμερα (όπως δεν θα έπρεπε να αποτελούν λύσεις και κατά το παρελθόν). Διότι, κατά αυτόν τον τρόπο αφομοιώθηκαν αρκετοί χριστιανοί μη Έλληνες, έχασαν την ιθαγένεια τους οι 46 χιλιάδες περίπου τουρκο-μουσουλμάνοι και «εξαφανίστηκαν» οι Τσάμηδες. Μάλιστα, το πρόβλημα όχι μόνο δε λύθηκε για το ελληνικό κράτος, αλλά γιγαντώθηκε καθώς καταγράφηκε σε όλη την Ευρώπη σαν μια χώρα «τριτοκοσμική» σε ό,τι αφορά στα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων (όχι βέβαια πως η υπόλοιπη Ευρώπη προωθεί και εφαρμόζει προοδευτικές λύσεις σε παρόμοια ζητήματα).


Λύσεις εδώ και τώρα

Με την ευκαιρία της Κυβέρνησης με κορμό την Αριστερά, τα δημοκρατικά δικαιώματα και συγκεκριμένα τα δικαιώματα που αφορούν στα ζητήματα της θρησκευτικής πίστης κ.λπ. οφείλουν να τοποθετηθούν σε μια ιεραρχική βάση και να αντιμετωπιστούν άμεσα (πριν φθάσουμε στο σημείο να μιλάμε για συνολική «ανατροπή» κλπ, που προς το παρόν μπορεί να φαντάζει ως μεγαλόστομος πόθος). Πέρα από τα γενικά (και ασφαλώς επιτακτικά) ζητήματα που αφορούν στην αντιμετώπιση των μεταναστών συνολικά, όπως για παράδειγμα το πάγιο αίτημα του αντιρατσιστικού κινήματος που επιδιώκει “άσυλο σε όλους τους μετανάστες και ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά”, υπάρχουν και συγκεκριμένα αιτήματα που αφορούν στους τούρκους-μουσουλμάνους της Θράκης (και της υπόλοιπης Ελλάδας). Αυτά τα αιτήματα, συνοψίζονται ως ακολούθως:

- Εκλογή μουφτήδων από τους μουσουλμάνους σε Ροδόπη, Ξάνθη, Έβρο, Ρόδο και Κω και εκλογή αρχι-μουφτή στην Αθήνα για όλους τους μουσουλμάνους που ζουν στην Ελλάδα.

- Εκλογή διοίκησης των βακουφίων στη Θράκη και διαχείριση της μουσουλμανικής περιουσίας απ’ τους ίδιους και όχι απ’ το κράτος.

- Κατάργηση του νόμου των «240 ιεροδιδασκάλων» και πληρωμή και ασφάλιση των ιμάμηδων απ’ τους ίδιους τους πιστούς.

Ασφαλώς, τα παραπάνω πρέπει να πραγματοποιηθούν στη βάση ενός μαζικού δημοκρατικού κινήματος “από τα κάτω”, που θα πιέζει έμπρακτα την Κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά για την εφαρμογή του δημοκρατικού-προεκλογικού της προγράμματος. Πρόκειται για βασικά ζητήματα ελευθεριών που δεν είναι άλλα από την υλοποίηση της δέσμευσης για τη δημιουργία του Τζαμιού στην Αθήνα (ή/και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας), την επί της ουσίας επέκταση και εφαρμογή στην θρησκευτική ελευθερία, αλλά και την εφαρμογή των αντιρατσιστικών νόμων, προκειμένω της καταπολέμησης της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και της εξάλειψης των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας.

Ας ξεκινήσουμε με αυτά, ώστε να φθάσουμε κάποια στιγμή να συζητάμε για τα πιο σοβαρά κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, όπως τον διαχωρισμό Κράτους και Εκκλησίας, αλλά και την ισότητα μεταξύ των θρησκειών.

Μπορούμε;

Τουλάχιστον να αγωνιστούμε!



Δημοσιεύτηκε στο site της Κίνησης Απελάστε τον Ρατσισμό.