ΤΟ ΤΑΜΠΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΙΕΒΡΑΪΣΜΟΥ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Οι πρόθυμοι να πιστέψουν το παράπλευρο πρωτοσέλιδο είναι ευτυχώς, ακόμα τουλάχιστον, μετρημένοι στα δάχτυλα στην Ελλάδα.

Αυτό όμως δε σημαίνει ότι οι εναπομείναντες Εβραίοι στην Ελλάδα αντιμετωπίζονται χωρίς προκαταλήψεις από τους συμπολίτες μας.

Πρόσφατη έρευνα σε 100 χώρες της Anti-Defamation League δείχνει ότι στη χώρα που ανθεί «φαιδρά πορτοκαλέα» υπάρχουν τα υψηλότερα ποσοστά αντιεβραϊσμού στην Ευρώπη, κι αυτό πρέπει να αποτελέσει, επιτέλους, αντικείμενο πολιτικού προβληματισμού.

Η έρευνα της Anti-Defamation League σχετικά με την αποδοχή αντιεβραϊκών στερεοτύπων θα είχε περάσει απαρατήρητη στην Ελλάδα αν η τέως βουλευτής του βρετανικού Συντηρητικού Κόμματος Louise Mensch  δεν είχε τη φαεινή ιδέα να γράψει στο Twitter το καταφανώς στερούμενο βρετανικού φλέγματος σχόλιο F*** you, Greece παραπέμποντας στη σχετική έρευνα. 

Η Ελλάδα δεν είναι απλώς πρωταθλήτρια Ευρώπης στην αποδοχή αντιεβαραϊκών στερεότυπων. Είναι η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που τα στερεότυπα αυτά έχουν αποδοχή άνω του 50%  (69%).

Σε αυτό το διαγωνισμό - ντροπή την ακολουθούν η Πολωνία (45%), η Βουλγαρία (44%) και η Σερβία (42%). Ακολουθούν χώρες με μακρά παράδοση αντιεβραϊκών εκστρατειών, όπως η Ουγγαρία (41%), η Ουκρανία και η Λευκορωσία (38%), η Λιθουανία (36%), ενώ αρκετά πίσω είναι  η Ρωσία (30%).

Ενδεικτικό είναι ότι τα ποσοστά της Ελλάδας είναι κατά πολύ υψηλότερα σειράς μουσουλμανικών χωρών, όπως το Αζερμπαϊτζάν (37%), το Καζακστάν (32%), ακόμα και το Ιράν (56%), όπου ο αντιεβραϊσμός είναι συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας του καθεστώτος.

Όμως ο αντιεβραϊσμός, σε αντίθεση με τις άλλες μορφές ρατσισμού που επίσης ευδοκιμούν στη χώρα της «φαιδράς πορτοκαλέας», δεν περίμενε την έλευση της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ για να ανθίσει.

Η ελληνική λαϊκή παράδοση θέλει τους Εβραίους «να κλέβουν παιδιά, να τα βάζουν μέσα σ' ένα βαρέλι γεμάτο καρφιά και να πίνουν το αίμα τους», να «έχουν προδώσει το Χριστούλη», να, να...

Ο ελληνικός αντιεβραϊσμός αποτελεί συστατικό στοιχείο της ιδεολογίας της ορθόδοξης Εκκλησίας η οποία, χωρίς να έχει εμπλακεί ποτέ επισήμως σε εκστρατείες κατά των Εβραίων, συντηρούσε πάντα αυτόν τον έρποντα (διότι οι επιθετικές του εκδηλώσεις ήταν πάντα περιθωριακές) ρατσισμό.

Η εκκλησιαστική προπαγάνδα επίσης θέλει τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να είναι «πράκτορες των Εβραίων».

Είναι επίσης γεγονός ότι στο πλιάτσικο στις εβραϊκές περιουσίες, το 1943 και το 1944, που ακολούθησε τις μαζικές συλλήψεις των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, της Ρόδου, των Ιωαννίνων, της Καστοριάς και άλλων πόλεων, συμμετείχε πλήθος κόσμου κι όχι μονάχα οι κουκουλοφόροι συνεργάτες των ναζί.

Ακόμα γεγονός είναι ότι, από το 1974 και μετά, με το πρόσχημα της αλληλεγγύης προς τον Παλαιστινιακό λαό, ο αντιεβραϊσμός πέρασε και το κατώφλι της Αριστεράς. Τόσο στις επίσημες ανακοινώσεις των κομμάτων της Αριστεράς, όσο και στον καθημερινό λόγο των μελών τους, υπήρχε σαφής σύγχυση των εννοιών «Εβραίος», «Ισραηλινός» και της κυβέρνησης του Ισραήλ.

Κάποτε όλα αυτά πρέπει να συζητηθούν.

Η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι πιο ρατσιστική έναντι των Εβραίων από την Καθολική (πράγμα που αποδεικνύεται από το γεγονός ότι δεύτερη μετά την Ελλάδα σε αντιεβραϊσμό στην Ευρώπη είναι η ακραιφνώς καθολική Πολωνία), όμως στην Ελλάδα ποτέ δεν συζητήθηκε ο ρόλος της εκκλησιαστικής προπαγάνδας στη διαμόρφωση των αντιεβραϊκών συναισθημάτων.

Οι εναπομείναντες αλληλέγγυοι του Παλαιστινιακού λαού, τώρα που δεν είναι πια της μόδας η αλληλεγγύη προς τους Παλαιστίνιους, δε μπορούν να κατηγορηθούν για αντιεβραϊσμό, όμως ποτέ δεν έχουν συζητηθεί οι ασάφειες στον πολιτικό λόγο της μεταπολιτευτικής Αριστεράς σε αυτό το θέμα.

Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι κρύβοντας τα θέματα κάτω από το χαλί δεν τα εξαφανίζουμε. Κι ότι ο αντιεβραϊσμός, ακριβώς επειδή όλοι καμωνόμασταν πως δεν υπήρχε, έγινε ένα από τα σημαντικά οχήματα διείσδυσης της Χρυσής Αυγής στην κοινωνία.

Γιάννης Χρυσοβέργης