Λυτρωτική η διαδικασία απελευθέρωσης
από τα δεσμά παράδοσης, θρησκείας, έθνους
Μουαμάρ Ιγνάτιος
Στη χώρα, στην οποία ζούμε και μεγαλώνουμε, εμείς, οι σύγχρονοι κάτοικοι αυτού τού κομματιού τού ευρωπαϊκού νότου με αναμφίβολα μεγάλη ιστορία, που χάνεται στο πολύ μακρινό παρελθόν, έχουμε τρία πολύ βασικά στάδια ωρίμανσης, που πρέπει να ξεπεράσουμε:
1ο στάδιο: Απόρριψη τού παραμυθιού “Παράδοση”
Το πρώτο στάδιο είναι ο βάλτος μιας στείρας παράδοσης, που κληρονομείται από γενιά σε γενιά. Είμαστε έλληνες, απόγονοι τού Σωκράτη, τού Περικλή και τού Μεγάλου Αλεξάνδρου και κάποια στιγμή, είδαμε το «φως το αληθινόν» και γίναμε όχι απλά χριστιανοί, αλλά χριστιανοί ορθόδοξοι, κάτι κατ’ εμάς προνομιακό, όπως προνομιακό χαρακτηριστικό μας θεωρούμε ως λαός και την υποτιθέμενη καταγωγή μας από τους αρχαίους έλληνες.
Στα βαλτωμένα νερά αυτού τού πρώτου σταδίου, είναι κολλημένοι οι περισσότεροινεορωμιοί ίσως επειδή τούς βολεύει. Εξ άλλου, η άγνοια είναι ένας πολύ κακός σύμμαχος και όποιος την αφήνει να επικρατήσει μέσα του, αυτόματα γίνεται έρμαιο διάφορων ψευδο-επιστημονικών θεωριών, που εκπορεύονται από λαοπλάνους πολιτικούς και πολιτικο-θρησκευτικούς ταγούς, που επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να τους μετατρέψουν σε πειθήνια όργανά τους, ταΐζοντάς τους ευήκοα ψεύδη.
Στα βαλτωμένα νερά αυτού τού πρώτου σταδίου, είναι κολλημένοι οι περισσότεροινεορωμιοί ίσως επειδή τούς βολεύει. Εξ άλλου, η άγνοια είναι ένας πολύ κακός σύμμαχος και όποιος την αφήνει να επικρατήσει μέσα του, αυτόματα γίνεται έρμαιο διάφορων ψευδο-επιστημονικών θεωριών, που εκπορεύονται από λαοπλάνους πολιτικούς και πολιτικο-θρησκευτικούς ταγούς, που επιθυμούν να χειραγωγήσουν τους πολίτες και να τους μετατρέψουν σε πειθήνια όργανά τους, ταΐζοντάς τους ευήκοα ψεύδη.
2ο στάδιο: Απόρριψη τού παραμυθιού “Θρησκεία”
Το δεύτερο στάδιο, απαιτεί περισσότερο θάρρος και τόλμη, για να το διαβεί κανείς. Καλείται να διαπιστώσει, πως η θρησκεία, που ασπάζεται (όπως και όλες οι θρησκείες), είναι ένα παραμύθι, ένα αλλότριο κατασκεύασμα, που σκορπά φόβο επιδιώκοντας την πλήρη υποταγή τού πολίτη και την μετατροπή του σε υπάκουο πρόβατο, που αγόγγυστα υπακούει στα κελεύσματα τού ποιμενάρχη ιερέα και γενικότερα τού πανούργου ιερατείου, το οποίο αντλεί την ισχύ του από το φόβο και την τυφλή υπακοή και αδράνεια τού «ποιμνίου» του.
Όμως, εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος μιας στείρας προγονολατρίας, που προκύπτει από διαστρεβλώσεις τής ιστορίας κατά το δοκούν και η ψευδαίσθηση, πως επιστρέφοντας στην «πατρώα» θρησκεία και τα «πατρώα» ήθη και έθιμα, ο πολίτης αναγεννιέται και αποκτά πολύ μεγαλύτερο βαθμό ταύτισης με τον αρχαίο κόσμο με την ψευδαίσθηση, ότι πρόκειται πλέον για τον απ' ευθείας γόνο και κληρονόμο του.
Το μαύρο ράσο γίνεται λευκή χλαμύδα, οι συναθροίσεις και οι τελετές δεν γίνονται σε εβραιοχριστιανικές εκκλησίες, αλλά σε αρχαίους τόπους και ιερά. Οι προσευχές δεν απευθύνονται στον Γιαχβέ, αλλά σε ολύμπιες θεότητες.
Ο αρχαίος κόσμος μετατρέπεται σε αψεγάδιαστο καταναλωτικό προϊόν, που βουλιμικά καταναλώνεται από τους κατ’ επίφαση αναγεννημένους έλληνες. Σ’ αυτό το στάδιο, δυστυχώς μένουν εγκλωβισμένοι αρκετοί άνθρωποι και πάλι γιατί βολεύονται θεωρώντας, πως ανήκουν σε μία ανώτερη φυλή, ενώ μέσα τους υποβόσκει η διάθεση να θεωρούνται ως υποτελείς όλοι οι υπόλοιποι λαοί τού κόσμου.
Αγνοούμε επιλεκτικά, πως και στην αρχαιότητα υπήρχαν λαμόγια, κατα- χραστές τού δημοσίου χρήματος και τής εξουσίας, προδότες, δεισιδαίμονες, θρησκόληπτοι και κυνηγοί φιλοσόφων και εκφραστών τής διαφορετικότητας. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ένα χρονικό τού διωγμού των φιλοσόφων δια μέσου των αιώνων,
Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου,
Το παραμύθι "ολυμπιακό πνεύμα" τής αρχαιότητας,
Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου κ.α.)
Αντίθετα, υιοθετείται η παράλογη αντίληψη τού «όλοι μάς χρωστάνε και πρέπει να ξεπληρώσουν τα χρέη τους σ΄εμάς, που τούς δώσαμε τα φώτα τού πολιτισμού». Με αυτή τη «λογική» είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος και ευημερία, γιατί εκπαιδευόμαστε στην αναμονή των υποτιθέμενων «χρεών» από τούς υποτελείς κατ’ εμάς λαούς.
Πατρίς-Θρησκεία-Σχιζοφρένεια.
Πολλές κατοικίες τής σύγχρονης Ρωμιοσύνης, διαθέτουν ναΐδρια μικρά ή και μεγαλύτερα και αναρτούν σημαίες -όχι μόνο σε «εθνικές» ή θρησκευτικές επετείους, αλλά καθ΄όλο το χρόνο- σε εμφανή σημεία τής εισόδου ή τού κήπου τους.
3ο στάδιο:Απόρριψη τού παραμυθιού “Έθνος”
Το δεύτερο στάδιο, απαιτεί περισσότερο θάρρος και τόλμη, για να το διαβεί κανείς. Καλείται να διαπιστώσει, πως η θρησκεία, που ασπάζεται (όπως και όλες οι θρησκείες), είναι ένα παραμύθι, ένα αλλότριο κατασκεύασμα, που σκορπά φόβο επιδιώκοντας την πλήρη υποταγή τού πολίτη και την μετατροπή του σε υπάκουο πρόβατο, που αγόγγυστα υπακούει στα κελεύσματα τού ποιμενάρχη ιερέα και γενικότερα τού πανούργου ιερατείου, το οποίο αντλεί την ισχύ του από το φόβο και την τυφλή υπακοή και αδράνεια τού «ποιμνίου» του.
Όμως, εδώ ελλοχεύει ο μεγάλος κίνδυνος μιας στείρας προγονολατρίας, που προκύπτει από διαστρεβλώσεις τής ιστορίας κατά το δοκούν και η ψευδαίσθηση, πως επιστρέφοντας στην «πατρώα» θρησκεία και τα «πατρώα» ήθη και έθιμα, ο πολίτης αναγεννιέται και αποκτά πολύ μεγαλύτερο βαθμό ταύτισης με τον αρχαίο κόσμο με την ψευδαίσθηση, ότι πρόκειται πλέον για τον απ' ευθείας γόνο και κληρονόμο του.
Το μαύρο ράσο γίνεται λευκή χλαμύδα, οι συναθροίσεις και οι τελετές δεν γίνονται σε εβραιοχριστιανικές εκκλησίες, αλλά σε αρχαίους τόπους και ιερά. Οι προσευχές δεν απευθύνονται στον Γιαχβέ, αλλά σε ολύμπιες θεότητες.
Οι χριστιανοδωδεκαθεϊστές τής Ρωμιοσύνης.
Ξεφούσκωσε η κίνηση τής περασμένης δεκαετίας με τις χλαμυδοφορίες, τις περικεφαλαίες, τα δόρατα κ.λπ. γραφικά, των εκτός τόπου και χρόνου έμπλεων εθνικιστικών φρονημάτων «απογόνων», αυτών, που ξεφορτώθηκαν (αν κι αυτό είναι συζητήσιμο) ένα θεό, αλλά φορτώθηκαν δώδεκα άλλους. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το θλιβερό φαινόμενο τού χριστιανοδωδεκαθεϊσμού).
Ο αρχαίος κόσμος μετατρέπεται σε αψεγάδιαστο καταναλωτικό προϊόν, που βουλιμικά καταναλώνεται από τους κατ’ επίφαση αναγεννημένους έλληνες. Σ’ αυτό το στάδιο, δυστυχώς μένουν εγκλωβισμένοι αρκετοί άνθρωποι και πάλι γιατί βολεύονται θεωρώντας, πως ανήκουν σε μία ανώτερη φυλή, ενώ μέσα τους υποβόσκει η διάθεση να θεωρούνται ως υποτελείς όλοι οι υπόλοιποι λαοί τού κόσμου.
Αγνοούμε επιλεκτικά, πως και στην αρχαιότητα υπήρχαν λαμόγια, κατα- χραστές τού δημοσίου χρήματος και τής εξουσίας, προδότες, δεισιδαίμονες, θρησκόληπτοι και κυνηγοί φιλοσόφων και εκφραστών τής διαφορετικότητας. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:
Ένα χρονικό τού διωγμού των φιλοσόφων δια μέσου των αιώνων,
Η αρχαία επιστήμη στην υπηρεσία τού 12θεϊστικού ιερατείου,
Το παραμύθι "ολυμπιακό πνεύμα" τής αρχαιότητας,
Κάτω Κόσμος: Μια προσοδοφόρα επιχείρηση τού 12θεϊστικού ιερατείου κ.α.)
Αντίθετα, υιοθετείται η παράλογη αντίληψη τού «όλοι μάς χρωστάνε και πρέπει να ξεπληρώσουν τα χρέη τους σ΄εμάς, που τούς δώσαμε τα φώτα τού πολιτισμού». Με αυτή τη «λογική» είναι αδύνατον να υπάρξει πρόοδος και ευημερία, γιατί εκπαιδευόμαστε στην αναμονή των υποτιθέμενων «χρεών» από τούς υποτελείς κατ’ εμάς λαούς.
Πατρίς-Θρησκεία-Σχιζοφρένεια.
Πολλές κατοικίες τής σύγχρονης Ρωμιοσύνης, διαθέτουν ναΐδρια μικρά ή και μεγαλύτερα και αναρτούν σημαίες -όχι μόνο σε «εθνικές» ή θρησκευτικές επετείους, αλλά καθ΄όλο το χρόνο- σε εμφανή σημεία τής εισόδου ή τού κήπου τους.
3ο στάδιο:Απόρριψη τού παραμυθιού “Έθνος”
Το τρίτο στάδιο, είναι το πλέον δύσκολο, γιατί καλούμαστε να αντικρύσουμε την ιστορία απογυμνωμένοι από εθνικιστικές και πολιτικο-θρησκευτικές αγκυλώσεις. Καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε τις ιστορικές αλήθειες κατάματα και άφοβα.
Σίγουρα, οι διαπιστώσεις, που θα κάνουμε, θα γκρεμίσουν το επίπλαστο οικοδόμημα τής παράδοσης, που φρόντισαν να μάς εμφυτεύσουν από τα παιδικά μας χρόνια. Θα αισθανθούμε άβολα διαπιστώνοντας, πως είμαστε γόνοι επήλυδων, που εκχριστιανίστηκαν από το ανθελληνικό Βυζάντιο κι όχι δήθεν γόνοι των αρχαίων ελλήνων, που με τη βία ασπάστηκαν το χριστιανισμό.
Ούτε ολόκληρη η Ρωμιοσύνη ούτε η ίδια αντιλήφθηκαν το πόσο σωστό ήταν αυτό, που έγραψε στο Twitter η αθλήτρια, που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Είναι πλούσια η συνεισφορά βορειοαφρικάνικου αίματος στους σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, ειδικά των νησιών τού Αιγαίου. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η παραδοσιακή... τυνησιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική).
Η διαπίστωση, πως είμαστε γόνοι αλβανών (αρβανιτών), σλάβων, βλάχων, βορειοαφρικανών, αρμένιων, φράγκων και πολλών φυλών από τα βάθη τής Ανατολής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αρχικά, θα αμφισβητήσουμε, θα εκνευρισθούμε, θα κατηγορήσουμε ως ανθελληνικές τις ιστορικές πηγές και θα εμπλακούμε σε έναν φαύλο κύκλο συνωμοσιολαγνείας, ότι οι κακοί ξένοι ακόμα μία φορά μάς επιβουλεύονται και θέλουν να μάς ξεπαστρέψουν. (ΣτοΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ / Η πραγματική καταγωγή μας τής «Ελεύθερης Έρευνας» μπορείτε να βρήτε πολλά σχετικά άρθρα - μελέτες).
Δραπέτευση από τη μέγγενη τής παράδοσης
Αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη τής στείρας παράδοσης και τής παραποιημένης ιστορίας, που διδασκόμαστε από παιδιά, τότε έχουμε πλέον μπει στη διαδικασία τής λύτρωσης από τα δεσμά τής ψεύτικης ταυτότητας, που μάς υποχρεώνει η αρρωστημένη Ρωμιοσύνη να διατηρούμε ως «ελληνο- χριστιανικό έθνος».
Η πραγματική κι όχι η παραποιημένη ιστορία, απλά καταγράφει γεγονότα και παραθέτει αλήθειες συμβάντων τού παρελθόντος. Δεν πλάθεται, δεν ανασκευάζεται, δεν προσαρμόζεται, για να γίνει πιο ευχάριστη και σαφώς δεν αλλοιώνεται και δεν νοθεύεται.
Η νοθευμένη ιστορία δεν είναι ιστορία, αλλά εθνικοθρησκευτικός μύθος, δηλαδή κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο για την πνευματική λύτρωση τού κάθε πολίτη.
Ο επικίνδυνος ρόλος τής παράδοσης
Όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νίτσε, όποιος λαός δεν αναδημιουργεί την στείρα παράδοσή του απορρίπτοντας τούς εθνικούς μύθους και τούς δεισιδαιμονικούς παραλογισμούς της, είναι καταδικασμένος να καταντήσει μαυσωλείο τού ίδιου του τού εαυτού. Δεν πρόκειται ποτέ να προκόψει, να ευημερήσει και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι δικό του, κάτι, που θα ανήκει σ’ αυτόν κι όχι στους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους προγόνους του.
Σ’ αυτή όμως τη χώρα, που το «παρελθόν» επιβάλλεται μέσα από τα αναχρονιστικά πλοκάμια τής ελληνοχριστιανικής εκπαίδευσης τής Ρωμιοσύνης και που το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο τού νταβατζή - προστάτη τής βυζαντινοπρεπούς παράδοσης, η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές πολιτών είναι... mission impossible!
O κουνουπιδιασμένος εγκέφαλος τού νεορωμιού, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ξενοφοβία και την ξενομανία, που ακόμα και σήμερα είναι ανίκανος στο τί να απορρίψει ή τί να υιοθετήσει από τις επιρροές, που δέχεται από άλλους πολιτισμούς, που κάνει λιτανείες για να διώξει την κρίση, που ακόμα και σήμερα, επιτρέπει σε φάρες να τον παραμυθιάζουν και να τον διοικούν, είναι ανίκανος να προχωρήσει μπροστά και να δημιουργήσει τη δική του πολιτεία με τα μέτρα και τα σταθμά, που ο ίδιος και όχι οι ταγοί του, έχει επιλέξει.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το νεοελληνικό κράτος συστάθηκε, για να λειτουργήσει ως προτεκτοράτο των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες αναμφίβολα έχουμε υποστεί πολλά. Το θέμα όμως, είναι τί τρόπους επιλέξαμε εμείς, για να αντισταθούμε. Τί προσπάθειες καταβάλαμε, για να φτιάξουμε ένα κράτος, που θα το διέπει η δημοκρατία, η ευρρυθμία, η ομαλότητα, η ασφάλεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία τής δημιουργίας και τής έκφρασης.
Κάναμε εμείς σαν πολίτες κάτι για όλα αυτά; Όχι, δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε; Δεν ξέρουμε τον τρόπο; Δεν έχουμε την παιδεία; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό και βολευόμαστε με τον λειτουργούμε ως ο «περίγελως» τού πολιτισμένου κόσμου; Ας δώσει ο καθένας ότι απάντηση επιθυμεί. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί-νεοέλληνες: Περίγελως τού πολιτισμένου κόσμου).
Σίγουρα, οι διαπιστώσεις, που θα κάνουμε, θα γκρεμίσουν το επίπλαστο οικοδόμημα τής παράδοσης, που φρόντισαν να μάς εμφυτεύσουν από τα παιδικά μας χρόνια. Θα αισθανθούμε άβολα διαπιστώνοντας, πως είμαστε γόνοι επήλυδων, που εκχριστιανίστηκαν από το ανθελληνικό Βυζάντιο κι όχι δήθεν γόνοι των αρχαίων ελλήνων, που με τη βία ασπάστηκαν το χριστιανισμό.
Ούτε ολόκληρη η Ρωμιοσύνη ούτε η ίδια αντιλήφθηκαν το πόσο σωστό ήταν αυτό, που έγραψε στο Twitter η αθλήτρια, που αποκλείστηκε από τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Είναι πλούσια η συνεισφορά βορειοαφρικάνικου αίματος στους σημερινούς κατοίκους τού ελλαδικού χώρου, ειδικά των νησιών τού Αιγαίου. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Η παραδοσιακή... τυνησιακή αιγαιοπελαγίτικη αρχιτεκτονική).
Η διαπίστωση, πως είμαστε γόνοι αλβανών (αρβανιτών), σλάβων, βλάχων, βορειοαφρικανών, αρμένιων, φράγκων και πολλών φυλών από τα βάθη τής Ανατολής δεν είναι εύκολη υπόθεση. Αρχικά, θα αμφισβητήσουμε, θα εκνευρισθούμε, θα κατηγορήσουμε ως ανθελληνικές τις ιστορικές πηγές και θα εμπλακούμε σε έναν φαύλο κύκλο συνωμοσιολαγνείας, ότι οι κακοί ξένοι ακόμα μία φορά μάς επιβουλεύονται και θέλουν να μάς ξεπαστρέψουν. (ΣτοΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΟ / Η πραγματική καταγωγή μας τής «Ελεύθερης Έρευνας» μπορείτε να βρήτε πολλά σχετικά άρθρα - μελέτες).
Στους τοίχους εκφράζεται ένα ορθά σκεπτόμενο κομμάτι τής κοινωνίας μας. Αυτούς, δεν τους καλούν στα talk shows...
Δραπέτευση από τη μέγγενη τής παράδοσης
Αν καταφέρουμε να ξεφύγουμε από τη μέγγενη τής στείρας παράδοσης και τής παραποιημένης ιστορίας, που διδασκόμαστε από παιδιά, τότε έχουμε πλέον μπει στη διαδικασία τής λύτρωσης από τα δεσμά τής ψεύτικης ταυτότητας, που μάς υποχρεώνει η αρρωστημένη Ρωμιοσύνη να διατηρούμε ως «ελληνο- χριστιανικό έθνος».
Η πραγματική κι όχι η παραποιημένη ιστορία, απλά καταγράφει γεγονότα και παραθέτει αλήθειες συμβάντων τού παρελθόντος. Δεν πλάθεται, δεν ανασκευάζεται, δεν προσαρμόζεται, για να γίνει πιο ευχάριστη και σαφώς δεν αλλοιώνεται και δεν νοθεύεται.
Η νοθευμένη ιστορία δεν είναι ιστορία, αλλά εθνικοθρησκευτικός μύθος, δηλαδή κάτι το εξαιρετικά επικίνδυνο για την πνευματική λύτρωση τού κάθε πολίτη.
Ρωμιοί άθεοι κόβουν την αγιοβασιλιάτικη πίτα τους! Ορισμένοι, που δηλώνουν άθεοι, εμφανίστηκαν τα τελευταία χρόνια,αλλά αποδείχτηκαν... γιαλαντζί.Οι χριστιανοάθεοι τής Ρωμιοσύνης.
Ο επικίνδυνος ρόλος τής παράδοσης
Όπως πολύ σωστά είχε πει ο Νίτσε, όποιος λαός δεν αναδημιουργεί την στείρα παράδοσή του απορρίπτοντας τούς εθνικούς μύθους και τούς δεισιδαιμονικούς παραλογισμούς της, είναι καταδικασμένος να καταντήσει μαυσωλείο τού ίδιου του τού εαυτού. Δεν πρόκειται ποτέ να προκόψει, να ευημερήσει και να δημιουργήσει κάτι καινούργιο, κάτι δικό του, κάτι, που θα ανήκει σ’ αυτόν κι όχι στους πραγματικούς ή τους υποτιθέμενους προγόνους του.
Σ’ αυτή όμως τη χώρα, που το «παρελθόν» επιβάλλεται μέσα από τα αναχρονιστικά πλοκάμια τής ελληνοχριστιανικής εκπαίδευσης τής Ρωμιοσύνης και που το κράτος αναλαμβάνει να παίξει το ρόλο τού νταβατζή - προστάτη τής βυζαντινοπρεπούς παράδοσης, η προοπτική για ένα καλύτερο μέλλον για τις επερχόμενες γενιές πολιτών είναι... mission impossible!
Αγάλματα αγίων παράγει η Ρωμιοσύνη.
«Δια την σωτηρίαν των ψυχών υμών»...
O κουνουπιδιασμένος εγκέφαλος τού νεορωμιού, που ταλαντεύεται ανάμεσα στην ξενοφοβία και την ξενομανία, που ακόμα και σήμερα είναι ανίκανος στο τί να απορρίψει ή τί να υιοθετήσει από τις επιρροές, που δέχεται από άλλους πολιτισμούς, που κάνει λιτανείες για να διώξει την κρίση, που ακόμα και σήμερα, επιτρέπει σε φάρες να τον παραμυθιάζουν και να τον διοικούν, είναι ανίκανος να προχωρήσει μπροστά και να δημιουργήσει τη δική του πολιτεία με τα μέτρα και τα σταθμά, που ο ίδιος και όχι οι ταγοί του, έχει επιλέξει.
Ρωμιοί φύγανε -οι ρωμιοί τής διασποράς- και ρωμιοί παραμείνανε (με μοναδική ίσως εξαίρεση, το ότι δεν είναι επιρρεπείς στη διαφθορά, αφού ζούν σε χώρες, όπου υπάρχει μια συλλογική κουλτούρα υπευθυνότητας, αξιοκρατίας κ.λπ.). Κατά τα άλλα, εξακολουθούν να κουβαλούν όλους τούς παραπλανητικούς μύθους, τις ανούσιες φοβικές εμμονές και τα ολέθρια συμπλέγματα τής (β)ρωμιοσύνης. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Συμβούλιο Απόδημης Ρωμιοσύνης).
Δεν υπάρχει αμφιβολία, πως το νεοελληνικό κράτος συστάθηκε, για να λειτουργήσει ως προτεκτοράτο των εκάστοτε μεγάλων δυνάμεων από τις οποίες αναμφίβολα έχουμε υποστεί πολλά. Το θέμα όμως, είναι τί τρόπους επιλέξαμε εμείς, για να αντισταθούμε. Τί προσπάθειες καταβάλαμε, για να φτιάξουμε ένα κράτος, που θα το διέπει η δημοκρατία, η ευρρυθμία, η ομαλότητα, η ασφάλεια, η κοινωνική δικαιοσύνη, η ελευθερία τής δημιουργίας και τής έκφρασης.
Όπου μπορούσαν κι έφταναν κρέμασαν σημαίες στην εικονιζόμενη εκκλησία στους Αμπελοκήπους τής Αθήνας.
Ο εθνικισμός, όπως και η θρησκεία (βλ. Χωρίς θεό), αναπτύσσονται πιο εύκολα εκεί, όπου υπάρχει απαιδευσιά και απογοήτευση για τα προβλήματα τής κοινωνίας (φτώχεια, ανέχεια, ανεργία κ.λπ.), ενώ επί πλέον συμβαδίζουν με διαφθορά, υπανάπτυξη κι άλλες κοινωνικές παθογένειες και έχουν βίαιη κατά κανόνα κατάληξη. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Πενία, θρησκεία, εθνικισμός).
Κάναμε εμείς σαν πολίτες κάτι για όλα αυτά; Όχι, δεν κάναμε απολύτως τίποτα. Δεν μπορούμε; Δεν ξέρουμε τον τρόπο; Δεν έχουμε την παιδεία; Δεν έχουμε εμπιστοσύνη στον ίδιο μας τον εαυτό και βολευόμαστε με τον λειτουργούμε ως ο «περίγελως» τού πολιτισμένου κόσμου; Ας δώσει ο καθένας ότι απάντηση επιθυμεί. (Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Τελευταίοι σε όλα! Νεορωμιοί-νεοέλληνες: Περίγελως τού πολιτισμένου κόσμου).
Χρυσαυγίτες: Οι πιο καλοί ρωμιομαθητές...
Η ανάπτυξη τής εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη (άρθρο 16, παρ. 2 - διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Με το ζόρι έλληνες!).
Αφού το ρωμιόπουλο υποστή μακροχρόνια πλύση εγκεφάλου στην οικογένεια, στο στρατό, στην κοινωνία, στο σχολείο κ.ά. με τα ανάλογα μαθήματα (κυρίως Γλώσσας, Ιστορίας και Θρησκευτικών), με εορτασμούς εθνικών επετείων, με παρελάσεις, με γεμάτους εθνικοθρησκευτική έπαρση λόγους, με εκκλησιασμούς, αγιασμούς κ.λπ. κ.λπ., υποκριτικά και μέσα στη σχιζοφρένειά τους ορισμένοι ρωμιοί, διαμαρτύρονται, όταν κάποιοι καταντάνε χρυσαυγίτες. (Αν -κι όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις- ένα σημαντικό μέρος τής ρωμέικης κοινωνίας ταυτίζεται πλήρως ιδεολογικά μαζί τους).
Οι χρυσαυγίτες και οι συνοδοιπόροι τους όμως, είναι εκείνοι, που εμπέδωσαν καλύτερα τα φληναφήματα, τα ψεύδη και τούς εθνικοθρησκευτικούς μύθους τού εκπαιδευτικού Συστήματος τής Ρωμιοσύνης.
Τα παραδείγματα άλλων λαών
Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ, πως σαν λαός είμαστε ο περισσότερο μπασταρδε- μένος. Η φυλετική καθαρότητα είναι επιδίωξη των απανταχού φασιστών και των θεωριών τους. Κανένας λαός δεν είναι φυλετικά καθαρότερος κάποιου άλλου μιας και δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο καθαροί λαοί. Ούτε και είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι πνευματικά από κάποιον άλλο λαό.
Είμαστε όμως, απρόθυμοι να εργαστούμε σκληρά, να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να διεκδικήσουμε το δικό μας μέλλον. Οι αμερικάνοι, οι αυστραλοί (οι περισσότεροι από την πρώτη γενιά αυστραλών είναι απόγονοι βαρυποινιτών, που η Αγγλία εγκατέστησε εκεί), οι καναδοί, γνωρίζουν, πως είναι ένα συνονθύλευμα φυλών και λαών. Αυτό όμως δεν τους απασχόλησε ποτέ.
Αν ρωτήσουμε έναν αυστραλό, έναν αμερικάνο ή ένα καναδό τί εθνικότητας είναι, θα απαντήσουν αντίστοιχα «αυστραλιανής», «αμερικάνικης», «καναδικής». Δεν πρόκειται να μπουν στη διαδικασία, για να μας πουν, ότι έχουν βρετανική καταγωγή κι ότι είναι απόγονοι τού... Σαίξπηρ.
Φρόντισαν να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτισμό, να δημιουργήσουν τη δική τους κουλτούρα, να εργαστούν σκληρά, να γίνουν παραγωγικοί και δραστήριοι και να παραδώσουν στα παιδιά τους χώρες οργανωμένες και λειτουργικές.
Χώρες, με αρκετά ίσως ψεγάδια, αλλά τουλάχιστον με μια οργάνωση, με μια δομή, με τις δυνατότητες να παρέχεται στον πολίτη η ευκαιρία να αξιοποιήσει το μυαλό του, το ταλέντο του, την κλίση του, ώστε να σπουδάσει, να δημιουργήσει και να παράξει ευημερία γι’ αυτόν, για την οικογένειά του και για τη χώρα του.
Βρώμικα πολιτικά παιχνίδια παίζονταν, παίζονται και πάντα θα παίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ουσία όμως είναι αν η χώρα, που κανείς κατοικεί, τού δίνει ευκαιρίες για να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει το μυαλό του. Στις χώρες αυτές, ο πολίτης μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον του.
Αντίθετα εδώ, ο πολίτης διεκδικεί μόνο ρουσφέτια και βόλεμα στο δημόσιο, το οποίο και καταφέρνει μέσα από ένα διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό, αναχρονιστικό και στενοκέφαλο κράτος.
Αντικρύζοντας τον αρχαίο κόσμομε μια άλλη ματιά
Σε καμμία περίπτωση δεν θεωρώ, πως σαν λαός είμαστε ο περισσότερο μπασταρδε- μένος. Η φυλετική καθαρότητα είναι επιδίωξη των απανταχού φασιστών και των θεωριών τους. Κανένας λαός δεν είναι φυλετικά καθαρότερος κάποιου άλλου μιας και δεν υπάρχουν λιγότερο ή περισσότερο καθαροί λαοί. Ούτε και είμαστε κατώτεροι ή ανώτεροι πνευματικά από κάποιον άλλο λαό.
Είμαστε όμως, απρόθυμοι να εργαστούμε σκληρά, να γράψουμε τη δική μας ιστορία, να διεκδικήσουμε το δικό μας μέλλον. Οι αμερικάνοι, οι αυστραλοί (οι περισσότεροι από την πρώτη γενιά αυστραλών είναι απόγονοι βαρυποινιτών, που η Αγγλία εγκατέστησε εκεί), οι καναδοί, γνωρίζουν, πως είναι ένα συνονθύλευμα φυλών και λαών. Αυτό όμως δεν τους απασχόλησε ποτέ.
Αν ρωτήσουμε έναν αυστραλό, έναν αμερικάνο ή ένα καναδό τί εθνικότητας είναι, θα απαντήσουν αντίστοιχα «αυστραλιανής», «αμερικάνικης», «καναδικής». Δεν πρόκειται να μπουν στη διαδικασία, για να μας πουν, ότι έχουν βρετανική καταγωγή κι ότι είναι απόγονοι τού... Σαίξπηρ.
Ναι, μόνο στους -φυλετικά ανώτερους- απόγονους! (Από το Facebook).
Φρόντισαν να δημιουργήσουν το δικό τους πολιτισμό, να δημιουργήσουν τη δική τους κουλτούρα, να εργαστούν σκληρά, να γίνουν παραγωγικοί και δραστήριοι και να παραδώσουν στα παιδιά τους χώρες οργανωμένες και λειτουργικές.
Χώρες, με αρκετά ίσως ψεγάδια, αλλά τουλάχιστον με μια οργάνωση, με μια δομή, με τις δυνατότητες να παρέχεται στον πολίτη η ευκαιρία να αξιοποιήσει το μυαλό του, το ταλέντο του, την κλίση του, ώστε να σπουδάσει, να δημιουργήσει και να παράξει ευημερία γι’ αυτόν, για την οικογένειά του και για τη χώρα του.
Κοινός συνδετικός παράγοντας των διάφορων επήλυδων, σημερινών ρωμιών, κατοίκων τού ελλαδικού χώρου, δεν είναι η ευγενής, δήθεν ελληνική καταγωγή τους, αλλά η ορθοδοξία και τα ρωμέικα.
(Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»:Zorba the Christian).
Βρώμικα πολιτικά παιχνίδια παίζονταν, παίζονται και πάντα θα παίζονται όσο υπάρχουν άνθρωποι. Η ουσία όμως είναι αν η χώρα, που κανείς κατοικεί, τού δίνει ευκαιρίες για να δημιουργήσει και να αξιοποιήσει το μυαλό του. Στις χώρες αυτές, ο πολίτης μπορεί να διεκδικήσει το μέλλον του.
Αντίθετα εδώ, ο πολίτης διεκδικεί μόνο ρουσφέτια και βόλεμα στο δημόσιο, το οποίο και καταφέρνει μέσα από ένα διεφθαρμένο, αντιπαραγωγικό, αναχρονιστικό και στενοκέφαλο κράτος.
Η «εθνική» ομάδα ποδοσφαίρου λειτουργεί ως βαλβίδα εκτόνωσης τού σάπιου, αρρωστημένου και χρεωκοπημένου Συστήματος τής Ρωμιοσύνης.
Αντικρύζοντας τον αρχαίο κόσμομε μια άλλη ματιά
Προσεγγίζοντας τον αρχαίο κόσμο με μιμητισμό, μελετώντας τον επιφανειακά και υιοθετώντας μονάχα ό,τι βολεύει τις μισαλλοδοξίες μας, ουσιαστικά τον υποβαθμίζουμε. Αυτό φαίνεται, πως δεν το έχουμε καταλάβει. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αναμφίβολα πρόσφερε πάρα πολλά στην ανθρωπότητα μιας και είχε την ιδιότητα να μπολιάζει, να μπολιάζεται από άλλους πολιτισμούς, να προσαρμόζει τη γνώση, τα ήθη, τα έθιμα άλλων λαών στα δικά του μέτρα και σταθμά. Αναμφίβολα επίσης, πολλά μυαλά επιστημόνων, φιλοσόφων και καλλιτεχνών γεννήθηκαν σε αυτόν τον τόπο.
Άλλοι ρωμιοί στα γεράματά τους το γυρίζουν έντονα στο θεοτικό κι άλλοι στο όψιμο... εθνοτικό, ακόμα κι ορισμένοι «ανένταχτοι».
Οι αναρχορωμιοί τής Ρωμιοσύνης.
(Για τον βίο και πολιτεία τού στρατηγού Μακρυγιάννη διαβάστε: Η θρησκοληψία τού Μακρυγιάννη, Ιδεολογία και αξιοπιστία τού Μακρυγιάννη και
Η κατάχρηση των αγγλικών δανείων από τους "ημέτερους" το΄21).
Όμως, αντί να κοκορευόμαστε, πως είμαστε οι γονιδιακοί τους απόγονοι, ας δώσουμε στον εαυτό μας το δικαίωμα να γίνει ο πολιτισμικός τους απόγονος. Ένα δικαίωμα, που πρέπει να έχουν όλοι οι λαοί ανεξάρτητα αν κατοικούν ή όχι σ’ αυτή τη χώρα.
Οι φυλετικές καθαρότητες, που εναγωνίως ψάχνουν οι σημερινοί «απόγονοι», δεν υπήρχαν ούτε στην αρχαία Ελλάδα. Οι έλληνες, από τα χρόνια τού Μ. Αλεξάνδρου κι ύστερα, κατά χιλιάδες μετανάστευσαν στην Ανατολή και ανακατώθηκαν με τούς ντόπιους. Και πριν ακόμα, στα χρόνια τής περσικής αυτοκρατορίας, είχαν γίνει σημαντικές μετατοπίσεις πληθυσμών στην Ανατολή και ανακάτεμα λαών. Κι ακόμα, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως στην αρχαία Ελλάδα έγιναν χιλιάδες απελευθερώσεις δούλων, πού προέρχονταν από την Ανατολή και Μεσόγειο, που ήταν «βάρβαροι», καθώς και πολλές επιγαμίες με ξένους. Συνακόλουθα, από τον ε΄αιώνα κι ύστερα, ο πληθυσμός τής αρχαίας Ελλάδας δεν ήταν καθαρόαιμος. Στην ελληνιστική εποχή και στη ρωμαϊκή, στην Ελλάδα εγκαταστάθηκαν πολλοί ξένοι (ρωμαίοι, ανατολίτες κ.ά.. Διαβάστε στην «Ελεύθερη Έρευνα»: Το DNA των ελληναράδων). Εξετάζοντας την προσφορά αυτών των ανθρώπων, μελετώντας σε βάθος το έργο τους, επισημαίνοντας τις αδυναμίες τους με εποικοδομητικά κριτικό πνεύμα, προσαρμόζοντας την προσφορά τους στο σημερινό γίγνεσθαι, σίγουρα τούς προσεγγίζουμε καλύτερα. Αντιλαμβανόμαστε καλύτερα πού πέτυχαν, πού απέτυχαν, πού επαληθεύονται και πού όχι, τους κάνουμε περισσότερο δικούς μας -όχι σαν έλληνες, αλλά πρωτίστως- σαν άνθρωποι.
Ζευγάρι ανδρών σε αρχαιοελληνικό συμπόσιο από τοιχογραφία τής Ποσειδωνίας (ελληνική αποικία στην Ιταλία, σημερινό Paestum).
Το «Greek Love», ενώ έτσι είναι γνωστό σ΄όλο τον κόσμο, εδώ υποκριτικά ονομάζεται... «οθωμανικό»! Σε σύγχυση βρίσκεται η Τουρκορωμιοσύνη, ακόμα και στον έρωτα ή τις παρεκτροπές του...
Εν κατακλείδι
Πρέπει να απαλλαγούμε σαν πολίτες από τους εθνικοθρησκευτικούς μύθους, τις στείρες παραδόσεις και τις δεισιδαιμονίες, που αυτές κουβαλούν.
Πρέπει να πετάξουμε από πάνω μας το βαρύ φορτίο μιας υποτιθέμενης γονιδιακής κληρονομιάς ενός αρχαίου κόσμου και να κατανοήσουμε, πως ήρθε η ώρα να δημιουργήσουμε τον δικό μας πολιτισμό και τις δικές μας αξίες.
Το μεγάλο μας τσίρκο:
Ο τίτλος τού θεατρικού έργου, που περιγράφει απόλυτα τη διαχρονική κατάσταση τού έθνους - κράτους, που δημιούργησαν πριν δύο αιώνες οι τότε μεγάλες δυνάμεις τής εποχής.
Όσο μένουμε προσκολλημένοι στους εθνικούς μας μύθους, για την υποτιθέμενη αρχαία μας καταγωγή, όσο αρνούμαστε να σπάσουμε τα δεσμά τού λεγομένου «ελληνοχριστιανικού» μας «πολιτισμού», όσο εξακολουθούμε να βυζαντινίζουμε στον τρόπο, που διάγουμε το βίο μας, τόσο περισσότερο θα βυθιζόμαστε σε κρίσεις, που δεν είναι μόνο οικονομικές, αλλά κυρίως κρίσεις ταυτότητας.
Ας αναζητήσουμε λοιπόν, τη δική μας ταυτότητα κι ας πάψουμε να κυκλοφορούμε με την πλαστή ταυτότητα ενός αρχαίου κόσμου, που ναι μεν πρόσφερε πολλά στην ανθρωπότητα, αλλά έπαψε από καιρό πλέον, να υπάρχει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου