Του Βαγγέλη Μυτιληναίου
Με αφορμή την κρίση και το τεράστιο
προσφυγικό ρεύμα από τα τουρκικά παράλια προς την κεντρική και βόρεια Ευρώπη,
πέρα από τον προβληματισμό για τη στάση και τη συμπεριφορά διάφορων (κυρίως
πρώην ανατολικών) χωρών και γενικότερα τη στάση της ξενοφοβικής, αντιευρωπαϊκής
και εθνικιστικής δεξιάς που αποτελεί ένα από τους μεγαλύτερους κινδύνους για
την εξέλιξη του ευρωπαϊκού πειράματος, το αίσχος της Ειδομένης που αποτελεί
ντροπή για τις ευρωπαϊκές αξίες, στα καθ’ημάς αναδεικνύεται για μια ακόμη φορά,
είτε με τις αναφορές διεθνών Μ.Μ.Ε., είτε με την υπόθεση της αποστροφής του
λόγου του υπουργού κ. Μουζάλα και την γελοία αντίδραση του συγκυβερνώντος
κόμματος, το ζήτημα – που έχει σαπίσει πια – της ονομασίας της «Δημοκρατίας της
Μακεδονίας».
Είτε αρέσει, είτε όχι στους διάφορους μεγαλοσχήμονες
των ΜΜΕ, της εθνοκάπηλης πολιτικής μας τάξης σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα –
όπως συνέβη πρόσφατα με το άτυπο δίκτυο «φίλων της Μακεδονίας» στο Ευρωπαϊκό
Κοινοβούλιο που ένωσε τα παιδιά του κομματικού σωλήνα με τους υπόλοιπους
τηλεοπτικούς και ποδοσφαιρικούς αστέρες που έχουμε στείλει να εκπροσωπούν τη
χώρα μας – είτε στους πωλητές φασιστικών βιβλίων και σε όλο γενικά αυτό το χυλό
που κρατάει μακριά τον ελληνισμό από τη σύγχρονη εποχή εξοβελίζοντας τα
«περιούσια» χαρακτηριστικά του - διότι όλοι είναι υποδεέστεροι και όλοι μας
χρωστούν - ενισχύοντας την εθνική μας περιχαράκωση, στα Βαλκάνια εδώ και πάρα
πολλές δεκαετίες - σίγουρα πολύ πριν τη διαμόρφωση των σημερινών εθνικών
συνόρων - υπάρχει σύγχρονη εθνική και γλωσσική Μακεδονική εθνική ταυτότητα,
αλλά και κράτος που έχει ιδρυθεί ήδη από τη δεκαετία του 1940 στα πλαίσια της
ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας.
Η αλλαγή στον ευρωπαϊκό χάρτη στις
αρχές τις δεκαετίας του 1990 δημιούργησε χωρίς να υπάρχει ζήτημα μια ελληνική
εθνική και μάλιστα ιδιαίτερα κιτς φρενίτιδα που απομόνωσε η ίδια την Ελλάδα,
που θέλει να μονοπωλεί ξαφνικά την ιδιότητα μιας ταυτότητας ενός ονόματος με
ιστορικές αναγωγές ξεπερασμένες, και μαζί με άλλες αφορμές αναδεικνύοντας
διαρκώς πολιτικούς σε αξιώματα όπως ο πρ. Πρωθυπουργός Αν. Σαμαράς, ο Γ.
Καρατζαφέρης και ο Π. Καμμένος.
Παρά την κυριολεκτικά για γέλια
απόφαση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών το 1992 για καμία αποδοχή του όρου
«Μακεδονία» ή παραγώγου κιόλας για την ονομασία του γειτονικού κράτους και το
έπειτα φιάσκο του εμπάργκο, ήδη από τις συνθήκες οι αντιθέσεις άρχισαν να
αμβλύνονται, να γίνονται ελληνικές επενδύσεις στη γείτονα ώσπου το 1995 με την
ενδιάμεση συμφωνία συναποφασίζεται να ισχύει η ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική
Δημοκρατία της Μακεδονίας». Τα χρόνια πέρασαν, το θέμα ξεχάστηκε η Ελλάδα
σύρθηκε για να μην γελοιοποιηθεί πλήρως στη θέση της σύνθετης ονομασίας μια
δεκαετία αργότερα με την κυβέρνηση Κώστα Καραμανλή και το 2006, όχι με βέτο
τυπικά τουλάχιστον, αλλά με συμφωνία τελικά να συζητηθεί το θέμα της ένταξης
της γειτονικής χώρα στη Βορειοατλαντική Συμμαχία αργότερα με την προοπτική να
έχει λυθεί το θέμα. Έκτοτε με τον όρο «Macedonia» είναι γνωστό σε όλο τον πλανήτη ότι
αναφέρεται κανείς - είτε αξιωματούχος κράτους, είτε στέλεχος διεθνών
οργανισμών, είτε τα Μ.Μ.Ε., είτε πρόσφυγας, είτε απλός πολίτης – στο κράτος
βόρεια της Φλώρινας, της Έδεσσας και του Κιλκίς. Φυσικά είναι κοινό μυστικό ότι
κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες κατοίκων της Β. Ελλάδας είναι φορείς σε γλωσσικό
αλλά και πολιτισμικό επίπεδο αυτής της κουλτούρας, ενώ πλέον μετά από έναν
αιώνα βίαιης αφομοίωσης οι πιο γενναίοι εξ’ αυτών είναι οργανωμένοι σε
πολιτιστικούς συλλόγους, εκδίδουν έντυπα στη γλώσσα τους, ενώ στην περιοχή
εδρεύει νόμιμο μειονοτικό πολιτικό κόμμα που παίρνει μέρος σε αυτοδιοικητικό, εθνικό
και ευρωπαϊκό επίπεδο. Για την ιστορία ενώ με το νόμο Γεννηματά – Σκουλαρίκη
επαναπατρίζονται οι πολιτικοί πρόσφυγες από τον εμφύλιο πόλεμο, ακόμη και
σήμερα τον επαναπατρισμό δικαιούνται μόνο όσοι είναι Έλληνες το γένος, ενώ
τακτικά το ελληνικό κράτος απαγορεύει είσοδο σε διανοουμένους, δημοσιογράφους
ακόμη και καλλιτέχνες που θεωρούνται εθνικά «επικίνδυνοι».
Το Μακεδονικό αποτελεί ένα ακόμη
ζήτημα που γελοιοποιεί διαρκώς την Ελλάδα και φέρνει αλλεργία στο πολιτικό
προσωπικό που όπως και με τα οικονομικά όλα τα προηγούμενα χρόνια το ψέμα και η
εθνική αποχαύνωση είναι τόσο πλούσια που ο παραμικρός μετριασμός τους
δημιουργεί επιπλοκές στο εσωτερικό της χώρας με τις οποίες κανείς στο εξωτερικό
ούτε ασχολείται, ούτε ενδιαφέρεται. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών
αναγνωρίζει τη «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με το όνομά της και μεταξύ άλλων
πολλές ευρωπαϊκές χώρες, οι Η.Π.Α., η Κίνα αλλά και η Ρωσία που τόσο αγαπούν οι
ελληναράδες ορθόδοξοι ψεκασμένοι συμπολίτες μας.
Δεν γίνεται να συνεχίζουμε να ξοδεύουμε
εθνικό και διπλωματικό κεφάλαιο για μια ανοησία. Μόνη λύση που θα μας γλιτώσει
από το περεταίρω αδιέξοδο είναι μόνο η λύση της διπλής ονομασίας. Πρέπει να
σταματήσουμε τώρα τον αυτοδιασυρμό και να πάμε σε μια επί της ουσίας
συμβιβαστική λύση, δηλαδή την ελευθερία του γειτονικού κράτους να
αυτοονοματίζεται και να μετέχει σε διεθνείς και υπερεθνικούς οργανισμούς και
μια σύνθετη ονομασία – μια και εμείς έχουμε το πρόβλημα και όχι αυτοί – για τις
διμερείς μας σχέσεις.
Δημοσιεύτηκε στον δικτυότοπο Εκκλησία του
Δήμου στις 13 Απριλίου 2016 . Όλα τα ενυπόγραφα άρθρα αποδίδουν τις
απόψεις των συγγραφέων.
