ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗΣ ΚΙΝΗΣΗΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ «ΟΙ ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΤΗΤΩΝ ΟΡΓΑΝΩΤΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΩΤΕΡΓΑΤΕΣ ΤΗΣ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΤΩΝ ΤΣΑΜΗΔΩΝ»

 

 

     Το πρόσφατο ξέσπασμα του πολέμου μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, δύο κρατών που προέκυψαν από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991, ήταν κάτι που ούτε στην φαντασία μας δεν μπορούσαμε να συλλάβουμε, όσοι γεννηθήκαμε στα πρώτα χρόνια του λεγόμενου ψυχρού πολέμου, που η κυρίαρχη αντίθεση στην πολιτική ήταν μεταξύ δύο ιδεολογιών και όχι μεταξύ των διαφόρων εθνικισμών. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι οι εθνικισμοί που είχαν οδηγήσει σε δύο παγκόσμιους πολέμους και είχαν ξεπεραστεί από την ευρωπαϊκή ενοποίηση είτε στα πλαίσια της Ε.Ο.Κ., μετέπειτα Ε.Ε., είτε στα πλαίσια του Συμφώνου της Βαρσοβίας, θα ξαναγινόντουσαν ποτέ τόσο ελκυστικοί στο ευρύ κοινό, ώστε να κυριαρχήσουν στην πολιτική ατζέντα του κάθε δημοφιλούς πολιτικού. ‘Όπως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα γινόταν δημοφιλής η φασιστική ιδεολογία που οδήγησε στην μεγαλύτερη ανθρωποσφαγή της ιστορίας, τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

     Το διακύβευμα μετά τον πόλεμο ήταν η ειρήνη μεταξύ των δύο υπερδυνάμεων, Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ., που αφορούσε και τους συμμάχους τους στις στρατιωτικές συμμαχίες που είχανε συστήσει, το ΝΑΤΟ και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας. Για την διατήρηση αυτής της ειρήνης αναπτύχθηκε ένα μεγάλο ειρηνιστικό κίνημα στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. που συγκέντρωσε στους κόλπους του κάθε ευαισθητοποιημένο πολιτικά νέο και βρήκε την καλλιτεχνική του έκφραση στο πρώτο παγκόσμιο καλλιτεχνικό κίνημα, το κίνημα της μουσικής Rock. Σε αυτό το κίνημα δεν έμπαινε το ζήτημα του ξεσπάσματος πολέμων μεταξύ των μελών της κάθε στρατιωτικής συμμαχίας, όσο και αν η πραγματικότητα διέψευδε τέτοιους ευσεβείς πόθους, όταν τα Ρωσικά τανκς μπαίνανε στην Βουδαπέστη το 1956 και στην Πράγα το 1968. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις της Ρωσίας θεωρούνταν ότι κατέπνιγαν επαναστάσεις ενάντια στην κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό και όχι σαν εθνικές συγκρούσεις.

     Κι όμως η πραγματικότητα μετά το 1991 απέδειξε ότι οι εθνικισμοί συνέχιζαν να είναι ελκυστικοί όπως και πριν από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο και δεν πρόλαβε να περάσει ούτε ένας χρόνος από την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και τον τερματισμό του λεγόμενου ψυχρού πολέμου και στην γειτονική μας τότε Γιουγκοσλαβία ξέσπασαν εθνικοί πόλεμοι που κράτησαν μέχρι το 1999 και οδήγησαν στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και στην δημιουργία, στην θέση της, αρκετών ανεξαρτήτων κρατών.

     Σε αυτή την αναβίωση των εθνικισμών, που μέχρι τότε θεωρούσαμε νεκρούς, όπως θεωρούσαμε νεκρό και τον φασισμό, μετά τον θάνατο του τελευταίου φασίστα δικτάτορα, του Ισπανού Φρανσίσκο Φράνκο, η πλειοψηφία των Ελλήνων βρήκε την νέα πολιτιστική της ταυτότητα, με συνέπεια, οι εθνικιστικές διαδηλώσεις, όπως αυτές για το όνομα του γειτονικού μας κράτους, της τότε Δημοκρατίας της Μακεδονίας, να μαζεύουν μέχρι και ένα εκατομμύριο κόσμο. Στις εθνικές συγκρούσεις στην τότε Γιουγκοσλαβία, η πλειοψηφία των Ελλήνων πήρε το μέρος των Σέρβων, παρόλο που επιδιδόντουσαν σε τόσο ειδεχθή εγκλήματα πολέμου, που οι πολιτικοί και στρατιωτικοί τους αρχηγοί χαρακτηρίστηκαν εγκληματίες πολέμου από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης και, μετά το τέλος του πολέμου, το 1999, συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν για τα εγκλήματά τους. 

     Σε αυτήν την κατακόρυφη αύξηση του εθνικισμού στην Ελλάδα μια μικρής απήχησης αλλά πολύτιμη από θεωρητική άποψη, απάντηση υπήρξαν τα βιβλία των Γιώργου Νακρατζά, Δημήτρη Λιθοξόου, Αριστείδη Κόλλια και Τάκη Μίχα, που είδαν το φως ακριβώς εκείνα τα χρόνια του πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σε αυτήν την ελάχιστη μειοψηφία, η οποία στα βιβλία αυτά διέκρινε τον πολύτιμο αντίλογο στον κυρίαρχο εθνικιστικό φιλοπόλεμο λόγο, θεώρησαν σωστό να απευθυνθούν όσοι το 2003, με πρωτοβουλία του Γιώργου Νακρατζά και του Νάσου Θεοδωρίδη, ίδρυσαν την Αντιεθνικιστική Κίνηση. Ελπίζανε ότι οι καταστροφές που είχε προκαλέσει στην γειτονική μας χώρα ο πόλεμος και οι πιθανότητες μιας ένοπλης αντιπαράθεσης μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, όπως αυτή που αποσοβήθηκε κατά την κρίση των Ιμίων, θα είχαν γίνει μάθημα για το ευρύ κοινό και γι’ αυτό, αυτό το κοινό, θα έτεινε «ευήκοο ους» στις αντιεθνικιστικές δημοσιεύσεις.

     Δυστυχώς διαψεύστηκαν, όπως όσοι αγωνιζόντουσαν για την διατήρηση της ειρήνης πριν από τον πρώτο και τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Όπως όσοι πίστευαν ότι δεν θα μπορούσε να υπάρξει πόλεμος μεταξύ δύο εθνοτήτων που μέχρι το 1991 είχαν αποτελέσει την καρδιά της σοσιαλιστικής υπερδύναμης που ήταν γνωστή ως Ε.Σ.Σ.Δ. και σε όλο τον κόσμο, μέχρι το 1991, κανείς δεν τις διαχώριζε.

      Όμως, το να αγωνίζεσαι ενάντια στον «ιο» του εθνικισμού, ακόμα και όταν ξέρεις ότι ο αγώνας σου δεν θα αρκέσει να αντιστρέψει το ρεύμα, είναι για κάποιους σαν κι εμάς ηθική επιλογή ζωής, στην οποία συνηγορεί το ξέσπασμα πολέμων, όπως στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στην πρώην Ε.Σ.Σ.Δ. Όπως είναι ηθική επιλογή ζωής ο αγώνας των επιστημόνων να εξαλείψουν τις μεταδοτικές αρρώστιες, άσχετα αν αυτές συνεχίζουν να αποτελούν ακόμα μερικές από τις πρώτες αιτίες θανάτου στον κόσμο.

     Το πόσο σωστή ήταν η ηθική επιλογή μας να αγωνιστούμε ενάντια στον εθνικισμό αποδείχτηκε την επόμενη δεκαετία, μετά από αυτήν της ίδρυσης της Αντιεθνικιστικής Κίνησης, που ο εθνικισμός και ο φασισμός στην Ελλάδα έφτασε στο αποκορύφωμα με την ανάδειξη της ακραίας του πολιτικής έκφρασης, του κόμματος της Χρυσής Αυγής, σε τρίτο κόμμα στην χώρα. Ένα κόμμα με μεγάλη κοινοβουλευτική εκπροσώπηση! Η ακραία πολιτική έκφραση του εθνικισμού, η Χρυσή Αυγή, αποδείχτηκε τελικά εγκληματική οργάνωση, η οποία, αφού πραγματοποίησε σωρεία εγκλημάτων εμπνεόμενων από τον εθνικισμό και τον σκληρό του πυρήνα, τον ρατσισμό, οδηγήθηκε στα δικαστήρια, δικάστηκε και καταδικάστηκε. Αν ο αγώνας ενάντια στο έγκλημα, όπως αυτό χειροκροτήθηκε από τις εκατοντάδες χιλιάδες των ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής, δεν είναι ηθική επιλογή ζωής, τότε τι είναι ηθική επιλογή;

     Σαν Αντιεθνικιστική Κίνηση δεν μετανιώνουμε ούτε θα μετανιώσουμε ποτέ που το ευρύ κοινό δεν στήριξε τον αγώνα μας, ενώ αντίθετα στήριξε τον εθνικισμό και την πιο ακραία του έκφραση την Χρυσή Αυγή. Αγωνιστήκαμε ενάντια στο έγκλημα και αυτό, μολονότι δεν βρήκε την αναμενόμενη απήχηση, μας κάνει να αισθανόμαστε όχι μόνο περήφανοι αλλά και αμετανόητοι. Την επικαιρότητα του αγώνα μας δεν αποδεικνύει μόνο η διεθνής πραγματικότητα του πολέμου της Ουκρανίας αλλά και τα ιλιγγιώδη έξοδα για εξοπλισμούς στα οποία επιδίδεται το Ελληνικό κράτος, ακόμα και αν αυτά γίνονται σε βάρος της υγείας των κατοίκων της Ελλάδας, που στερούνται λόγω έλλειψης χρημάτων τις απαραίτητες δομές υγείας για να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά ακόμα και μια πανδημία, όπως του κορωνοϊού. Με αποτέλεσμα η Ελλάδα, αναλογικά με τον πληθυσμό της να είναι δεύτερη σε θανάτους από κορωνοϊό στην Ευρώπη, μετά την Βουλγαρία.  Γιατί με ποια δικαιολογία γίνονται τα τεράστια έξοδα για εξοπλισμούς στην Ελλάδα αν δεν γίνονται στο όνομα του εθνικιστικού μύθου της απειλής από την Τουρκία; 

     Για τους παραπάνω λόγους παραμένουμε αμετανόητοι εχθροί του εθνικισμού, που γεννάει τα ρατσιστικά εγκλήματα και τους πολέμους και γι’ αυτό δεν δειλιάζουμε να στηρίξουμε κάθε φωνή που αποκαλύπτει τα εθνικιστικά εγκλήματα, όπως το έγκλημα της γενοκτονίας των Τσάμηδων, το 1944, η οποία υπήρξε η τελευταία γενοκτονία που διέπραξε ο Ελληνικός εθνικισμός, με πρώτη την γενοκτονία της Τρίπολης, το 1821. Άσχετα αν η γενοκτονία των Τσάμηδων δεν ήταν και η τελευταία εθνοκάθαρση στον Ελλαδικό χώρο, γιατί ακολουθήθηκε από την εθνοκάθαρση των εθνικά Μακεδόνων, το 1949.

      Και όπως δεν δειλιάσαμε να στηρίξουμε το δικαίωμα του αυτοκαθορισμού της Μακεδονικής μειονότητας της Ελλάδας, ακόμα και αν όλα τα κόμματα αρνούνται την ύπαρξή της, έτσι δεν δειλιάζουμε να πάμε ενάντια στο ρεύμα και να υποστηρίξουμε την αλήθεια για την γενοκτονία των Τσάμηδων, την οποία αποκαλύπτει στο βιβλίο του «Οι συνεργάτες των κατακτητών οργανωτές και οι πρωτεργάτες της γενοκτονίας των Τσάμηδων» ο Αλβανός ιστορικός Άρμπεν Λάλλα. Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία ότι λίγοι θα είναι αυτοί που θα εκτιμήσουν αυτό το βιβλίο, σε σχέση με τις εκατοντάδες χιλιάδες των ακραιφνών εθνικιστών που εκτιμήσανε και ψηφίσανε την εγκληματική οργάνωση Χρυσή Αυγή. Όμως, όσο και να δεν εκτιμηθεί, το βιβλίο αυτό αξίζει όσο λίγα και δικαιώνει τον Βολταίρο που έλεγε ότι: Τα βιβλία είναι σαν τους ανθρώπους, λίγα αξίζουν, τα υπόλοιπα αποτελούν το πλήθος. Το βιβλίο αυτό, όσο και να μην εκτιμηθεί, όπως δεν εκτιμήθηκαν τα εξαιρετικά βιβλία του Γιώργου Νακρατζά και του Δημήτρη Λιθοξόου, δεν παύει να αποτελεί ανάχωμα, όπως αυτά, στην ραγδαία επέλαση του εθνικισμού στην Ελλάδα. Ενός εθνικισμού που ευνοεί τις τεράστιες εξοπλιστικές δαπάνες και τα ρατσιστικά εγκλήματα.

     Συνιστούμε, λοιπόν, ανεπιφύλακτα αυτό το βιβλίο, άσχετα αν δεν συμφωνούμε μαζί του σε όλα όσα αναφέρει, όπως π.χ. ότι μπορεί να πολεμήσει η Αλβανία την Ελλάδα λόγω των διεκδικήσεων των Τσάμηδων για τα πατρογονικά τους εδάφη ή ότι η Αλβανία αποτελεί τείχος προστασίας της Ελλάδας από Βορρά, κλπ. Όπως δεν έχουμε την αξίωση να συμφωνήσουν με τον συγγραφέα σε όλα οι αναγνώστες του. Οι διαφορετικές απόψεις που μπορεί να έχει ο καθένας, δεν αρκούν για να υποβαθμίσουν την χρησιμότητα ενός τέτοιου βιβλίου, το οποίο αποτελεί και το πρώτο που κυκλοφορεί στα Ελληνικά με θέμα την εθνοκάθαρση των Τσάμηδων από την σκοπιά των θυμάτων. Η μοναδικότητά του πλειοδοτεί υπέρ της αξίας του.

     Για όποιον ενδιαφέρεται να το διαβάσει και να το κρίνει από μόνος του δίνουμε το παρακάτω link, με το οποίο μπορεί κάποιος και να το διαβάσει και να το κατεβάσει, προτού καν κυκλοφορήσει σε έντυπη μορφή, κάτι που θα γίνει σύντομα: Οι συνεργάτες των κατακτητών πρωτεργάτες και οι εκτελεστές της γενοκτονίας των Τσάμηδων.