Πως η Ελλάδα χρηματοδοτούσε τον Κάρατζιτς

Άρθρο του Τάκη Μίχα από την ιστοσελίδα Protagon.gr

Mλάντιτς και Κάραζιτς. Αγαπημένοι των ελληνικών κυβερνήσεων.

Πρόσφατα, ήρθε στο φως της δημοσιότητας η περίπτωση της ελληνικής Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης «Διεθνές Κέντρο Αποναρκοθέτησης» (ΔΚΑ), που φέρεται να καταχράσθηκε τεράστια ποσά του δημοσίου για την αποναρκοθέτηση περιοχών της Βοσνίας- Ερζεγοβίνης και του Λιβάνου.

Όμως, όπως προκύπτει από τα δημοσιεύματα, οι ελληνικές αρχές φέρεται να εστιάζουν το ενδιαφέρον τους αποκλειστικά και μόνο στο θέμα της κατάχρησης των πόρων και να μην ενδιαφέρονται για την βαθύτερη πολιτική διάσταση του θέματος: το γεγονός, δηλαδή, ότι ένα μέρος των χρημάτων αυτών, όπως αποκαλύπτω παρακάτω, διοχετεύονταν στον Σερβοβόσνιο εγκληματία πολέμου Ράντοβαν Κάρατζιτς, ο οποίος εκείνη την περίοδο ήταν φυγόδικος, προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψή του από τις δυνάμεις της διεθνούς ειρηνευτικής δύναμης SFOR.

Με άλλα λόγια, το ουσιαστικό θέμα που τίθεται με τις πρόσφατες αποκαλύψεις, δεν είναι μόνο αν η συγκεκριμένη ΜΚΟ «τα έφαγε», αλλά αν η συγκεκριμένη ΜΚΟ αποτελούσε τον δίαυλο μέσω του οποίου παράγοντες του ΥΠΕΞ χρηματοδοτούσαν τον «μεγάλο φίλο» Κάρατζιτς, διευκολύνοντάς τον με αυτό τον τρόπο να ξεφεύγει από τις διεθνείς διωκτικές αρχές. Αυτό που, κατά την άποψή μου, είναι το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της ιστορίας είναι γιατί οι ελληνικές δικαστικές αρχές δεν δείχνουν κανένα ενδιαφέρον να διερευνήσουν το θέμα, προσπαθώντας αντίθετα να το περιορίσουν σε μία συνηθισμένη ιστορία  διαφθοράς.

Όπως είναι γνωστό, ο Κάρατζιτς κατά την περίοδο που βρισκόταν στην «παρανομία», προσπαθώντας να αποφύγει τη σύλληψή του, περιβαλλόταν από έναν κύκλο αφοσιωμένων οπαδών και φίλων του, που είχαν δημιουργήσει ένα προστατευτικό δίχτυ γύρω του: του έβρισκαν ασφαλή κρησφύγετα, τον πληροφορούσαν για τις κινήσεις των διωκτικών αρχών και πάνω απ' όλα τον προμήθευαν με χρήματα για τα όχι ευκαταφρόνητα έξοδά του.

Το κεντρικό πρόσωπο αυτού του προστατευτικού δικτύου ήταν ο Ντούσαν Τέσιτς, ο οποίος ήταν σωματοφύλακας και «κολλητός» του Σερβοβόσνιου ηγέτη. Στις αρχές Ιανουαρίου 2005 η ειρηνευτική δύναμη SFOR συνέλαβε τον Τέσιτς στη πόλη Πάλε.

Η σύλληψή του αντανακλούσε τη νέα τακτική της SFOR, που εφάρμοσε ο νέος διοικητής της ειρηνευτικής δύναμης, στρατηγός Βίτζιλ Πάκετ. Η νέα τακτική στόχευε στη σύλληψη όλων όσοι αποτελούσαν την προστατευτική ασπίδα του Κάρατζιτς.

Όταν συνελήφθη ο Τέσιτς, σύμφωνα με δηλώσεις των υπευθύνων της SFOR στα τοπικά ΜΜΕ, «άρχισε να κελαηδά σαν πουλάκι». Και τι δεν είπε! Όμως εκείνο που προκάλεσε τη μεγαλύτερη κατάπληξη των ανδρών της SFOR ήταν όταν έμαθαν ότι ο «κολλητός» του Κάρατζιτς είχε και μια άλλη, λιγότερο γνωστή, ιδιότητα: απασχολείτο από το 2001, ως σύμβουλος, σε μια ελληνική ΜΚΟ που ασχολείτο -εικονικά, φυσικά- με την αποναρκοθέτηση της περιοχής!

Επρόκειτο για τη γνωστή ΔΚΑ, που σήμερα βρίσκεται στο επίκεντρο της δημοσιότητας.

Με άλλα λόγια, μια ελληνική οργάνωση, χρηματοδοτούμενη επί χρόνια από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, χρηματοδοτούσε τον άνθρωπο εκείνον, που έπαιζε τον κύριο ρόλο στη μη σύλληψη του φυγόδικου Κάρατζιτς! Να σημειωθεί ότι τον Τάσιτς έφερε στην ελληνική ΜΚΟ ο διευθυντής της στην Βοσνία, Πάνος Κάστορας, με τον οποίο σύμφωνα με πληροφορίες μας, συνδέονταν από παλιά.

Μετά από αυτά τα γεγονότα η ελληνική ΜΚΟ μπήκε στο στόχαστρο της SFOR. Σε επικοινωνία που είχα με την εκπρόσωπο του Διεθνούς Δικαστηρίου, Φλόρενς Χάρτμαν, στις αρχές της περασμένης δεκαετίας, η τελευταία επιβεβαίωσε την ιστορία και εξέφρασε την τεράστια απορία της για το γεγονός ότι ελληνικά κρατικά χρήματα χρησιμοποιούντο για να ενισχύουν, στην ουσία, τον Σερβοβόσνιο φυγόδικο να αποφεύγει τη σύλληψή του από τις διεθνείς αρχές.

Σύμφωνα με δηλώσεις που έκανε σε τοπικά ΜΜΕ ένας Βόσνιος, πρώην απασχολούμενος στην ελληνική ΜΚΟ, ο Τέσιτς είχε πολύ στενές σχέσεις με τον διευθυντή της οργάνωσης -και υπόδικο σήμερα- Κωνσταντίνο Τζεβελέκο. «Όποτε ο Κωνσταντίνος μιλούσε με τον Τέσιτς» δήλωσε «χρησιμοποιούσε έναν διαφορετικό μεταφραστή, που ερχόταν ειδικά από την Αθήνα. Κανείς άλλος δεν επιτρεπόταν να είναι παρών στις συναντήσεις».

Να σημειωθεί ότι οι στενές σχέσεις της ελληνικής ΜΚΟ με το περιβάλλον Κάρατζιτς δεν περιορίζονταν μόνο στον Τέσιτς. Η ελληνική ΜΚΟ είχε στενές σχέσεις και με την εταιρία UNIPAK που είχε έδρα της το Πάλε και η οποία προμήθευσε, μεταξύ άλλων, στην ελληνική ΜΚΟ εργατικό προσωπικό.

Επικεφαλής της UNIPAK ήταν ο Ράντομιρ Κόγιτς, ένας πρώην διευθυντής αστυνομίας, διορισμένος από τον Κάρατζιτς. Το 2003 η Ευρωπαϊκή Ένωση απαγόρευσε στον Κόγιτς να ταξιδεύει στις χώρες-μέλη της, λόγω του ρόλου του τελευταίου στην ομάδα προστασίας του Σερβοβόσνιου φυγόδικου.

Από τη στιγμή που η UNIPAK άρχισε να προμηθεύει την ελληνική ΜΚΟ με εργαζόμενους, το προσωπικό -που ήταν μέχρι τότε πολυεθνικό- έγινε μονοεθνικό, δηλαδή αποτελούμενο πια αποκλειστικά από Σέρβους. Η ΜΚΟ απέλυσε αμέσως όλους του Βόσνιους και Κροάτες που απασχολούσε μέχρι τότε και τους αντικατέστησε με Σέρβους. «Δεν μας εξήγησαν ποτέ», δήλωσε σε τοπικά ΜΜΕ ένας Κροάτης απασχολούμενος, «γιατί μας έδιωξαν και δεν μας άφησαν να τελειώσουμε το έργο για το οποίο είχαμε υπογράψει συμβόλαιο».

Να σημειωθεί, ότι κανένα από τα προαναφερθέντα γεγονότα δεν αναφέρθηκε ποτέ στα ελληνικά ΜΜΕ. Προσωπικά όποτε προσπάθησα να γράψω για το θέμα της ελληνικής ΜΚΟ και των σχέσεων με τον Κάρατζιτς στην εφημερίδα που εργαζόμουνα τότε, πάντοτε αντιμετώπιζα ένα κατηγορηματικό και ανεξήγητο «Νιετ».