Ποια ήταν η φασιστική Εθνική Ένωσις Ελλάδος και ποιες οι ανατριχιαστικές ομοιότητες με την Χρυσή Αυγή

Μελετώντας την δράση τους περνούν γνώριμες εικόνες από το μυαλό μας. Ρητορική, πρακτικές αλλά και γιγάντωση είναι μερικά από αυτά που κάνουν την Χρυσή Αυγή, παρόμοια αν όχι ίδια με την Εθνική Ένωση Ελλάδος, από την μακρινή εποχή του 1930.


Γράφει ο Γιώργος Μιχαηλίδης

Τα βίντεο από την αντιεθνικιστική εκδήλωση της 4-10-2013 στο Nosotros

Μέρος 1ο
http://www.youtube.com/watch?v=FNcKt4mMj-o

Μέρος 2ο
http://www.youtube.com/watch?v=Dl74HU-Vu80

Μέρος 3ο
http://www.youtube.com/watch?v=37I4Az_72LQ

ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ ΚΑΙ ΜΑΧΑΙΡΟΦΟΡΟΙ

Ο πραγματικός βίος και πολιτεία
των κλεφταρματολών το ‘21

Έγραψε στις 20.09.2013 ο Λάζαρης Γιάννης

 

«Τα κατορθώματα τού Ζαχαριά και των Κολοκοτρωναίων, αν και δοξάζονται με ποιήματα και πομπώδικα πεζογραφήματα, ήταν έργα ληστών και κατσικοκλεφτών. Ζούσαν αυτοί από το φτωχό χριστιανό χωριάτη και σπάνια τολμούσανε να ληστέψουν κοτζάμπαση κι ακόμα σπανιότερα τούρκον αγά»  Γ. Βλαχογιάννης: «Ιστορικά ραπίσματα», σελ. 68, σημ. 1

Το ελληνικό Success Story

Από το 2006 κι έπειτα ο ελληνικός λαός παρατηρεί άλλοτε άπραγος και τις περισσότερες φορές χαρούμενος το ένα μετά το άλλο να πραγματοποιούνται και να εκπληρώνονται όλα τα αιτήματα της ακροδεξιάς και νεοναζί ατζέντας, σε βαθμό τέτοιο μάλιστα που αναζητούνται νέα αιτήματα από την τελευταία, ώστε να σταθεί στο ύψος της ως γνήσια σύγχρονη ελληνική πρωτοπορία.

Oι νέοι παρίες – Η αντιμετώπιση των μεταναστών χωρίς χαρτιά στην Ελλάδα (και την Ευρώπη) μάς απειλεί όλους μας

Του Σπύρου Μαρκέτου*


Η επίσημη έκθεση σχετικά με τον σκανδαλώδη φόνο του Τζίμμυ Μουμπένγκα καθώς απευλαυνόταν από τη Βρετανία έφερε στο προσκήνιο το γενικότερο πρόβλημα της απάνθρωπης αντιμετώπισης των μεταναστών σε όλη την Ευρώπη. Συνηθίζουμε όλο και περισσότερο στη δαιμονοποίηση και την απανθρωποποίησή τους· ακόμη χειρότερα, η πρόσφατη κρατική καμπάνια, με τα φορτηγά που κυκλοφορούσαν στις φτωχογειτονιές κουβαλώντας τεράστιες πινακίδες «Γυρίστε σπίτι σας», προειδοποιεί ότι η μεταναστοφαγία μπορεί σύντομα να γίνει επίσημη πολιτική και στη Βρετανία. Ένα σύστημα σε κρίση χρειάζεται αποδιοπομπαίους τράγους, και οι μετανάστες είναι πολύ πιο σέξυ αποδιοπομπαίοι τράγοι από τους τραπεζίτες. Μήπως όμως άραγε όλα αυτά δεν είναι παρά προοίμιο μίας γενικότερης αυταρχικής στροφής; Απλά κοιτάξτε τι συμβαίνει στην Ελλάδα.

O απομονωτικός εθνικισμός γιγάντωσε τη Χρυσή Αυγή

Βιβλιοκριτικη από τον Παναγιώτη Δημητρά του βιβλίου της Άννας Φραγκουδάκη: Ο εθνικισμός και  άνοδος της Ακροδεξιάς,  Αλεξάνδρεια, Αθήνα 2013.

Δεν είναι τα κοινωνικοπολιτικά αίτια αυτά που κυρίως έδωσαν ώθηση στη Χρυσή Αυγή, υποστηρίζει στο νέο βιβλίο της για την άνοδο της Ακροδεξιάς η Άννα Φραγκουδάκη. Αντίθετα, ιδεολογικές αιτίες, όπως ο απομονωτικός εθνικισμός της μεταπολίτευσης, που μετατράπηκε σε...αντιευρωπαϊκό φανατισμό, συνέβαλαν πιο καθοριστικά στη γιγάντωση ενός κόμματος οι βασικές θέσεις του οποίου για το έθνος, τον πατριωτισμό και τη σύγχρονη θέση της Ελλάδας κυκλοφορούν ευρύτατα ανάμεσά μας.

Η ΡΕΠΟΥΣΗ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ

 Μόλις είχα δει μια πολύ καλή γαλλική ταινία , την Alceste A Bicyclette  όπου με έξυπνο  τρόπο ο καυστικός και σατυρικός λόγος του πρωταγωνιστή του Μολιέρου στον   Μισάνθρωπο μεταφέρεται στις σημερινές σχέσεις δύο ηθοποιών ,όταν πριν να κλείσω  την τηλεόραση έκανα  ένα ζάπιγκ και βρέθηκα  στον αντίποδα του προηγουμένου κομψού θεάματος.

Η Ελένη Αρβελέρ διαλύει τους μύθους για την Άλωση

«Κερκόπορτα; Αστεία πράγματα»

Η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ θυμάται παλαιότερα τους- ξένους φοιτητές της στη Σορβόννη να της στέλνουν… συλλυπητήριο τηλεγράφημα κάθε 29η Μαΐου, την ίδια ώρα που τα περισσότερα Ελληνόπουλα αν τα ρωτούσες τι έγινε τη μέρα εκείνη δεν ήξεραν ακριβώς. Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση αντιστράφηκε. Στην Ελλάδα έγινε, λίγο έως πολύ, μόδα να θυμόμαστε κάθε χρόνο τέτοια μέρα την Αλωση της Πόλης- μερικοί από κεκτημένη ταχύτητα ή άγνοια μιλούν για «εορτασμό», αντί για επέτειο, και να μην αρκούμαστε στον εορτασμό της έναρξης της Επανάστασης, κάθε 25 του Μαρτίου. Μεγάλη η σημασία της Πόλης, θα πει κανείς, για τους Ελληνες. Σωστό. Οπότε και η συμβολική σημασία της Αλωσης είναι εξίσου μεγάλη. Εστω και αν η πολιορκία της από τους Οθωμανούς ήταν απλώς μία από τις πολλές, έστω και αν το κλίμα της εποχής ήταν τέτοιο, η κατάσταση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ήταν τέτοια, που έκπληξη θα ήταν το να μην αλωθεί η Πόλη.

«Βρισκόμαστε στα μέσα του 15ου αιώνα, γύρω στο 1450. Η Πόλη είναι μια μικρή πόλη πια- έχει δεν έχει 70.000 κατοίκους, όταν άλλοτε είχε περάσει το μισό εκατομμύριο» αφηγείται στα «ΝΕΑ» η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ, επιχειρώντας να βάλει για λογαριασμό μας τα πράγματα στη θέση τους, να καταγράψει αλήθειες και μύθους της Αλωσης έτσι όπως μόνο μία βυζαντινολόγος με τη δική της διαδρομή μπορεί να κάνει. «Η Πόλη έχει αποδεκατιστεί από την πανώλη και τις αλλεπάλληλες πολιορκίες των Τούρκων. Αλλά και από τις διαμάχες των Δυτικών, αφού οι προστριβές Γενοβέζων και Βενετσιάνων γίνονταν στο λιμάνι της μέσα. Υπήρχε και μια τάση ανεξαρτητοποίησης των λίγων χωρών που παρέμεναν ελεύθερες- όχι μόνο του Μυστρά που παρεμπιπτόντως έπεσε το 1460, επίσης στις 29 Μαΐου! Η κατάσταση ήταν μιας ανασφάλειας γενικής».

Ο διχασμός.

 Και σαν να μην έφθαναν αυτά, «υπήρχε μια μεγάλη ενωτική και ανθενωτική διαμάχη, υπέρ και εναντίον της Ενωσης των Εκκλησιών. Οι αντίθετοι στην Ενωση συμμαχούσαν και με τους Τούρκουςήταν οι λεγόμενες παρά φύσιν συμμαχίες. Οι υπέρμαχοι της Ενωσης διακήρυσσαν: “Οταν οι δύο Ρώμες ήταν ενωμένες διαφεντεύαμε τον κόσμο. Οταν διχάστηκαν, χάσαμε τα πρωτεία”. Με αυτή την έννοια η πραγματική πτώση της Πόλης χρονολογείται από το 1204 και μετά. Η ανθενωτική διαμάχη πήρε μάλιστα τεράστιες διαστάσεις μετά το 1438 και τη Σύνοδο της Φερράρας. Εκεί ο Αυτοκράτορας Ιωάννης Η΄ ξεσήκωσε την Εκκλησία σε μια τελευταία προσπάθεια Ενωσης, αλλά ενώ η διανόηση ήθελε να είναι αναγεννησιακή, η Εκκλησία παρέμενε προσηλωμένη στα πάτρια κατά τρόπο φανατικό, αν όχι τίποτα παραπάνω», λέει χωρίς να μασάει τα λόγια της η ελληνίδα βυζαντινολόγος, η πρώτη γυναίκα πρύτανης της Σορβόννης στα 700 χρόνια ιστορίας του μεγάλου γαλλικού πανεπιστημίου.

Και συνεχίζει: «Υπήρχε όμως ακόμη ένας παράγοντας παρακμής. Ηταν η γενική δεισιδαιμονία που τρεφόταν από τις προφητείες. Ηδη από τον 6ο αιώνα υπήρχαν προφητείες, τότε ήταν όμως αισιόδοξες. Τώρα προφήτευαν το τέλος της Πόλης και μαζί το τέλος του κόσμου και της Ιστορίας. Αυτό ήταν, λοιπόν, το κλίμα στην Κωνσταντινούπολη της εποχής. Δεισιδαιμονία, διχόνοια, φτώχεια, κακομοιριά. Οι Βυζαντινοί ζούσαν σε μια πόλη ερημωμένη. Και στα ανάκτορα του Πορφυρογέννητου πολύ λίγα δωμάτια χρησιμοποιούνταν. Οπως λέει και ο Παλαμάς στον “Δωδεκάλογο του Γύφτου”: “Και ήταν οι καιροί που η Πόλη/ πόρνη σε μετάνοιες ξενυχτούσε/ και τα χέρια της δεμένα τα κρατούσε/ και καρτέραγ΄ ένα μακελάρη (…) Και καρτέραγε τον Τούρκο να την πάρει”».

«Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει πολύ νωρίτερα» 

Η Πόλη θα μπορούσε να είχε πέσει στα χέρια των Τούρκων πολύ νωρίτερα. «Ο λόγος που δεν έγινε αυτό και ανάσανε για πενήντα χρόνια ήταν ότι ο Βαγιαζίτ έπεσε στα χέρια των Μογγόλων» λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία δεν μπορούσε να σταθεί μόνη της όρθια. Ο Μανουήλ έτρεχε να δει τους Καρόλους, ο Ιωάννης πήγε στη Φερράρα. Είναι η εποχή των επαιτών αυτοκρατόρων. Πήγαιναν επαίτες στη Δύση, έστω και αν τους δέχονταν εκεί με τιμές και δόξες. Κάτι που συνήθως οι Ελληνες δεν δέχονται είναι ότι ο Πάπας προσπάθησε να βοηθήσει. Διέθεσε τις ιντουλγκέντσιες- τα επί πληρωμή συγχωροχάρτια- του 1450, που ως ιντουλγκέντσιες Ιωβηλαίου ήταν πιο προσοδοφόρες, στον πόλεμο κατά των Τούρκων. Αλλο αν αυτό δεν ήταν αποτελεσματικό, αφού έδωσε τα χρήματα στους Αραγωνέζους που τα χρησιμοποίησαν για δικούς τους σκοπούς.

Πολλοί λένε ότι η Δύση δεν βοήθησε. Οταν όμως μιλάμε για Δύση τι εννοούμε; Οι Βυζαντινοί ήταν όλη η Ανατολή. Η Δύση ήταν πολυδιασπασμένη και ο Πάπας είχε ένα σχίσμα στην πλάτη του και την Ανατολική Εκκλησία εναντίον του. Είναι χαρακτηριστικό ότι όταν ο Παλαιολόγος πολεμάει τους Τούρκους μαζί με τον απεσταλμένο του Πάπα, Ισίδωρο του Κιέβου, και τους Γενοβέζους, ο Γεννάδιος- ο Γεώργιος Σχολάριος, πρώτος Πατριάρχης μετά την Αλωσητοιχοκολλούσε ανάθεμα εναντίον του Παλαιολόγου. Και επίσης: μετά την πτώση της Πόλης, οι Δυτικοί έτρεμαν. Οταν ανέλαβε Πάπας ο Ενιο Σίβλιο Πικολομίνι, δηλαδή ο Πίος Β΄, έγραψε μια πραγματεία για την Αλωση στην οποία μιλούσε για καταστροφή της Χριστιανοσύνης. Αντίθετα οι Ρώσοι, που είναι μάλιστα φανατικοί ανθενωτικοί, δεν γράφουν σχεδόν τίποτα για την πτώση της Πόλης. Πέρασαν χρόνια για να αρχίσουν οι σλαβικοί θρήνοι. Εκείνοι που θρήνησαν από την αρχή για την Πόλη είναι στην Τραπεζούντα. “Πάρθεν η Πόλη, πάρθεν η Ρωμανία”, έλεγαν».

Η συμφωνία του σουλτάνου με τον Πατριάρχη

Το Ρούμελι Χισάρ, το κάστρο που έχτισε ο Μωάμεθ το 1452 για να ελέγχει το πέρασμα ανάμεσα στη Μαύρη Θάλασσα και τη Θάλασσα του Μαρμαρά, διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην έκβαση της πολιορκίας, λέει η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Διούλκησε και τον στόλο περνώντας τα πλοία του στον Κεράτιο. Από την άλλη πλευρά, μόνο 3-4 πλοία γενοβέζικα πέρασαν και αυτά για να φέρουν τροφή στους πολιορκημένους». Βέβαια, δεν ήταν μόνο αυτή η αιτία της ήττας των Βυζαντινών. «Ο Μωάμεθ είχε μαζέψει Σέρβους, Αλβανούς, Τούρκους. Απέναντι στους τουλάχιστον 100.000 άντρες του- μερικοί μιλούν για 120.000, άλλοι τουςανεβάζουν σε 200.000- αντιπαρατάσσονταν περίπου 4.500 άνθρωποι το πολύ, μαζί με τους ξένους. Και πολλοί ήταν παιδιά και γυναίκες που πολεμούσαν με αγκωνάρια. Μεγάλη ήταν η βοήθεια των Γενοβέζων, αλλά όταν σκοτώθηκε ο Τζουστινιάνι έχασαν το ηθικό τους και υποχώρησαν. Οσοι πολέμησαν, πάντως, πολέμησαν ηρωικά. Οταν ο Μωάμεθ έστειλε αποκρισάριο στον Παλαιολόγο ζητώντας του να παραδώσει την Πόλη, πήρε την απάντηση ότι η Πόλη δεν είναι δικό του πράγμα και πως “με τη δική μας θέληση αποφασίσαμε να πεθάνουμε”. Ακόμη και ο περίφημος Νοταράς που είχε τρεις υπηκοότητες και όλη του την περιουσία στο εξωτερικό, και που είπε ότι είναι καλύτερο το τουρκικό καφτάνι από τη λατινική τιάρα, πολέμησε και εν τέλει εκτελέστηκε από τους Τούρκους. Χαρακτηριστικό του ηρωισμού είναι ότι όταν στην Πύλη του Ρωμανού οι Τούρκοι άρχισαν να ανεβαίνουν πάνω και πέρασαν μέσα, έψαχναν τους αντίπαλους πολεμιστές και δεν πίστευαν ότι ήταν τόσοι λίγοι. Και πρέπει να πούμε και για τον Μωάμεθ, που συνηθίζουμε να τον ταυτίζουμε με τη βαρβαρότητα, ότι δεν ήταν βάρβαρος ή δεν ήταν μόνο βάρβαρος. Ηταν από τους μεγαλύτερους μεταρρυθμιστές της Τουρκίας. Ηξερε τι ήθελε και πώς να το κάνει». Οσο για την Κερκόπορτα… «Ανοιγμένη ή ξεχασμένη. Αστεία πράγματα. Ηταν χιλιάδες έξω, τα καράβια τους στον Κεράτιο, οι Γενοβέζοι έφευγαν. Τι να πεις για την Κερκόπορτα; Σε συμβολικό επίπεδο μόνο μπορείς κάτι να πεις. Αλλά είναι σαν να λέμε ότι αντί να σκοτώνονταν τρεις Τούρκοι κατά την είσοδό τους στην Πόλη, θα σκοτώνονταν δέκα αν η πόρτα ήταν κλειστή. Και λοιπόν; Αφού είχαν ανεβάσει σκάλες και έμπαιναν από όπου ήθελαν».

«Ο Μωάμεθ έδωσε το πατριαρχικό αξίωμα στον Γεννάδιο Σχολάριο, ορίζοντάς τον αμέσως αρχηγό του Μιλιέτ, δηλαδή όλων των ορθοδόξων. Κάπως έτσι ξέρουμε γιατί η Εκκλησία κράτησε όλα τα κτήματά της και η αυτοκρατορία τα έχασε», λέει δηκτικά η Ελένη Γλύκατζη- Αρβελέρ. «Κάπως έτσι φτάσαμε και στα σημερινά βατοπεδινά βακούφια. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε, σε αντίθεση με άλλες συμπεριφορές της πολιτείας, ότι όταν ο Μανουήλ Παλαιολόγος είναι στη Θεσσαλονίκη και υπάρχει κίνδυνος καταστροφής, δημεύει όλα τα κτήματα του Αθω. Και ότι ο Κομνηνός δημεύει όλη την εκκλησιαστική περιουσία για να αντιμετωπίσει τους Σελτζούκους». Την εποχή της Αλωσης, εξάλλου, υπήρχε έξαρση του μοναχισμού. «Σε όλη τη διαμάχη των ανθενωτικών οι καλόγεροι στα μοναστήρια της Πόλης και του Αθω ήταν πρώτοι. Είναι πολλοί και δεν πολεμούν. Αντίθετα με τους δυτικούς μοναχούς που μπορούν να φέρουν όπλα, οι ορθόδοξοι δεν μπορούν», σημειώνει η ελληνίδα βυζαντινολόγος.

Δημοσιεύτηκε στον δικτυότοπο:

http://antikleidi.com/2012/05/31/1453

Ο “Μακεδονικός τους Αγώνας”

Συχνά πυκνά ακούμε και διαβάζουμε για τον περιβόητο Μακεδονικό αγώνα, σε ΜΜΕ, εφημερίδες, σε γιορτές, εκκλησίες ακόμα και σε συζητήσεις. Συνήθως η αναφορά σε αυτόν τον “αγώνα” γίνετε με υπερήφανο ύφος και επικούς τόνους. Η συνεχής δε επανάληψη των “άθλων” αυτών μαζί με την άγνοια όσων έτσι άκριτα υιοθετούν και μεταφέρουν τα όσα άκουσαν στο δημοτικό σχολείο, βοηθούν στην συντήρηση ενός ακόμη μύθου.

Αν, σε μια τέτοιου είδους συζήτηση, συμμετέχουν άνθρωποι που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, δεν διάβασαν σε βάθος σχετικά με το θέμα και δεν έχουν καμιά σχέση με το μακεδονικό ζήτημα τότε όλα καλά. Όλοι θα αναμασούν τα τετριμμένα, θα ικανοποιούν τον πατριωτισμό τους και θα αισθάνονται μια χαρά “Εθνικά Υπερήφανοι”!

Αν όμως, ανάμεσα στους συνομιλητές υπάρχει κάποιος περίεργοςπου να γνωρίζει την πραγματικότητα, τότε έχουμε απίθανους διάλογους που σαν μόνιμη κατάληξη έχουν τον στιγματισμό τουπερίεργου, σαν “μειοδότη”, “πράκτορα” και άλλα παρόμοια!

Πρώτο συμπέρασμα: Οι Νεοέλληνες, όπως υιοθέτησαν σαν ιστορικά γεγονότα τους μύθους περί Αγίας Λαύρας και κρυφού σχολειού, με την ίδια ζέση αναπαράγουν όσα τους είπαν στο δημοτικό σχολείο για τον Παύλο Μελά, τον Καραβαγγέλη, τον Κώττα και τους “Μακεδονομάχους”! Όταν αρχίσει κάποιος περίεργος που ερευνά,να ξηλώνει το πουλόβερ του μύθου και του ψεύδους του «Μακεδονικού τους» αγώνα έντρομοι αποχωρούν από τις συζητήσεις, αλλά σπάνια αναθεωρούν την άποψη τους για το θέμα. Βλέπετε, ποιος έχει τα κότσια να φέρει την ταμπέλα του “εθνοαποδημητή”, του “ανθέλληνα” και του “πράκτορος”;

Η Ελληνική προπαγάνδα για εσωτερική κατανάλωση και δημιουργία εθνικού φρονήματος φρόντισε να διαστρεβλώσει πολύ έντεχνα όλα τα γεγονότα της επίμαχης περιόδου του λεγόμενου “Μακεδονικού αγώνα”. Πρώτα από όλα, ακόμα και σήμερα η ελληνική προπαγάνδα συνεχίζει να μιλά για Βουλγάρους ενώ είναι γνωστό, και στον πιό άσχετο, ότι δεν υπήρξε ποτέ Βουλγαρική κατοχή στα χωριά της σημερινής Ελληνικής Μακεδονίας την εποχή της Οθωμανικής κυριαρχίας στη περιοχή!

Θαυμάστε “λογική” αποθέωσης του ελληνικού εθνικισμού, θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και σκοπιμότητας: «Ναι! σου απαντούν. Δίκιο έχεις αλλά, όσοι υπάγονταν στην Εξαρχία ήταν Βούλγαροι. Ενώ όσοι έμειναν πιστοί στο Πατριαρχείο Κωνσταντινούπολης ήταν Έλληνες!» Μπορούν, δηλαδή, σε ένα χωριό που όλοι ήταν της ίδιας καταγωγής και μιλούσαν την ίδια γλώσσα, οι πονηροί Έλληνες να χαρακτηρίζουν τους μισούς κατοίκους Βούλγαρους και τους άλλους μισούς Έλληνες αναλόγως της εκκλησίας στην οποία υπάγονταν θρησκευτικά. Ήταν κακιά η Εξαρχία, λένε πονηρά οι Έλληνες, γιατί εξυπηρετούσε τους Βουλγάρους ενώ ήταν καλό το Οικουμενικό Πατριαρχείο το οποίο φρόντιζε για τα συμφέροντα της Ελλάδας.

Το γεγονός ότι το μέχρι το 1912 υπήρχε Οθωμανική κυριαρχία στη Μακεδονία δεν τους πείραξε. Το ότι δεν φρόντισαν να στηρίξουν κανένα απελευθερωτικό κίνημα ούτε αυτό ενοχλεί τους Έλληνες. Το ότι οι θρησκευτικοί και οι διπλωματικοί τους αντιπρόσωποι συνεργάστηκαν απροκάλυπτα με τους Οθωμανούς το αποκρύπτουν όσο μπορούν. Το ότι στην επανάσταση του Ιλιντεν οι Έλληνες “Μακεδονομάχοι” απεσταλμένοι έπαιζαν το ρόλο του καταδότη και απέτρεπαν τους ντόπιους Μακεδόνες χωρικούς να λάβουν μέρος στην επανάσταση, κι αυτό το κρύβουν! Όπως βέβαια ξεχνάνε να πουν πως με την επίσημη Βουλγαρία (και την Εξαρχία) συμπλέουν μια χαρά στο μακεδονικό από το 1910 μέχρι σήμερα!

Για ποιούς ακριβώς υπερηφανεύονται; Για τους “Μακεδονομάχους”;

Όποιο νεοελληνικό βιβλίο κι αν ανοίξει σήμερα ο κάθε νοήμων αναγνώστης θα αντιληφθεί πως οι επί πληρωμή στρατιωτικοί ή ιδιώτες τους οποίους η Ελλάδα έστελνε επίσημα και ανεπίσημα στην Μακεδονία -και αποκαλεί σήμερα “Μακεδονομάχους”- εστάλησαν όχι για να ελευθερώσουν τη Μακεδονία από τους Τούρκους αλλά για να κυνηγήσουν και να χτυπήσουν τους Μακεδόνες που ξεσηκώθηκαν ενάντια στους Τούρκους!!!

Οι δε περιβόητοι Ντόπιοι συνεργάτες τους δεν ήταν τίποτε άλλο παρά πρώην επαναστάτες του ΒΜΡΟ που για διάφορα παραπτώματα τους έδιωξαν από την οργάνωση. Έτσι οι “Βούλγαροι” αποστάτες Κότεφ, Γκέλεφ, Πύρζωφ, Γκέλε Νάτσωφ, Κύρωφ. Γκρατσώφ, κλπ μετατραπήκανε από τους Έλληνες δεσπότες, ιστορικούς και πολιτικούς σε Έλληνες ήρωες με ελληνοποιημένα επίθετα όπως Κώττας, Γκέλλης, Πύρζας, Ευάγγελος Στρεμπενιώτης, Παύλο Κύρους, Σίμο Ιωαννίδης κλπ.

Ενώ λοιπόν οι καταπιεσμένοι Μακεδόνες χωριάτες οργανώθηκαν και επαναστάτησαν το 1903 ενάντια στην Οθωμανική κυριαρχία με το σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες», το ζόρι της Ελλάδας ήταν αν τα Μακεδονόφωνα χωριά θα δήλωναν πίστη στο πατριαρχείο ή την εξαρχία!!! Έτσι οι “Μακεδονομάχοι” τους, βίαζαν ψυχές και σώματα, χτυπούσαν αμάχους και πλιατσικολογούσαν χωριά επαναστατών. Με τους Τούρκους δεν χτυπιόταν οι “Μακεδονομάχοι” γιατί δεν είχαν λόγο. (Τη μέρα που σκοτώθηκε ο Μελάς στο απέναντι σπίτι από αυτό που κρυβόταν, δόθηκε μάχη και συνελήφθη ο Βολάνης με άλλους 7. Ο Μελάς με τους δικούς του ούτε πυροβολισμό δεν έριξε για να σώσει τον Βολάνη. Το βράδυ δε όταν κατέβηκε από την σκάλα συνοδευόμενος από την Πύρζα ακούστηκε ένας πυροβολισμός και χτυπήθηκε στη μέση από την τυχαία εκπυρσοκρότηση του όπλου του Πύρζα. Οι δικοί του τον έθαψαν πρόχειρα και έφυγαν. Ούτε μάχες, ούτε άλλα ηρωικά. Όλο αυτό έγινε θρύλος γιατί έτσι εξυπηρετούσε τον Ελληνικό εθνικισμό. Και τότε και σήμερα. Μήπως όμως είναι λίγο αργά για παραμυθάκια;)

Αν αυτό το παράδειγμα δεν φτάνει να δείξει το μέγεθος της ιστορικής παραποίησης. Ας αναφέρουμε και μερικά ακόμα.

Ο Καραβαγγέλης ήταν αξιωματούχος των Οθωμανών με τρία μάλιστα παράσημα. Αυτός παρέδωσε τον Κώττα στους Τούρκους δίνοντας εντολή στον Παύλο Κύρρου να οδηγήσει το τουρκικό απόσπασμα στα λημέρια του Κώττα, (Στα απομνημονεύματα του Καραβίτη( εκδόσεις Πετσίβα) στον Α’ τόμο στην σελ, 22 δημοσιεύεται έγγραφο του ελληνικού Προξενείου στο Μοναστήρι με ΑΠ: 713 /17/07/1904 όπου ξεκάθαρα ο πρόξενος Καλλέργης ενημερώνει την κυβέρνηση στην Αθήνα για την ομολογία του Παύλου Κύρου πως κατά διαταγή του Καραβαγγέλη οδήγησε τους Τούρκους στη Ρούλια και συνέλαβαν τον Κώττα «..τον οποίον εννόει να παραδώσει τοίς Τούρκοις ο Μητροπολίτης Γερμανός πρώτον μεν διότι δεν είχε πλέον εμπιστοσύνην εις αυτόν και δεύτερον όπως δώσει νέον δείγμα πίστεως και αφοσιώσεως εις τους Τούρκους(….)»

Ας συνεχίουμε με έναν ακόμα αστέρα. Ένας μεγάλος Μακεδονομάχος πρώην “Βούλγαρος” και μετά Έλληνας συνεργάτης του Καραβαγγέλη ήταν Ο Ευάγγελος Στρεμπενιώτης. Σας παραθέτουμε απόσπασμα από αναφορά που υπογράφουν οι Κοντούλης, Παπούλας και Κολοκοτρώνης εν Βογατσικώ τη 16/04/1904 παράγραφος 11 :

« Επίσης θεωρούμεν επιβεβλημένον να δώσωμεν τη Υμετέρα Εξοχότητα ιδέαν τινά περί του εκ Στρεμπένου καταγομένου Ευαγγέλου Γεωργίου, γνωστού υπό το όνομα Καπετάν Βαγγέλης. Ούτος κατάδικος ών εν ταις φυλακές Χαλκίδος απέδρασεν αυτών έχων να εκτίση υπόλοιπον ποινής δέκα ετών. Μη έχων την μεγάλη αξία του Κώττα ο Καπετάν Βαγγέλης αλλά γενναίος, ηδυνήθη ως εκ της μετά του Τουρκικού στρατού κοινοπραξίας του, να γίνη γνωστός και να εξασκή επιρροήν ανα τοις ορθοδόξοις πληθυσμοίς. …..Είναι έτοιμος να υποβληθή εις τα κελεύσματα της Εταιρείας διακόπτων ή και διατηρών , αν επιθυμούμεν, και τας προς τους Τούρκους σχέσεις του. Αι μέχρι τούδε υπηρεσίαι…επιρροή….ανδρεία… δικαιολογούσιν όπως η Εταιρεία καταβάλη πάσαν προσπάθειαν παρά τη Ελληνική κυβερνήση και τη Α.Μ. Διάταγμα απονομής χάριτος για το υπόλοιπον της ποινής του……» η αναφορά αυτή υπάρχει στο Αρχείο Παύλου Μελά, αρ. 158 Μουσείο Μπενάκη.Τη δημοσιεύει ο Πετσίβας στα τετράδια του Ίλλιντεν του Ίωνα Δραγούμη Αθήνα 2000 σελ.636 έως 647.

Αυτό το κοινοπραξίας με τον Τουρκικό στρατό κατοχής του καταδίκου των φυλακών Χαλκίδας μάλλον θα ήταν το γεγονός που τον ενέταξε στο πάνθεο των Ελλήνων ηρώων και έγινε άγαλμα στα χωριά που τρομοκρατούσε!

Και αν νομίζετε πως όλα αυτά τα “ηρωικά” δεν ήταν γνωστά από τότε διαβάστε και αυτό το ντοκουμέντο..

«Απόσπασμα Επιστολής του Λάκη Πύρζα προς τον Πρωθυπουργό

Τω Εξοχωτάτω Πρωθυπουργώ Κυρίω Κυρίω Γ.Ν.Θεοτόκη.

Τα γεγονότα ταύτα, Εξοχώτατε, είναι μία αμυδρότατη μόνον εικών των όσων διαπράττονται εν Μακεδονία υπό των Κρητών, οι οποίοι αληθής μάστιξ κατήντησαν εν τη ταλαίνη χώρα, αποινεί και υπό τα όματα των συμπατριωτών των αρχηγών φονεύοντες, ληστεύοντες, αρπάζοντες και ατιμάζοντες παρθένους και γυναίκας. Η ιστορία της παρουσίας αυτών εν Μακεδονία είναι πλήρης τοιούτων ατίμων και βαρβάρων έργων. Πολλάκις ομάδες Κρητών, ως κάλλιστα γνωρίζω από έλληνας χωρικούς, αφήρεσαν ημιόνους και ίππους και επώλησαν αυτούς εις το ελληνικόν έδαφος. Τα υπ’ αυτών διαπραττόμενα όργια είναι ανεκδιήγητα, εξ αιτίας δ’ αυτών και μόνον εις την ψυχήν των Μακεδόνων ολοέν αυξάνει η προς τον ελληνικόν αγώνα αποστροφή και απογοήτευσις και πάντα τα χωρία εκείνα, τα οποία εχρησίμευον ως στηρίγματα του αγώνος καο ορμητήρια, εζήτησαν και έχουν ήδη στρατιωτικήν φρουράν, ίνα προφυλάττωνται από της μάστιγος ταύτης, η οποία εκάστοτε και τας Αθήνας και τον Πειραιά, ως γνωστόν τρομοκρατεί και λυμαίνεται. Τα όργια ταύτα καθιστώσιν εντελώς ανωφελή την ωμολογημένην ανδρείαν αυτών, διότι καταστρέφουσι την όλην υπόθεσιν. Ευχής δ’ έργον ήθελε ήσθαι, αν ούτοι απεκλείοντο του αγώνος, του οποίου την αξίαν δια των εκτρόπων αυτών έργων προσπαθούν να μειώσουν και να καταστρέψουν, στιγματίζοντας το ελληνικόν όνομα...

Εξ άλλου η εδώ επιτροπή ουδέποτε ηξίωσε να ζητήση σοβαρόν λόγον των πράξεών των από τους αρχηγούς, αλλ’ αρκουμένη εις τας ψευδείς εκθέσεις αυτών εκάστοτε αξιοί αυτούς πιστοποιητικού καλής διαγωγής. Η επιτροπή (ήτοι το Κομιτάτον) ουχί μόνον τούτου ποτ’ έπραξεν, αλλά, ωσεί πομπωδώς επιδοκιμάζουσα τας πράξεις αυτών, δια του στώματος εμφανώς αντιπροσωπεύοντος αυτήν μέλους της εις παρουσθιασθείσαν ενώπιον αυτού κατά το παρελθόν έτον διμελή επιτροπήν εκ Μακεδονίας ελθούσαν και διαμαρτυρηθείσαν δια τας εκτρόπως γινόμενα εν τω Νομώ Μοναστηρίου, μετά σατραπικού στόμφου απήντησεν ως εξής: «Ημείς δεν έχομεν ανάγκην των Μακεδόνων, αλλά της Μακεδονίας»!

Επί τούτοις διατελώ μετ’ απείρου προς Υμάς σεβασμού.
Ταπεινότατος
Νικόλαος Α. Πύρζας
Εν Αθήναις τη 2 Μαϊου 1906
Οδός Μαυρομιχάλη αριθ. 16Α[Φάκελος Κ59Β, Γ.Α.Κ.]»

Εκατοντάδες δολοφονίες αμάχων είναι ο απολογισμός των Ελλήνων Μισθοφόρων. Οι σφαγές στο ματωμένο γάμο του Ζέλενιτς (Σκλήθρο Φλώρινας) και στη Ζαγκορίτσιανη (Βασιλειάδα Καστοριάς) έμειναν στην ιστορία.

Αυτά τα μπουμπούκια τιμά σήμερα ο ανήξερος Ελληνικός λαός που δεν γνωρίζει τον εγκληματικό ρόλο των “Μακεδονομάχων” σε βάρος των ντόπιων Μακεδόνων εκείνη την εποχή. 

Πάμε στο σήμερα.

Σήμερα στα χωριά της Ελληνικής Μακεδονίας, 100 χρόνια μετά το 1912, σχεδόν κανένα νορμάλ πολίτη δε αγγίζουν οι υπερβολές και οι εθνικιστικές ρητορείες περί Μακεδονικού αγώνος. Κάθε χρόνο ο όποιος εορτασμός ενδιαφέρει κυρίως τους τοπικούς παράγοντες που αναζητούν δημόσια προβολή στα κανάλια, και τα σχολεία όπου το εκπαιδευτικό σύστημα στοχεύει στη διάπλαση εθνικιστικών συνείδησεων στους μαθητές.

Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε πως η συντριπτική πλειοψηφία των σημερινών κατοίκων της Ελληνικής Μακεδονίας είναι απόγονοι των προσφύγων που έφτασαν στην Μακεδονία 18-20 χρόνια μετά τα γεγονότα αυτά. Άρα, απλά τους είναι άνευ ιστορικής ή συναισθηματικής αξίας. Όσο δε για τους ελάχιστους ντόπιους Μακεδόνες απόγονους Γραικομάνων που καρπώθηκαν τα ανάλογα για τις υπηρεσίες τους, αυτούς τους εμφανίζουν τακτικά σε παρελάσεις με τις γνωστές στολές και φιλοξενούνται δε ενίοτε και ως“ντεκόρ” για “δόλωμα” σε στημένα μουγκά αφιερώματα κρατικών ή εκκλησιαστικών τηλεοπτικών σταθμών 4 “Αστέρων”.

Σε τέτοια μουγκά τηλεοπτικά αφιερώματα 4 “Αστέρων” όπου συνηθίζουν να χορεύουν υπό τον ήχο του στρατιωτικού εμβατηρίου “Μακεδονία ξακουστή” σερβιρισμένο με ολίγη από μουγκό “Πουστσένο”, βλέπουμε και συμμετοχή δεκάδων ανύποπτων ντόπιων Μακεδόνων. Και λέμε ανύποπτων διότι δεν υποπτεύονται τα πραγματικά κίνητρα, πίσω από τις κάμερες, των διοργανωτών τέτοιων εκπομπών-αφιερωμάτων που στην ουσία είναι καλοστημένες παγίδες  από εντεταλμένους “δημοσιογράφους”, “παπάδες”, και “δασκάλους”, που χρόνια τώρα στήνουν τέτοιες φιέστες με αποκλειστικό σκοπό να συνεχίσουν οι Ντόπιοι Μακεδόνες να είναι μουγκοί! 
Φανταστείτε τι “εγκεφαλικά” θα πάθαιναν αυτοί οι “εγκέφαλοι” των 4 “αστέρων”, εάν οι πολιτιστικοί σύλλογοι ή ο απλός κόσμος τους ζητούσε να χορέψουν τη Σόφκα τραγουδισμένη στην μητρική Μακεδόνικη μας γλώσσα και να το έδειχναν οι ελληνικοί κρατικοί τηλεοπτικοί σταθμοί!

Απ’ την άλλη, η πλειοψηφία των υποψιασμένων ντόπιων Μακεδόνων στα μακεδόνικα χωριά –έναν και πλέον αιώνα μετά την επανάσταση του Ίλιντεν- παραγγέλνουν αυθόρμητα στις πολιτιστικές εκδηλώσεις τραγούδια στη μακεδονική γλώσσα που υμνούν τους Μακεδόνες βοεβόδες που καταγράφηκαν ανεξίτηλαστη συλλογική μακεδονική μνήμη όπως ο Γκότσε Ντέλτσεφδείχνοντας ότι ξέρουν να τιμούν αυτούς που πραγματικά αγωνίστηκαν για την απελευθέρωση της Μακεδονίας από την Οθωμανική κυριαρχία παρόλο που δεν έχουν ακούσει ποτέ στο επίσημο ελληνικό σχολείο για τον Γκότσε Ντέλτσεφ, παρά μόνο τον έχουν ακούσει απ’ την προφορική ιστορία που περνάει στόμα με στόμα από γενιά σε γενιά όλα αυτά 100 και πλέον χρόνια. Δείτε το παρακάτω βίντεο:

Επίλογος.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι της εποχής του λεγόμενου “Μακεδονικού Αγώνα” που να το παραγγέλνουν, να το χορεύουν, να το τραγουδούν αυθόρμητασήμερα οι ντόπιοι Μακεδόνες , σηματοδοτεί την αποτυχία του μύθου περί “Μακεδονικού αγώνα” και είναι μια ακόμη τρανή απόδειξη της πλαστής αυτής ιστορίας περί “Μακεδονομάχων”!

Τα γεγονότα και η ιστορία είναι αμείλικτα. Στην σημερινή Ελλάδα κάποιοι επέλεξαν να παρουσιάζουν στον ελληνικό λαό σαν αληθινή ιστορια τις ιστορίες για αγρίους με ταινίες όπου πρωταγωνιστούν ο Κομνηνός και ο Πρέκας! Ας πρόσεχαν.

Όσο θα επιμένουν τόσο θα εκτίθενται…

More Sokol & Abecedar,Μάιος 2013

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΜΕΛΕΤΩΝ «ΜΑΡΚΟΣ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ»

Του Νάσου Θεοδωρίδη

Η Αντιεθνικιστική Κίνηση είμαστε μια ομάδα ενεργών πολιτών, θα έλεγα μια ομάδα ΑΝΤΙΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ, που ξεκίνησε με πρωτοβουλία μιας παρέας φίλων που συμμεριζόμασταν τις ίδιες απόψεις ενάντια στις επίσημες θέσεις της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Βασικός μας σκοπός είναι η πληροφόρηση των Ελλήνων πολιτών σχετικά με θέματα αναφερόμενα στις Ελληνοτουρκικές σχέσεις, στον Εθνικισμό, και στις Μειονότητες. Αυτό γίνεται κυρίως μέσω διαδικτύου αλλά και με τη διοργάνωση δημόσιων εκδηλώσεων και συζητήσεων με αιρετικό περιεχόμενο.

Προσπαθούμε μέσω της μεθόδου της εκλαΐκευσης των γνώσεων, να προωθήσουμε μια εναλλακτική πολιτική προσέγγιση ζητημάτων στα οποία υπάρχει στην Ελλάδα μια καταθλιπτική μονοφωνία, και ουσιαστικά μια έμμεση απαγόρευση διατύπωσης οποιασδήποτε θέσεις που θα αμφισβητεί τα παγιωμένα ταμπού περί μονίμως αδικημένης Ελλάδας και περί μονίμως μοχθηρής Τουρκίας, που θεωρείται ο προαιώνιος εχθρός.

Αναφορικά με τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, πρωταρχικό ρόλο για μας παίζει η διαμάχη για την εθνική κυριαρχία των χωρικών υδάτων του Αιγαίου, του εναερίου χώρου και της υφαλοκρηπίδας. Τα θέματα αυτά συνιστούν τους γενεσιουργούς παράγοντες των τρομακτικών εξοπλισμών τόσο της Ελλάδας όσο και την Τουρκίας.

Αμφότερες οι χώρες στην προσπάθεια τους να προετοιμάσουν τους λαούς τους για  πόλεμο, επιδιώκουν την υποστήριξη των πολιτών τους αναφορικά με την πολιτική την οποία διεξάγουν, ακόμη κι αν αυτό οδηγήσει σε μια μελλοντική αλληλοσφαγή της τουρκικής και της ελληνικής νεολαίας. Και οι δύο χώρες στην προπαγάνδα τους σχετικά με την πολιτική αυτή χρησιμοποιούν μερικές αλήθειες, δεν διστάζουν όμως να χρησιμοποιούν μισές αλήθειες ή ακόμη και ψέματα. 

Εμείς ως Αντιεθνικιστική Κίνηση διαφωνούμε με την εκτίμηση ότι υπάρχει σήμερα οποιοσδήποτε κίνδυνος πολέμου με την Τουρκία. Θεωρούμε ότι η όλη εθνικιστική φιλολογία περί Τουρκικής απειλής, φιλολογία που την "τρίχα την κάνει τριχιά" όπως έγινε με το εκατέρωθεν δημοσιογραφικό όργιο για τις βραχονησίδες, αποσκοπεί στην δικαιολόγηση των κολοσσιαίων εξόδων της Ελλάδας για εξοπλισμούς και μισθούς στρατιωτικών και των περί αυτούς. Σε τελευταία ανάλυση πρόκειται για μια καθαρά οικονομική επιχείρηση, από την οποία κερδισμένοι βγαίνουν οι κάθε λογής μιζαδόροι των εξοπλισμών και οι στρατιωτικοί, ενώ χαμένη βγαίνει η τυφλωμένη από έναν εκτός τόπου και χρόνου παραδοσιακό εθνικισμό ελληνική κοινωνία. Αυτής της οικονομικής επιχείρησης διαφημιστικό υλικό είναι οι, από άποψη διεθνούς δικαίου, ανύπαρκτες παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα και οι κλιμακώσεις τύπου Ιμίων. Κατά τα άλλα, οι Τουρκία και η Ελλάδα είναι στρατιωτικά σύμμαχες στα πλαίσια του Ν.Α.Τ.Ο. και των αμερικανικών στρατιωτικών επεμβάσεων στο Αφγανιστάν και το Ιράκ. Με τέτοιες δόλιες μεθόδους η Ελλάδα καταφέρνει να ξοδεύει για στρατιωτικές δαπάνες αναλογικά προς τον πληθυσμό της τόσα πολλά που μόνο η Κίνα και η Ινδία ξοδεύουν περισσότερα. Το ποιοι θησαυρίζουν από αυτά τα λεφτά και το ποιοι πληρώνουν τους δημοσιογράφους, καλλιτέχνες, καθηγητές, πολιτικούς κλπ. που έχουν κάνει τον αχαλίνωτο εθνικισμό σημαία τους, ίσως να μην το μάθουμε ποτέ.

Έτσι, λαμβάνοντας υπ’ όψη το γεγονός ότι τα μέλη της Αντιεθνικιστικής Κίνησης προέρχονται από διαφορετικούς πολιτικούς και ιδεολογικούς φορείς, η δράση μας περιορίζεται αποκλειστικά και μόνο στα προαναφερθέντα θέματα, ώστε με τον τρόπο αυτό να επιτευχθεί μια όσο το δυνατό μεγαλύτερη συνένωση δράσεως ετερογενών αντιεθνικιστικών δυνάμεων.

Η ΕΠΕΚΤΑΤΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Σχετικά με τις ελληνικές θέσεις ως προς τον εθνικό εναέριο χώρο,   οι κυβερνήσεις μας ισχυρίζονται ότι ο εναέριος χώρος που εκτείνεται ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια ανήκει στον εθνικό εναέριο χώρο και για τον λόγο αυτό όταν τα τουρκικά αεροπλάνα πετούν μέσα από τον χώρο αυτό, καταπατούν λένε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.  Ο εναέριος χώρος ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια δεν υπάγεται στον εθνικό εναέριο χώρο. Για το ψεύδος αυτό οι ελληνικές κυβερνήσεις βασίζονται σε ένα ελληνικό προεδρικό διάταγμα του 1936 το οποίο όρισε πως για τον εναέριο χώρο ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια η Ελλάδα από μόνη της αναλαμβάνει την υποχρέωση της ρύθμισης της εναέριας κυκλοφορίας.

Το προεδρικό αυτό διάταγμα δεν αναφέρεται ούτε σε κυριαρχικά δικαιώματα ούτε σε οριοθέτηση του εθνικού εναέριου χώρου, απλώς  ως έγγραφο παρέμεινε στα χρονοντούλαπα του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών, χωρίς να έχει καμία διεθνή αξία.

 Ο χώρος λοιπόν ανάμεσα στα 6 και στα 10 μίλια αποτελεί διεθνή εναέριο χώρο και όχι εθνικό, αυτό είναι το πρώτο χοντρό ψέμα της ελληνικής πλευράς.   

Σε ό,τι αφορά τις ελληνικές θέσεις σχετικά με την επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια, είναι αλήθεια ότι στο συνέδριο αναφορικά με το διεθνές δίκαιο των θαλασσών, που έλαβε χώρα στο Ρίο ντε λα Πλάτα της Νοτίου Αμερικής, έγινε αποδεκτό ότι όχι μόνο το ηπειρωτικό τμήμα κάθε χώρας αλλά και τα νησιά έχουν δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων τους στα 12 μίλια.

Την συνθήκη αυτή δεν προσυπέγραψαν ούτε οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ούτε η Τουρκία. Όμως η Τουρκία διατύπωσε εγγράφως σε κάθε σελίδας της συνθήκης που αφορούσε στο Αιγαίο την άρνηση της προς προσυπογραφή, με το αιτιολογικό ότι τυχόν εφαρμογή της συνθήκης στο Αιγαίο θα απειλήσει τα ζωτικά της συμφέροντά.

Ενδιαφέρον είναι ότι όχι μόνο οι ΗΠΑ δεν συμφώνησαν με την επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια, αλλά και πολλές ναυτικές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η τέως Σοβιετική Ένωση. Η Σοβιετική Ένωση διατύπωσε στο παρελθόν μέσω διπλωματικής νότας την διαφωνία της για μια τέτοια επέκταση.

Η ύπαρξη της συνθήκης του Ριο ντε λα Πλάτα είναι γεγονός, όμως γεγονός είναι ότι χώρες οι οποίες δεν προσυπογράφουν μια οιανδήποτε διεθνή συνθήκη, νομικώς δεν δεσμεύονται από την συγκεκριμένη συνθήκη, όπως στην προκειμένη περίπτωση η Τουρκία.

Tο πρόβλημα τόσο της Τουρκίας όσο και των ναυτικών χωρών είναι ότι μια τυχόν επέκταση των χωρικών υδάτων του Αιγαίου στα 12 μίλια θα μετατρέψει και το  τμήμα του Νότιου Αιγαίου που είναι σήμερα διεθνές, σε ελληνική λίμνη γεγονός το οποίο είναι για τις χώρες αυτές απαράδεκτο.

Στις 11 Ιανουαρίου 1980 ο τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωσε στην Βουλή τα εξής : « Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική μονοθάλασσα (ή λίμνη), το Αιγαίο έχει ελληνικά χωρικά ύδατα, έχει τουρκικά χωρικά ύδατα και έχει και διεθνή ύδατα ».

Στην Μαδρίτη προ ετών υπεγράφη από τους Πρωθυπουργούς της Ελλάδας και της Τουρκίας ένα κείμενο στο οποίο αναφέρονταν τα εξής : « για την επίλυση των προβλημάτων του Αιγαίου θα γίνει σεβασμός του Διεθνούς Δικαίου αλλά και των ζωτικών συμφερόντων και των δύο κρατών».’

Μάλιστα, το 1923 το εύρος των χωρικών υδάτων στο Αιγαίο ορίστηκε στα 3 ναυτικά μίλια. Η επέκταση στα 6 μίλια έγινε μονομερώς από την Ελλάδα το 1936!  Με τυχόν επέκταση στα 12 μίλια,  η ελληνική κυριαρχία στα ύδατα του Αιγαίου από 35% σήμερα θα έφτανε στο 64%. Αν εμείς ως Αριστερά (ορθώς) καταδικάζουμε το casus beli της Τουρκίας, τότε θα πρέπει να καταδικάσουμε και τους γενεσιουργούς παράγοντες ενός τέτοιου δόγματος, και όχι να καμωνόμαστε ότι διατυπώθηκε ξεκάρφωτα από τους Τούρκους ιθύνοντες !!

Σχετικά με την υφαλοκρηπίδα οι ελληνικές κυβερνήσεις ζητούν από την Τουρκία να αποδείξει ότι σέβεται το διεθνές δίκαιο και τις διεθνείς συνθήκες, προσερχόμενη με την ελληνική κυβέρνηση στο διεθνές δικαστήριο της Χάγης για την επίλυση του θέματος.  

Οι ελληνικές κυβερνήσεις λησμονούν βέβαια ότι ούτε η Ελλάδα σέβεται τις διεθνείς συνθήκες εφόσον έχει εξοπλίσει παράνομα τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου με στρατιωτικές μονάδες και κάθε είδους πολεμικό υλικό. Σύμφωνα με τις διάφορες συνθήκες που υπέγραψε η χώρα μας, έχει την υποχρέωση να διατηρεί τα νησιά αποστρατικοποιημένα.

Από την άλλη πλευρά και η Τουρκία διατηρεί στα δυτικά της παράλια την 4^ην στρατιά του Αιγαίου με πολυπληθή αποβατικά πλοία. Τώρα ακόμα και εάν το γεγονός αυτό δεν απαγορεύεται από τις διεθνείς συνθήκες, δεν μπορεί ωστόσο να θεωρηθεί ως φιλική πράξη. 

Έτσι, οι ελληνικές κυβερνήσεις μέσω νομοθετικής πράξης της Βουλής διακήρυξαν το δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει στο μέλλον τα χωρικά ύδατα του Αιγαίου στα 12 μίλια, οπότε εάν και εφ’ όσον το νότιο Αιγαίο γίνει ελληνική λίμνη, πράγμα που ρεαλιστικά αντιμετωπιζόμενο μπορεί να θεωρηθεί ως αδύνατο, τότε αυτόματα λύεται και το θέμα της υφαλοκρηπίδας προς μέγα όφελος της χώρας μας, άσχετα από μια ενδεχόμενη απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου της Χάγης, η οποία ουσιαστικά καθίσταται άχρηστη.

Σε αντίθεση με την κυρίαρχη θεώρηση που λέει ότι μόνο η Τουρκία παραβιάζει το διεθνές δίκαιο και ότι τάχα η Ελλάδα προωθεί τις αρχές της καλής γειτονίας, υποστηρίζω ότι μια γνήσια φιλειρηνική προσέγγιση δεν έχει κανένα λόγο να συναινέσει π.χ. στην επίσημη θέση περί οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας, διότι σε αυτή την περίπτωση το Αιγαίο μετατρέπεται σε «ελληνική λίμνη», με την Ελλάδα να ελέγχει το 97% της υφαλοκρηπίδας όταν η Τουρκία έχει χιλιάδες μίλια ακτής στο Αιγαίο!

Ας μην ξεχνάμε ότι την κρίση στα Ίμια / Καρντάκ, την προκάλεσε η προσπάθεια του ελληνικού Πενταγώνου να δημιουργήσει «υποδομή» σε βραχονησίδες του Αιγαίου και να τις παρουσιάσει ως «κατοικήσιμες»(!!) , δηλαδή με υφαλοκρηπίδα!

Μάλιστα, στο πεδίο της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου φανερώνεται η πλήρης αντίφαση ακόμη και της «παραδοσιακής πατριωτικής αριστερής προσέγγισης». Ενώ δηλαδή επικρίνεται πάντοτε η αποστολή Ελλήνων στρατιωτών (ακόμη και σε βοηθητικές θέσεις) σε ξένες χώρες (π.χ. Αφγανιστάν), είναι εξοργιστικό να αποσιωπάται ότι η Ελλάδα στην περίπτωση της Χίου, της Λέσβου, της Σάμου, της Ικαρίας, κατά παράβαση της Συνθήκης της Λωζάννης, στρατιωτικοποίησε τα νησιά γύρω στα μέσα της δεκαετίας του 1960. Το ίδιο ισχύει και για τα Δωδεκάνησα, όπου στην παραχώρησή τους στην Ελλάδα από την Ιταλία οριζόταν η αποστρατιωτικοποίηση τους.

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΠΙΣΗΜΑΝΣΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ

Κάθε φορά που τίθεται το ενδεχόμενο συνεκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στο Αιγαίο, η πληροφόρηση είναι μονομερής και οποιαδήποτε αιρετική θέση τίθεται αυτομάτως εκτός ατζέντας. Όμως μια αριστερή – και άρα βαθιά αντιεθνικιστική - προσέγγιση στο ζήτημα της συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου από τις δύο γειτονικές χώρες (Ελλάδα και Τουρκία) οφείλει να εκκινήσει από την κατάφαση δύο αδιαμφισβήτητων παραδοχών : Πρώτον, ότι η Ειρήνη είναι ένα υπέρτατο αγαθό που όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι το επιζητούμε διακαώς και πασχίζουμε είτε να το αποκτήσουμε είτε να το διατηρήσουμε πάση θυσία. Και δεύτερον, ότι ο ελληνικός και ο τουρκικός λαός θα πρέπει να βρουν ένα σταθερό δρόμο φιλίας και συνεργασίας που θα αντέξει στο χρόνο.

Με μια ματιά στο χάρτη μπορεί κανείς να καταλάβει ότι μια μονόπλευρη και ολοκληρωτική ηγεμονία δηλαδή της ελληνικής άρχουσας τάξης στο Αιγαίο δεν στηρίζεται σε κανένα δίκαιο. Αυτή η κατάσταση πρέπει να αλλάξει. Αυτό είναι δεδομένο, λογικό και αναπόφευκτο. Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, αλλά μια διεθνής θάλασσα που απλώς τυχαίνει να περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό ελληνικών νησιών, χωρίς αυτό να δίνει κάποιο ιδιαίτερο προνόμιο στην ελληνική πλευρά να κυριαρχεί εξορισμού (!!) και επί των υπόλοιπων στοιχείων της Φύσης, δηλαδή επί νερού, θάλασσας και υπεδάφους.

Καταρχάς, τα οικονομικά οφέλη μιας συνεκμετάλλευσης είναι ολοφάνερα και για τις δύο χώρες. Βέβαια, μπορεί να αντιτάξει κάποιος ότι τα κέρδη καταλήγουν στις τσέπες των ολίγων. Όμως σε περίοδο κρίσης η ανεύρεση επιπρόσθετων πόρων ,και μάλιστα άνευ περιττών προστριβών «εθνικής βάσης», θα συμβάλει αντικειμενικά στην αλλαγή συσχετισμών μεταξύ πλούσιων και φτωχών, ώστε ο νέος αυτός υλικός παράγοντας να αφαιρέσει κάθε σημερινό «επιχείρημα για υπερφορολόγηση χαμηλών και μεσαίων τάξεων προκειμένου να ξεπεραστεί η κρίση. Με τα οικονομικά οφέλη σχετίζεται και το θέμα των στρατιωτικών εξοπλισμών. Το καλό κλίμα συνεργασίας θα συμβάλει σε μια δραστική μείωση – και μελλοντικά ίσως και κατάργηση – των πολυδάπανων προμηθειών πανάκριβου στρατιωτικού υλικού, που συνιστά αυτή καθαυτή μια αφόρητη οικονομική αιμορραγία.

Aκόμη πιο σημαντική όμως θα είναι η θετική πολιτική επίπτωση της συνεκμετάλλευσης, καθώς αυτή θα αποτελέσει ζωντανή και διαρκή Γέφυρα Ειρήνης και Φιλίας στο Αιγαίο. Οι δύο οικονομίες θα μάθουνε να ζουν στους ίδιους ρυθμούς, με αποτέλεσμα η προοπτική ενός πολέμου να καθίσταται εντελώς ασύμφορη επιλογή και να εξωθηθεί οριστικά στις καλένδες. Και μόνο για το γεγονός ότι οι νεώτερες γενιές  της Ελλάδας θα πάψουνε να γαλουχούνται με το παραμύθι του τουρκικού κινδύνου, αξίζει τον κόπο να αποτελέσει η συνεκμετάλλευση μια βασική επιδίωξη της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, διότι θα πρόκειται για θρίαμβο της συνύπαρξης των πολιτισμών.

Τέλος, είναι προφανές ότι μια συνεκμετάλλευση προϋποθέτει να έχουν καθοριστεί με κοινή αποδοχή τα χωρικά ύδατα, η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ). Δεν είναι π.χ. αυτονόητο ότι η ύπαρξη του Καστελόριζου αρκεί για να πιστώσει όλη την ΑΟΖ στην Ελλάδα !! Απαιτείται πλέον είτε μια απευθείας διαπραγμάτευση με κοινές υποχωρήσεις, κατά τις οποίες π.χ. η Ελλάδα θα μπορούσε να προχωρήσει σε ένα σύστημα διαφορικών χωρικών υδάτων που να ξεκινά από τα 12 στο Ιόνιο και φτάνει τα 6 στο περίκλειστο Αν. Αιγαίο, είτε μια κοινή προσφυγή των δύο χωρών στη Χάγη , όχι όμως μόνο για ένα θέμα, αλλά για ολόκληρη τη δέσμη των εκκρεμοτήτων, ώστε η μοιρασιά να γίνει από το Διεθνές Δικαστήριο.

Η ΚΡΙΣΗ ΣΤΑ ΙΜΙΑ/ ΚΑΡΝΤΑΚ

Η κρίση των βραχονησίδων Ίμια / Καρντάκ, στις 30 και 31 Γενάρη του 1996, έφερε την Ελλάδα και την Τουρκία στα πρόθυρα του πολέμου. Η κρίση των Ίμια / Καρντάκ από τότε μέχρι σήμερα παρουσιάζεται σαν μια καλοστημένη προβοκάτσια της Τουρκίας. Η τούρκικη κυβέρνηση έχει βάλει στο μάτι το Αιγαίο, μας λένε και σαν πρώτο βήμα θέλει να κατοχυρώσει ότι υπάρχουν αμφισβητούμενες περιοχές, «γκρίζες ζώνες». Τέτοιου είδους αναλύσεις στηρίζονται σε πολύ επιλεκτική μνήμη. Η κρίση στα Ίμια δεν έπεσε από τον ουρανό εκείνη τη δραματική νύχτα. Είχε παρελθόν. Από τις αρχές του 1995 κιόλας, το υπουργείο Αιγαίου είχε ανακοινώσει προγράμματα «εποικισμού βραχονησίδων», με οικονομικές ενισχύσεις για όποιον επέλεγε να εγκατασταθεί σ’ αυτές. Γιατί τόση ταραχή για κάποια έρημα βράχια στη μέση του πελάγου; Κατοικημένες βραχονησίδες με τη σημαία να κυματίζει, σημαίνει ότι έχουν χωρικά ύδατα και υφαλοκρηπίδα. Εκεί κρύβεται το μυστικό. Ο έλεγχος των βραχονησίδων ήταν ένα βήμα για να ενισχυθούν οι ελληνικές διεκδικήσεις στα διεθνή ύδατα του Αιγαίου, να μετατραπεί σε μια κλειστή «ελληνική λίμνη».

Κατά τη γνώμη μου, τα Ίμια/ Καρντάκ δεν ανήκουν στις παρακείμενες βραχονησίδες, που ορίζει η Συνθήκη παραχώρησης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα από την Ιταλία, και κατά πάσα πιθανότητα είναι τουρκικά, και οπωσδήποτε αμφισβητήσιμα. Την αμφισβήτηση αυτή ασφαλώς μπορεί να άρει ένα διεθνές  δικαιοδοτικό όργανο.

Σε κάθε περίπτωση εμείς είμαστε ενάντια στον πόλεμο με την Τουρκία και γι’ αυτό το λόγο είμαστε ενάντια σε όλους όσοι φωνάζουν ότι το 1996 θα έπρεπε να γίνει πόλεμος στα Ίμια και τώρα θέλουν να πάρουν τη ρεβάνς για την «εθνική ταπείνωση».

Η ελληνοτουρκική σύγκρουση όμως βασίζεται και σε ΙΣΤΟΡΙΚΟΥΣ ΕΘΝΙΚΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ..

Δεν είναι τυχαίο ότι το πολύκροτο έργο του διάσημου Γερμανού ιστορικού Ιάκωβου Φίλιππου Φαλμεράυερ "Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων" που τυπώθηκε στην Γερμανία το 1835 και προ ετών κυκλοφόρησε δειλά στην Ελλάδα, δεν είχε εμφανιστεί επί 150 χρόνια στις προθήκες των ελληνικών βιβλιοπωλείων. Αιτία η ενοχλητική για το κατεστημένο αλλά πλήρως τεκμηριωμένη επιστημονικά άποψη του Φαλμεράυερ πως οι σημερινοί κάτοικοι της Ελλάδος δεν έχουν καμία σχέση με τους αρχαίους. Ωστόσο το σημαντικό αυτό έργο, που οι Έλληνες εθνικιστές το αποκήρυξαν με βαρύτατες ύβρεις, έγινε ιδιαίτερα γνωστό στο εξωτερικό όταν παρουσιάσθηκε στη Βαυαρική Ακαδημία Επιστημών. Ο Φαλμεράυερ κατέδειξε πως το πάλαι ποτέ ένδοξο αρχαίο ελληνικό έθνος εκμηδενίσθηκε οριστικά το 589 μ.Χ. στα χρόνια του Ρωμαίου αυτοκράτορα Μαυρικίου). Το τελειωτικό χτύπημα που εξολόθρευσε τον ελληνικό πληθυσμό ήλθε το 746 μ.Χ. με τη σαρωτική επιδημία της πανούκλας που θέρισε τους ελάχιστους εναπομείναντες Έλληνες. Το τελευταίο επιβεβαιώνεται από τον Βυζαντινό αυτοκράτορα Κων/νο Πορφυρογέννητο που εξιστορεί στα "Θεματικά". Εξάλλου όλα τα τοπωνύμια της Πελοποννήσου ήσαν σλαβικά μέχρι και τον 19ο αιώνα. Το 1840, λίγα χρόνια μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κρατιδίου, μεταλλάχθηκαν σε ελληνικά.

Επίσης, για παράδειγμα, η ελληνική εισβολή στη Μικρά Ασία παρουσιάζεται ως κάτι το αυτονοήτως θεμιτό.

Το γεγονός ότι το 1922 έλαβαν χώρα από την μεριά του τουρκικού στρατού και των Τούρκων ανταρτών εγκλήματα εναντίον του άοπλου ελληνικού πληθυσμού, κυρίως στην Σμύρνη, είναι εκτός αμφιβολίας. Εκείνο όμως που έχει αποκρυβεί επιμελώς μέχρι σήμερα είναι τα εγκλήματα Γενοκτονίας που διέπραξε ο ελληνικός στρατός το 1919 και μετά ενάντια στον άμαχο τούρκικο πληθυσμό.

Ένα από τα πολλά παραδείγματα είναι η σφαγή του άμαχου τουρκικού πληθυσμού της πόλης του Αϊδινίου στις 28 και 29 Ιουνίου 1919. Κατά τις δυο αυτές ημέρες, επικείμενης της επίθεσης του τουρκικού στρατού, μονάδες του ελληνικού στρατού  έβαλαν φωτιά στις τέσσαρες γωνίες της τουρκικής συνοικίας της πόλης και με πολυβόλα, τοποθετημένα σε υψηλά κτίρια και μιναρέδες, πυροβολώντας εμπόδιζαν τους άμαχους να εγκαταλείψουν τα φλεγόμενα σπίτια τους, με συνέπεια γέροι, γυναίκες και παιδιά να καούν ζωντανοί. Κατά τις δυο αυτές μέρες σκοτώθηκαν 4.400 άτομα, από τα οποία 4.000 ήταν μουσουλμάνοι και 400 μη μουσουλμάνοι. Οι βιαιότητες αυτές του ελληνικού στρατού περιγράφονται και στα υπομνήματα που υπέβαλαν στις συμμαχικές αρχές ο Σταμάτης, Έλληνας ορθόδοξος δικαστής του Αϊδινίου και ο Χρυσόστομος, Έλληνας μητροπολίτης της πόλης του Ντενιζλί.    

ΑΛΛΟΣ ΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΜΥΘΟΣ ΑΦΟΡΑ ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ

Οι επετειακές κραυγές που συνήθως ακούγονται και γράφονται κάθε άνοιξη για το ζήτημα της όντως απεχθούς και μαζικής εξόντωσης των Ποντίων δεν συμβάλλουν σε μια ψύχραιμη προσέγγιση και αποτίμηση του ιστορικού αυτού ζητήματος. Δυστυχώς μέχρι σήμερα ουδείς ειδήμων ασχολήθηκε αντικειμενικά με την ιστορική ανάλυση της άλλης πλευράς της αλήθειας, στο θέμα του ελληνισμού του Πόντου.  

Η επιχειρηματολογία της εθνικιστικής μερίδας των Ποντίων, σε σχέση με αυτά που υπέφερε ο Ποντιακός λαός από το 1915 έως το 1924, αναφέρεται πράγματι σε πολλές αλήθειες, ταυτόχρονα όμως δεν διστάζει να χρησιμοποιεί μισές αλήθειες, να αποκρύπτει άλλες αλήθειες, και να διαδίδει πολλά ψεύδη. 

Από κοινωνικής και πολιτικής σκοπιάς το πιο αναληθές κατασκεύασμα είναι η θεωρία του λεγόμενου επαναστατικού αγώνα προς «απελευθέρωση» του Πόντου από τον «τουρκικό ζυγό». Θεωρητικά ο όρος «απελευθέρωση» μπορεί να έχει αποδεκτό περιεχόμενο μόνο όταν αφορά σε μια σχετικά μεγάλη εδαφική περιοχή όπου η φίλια εθνική ομάδα αποτελεί την πληθυσμιακή πλειοψηφία. Στην προκειμένη περίπτωση ο ελληνικός πληθυσμός των τριών νομών ή Βιλαετίων  του Πόντου αποτελούσε μια σημαντική, μια μικρή ή μια εντελώς ασήμαντη μειοψηφία. Τα επίσημα αυτά στατιστικά στοιχεία, που  αφορούν στο έτος 1912, προέρχονται από τον  καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Σωτηριάδη.    Συγκεκριμένα, στο νομό, δηλαδή στο Βιλαέτι της Τραπεζούντας οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο στο 25.9% του συνολικού πληθυσμού, συγκεκριμένα οι Τούρκοι αριθμούσαν  957.866 άτομα ενώ οι Έλληνες ανέρχονταν μόνο σε 353.533.

Το πραγματικό αντάρτικο στον Πόντο άρχισε μόλις το 1916, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν την πόλη της Τραπεζούντας μεταφέροντας το ρώσο-τουρκικό πολεμικό  μέτωπο στην περιοχή εκείνη. Οργανωτής του ελληνικού αντάρτικου ήταν ο φανατικός «στρατηγός» Καραβαγγέλης ο οποίος ήρθε στην Σαμψούντα το 1908 ως μητροπολίτης. Μετά την δημιουργία των ανταρτικών σωμάτων με χρήματα και πολεμοφόδια που πήρε ο μητροπολίτης από τους Ρώσους, τα εξαπέλυσε να προσβάλουν  τον τουρκικό στρατό στα μετόπισθέν του, την στιγμή κατά την οποίαν οι Τούρκοι πολεμούσαν τον ρωσικό στρατό στο μέτωπο της Τραπεζούντας.

Οι αντάρτες του Πόντου συντάχθηκαν  κατά την διάρκεια του πολέμου με τα εχθρικά κατοχικά στρατεύματα της Ρωσίας, καταπολέμησαν τον στρατό του κράτους του οποίου ήταν υπήκοοι, καταπιέζοντας και σκοτώνοντας αλλόθρησκους συμπολίτες τους. 

Οι ταλαίπωροι αντάρτες, το πλείστον τουρκόφωνοι και αναλφάβητοι, έπεσαν στην παγίδα του αιμοσταγούς αυτού παπά χωρίς να αναλογιστούν τις συνέπειες του λεγόμενου απελευθερωτικού αγώνα, δηλαδή δεν συνειδητοποίησαν καν το τι θα απογίνονταν αυτοί μετά το τέλος του πολέμου, όταν ο μεν παπάς θα εξαφανιζόταν για να σωθεί, όπως και έγινε , αυτοί όμως  θα παρέμεναν. Κάτω από την εγκληματική καθοδήγηση του Καραβαγγέλη οι χριστιανοί άρχισαν να πυκνώνουν  τις τάξεις των ανταρτών χτυπώντας πισώπλατα τον τουρκικό στρατό και ληστεύοντας κυρίως τουρκικά χωριά, για να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Λόγω των πράξεων αυτών ο τουρκικός στρατός άρχισε στην περιοχή της Μπάφρας το κυνήγι εναντίον των ανταρτών, που μετεξελίχθηκε βεβαίως σε μαζική εθνοκάθαρση, απολύτως κατακριτέα αλλά και διακριτή από μια «γενοκτονία», που θα προϋπέθετε «άμεσο δόλο εξόντωσης μέχρις ενός», πράγμα αναπόδεικτο.

Όμως στα ελληνικά ΜΜΕ γίνεται συνεχής αναφορά στα εγκλήματα που διέπραξαν οι Τούρκοι εναντίον των Ελλήνων στον Πόντο, παρασιωπώντας συστηματικά τις εγκληματικές πράξεις των Ελλήνων ανταρτών, τις οποίες παρουσιάζει κομπάζοντας σε μια μελέτη του ο εθνικιστής Πόντιος συγγραφέας Ανθεμίδης ( «Επαναστατική τρομοκρατία – Αντίποινα των Ελλήνων κατά του τουρκικού πληθυσμού»). Συνεπώς,, είναι ανεπίτρεπτο να ζητούμε με θορυβώδη τρόπο από την Τουρκία να καταδικάσει τα δικά της εγκλήματα, χωρίς όμως να ζητάμε συγνώμη για παρόμοια εγκλήματα που έκανε η «δική μας» πλευρά.

  

Κλείνοντας, προτείνω να υιοθετήσει το Κέντρο Μελετών δυο άμεσες πρακτικές και τολμηρές προτάσεις που θα  συμβάλουν στη βελτίωση του κλίματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά και θα έχουν θετική επίπτωση στην καθημερινότητά μας

1) Αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Ανατολικού Αιγαίου με άμεσο κλείσιμο των στρατοπέδων και αποχώρηση όλων των φαντάρων

2) Διακοπή των επικίνδυνων, άχρηστων και πολυδάπανων αεροπορικών «αναχαιτίσεων» στους ουρανούς του Αιγαίου. Τέτοιες πρόβες πολεμικών παιχνιδιών στις πλάτες των λαών πρέπει να σταματήσουν. 

Ιατρικός λόγος, βιοπολιτική και εθνική ρητορεία, τότε και τώρα

Παρότι δεν παραγνωρίζω την τεράστια σημασία που είχε σε πολλά επίπεδα η πτώση της Χούντας, έχω την αίσθηση πως, όσον αφορά το επίπεδο της ιδεολογίας, μάλλον για συνέχειες πρέπει να μιλάμε, και όχι τόσο για τομές. Δεν νομίζω πως ο κεντρικός πυρήνας της εθνικής αφήγησης, έτσι όπως διαμορφώθηκε τουλάχιστον από τα μέσα του 19ου αιώνα και έπειτα, έχει αλλάξει δραστικά, παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις. Το ιδεολόγημα της συνέχειας της εθνικής υπόστασης από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, η ανωτερότητα του ελληνικού έθνους, η ιεροποίηση του κλασικού παρελθόντος, η απαξιωτική ή και συχνά ρατσιστική αντιμετώπιση άλλων λαών, η σύνθεση ελληνισμού και Ορθοδοξίας, προϋπήρξαν της επταετίας, και συνέχισαν να υφίστανται, με κάποιες τροποποιήσεις, και μετά την πτώση της, έως και τις μέρες μας.

Υπάρχει όμως μια ιδιαίτερη διάσταση αυτού που ονομάσατε «κληρονομιά της χούντας», η οποία χρήζει ιδιαίτερης προσοχής. Μιλώ για την καθαρά φυλετική και ρατσιστική νοηματοδότηση του έθνους, την έμφαση στη βιολογία και στον «ιατρικό» λόγο· ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, τη ρητορική του έθνους ως ασθενούς που έχει άμεση ανάγκη χειρουργικής επέμβασης. Είναι γνωστό πως η κυρίαρχη εθνική αφήγηση, έτσι όπως διαμορφώθηκε στο σχήμα του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου, έδινε έμφαση στην πολιτισμική υπόσταση και συνέχεια του ελληνισμού και όχι στη γενετική-βιολογική. Όμως η βιολογική διάσταση ήταν παρούσα, και σε ορισμένες χρονικές στιγμές έβρισκε τρόπους έκφρασης, είτε μέσα από τη ρητορική πολιτικών ηγετών και διανοουμένων είτε μέσα από επιστημονικές μελέτες γενετικού και φυσικο-ανθρωπολογικού χαρακτήρα. Η επταετία ήταν μια τέτοια χρονική στιγμή.

Νομίζω πως σήμερα βιώνουμε άλλη μια τέτοια χρονική στιγμή, όπου η εθνικιστική ρητορεία και πρακτική, τουλάχιστον σε ορισμένες εκφάνσεις της, αποκτά φυλετικά, βιολογικά-γενετικά χαρακτηριστικά. Πολύ χαρακτηριστικά παραδείγματα εδώ συνιστούν οι δηλώσεις κυβερνητικών παραγόντων και πολιτικών όπως αυτή που χαρακτήριζε τους μετανάστες και τις οροθετικές γυναίκες ως «υγειονομική βόμβα», αλλά και τα μανιφέστα «ευγονικής» από τους νεοναζί, οι καμπάνιες τους με καθαρά ιατρικό χαρακτήρα όπως οι τράπεζες αίματος και τα ιατρεία μόνο για Έλληνες. Επίσης, οι δηλώσεις επιστημόνων του χώρου της ιατρικής, που μέσα από κρανιομετρικές αναλύσεις αρχαιολογικού και σύγχρονου οστεολογικού υλικού επιδιώκουν να αποδείξουν τη βιολογική συνέχεια της «φυλής», στα πρότυπα της ρατσιστικής φυσικής ανθρωπολογίας του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα. Αξίζει εδώ να θυμηθούμε τα λόγια του Ιταλού φιλοσόφου Ρομπέρτο Εσπόζιτο που στο βιβλίο του Βίος (2004) τονίζει πως ο ναζισμός μπορεί να οριστεί ως «πραγματωμένη βιολογία», αφού όπως λέει, ώθησε τις βιοπολιτικές διαδικασίες της νεωτερικότητας στα άκρα τους, μεταγράφοντάς τες με θανατο-πολιτικούς όρους. Αν λοιπόν η κυρίαρχη αφήγηση της εθνικής ρητορείας μιλούσε κατά βάση με όρους θρησκευτικούς (όπως η ιεροποίηση του έθνους και του εθνικού παρελθόντος, αλλά και η αποκάθαρση και ο εξαγνισμός του εθνικού σώματος από οτιδήποτε μιαρό), η φυλετική και βιολογική διάσταση της εθνικής ρητορείας μιλούσε, και μιλά, με όρους ιατρικούς, αλλά και με όρους σωματικού και αισθητηριακού ρατσισμού: «Να ξεβρωμίσει ο τόπος» είναι το γνωστό σύνθημα των ναζί σήμερα, και οι μετανάστες αλλά και όσοι και όσες θεωρούνται εκτός εθνικού σώματος, συνιστούν εστίες μόλυνσης, που απειλούν την υγεία του έθνους.

Το εθνικό ιδεολογικό υπόστρωμα πάνω στο οποίο εδραιώθηκε η χούντα λοιπόν, ούτε δημιουργήθηκε το 1967, ούτε φυσικά εξαφανίστηκε ως δια μαγείας το 1973-74. Μ' αυτή την έννοια, όντως, «η χούντα δεν τελείωσε το 1974». Γι' αυτό και οι ερμηνείες που εξηγούν τη σημερινή έξαρση του ναζισμού επικαλούμενες μόνο την οικονομική κρίση, παραγνωρίζοντας αυτές τις ιδεολογικές συνέχειες, είναι τραγικά ελλιπείς. Τέλος, έχω την αίσθηση πώς ενώ το κινηματικό μέτωπο απέναντι στον αυταρχισμό είναι ιδιαίτερα ισχυρό σήμερα, το μέτωπο απέναντι στον εθνικιστικό λόγο, και στην πολιτισμική και στην βιολογική-γενετική του εκδοχή, δεν είναι τόσο ισχυρό όσο απαιτούν οι καιροί. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις αριστερές κινηματικές εκφράσεις πέφτουν και αυτές στην παγίδα του βιολογικού και ιατρικού λόγου, υπονομεύοντας έτσι την ιδεολογική μάχη ενάντια στον φασισμό και τον ναζισμό.

Γιάννης Χαμηλάκης

Δημοσιεύτηκε στην ''Αυγή'' στις 21-4-2013